Παρασκευή 21 Απριλίου 2023

Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ & Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ "ΓΙΟΜ ΚΙΠΟΥΡ" - ΤΟ "ΟΧΙ" ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΗΠΑ!



τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ


Στίς 8 Ὀκτωβρίου 1973 ὁ Γ. Παπαδόπουλος, ὡς Πρόεδρος τῆς Δη­μοκρατίας, ἀνέθετε τήν πρωθυπουργία στόν Σπ. Μαρκεζίνη μέ ἀ­ποστολή τήν διεξαγωγή ἐκλογῶν.
Μόλις δύο μόλις ἡμέρες πρίν ξέσπασε ὁ 4ος Ἀραβοϊσραηλινός πόλεμος.
Γνωστός καί ὡς πόλεμος τοῦ “Γιόμ Κιπούρ”.



Ὁ πόλεμος τοῦ Γιόμ Κιπούρ

Ἡ Συρία καί ἡ Αἴγυπτος ἀπό κοινοῦ, ἐξαπέλυσαν αἰφνιδια­στική ἐπίθεσι στό Ἰσραήλ μέ σημαντική ἐπιτυχία τίς πρῶτες 4 ἡ­μέ­ρες.
Στίς 10 Ὀκτωβρίου ὅμως, τό Ἰσραήλ κατάφερε νά ἀντεπιτεθῆ. Ἀνέκοψε τήν προέλασι τῶν Ἀράβων καί στίς 15 Ὀκτωβρίου οἱ δυ­νάμεις του διέβησαν τήν Διώρυγα τοῦ Σουέζ διασπώντας τίς δυ­να­μεις τῶν Αἰγυπτίων.

Στίς 23 Ὀκτωβρίου τό Ἰσραήλ -παρότι νικηφόρο- διέκοψε τίς ἐχ­θροπραξίες.
Τήν ἴδια ἡμέρα οἱ ΗΠΑ διέταξαν γενική πυρηνική κινητοποίησι καί ἐπιφυλακή σέ παγκόσμια κλίμακα! 
Ξαφνικά διεγράφετο στόν ὁρίζοντα ὁ κίνδυνος συγκρούσεως ΗΠΑ - ΕΣΣΔ!
Ἐν τῷ μεταξύ, οἱ ἐμπόλεμοι εἶχαν ἀρχίσει νά ἐξαντλοῦν τά ἀπο­θέματά τους σέ ὁπλισμό καί εἶχαν τεράστιο πρόβλημα ἀνεφο­διασμοῦ.
Ἡ Σοβιετική Ἔνωσις ἀπεφάσισε τόν ἀπό ἀέρα ἀνεφοδιασμό τῶν Ἀράβων.
Καί οἱ ΗΠΑ τῶν Ἰσραηλινῶν.
Ἔτσι καί ἀπό τίς δύο δυ­νάμεις ὀργανώθηκαν μηχανισμοί ἐναερίων μεταφορῶν πρός τήν Μέση Ἀνατολή, πού ἔμειναν γνωστοί ὡς «ἀερογέφυρες».
Ἡ ΕΣΣΔ δέν εἶχε δυσκολία σέ αὐτό, διότι οἱ βάσεις της ἦσαν κοντά καί ἐπέ­τρεπαν τίς ἀπ’ εὐθείας πτήσεις.

Γιά τίς ΗΠΑ ὅμως ὑπῆρχε μεγάλη δυσκολία.
Οἱ ἀρνήσεις Εὐ­ρωπαϊκῶν Κυβερνήσεων γιά νά σταλοῦν ἀποθέματα τῆς 7ης Ἀμε­ρικανικῆς Στρατιᾶς πού εὑρίσκετο στήν Δυτική Εὐρώπη, τήν ἀνά­γκα­ζε νά ἀποστέλει ὅπλα ἀπ’ εὐθείας ἀπό τίς ΗΠΑ μέ πτή­σεις μέσῳ τῆς βάσεως τῶν νήσων Ἀζόρων στόν Ἀτλαντικό Ὠκεα­νό.
Τό γεγονός αὐτό στοίχιζε στίς ΗΠΑ τεράστιο χρόνο, προ­σπάθεια καί δαπάνες.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἡ ΕΣΣΔ πραγματοποίησε 934 ἔμφορτες πτήσεις μέ ἐφόδια 15.000 τόννων γιά τήν Αἴγυπτο ἐνῶ οἱ ΗΠΑ 566 ἔμφορτες πτήσεις μέ ὑλικό 27.895 τόννων γιά τό Ἰσραήλ.
Ἡ ἐξισορρόπησις τῶν δυνάμεων στήν Μέση Ἀνατολή ἐπέφε­ρε τόν τερματισμό τῆς κρίσεως χωρίς ἀποτέλεσμα καί νικητή.

