ΟΧΙ ! Δέν τό(ν) ΞΕΧΑΣΑΜΕ! 13η Ἀπριλιου 1947: Ἡ σταύρωση τοῦ ἱερέως Γεωργίου Σκρέκα, τήν Μεγ. Παρασκευή τοῦ 1947, ἀπό τούς ΑΙΜΟΔΙΨΕΙΣ συμμορίτες - κομμουνιστές! ! !

Γεγονότα πού ἐπιμελῶς κρύβονται...

Ἕνα φρικῶδες ἔγκλημα!

Ὁ ἱερέας Γεώργιος Σκρέπας σταυρώθηκε ἀνήμερα Μεγάλης Παρασκευῆς τοῦ 1947 ἀπό τούς κομμουνιστές τῶν χρόνων ἐκείνων.

Όταν στή χώρα μᾶς ξέσπασε ἡ ξενοκίνητη κομμουνιστική ἀνταρσία, ὡς βασικοί στόχοι ἐξολόθρευσης τῶν ἄθεων φονιάδων, ἐπιλέχθηκαν οἱ ἱερεῖς.

Ἀρκετοί ἀπό αὐτούς, ἀντιλαμβανόμενοι τόν θανάσιμο κίνδυνο ἔφυγαν ἀπό τά χωριά τους καί κατέβηκαν στίς πόλεις, ὅπου ὑπῆρχε περισσότερη ἀσφάλεια.

Πολλοί ὅμως, μή πιστεύοντας ὅτι κάποιος "ἕλληνας" θά μποροῦσε νά τούς βλάψει, καί ἀφοῦ κανέναν δέν πείραζαν παρά μόνον ἐπιτελοῦσαν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα, ἔμειναν.

Ἀπό αὐτούς, ἑκατοντάδες δολοφονήθηκαν μέ φρικτό τρόπο, ὅπως ἐπί Νέρωνα καί Διοκλητιανού.

Μάλιστα ἀρκετοί σταυρώθηκαν.

Ὅμως κανενός τό μαρτύριο δέν μοιάζει τόσο μέ τό Θεῖο Δράμα, ὅσο τοῦ ἱερέα Γιώργου Σκρέκα.

Την 27η Μαρτίου 1947, ὁ ἱερέας Γιῶργος Σκρέκας, ἐφημέριος του χωριοῦ Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε ὅτι οἱ ἐαμοκομμουνιστές Μεγάρχης ἔκαμαν συμβούλιο στό ὁποῖο ἀποφασίστηκε νά τόν ἀπογυμνώσουν ἀπό κάθε περιουσιακό στοιχεῖο. 

Ὄντως, τή νύχτα τῆς 27ης πρός 28η Μαρτίου μετέβηκαν οἱ λησταντάρτες στό σπίτι του καί τοῦ ἀφαίρεσαν τά πάντα. Μή ἀρκούμενοι ὅμως σέ αὐτά, ἀφοῦ ἀδείασαν τούς στάβλους ἀπό τά ζῶα καί ἀνάγκασαν τόν πατέρα καί τόν θεῖο τοῦ ἱερέα νά πᾶνε τά ζῶα στό χωριό Πρόδρομος μαζί μέ δύο λησταντάρτες, ἔκλεισαν τόν ἱερέα μέσα στόν στάβλο καί ἄρχισαν νά τόν δέρνουν ἄγρια, ζητώντας του κι ἄλλα χρήματα.

Η γυναίκα του, ἀκούγοντας τίς φωνές καί τίς κραυγές τοῦ ἄνδρα της, ἔτρεξε στόν Ἀθανάσιο Ἴτσιο, κομμουνιστή ἀπό τά σπουδαιότερα στελέχη τοῦ ΚΚΕ, καθώς καί σέ ἄλλα μέλη τῆς "αὐτοάμυνας" Μεγάρχης. 

Μέ δάκρυα τούς ἐκλιπαροῦσε νά ἐλευθερώσουν τόν σύζυγό της καί νά πάψουν νά τόν χτυποῦν. 

Δυστυχῶς, ὁ ἐν λόγω ἰούδας καί οἱ ἄλλοι δέν θέλησαν νά ἀκούσουν τά παρακάλια της καί δέν ἔκαναν τίποτα γιά τόν συλληφθέντα.

Τήν ἴδια νύχτα παρέλαβαν τόν ἱερέα Γιῶργο Σκρέκα αἱμόφυρτο, ἡμίγυμνο καί ξυπόλητο καί τόν ὁδήγησαν στό χωριό Γοργογύριο.

Ὁ μελλοθάνατος ζήτησε νά δεῖ τόν ἐκεῖ ἱερέα.

Μέ δάκρυα στά μάτια εἶπε στόν ἱερέα πού ἦρθε νά τόν παρηγορήσει:

"Ὁ Θεός γνωρίζει τί θ'ἀπογίνω.

Ἄν μέ τό μαρτύριο μέ καλεῖ δίπλα Του, ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά Του, ἄς γίνει τό θέλημά Του".

Κατόπιν τόν παρέλαβαν ἔφιπποι λησταντάρτες καί τόν ἔσυραν πεζό μέχρι τό χωριό Τύρνα.

