***Δύο ιερείς που σταυρώθηκαν από τους κομμουνιστές!
1.Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Ποντγκόρσκυ (με άφθαρτο λείψανο)
Ήταν 11 Απριλίου τού 1947
Ὁ πατήρ Γεώργιος Σκρέκας μέ τήν ζωή του, ἀλλά κυρίως μέ τό μαρτυρικό τέλος του, θέτει μπροστά μας τό μεγάλο ἐρώτημα: ποιός καί πῶς ἀναγνωρίζεται ὡς ἅγιος ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;
Ποιοί λοιπόν εἶναι ἅγιοι σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη παράδοση, ὥστε νά ἐπικαλούμαστε τίς εὐχές τους, νά προσκυνοῦμε τά ἱερά τους λείψανα καί νά δεχώμεθα μέσῳ αὐτῶν τήν θεία Χάρη;
«Κατά τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας τά λείψανα τῶν Ὁσίων δέν προσκυνοῦνται ὡς ἅγια, ἄν ὁ Θεός δέν κάνη (πρίν) θαύματα μέ αὐτά, ὥστε νά ἀποδειχθῆ ἡ ἁγιότητά τους ἤ τοὐλάχιστον νά τιμήση αὐτά μέ εὐωδία, ἐπειδή δέν εἶναι γνωστή στούς ἀνθρώπους ἡ κρυφή πίστη καί ἡ ἀγάπη πού εἶχαν στόν Θεό.
Τῶν μαρτύρων ὅμως τά Λείψανα προσκυνοῦνται ὡς ἅγια καί χωρίς θαύματα καί εὐωδία, μέ τό νά γίνεται φανερή σέ ὅλους ἀπό τήν ἔμπρακτη ἀπόδειξη τοῦ Μαρτυρίου ἡ τελεία πίστη καί ἀγάπη αὐτῶν πρός τόν Θεό».
Αὐτά γράφει ὁ μεγάλος δάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό “Προοίμιό” του γιά τούς ἁγίους Νεομάρτυρες.
Ἀπό αὐτό ἀποδεικνύεται ὅτι τό μαρτύριο εἶναι σημεῖο βέβαιης ἁγιότητας.
Γιά τόν λόγο αὐτό στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μποροῦμε κάθε μάρτυρα νά τόν τιμοῦμε ἀμέσως ὡς ἅγιο καί πρίν ἀκόμη νά γίνη ἡ ἁγιοκατάταξή του μέ ἐπίσημη διοικητική ἐκκλησιαστική πράξη.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, παραδείγματος χάριν, ἐπί διακόσια χρόνια ἐτιμᾶτο ὡς ἅγιος, χωρίς ἐπίσημη ἁγιοκατάταξη.
Ἀμέσως μετά τό ἔνδοξο μαρτυρικό τέλος του κατά τό 1779 κτίσθηκε ἱερά μονή στό ὄνομά του, ζωγραφίσθηκαν εἰκόνες, ἔγιναν ἀκολουθίες καί ἐτήσιες ἑορτές.
Οἱ περισσότεροι ἐξ ἄλλου, ἔνδοξοι παλαιοί καί νέοι Μάρτυρες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας οὐδέποτε χρειάστηκε νά ἀναγνωρισθοῦν ὡς ἅγιοι μέ ἐπίσημη ἐκκλησιαστική ἀπόφαση, ἀλλά τιμῶνται καί δοξάζονται ἐπί πολλούς αἰῶνες ὡς ἅγιοι ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς, κληρικούς καί λαϊκούς, μέ θεῖες Λειτουργίες, μέ εἰκόνες καί ναούς, μέ εἰδικές ἀκολουθίες καί Παρακλήσεις.
Χαρακτηριστική περίπτωση ἀναγνώρισης Νεομάρτυρος ὡς ἁγίου μόλις μερικά λεπτά μετά τό δοξασμένο μαρτύριό του εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρα Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου, ὅπως περιγράφεται στό Νέο Μαρτυρολόγιο:
Ὁ Γεώργιος ὁ Χίος μαρτύρησε στίς 26 Νοεμβρίου 1807.
Ἐνῶ ὁδηγεῖτο στό Μαρτύριο, οἱ ἱερεῖς μέ ὅλον τόν χριστιανικό λαό συγκεντρώθησαν στήν ἐκκλησία νά προσευχηθοῦν, ὥστε ὁ Θεός νά στηρίξη τόν μάρτυρα μέχρι τέλους.