Ὁ πόλεμος τοῦ Γιόμ Κιπούρ ἔβρισκε τήν Ἑλλάδα σέ μία κρί­σιμη φάσι.
Δύο ἡμέρες μετά τήν ἔκρηξί του, ὁρκιζόταν ἡ Κυβέρνη­σις Μαρκεζίνη, θέμα τό ὁποῖο - ὅπως θά δοῦμε- ὑπῆρξε καταλυ­τι­κό γιά τίς ἐξελίξεις. 

Ἡ στάσις τῆς Ἑλλάδος

Στίς 13 Ὀκτωβρίου 1973 ἡ στάσις τῆς Κυβερνήσεως στό ζήτη­μα αὐτό διευκρινίσθηκε μέ ρητή δήλωσι τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερι­κῶν Χρήστου Ξανθοπούλου - Παλαμᾶ:

«Αἱ φιλικαί σχέσεις τῆς Ἑλλάδος μέ τάς ἀραβικάς χώρας, ἀποκλείουν οἱανδήποτε συμμετοχήν, εἴτε ἄμεσον εἴτε ἔμμεσον, εἰς τυχόν ἐνέργειαν στρεφομένην ἐναντίον αὐτῶν…
Ὁ ἑλ­λη­νι­κός χῶρος, θαλάσσιος καί ἐναέριος, δέν χρησιμοποιεῖται δι’ οἱ­αν­δήποτε ἐνέργειαν, σχέσιν ἔχουσα μέ τήν ἐμπόλεμον κατά­στασιν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν».

Ἐπρόκειτο γιά ξεκάθαρη καί τελεσιγραφική διακήρυξι πρός τίς ΗΠΑ ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν ἐπρόκειτο ποτέ νά δεχθῆ χρῆσι τῶν βά­σεών της ἐναντίον τῶν Ἀράβων.
Ἄμεσα κινήθηκε καί ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Γ. Πα­παδόπουλος, ὁ ὁποῖος προέβη σέ Διάβημα πρός τόν Πρέσβυ τῶν ΗΠΑ Χ. Τάσκα μέ τό ὁποῖο διεμήνυε σαφῶς ὅτι:

α) Ἡ ἐμπόλεμη κατάστασις στήν Μέση Ἀνατολή δημιουργεῖ τόν κίνδυνο πυρηνικῆς συγκρούσεως μεταξύ ΗΠΑ καί ΕΣΣΔ στήν Νο­τιοανατολική Μεσόγειο.

β) Οἱ τρεῖς ναυτικές μονάδες τοῦ 6ου Ἀμερικανικοῦ Στόλου πού ἐλλιμενίζονται στήν Ἐλευσίνα φέρουν πυρηνικό ὁπλισμό καί συνε­πῶς θά ἀποτελέσουν στόχο τῆς Ε.Σ.Σ.Δ.

γ) Γιά τούς ἀνωτέρω λόγους τά τρία πολεμικά πλοῖα τῶν ΗΠΑ πρέπει νά ἀποπλεύσουν ἀμέσως ἀπό τήν Ἐλευσίνα.

Ἐν τῷ μεταξύ ὅμως, κατά τήν διάρκεια τοῦ Ὀκτωβρίου, τό ἑλ­ληνικό F.I.R. ἄρχισε νά παραβιάζεται τόσο ἀπό Σοβιετικά, ὅσο καί ἀπό Ἀμερικανικά ἀεροσκάφη πού ἔσπευδαν νά βοηθήσουν τούς ἐμπολέμους μέ “ἀερογέφυρες”.