Δέν σταμάτησαν ἐκεῖ, ἀλλά τόν μετέφεραν σέ ἄθλια κατάσταση πρῶτα στό Ξυλοπάροικο καί μετά στό Νεραϊδοχώρι.

Ἐκεῖ τόν βασάνιζαν ἀπό τίς 29-3, Σάββατο τοῦ Λαζάρου, μέχρι τήν Μ.Παρασκευή.

Γυναῖκες συμμορίτισες τοῦ ἔλεγαν "γιατί δέν προσεύχεσαι στό Χριστό νά ἔρθει νά σέ σώσει;", οἱ δέ δήμιοι πιό ὠμά "Ἐσύ πού πιστεύεις στό Χριστό, θά σέ σταυρώσουμε σάν Ἐκεῖνον τήν ἴδια μέρα".

Αὐτό πού ἔγινε πρίν 2 χιλιετηρίδες στόν Γολγοθά, ἐπαναλήφθηκε στήν Πίνδο.

Μεγάλη Παρασκευή, καί οἱ συμμορίτες ἔσυραν τόν βασανισμένο ἱερέα στόν Σταυρικό θάνατο.

Τόν σταύρωσαν ἐπάνω σέ ἕνα ἔλατο πού εἶχε τό σχῆμα σταυροῦ.

Τοῦ τρύπησαν τή δεξιά πλευρά μέ ξιφολόγχη καί ἄνοιξαν πληγές στό μέτωπό του μέ περόνια.

Ὅταν ξεψύχησε, ἔρριξαν τό γυμνό σῶμα του σέ μία χαράδρα καί τό σκέπασαν μέ πέτρες καί κλαδιά, γιά νά κρύψουν τό ἔγκλημά τους.

Ὅταν ἀπελευθερώθηκε τό Νεραϊδοχώρι ἀπό τόν Ἑλληνικό στρατό, ὁ ἀξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος ἀναζήτησε καί βρῆκε τό λείψανο τοῦ Μάρτυρα.

Τό μετέφερε στά Τρίκαλα, ὅπου ἔγινε πάνδημη κηδεία.

Τό φέρετρο τοῦ συνόδευαν 60 ἱερεῖς, ψάλλοντας "Ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω".

Ὁ ἱερέας Γεώργιος Σκρέκας, στά πλαίσια τῆς "συμφιλίωσης" δέν ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησία, μέχρι σήμερα.

Μακάρι ἀπό ἐκεῖ ψηλά πού βρίσκεται νά μᾶς βοηθάει καί νά μᾶς προστατεύει ἀπό τόν Σατανᾶ καί τούς ὀπαδούς του.

Τά παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αὐγουστίνος Καντιώτης:

"΄Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας —σᾶς ὁμιλῶ μέ παραδείγματα ποῦ ἀντλῶ ἀπό μία ἱστορία πενήντα ἐτῶν, μισοῦ αἰώνος—, ἔφθασα σ  ἕνα χωριό τῶν Γρεβενῶν.

Βρίσκω τόν ἱερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο.

—Τί ἔχεις;

—Τό χωριό μου δέν πιστεύει πιά στό Χριστό.

—Μήν ἀπογοητεύεσαι, λέω, ἔχε θάρρος· κάτω ἀπό τή στάχτη ὑπάρχει ἡ σπίθα κρυμμένη.

—Θέλεις νά δής; μοῦ λέει· ἔλα.

Μέ πάει στό νεκροταφεῖο.

Ἐκεῖ τά παιδιά τοῦ Μάρξ καί τοῦ Λένιν, ποῦ κυριαρχοῦσαν τότε, εἶχαν ξερριζώσει ὅλους τους σταυρούς ἀπό τούς τάφους καί στή θέσι τούς εἶχαν βάλει σφυροδρέπανα καί γροθιές!

Μισοῦσαν τό σταυρό.

Καί μόνο σέ μιά περίπτωσι τόν «θυμήθηκαν».

Ἐνῶ ἡ σταύρωσις ὡς τρόπος θανατικῆς καταδίκης ἔχει πρό πολλοῦ καταργηθῆ, ἐπί τῶν ἡμερῶν μας τήν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν ἄνθρωπο!

΄Ἦταν ἕνας ἱερεύς τοῦ  Ὑψίστου εὐλαβής, πιστός καί πολύτεκνος, ὁ π. Γεώργιος Σκρέκας ἐφημέριος του χωριοῦ Μεγάρχη – Τρικάλων.

Ἄθεοι καί ἄπιστοι τόν ἅρπαξαν ἀπό τήν ἁγία τράπεζα ποῦ ἱερουργοῦσε, τόν ὠδήγησαν σάν ἄκακο ἀρνίο ἔξω ἀπό τό χωριό, κ  ἐκεῖ τόν σταύρωσαν πάνω σ  ἕνα δέντρο· καί ἦταν Μεγάλη Παρασκευή, τοῦ ἔτους 1947".

Ελλας Ὀρθοδοξία

https://www.epilekta.com/2019/04/13-1947-1947.html