Τήν ὥρα πού στήν ἐκκλησία ἐψάλλετο ἡ Λιτή, οἱ ἱερεῖς ἔκαναν συζήτηση γιά τό πῶς νά μνημονεύσουν τόν Γεώργιο, τάχα ἀκόμη σάν ἁπλό ἄνθρωπο, ἤ ὡς τέλειο μάρτυρα;
Νά τόν μνημονεύσουν μαζί μέ τούς Μάρτυρες;
Φάνηκε σωστό νά μήν ἐπικαλεστοῦν τίς πρεσβεῖες καί τίς μεσιτεῖες του μαζί μέ τούς ὑπολοίπους Μάρτυρες, ἀλλά νά παρακαλέσουν τόν Θεό γι᾽ αὐτόν, προκειμένου νά τελειώση τόν δρόμο τοῦ μαρτυρίου.
Ἀλλά στό μεταξύ, πρίν ἀρχίσει τό “Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν Σου καί εὐλόγησαν τήν κληρονομίαν Σου …”, καταφθάνει τρέχοντας ὁ ἀπεσταλμένος πού εἶχε ὁρισθεῖ νά παρακολουθῆ ἀπό κρυφό μέρος τί γίνεται μέ τόν μάρτυρα.
Φωνάζει στήν ἐκκλησία:
“Τετέλεσται”. Δηλαδή, ὁ μάρτυρας ἔμεινε σταθερός μέχρι τέλους.
Τότε μέσα σέ δάκρυα ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί πνευματικῆς ἀγαλλίασης οἱ ἱερεῖς καί τό πλῆθος τῶν χριστιανῶν τῆς Χίου ἐπικαλέσθηκαν ἀπό ἐκείνην ἀκριβῶς τήν στιγμή τόν Γεώργιο ὡς ἅγιο μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους Μάρτυρες καί Ἁγίους.
Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται σαφέστατα κατανοητό ὅτι μποροῦμε νά τιμοῦμε τόν ἱερομάρτυρα Γεώργιο Σκρέκα ὡς ἅγιο καί πρίν ἀπό ὁ,ποιαδήποτε ἐπίσημη ἐκκλησιαστική ἀναγνώριση.
Ἡ μέχρι σήμερα τιμή στό ἅγιο γινόταν κρυφά καί σιωπηλά, γιατί τά τραύματα τοῦ Ἐμφυλίου πυορραγοῦσαν ἀκόμη.
Τό μαρτυρικό τέλος τοῦ παπα–Γιώργη Σκρέκα σίγουρα συνετέλεσε στό νά λυπηθῆ ὁ Θεός τόν ἑλληνικό λαό καί νά σταματήση τίς αἱματηρές συγκρούσεις μεταξύ ὁμοεθνῶν καί μάλιστα σέ πολλές περιπτώσεις μεταξύ στενῶν συγγενῶν.
Παρά ταῦτα, ὁ παράλογος αὐτός πόλεμος συνεχίσθηκε δυστυχῶς γιά πολλά ἀκόμη χρόνια σέ πολιτικό ἐπίπεδο μέ πολλές καταστροφικές συνέπειες γιά τόν τόπο αὐτό.
Σήμερα οἱ λεγόμενες πολιτικές δυνάμεις τοῦ τόπου ἔχασαν τόν ἐπαγγελλόμενο μεσσιανισμό τους, ἀφοῦ δέν ἀντιμετώπισαν ἔγκαιρα τούς μεγάλους οἰκονομικούς, κοινωνικούς καί ἐθνικούς κινδύνους πού ἀπειλοῦσαν αὐτόν τόν λαό καί τόν ὁδήγησαν στίς ὀδυνηρές περιπέτειες πού σήμερα βιώνουμε.
Ἔτσι μποροῦμε πλέον νά ἐλπίζουμε ὅτι κλείνει ἐκ τῶν πραγμάτων ὁριστικά καί τό κεφάλαιο τοῦ Ἐμφυλίου.
Τό γεγονός ὅμως τῆς ἁγιότητας τοῦ παπα–Γιώργη καί ὅλων ὅσων θυσιάστηκαν στίς ἴδιες μέ αὐτόν συνθῆκες δέν ἐξαρτᾶται οὔτε ἀπό πολιτικές συγκυρίες, ἀλλά οὔτε καί ἀπό πρόσωπα καί καταστάσεις.