Στίς 18 Ὀκτωβρίου 1973, ὁ Ὑπουργός Μεταφορῶν καί Ἐπικοι­νω­νιῶν Ὀρέστης Γιάκας, ἀπέστειλε ἔγγραφο πρός τούς Ὑπουρ­γούς Ἐθνικῆς Ἀμύνης Νικόλαο Ἐφέσιο καί Ἐξωτερικῶν Χρ. Ξαν­θό­­πουλο - Παλαμᾶ τό ὁποῖο ἔφερε τίτλο: «Μαζικαί πτήσεις ρωσι­κῶν καί ἀμερικανικῶν ἀεροσκαφῶν».
Συνοδευόταν δέ, ἀπό σχε­διά­γραμμα τῆς Υ.Π.Α. (Ὑπηρεσίας Πολιτικῆς Ἀεροπορίας) στό ὁ­ποῖ­ο ἀπεικονίζοντο οἱ διαδρομές τῶν ρωσικῶν καί ἀμερικανικῶν ἀε­ροσκαφῶν ἐντός τοῦ ἑλληνικοῦ F.I.R. μέ προορισμό τήν Μέση Ἀνα­τολή[1].

Ἐφ’ ὅσον ἡ διέλευσις γινόταν καί ἀπό τίς δύο πλευρές, ἡ Ἑλ­λάς διατηροῦσε τήν οὐδετερότητά της χωρίς πρόβλημα.
Παρά ταῦ­τα ἡ Κυβέρνησις προέβη σέ παρατήρησι τόσο στήν Πρεσβεία τῆς ΕΣΣΔ ὅσο καί τῶν ΗΠΑ.

Τό πρόβλημα τῶν ΗΠΑ ὅμως δέν ἦταν ἡ διέλευσις ἀπό τό F.I.R.
Ἦταν ἡ ἄρνησις χωρῶν τοῦ ΝΑΤΟ -καί ἰδίως τῆς Ἰσπανίας, τῆς Ἰτα­λίας καί τῆς Ἑλλάδος - νά χορηγήσουν ἄδεια σταθμεύσεως καί ἀ­­νε­φοδιασμοῦ στά ἀεροσκάφη τους.
Πρᾶγμα πού τίς ἀνάγκαζε νά χρησιμοποιοῦν ἀνεφοδιασμό ἐν πτήσει ἤ καί ἀεροπλανοφόρα.
Καί ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἑλλάδα, ἡ βάσις τῆς Σούδας στήν Κρήτη ἦταν ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιά κάθε παρουσία τῆς ἀεροπορίας τῶν ΗΠΑ στήν Μέση Ἀνατολή.


Tό σχεδιάγραμμα τῆς Υ.Π.Α. στίς 18 Ὀκτωβρίου 1973 στό ὁποῖο ἀπεικονίζοντο οἱ διαδρομές τῶν ρωσικῶν καί ἀμερικανικῶν ἀεροσκαφῶν καί ἀποδεικνύουν τήν οὐδετερότητά τῆς Ἑλλάδος

Τό “ΟΧΙ” πρός τίς ΗΠΑ

Στίς 21 Νοεμβρίου 1973, ὁ Πρωθυπουργός Σπ. Μαρκεζίνης πα­ρέ­λαβε ἀπό τόν Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν Χρ. Ξανθόπουλο - Πα­λα­μᾶ, ἕνα ἄκρως ἀπόρρητο Σημείωμα τοῦ πρεσβευτοῦ Μηλιαρέ­ση.
Ὁ ἴδιος ὁ Μαρκεζίνης ἀναφέρει:

«Τοῦ “σημειώματος” δέν ἠμπορῶ νά κάμω δημοσία χρῆσιν -ὡς ἄκρως ἀπορρήτου- ἀλλά οἱ ἁρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες δύνανται νά τό συμβουλευθοῦν εἰς τό ἀρχεῖον τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν (Α΄ Γενική Διεύθυνσις, Γ΄Διεύθυνσις Πολιτικῶν Ὑποθέσεων).
Ἐπρόκειτο πάντως περί πιεστικοῦ καί ἐπείγοντος αἰτήματος τῶν Ἀμερικανῶν πρός τό Ἀρχηγεῖον Ἐνόπλων Δυνά­μεων διά τήν ἀναγνώρισιν εἰς τάς ΗΠΑ δικαιωμάτων εὐρυ­τέρας χρήσεως.
Ἐζητεῖτο ἀκόμη, τροποποίησις τῆς ἀρχι­κῆς συμφω­νί­ας τοῦ 1953 καί ἡ χρησιμοποίησις τοῦ Ἀεροδρο­μίου Ἐλευσί­νος ὑπό τῆς Ἀμερικανικῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας μέ δι­κα­ιολο­γη­τικήν βάσιν τῆς παλαιοτέρας ἀμερικανικῆς προ­τά­σεως περί πα­ρο­χῆς διευκολύνσεων ἐλλιμενισμοῦ…».[2]

Ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν ἦταν ἀπολύτως ἀρνητικός καί εἰση­γήθη στόν Πρωθυπουργό τήν ἀπόρριψι τοῦ αἰτήματος στηρι­ζό­με­νος στό γεγονός ὅτι θά ἐπρόκειτο γιά ἀμερικανικές βάσεις, ἐκ­τός σχεδίου ΝΑΤΟ καί μέ πυρηνικές δυνατότητες!...

Στίς 22 Νοεμβρίου 1973 ὁ Μαρκεζίνης ἐπεσκέφθη τόν Γεώρ­γιο Παπαδόπουλο.
Ὁ ἴδιος γράφει:
«Τήν ἑπομένην -22 τοῦ μηνός- τό ἔφερα πρῶτον θέμα εἰς τόν Πρό­εδρον τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ ἐτόνισα τό ἐθνικῶς ἐπι­κί­νδυ­νον τοῦ αἰτήματος, ἰδία δέ ὅταν ὑπεβάλλετο τήν ὥραν ἐκεί­νην…
Πρός τιμήν του ὑπῆρξε κατηγορηματικός καί χωρίς δι­στα­­γμούς, συμφωνῶν μοῦ ἀπήντησε:
“Βεβαίως ΟΧΙ!”».[3]

Καί σέ ἄλλο ἔργο του, ὁ τότε Πρωθυπουργός τονίζει: 
«Ἡ ἀντίδραση Παπαδόπουλου ἦταν ἄμεση, ἐχρησιμοποίησε μά­λιστα μία βαρύτατη ἔκφραση γιά τό ἀμερικανικό αἴτη­μα».[4]

Τό ποιά ἦταν ἡ «βαρύτατη ἔκφραση» τοῦ Γ. Παπαδοπούλου γιά τούς Ἀμερικανούς, ἀποκαλύπτει ὁ Μαρκεζίνης στό ἔργο του «Τά εἰς Ἑαυτόν»: «Ἐπεσκέφθην τότε τόν Παπαδόπουλον, ὁ ὁποῖος συνεφώνησε μέ ἐμέ ἀπολύτως, χαρακτηρίσας μάλιστα τούς Ἀμερικανούς ὡς “γκά­γκστερς”!...».[5]

Πρόεδρος καί Πρωθυπουργός συμφώνησαν στήν διατύπωσι μιᾶς διπλωματικῆς ἀπαντήσεως καί σημείωσαν τήν πολιτική τους ἐπί τοῦ θέματος μέ ἐρυθρά μελάνη στόν σχετικό φάκελλο τοῦ Ὑ­πουργοῦ Ἐξωτερικῶν:

«1) Ἐφαρμογή τῆς περί ἐλλιμενισμοῦ συμφωνίας. Ἐκτέλεσις τῶν ἤδη ἀνειλημμένων ὑποχρεώσεων. Οὐδέν πλέον αὐτοῦ.

2) Ὁ,τιδήποτε ἔβαινε πέραν τῶν αὐστηρῶς διαγεγραμμένων ὁρίων τῆς ἀνωτέρω συμφωνίας θά ἔδει νά ἀποτελέση ἀντι­κεί­μενον ἰδιαιτέρας διαπραγματεύσεως.
Δεδομένου ὅμως ὅτι ἐπέ­κει­ντο ἐκλογαί, ἡ Κυβέρνησις δέν ἠδύνατο νά προβῆ εἰς οὐ­σια­στι­κήν διαπραγμάτευσιν, ἐπιφυλάσσουσα τήν ἐπί τοῦ θέμα­τος κρίσιν καί ἀπόφασιν εἰς τήν διά τῶν ἐκλογῶν ἀνα­δειχθη­σο­με­νην κυβέρνησιν.

3) Αἱ ἐπί τοῦ στρατιωτικοῦ ἐπιπέδου συνεννοήσεις ἔδει νά ἀνα­­σταλοῦν, τό δέ ὅλον θέμα νά παραπεμφθῆ εἰς τό Ὑπουρ­γεῖ­ον τῶν Ἐξωτερικῶν ὡς μόνον ἁρμόδιον».[6]

Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἀκόμη ἠχηρό “ΟΧΙ” τοῦ Γεωργίου Πα­πα­δοπούλου πρός τίς ΗΠΑ!

Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἔκαμε πράξι τήν Διακήρυξί του τῆς 27 - 7 - 1973: «Τό καθεστώς τῆς κηδεμονίας, τῆς ἐξαρτήσεως καί τῶν ὑπαγορεύσεων ἐκ μέρους τῶν ξένων, ὑπό τό ὁποῖον ἔζησε ἡ Ἑλλάς ἀπό τῆς συγκροτήσεώς της εἰς ἀνεξάρτητον Κράτος, ἀνή­κει πλέον εἰς τό παρελθόν!»

Ἡ στάσις τῆς Ἑλλάδος ἐξόργισε τίς ΗΠΑ.
Ἤδη ἀπό τά τέλη Ὀκτωβρίου - πρίν τό αἴτημα - ὁ ἀμερικανός διπλωμάτης Τζών Ντέϋ, σέ δεξίωσι πού ἔγινε πρός τιμήν του, ἐνώπιον 30 περίπου δημοσιο­γράφων, στρατιωτικῶν, πολιτικῶν καί διπλωματῶν εἶπε ἀνοικτά:
«Πρέπει νά ἀλλάξετε τήν Κυβέρνησι Μαρκεζίνη καί νά διώ­ξετε τόν Γ. Παπαδόπουλο.
Ἐμεῖς οἱ Ἀμερικανοί δέν θέλουμε οὔ­τε τόν ἕνα, οὔτε τόν ἄλλο!...»[7]

Ἡ προκλητική αὐτή φράσις καί ὁ ἀνοικτός τρόπος πού ἔγινε τά λέει ὅλα. Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Μαρκεζίνης:
«Ὁ Κίσσιγκερ εἶχε ἐνο­χλη­θεῖ».[8]
Ὁ Χρ. Ξανθόπουλος - Παλαμᾶς, σέ μεταγενέστερη ἐπι­στολή του πρός τόν Σπ. Μαρκεζίνη[9], ἐξηγεῖ:

«Τό Ἀμερικανικόν αἴτημα χρησιμοποιήσεως τῆς ἀεροπορικῆς βά­σεως Ἐλευσίνος διά τήν προσγείωσιν ἀεροπλάνων μέ πυρηνι­κόν ὁπλισμόν, ἀπετέλεσε σοβαρόν σύνδρομον διά τήν ἀνατρο­πήν τῆς Κυβερνήσεως.
Εἶναι ἀληθές ὅτι τό Ἀμερικανικόν αἴ­τη­μα ἐξεπορεύθη ἀπό τάς ἀνάγκας τοῦ πολέμου εἰς τήν Μέσην Ἀνα­τολήν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο εἰσέτι ἐν ἀναπτύξει.
Τό γεγονός αὐ­τό ἐξηγεῖ κάπως τό Ἀμερικανικόν διάβημα.
Κατ’ οὐδένα ὅ­μως κλονίζει τό δίκαιον ἀλλά καί τό δικαίωμα τῆς Ἑλλάδος ὅ­πως τό ἀπορρίψη».[10]


John Day: «Πρέπει νά ἀλλάξετε τήν Κυβέρνησι Μαρκεζίνη καί νά διώξετε τόν Γ. Παπαδόπουλο.
Ἐμεῖς οἱ Ἀμερικανοί δέν θέλουμε οὔτε τόν ἕνα, οὔτε τόν ἄλλο!...»

Ὁ προδοτικός ρόλος τοῦ Π. Ἀραπάκη

Παρά τό ὑπερήφανο “ΟΧΙ” Παπαδοπούλου - Μαρκεζίνη, οἱ Ἀμερικανοί βρῆκαν τόν ἄνθρωπο “νά τούς κάνη τήν δουλειά”…

Ὁ Π. Ἀραπάκης εἶχε γίνει Ἀρχηγός Ναυτικοῦ ἀμέσως μετά τήν ἀπόπειρα ἀνταρσίας στό Ναυτικό.
Ὁ Γεώργιος Παπαδό­που­λος δέν τοῦ εἶχε καμμία ἀπολύτως ἐμπιστοσύνη.
Κι ἦταν ἀποφα­σισμένος νά τόν ἀντικαταστήση πολύ σύντομα.
Στήν πρώτη συ­να­ν­τησί του μέ τόν Σπ. Μαρκεζίνη, ὁ Πρόεδρος τοῦ εἶπε ξεκά­θα­ρα ὅτι ἀναγκάσθηκε νά τοποθετήση: «…εἰς ἀνωτάτας θέσεις ὄχι πράγματι ἀξίους νά ἀνταποκρι­θοῦν εἰς τήν νέαν τους ἀποστολήν.
Αὐτό θά ἦτο δυνατόν νά συν­δε­θῆ ἰδίως μέ τόν προοριζόμενον διά τήν θέσιν τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Ναυ­τικοῦ!»[11]