Ὁ Ἅγιος εἶναι ἡ διαρκής παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν γῆ, εἴτε μαρτύρησε στήν ἀρχαία Ρώμη ἀντιπαλαίοντας τό ἑλληνικό δωδεκάθεο, εἴτε καταπατήθηκε ἀπό τίς βάρβαρες ὀρδές τῶν σταυροφόρων τοῦ Πάπα, εἴτε μαρτύρησε ἐπί ὀθωμανικῆς ἐποχῆς σέ ἔλεγχο τοῦ Ἰσλάμ, εἴτε τίς τελευταῖες δεκαετίες στήν Ρωσσία, στά Βαλκάνια, στήν Ἑλλάδα, ἀντιλέγοντας ἔμπρακτα στόν θεσμοθετημένο ἀθεϊσμό καί στήν ἀνελεύθερη καί ἀπάνθρωπη προσπάθεια νά ξερριζωθῆ ἀπό τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἡ ὀρθόδοξη πίστη, δῆθεν ὡς “ὄπιο τοῦ λαοῦ”.
Μέ τίς ἅγιες εὐχές του, πού διαρκῶς ἐπικαλούμεθα, γίνεται ὁ Θεός εὐνοϊκός σέ μᾶς καί μᾶς σώζει ἀπό δοκιμασίες.
Ὁ Ἅγιος δέν ἀνήκει μόνο στήν οἰκογένειά του ἤ ἀκόμη καί στό χωριό του ἤ στό Ἔθνος του.
Εἶναι παγκόσμια προσωπικότητα, ἐλεύθερη ἀπό κάθε ἰδιοτέλεια καί ἀνάγκη, καί μπορεῖ νά βοηθῆ τό ἴδιο ἀποτελεσματικά ὅλους ὅσους τόν ἐπικαλοῦνται. Εἴτε τόν γνώρισαν προσωπικά εἴτε ὄχι, εἴτε τόν ἀγάπησαν, εἴτε τόν πολέμησαν.
Ὁ ἅγιος μπορεῖ νά προστατεύη καί νά ἐλεῆ καί αὐτούς ἀκόμη τούς σταυρωτές του, ἄν τόν ἐπικαλεσθοῦν μέ πίστη. Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ἔχει ἄπειρα τέτοια παραδείγματα.
Ζητᾶμε λοιπόν τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ὁ ἱερομάρτυς Γεώργιος Σκρέκας ὑπηρέτησε μέχρι θανάτου, γιά νά παρουσιάσουμε τήν φωτεινή του προσωπικότητα, πρῶτον πρός δόξα τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί δεύτερον γιά νά στηριχθοῦμε οἱ σημερινοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί νά καταλάβουμε ἀπό τήν ζωή τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ζωντανή.
Δέν δοξάστηκε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μόνο μέ τούς παλαιούς Μάρτυρες, πρίν ἀπό πολλούς αἰῶνες, ἀλλά μέχρι σήμερα δοξάζεται συνεχῶς μέ νέους μεγάλους Μάρτυρες.
Ποιά ἄλλη πίστη ἔχει νά δείξη τόσους νέους Μάρτυρες τίς τελευταῖες δεκαετίες;
Ποιά χριστιανική ὁμολογία ἔχει τέτοιους ἁγίους πού νά τούς ἀξιώνη ὁ Θεός νά πεθάνουν, ὅπως Αὐτός ὁ Ἴδιος, σταυρικό θάνατο καί μάλιστα μετά ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια, ὅταν ἡ χριστιανική πίστη φαίνεται νά ἔχη κουραστῆ ἀπό τήν πολυκαιρία;
Τέλος, ἡ ἀνάδειξη τῆς ἁγιότητας τοῦ παπα-Γιώργη στήν σημερινή πολύ ἐπικίνδυνη κοινωνικά ἐποχή μπορεῖ νά ἐνεργήση σάν καταλύτης καί, ὅπως τότε μέ τό μαρτύριό του ἔκλεισε τό αἱματηρό κεφάλαιο τοῦ Ἐμφυλίου, καί σήμερα μέ τίς ἅγιες εὐχές του νά προλάβη τά ἐπερχόμενα στόν τόπο μας παρόμοια δεινά καί νά μᾶς φυλάξη “ἀπό λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου …”.
Θά ἦταν παράλειψη ἄν δέν κάναμε καί τίς ἀναγκαῖες ἀναφορές στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού στήριξε τόν παπα–Γιώργη τόσο στόν ἱερατικό ὅσο καί στόν μαρτυρικό του δρόμο, τήν πρεσβυτέρα Εὐθυμία.
Καί αὐτή ὑπῆρξε συμμάρτυρας, κατά πρόθεση, μαζί μέ τόν παπα–Γιώργη, τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ, στόν Ὁποῖο ἀνήκει πάσα δόξα ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!