Καί δικαιώθηκε!
Διότι ὁ Π. Ἀραπάκης τόλμησε νά παρακούση τίς ἐπιταγές τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί τῆς Κυβερνή­σε­ως. Καί νά ὑπακούση στίς ἐπιταγές τῶν Ἀμερικανῶν!...

Ὁ ἴδιος μέ περισσό θράσος ὁμολογεῖ:

«Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1973, ἔλαβα μέρος στό Τρίτο Διεθνές Συ­μπό­­σιο Θαλάσσιας ἰσχύος (3rd International Seapower Symposium), στό Νιούπορτ Ρόντ Ἄϊλαντ…  Στίς ἐργασίες ἔλαβε μέρος… καί ὁ CNO (ἀρχηγός τοῦ Ναυτικοῦ τῶν ΗΠΑ) ναύαρχος Ζούμγου­ολτ, τόν ὁποῖο γνώριζα ἀπό τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα καί τήν Ἰταλία.
Ὁ Ζούμγουολτ -ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συζητήσεις πού εἴχαμε στά πλαίσια τοῦ προγράμματος- ζήτησε ἰδιαιτέρως νά συ­ζητήσουμε ἕνα σοβαρό θέμα.
Ἦταν φανερό ὅτι ἐπρόκειτο γιά τή χρησιμοποίησι τῆς βάσης τῆς Σούδας ἀπό τό ἀμερικανικό Ναυ­τικό, τόν 6ο Στόλο, μετά τίς πρόσφατες δηλώσεις ἀπό ἑλ­λη­νικῆς πλευρᾶς περί τοῦ ἀντιθέτου.
Μάς διέθεσαν μία αἴ­θου­σα γιά τήν συνάντηση αὐτή, ὁ Ζούμγουολτ μέ τόν γραμμα­τέα του κι ἐγώ μόνος μου. 
Μέ διακατεῖχαν πολλές σκέψεις. 
Κυ­ρίως μέ ἀπασχόλησε ἡ ἀπαγορευτική ἀπόφαση, τήν ὁποία εἶχε λά­βει ἡ ἑλληνική κυβέρνηση χωρίς νά συμβουλευτεῖ ὁποι­ον­δήπο­τε ἀρμόδιο, κυρίως τόν ἀρχηγό τοῦ Ναυτικοῦ (sic)…
Τό γεγο­νός αὐτό μέ εἶχε βάλει σέ σκέψεις πρωταρχικά, γιατί πί­στευα ὅ­τι ἔπρεπε οἱ ὑφιστάμενες συμφωνίες νά εἶναι σεβαστές, ὅτι ἀ­παι­τοῦμε κι ἐμεῖς ἀπό τούς ἄλλους.
Τό σοβαρότερο ὅμως ὅλων δέν εἶναι γνωστό, ὅτι δηλαδή τό τεράστιο ἀμερικανικό ὁπλοστά­σιο πού ἦταν ἀποθηκευμένο στή Σούδα, βρισκόταν στά χέρια τοῦ ἑλληνικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ…
Οἱ σκέψεις αὐτές μέ ὤθησαν νά ἀναλάβω τήν εὐθύνη μιᾶς ἐνέ­ργειας ἀντίθετης πρός τήν ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης.  

Ὅταν ἄρχισε ἡ συζήτηση, ὁ Ζούμγουολτ μοῦ παρουσίασε τίς ἀ­νη­­συχίες τῆς ἀμερικανικῆς κυβέρνησης…
Ἀναγκάστηκα τότε νά τοῦ πῶ ὅτι ἀδίκως ἀνησυχοῦν…
Τόν διαβεβαίωσα μάλιστα ὅ­τι μπο­ροῦσε νά ἐξακολουθήσει νά χρησιμοποιεῖ τήν βάση τῆς Σούδας, τήν ὁποία ἔπρεπε νά ἐξοπλίσει ὅσο μποροῦσε περισσό­τε­ρο, πράγ­μα πού ἔγινε».[12]

Ἡ πραξικοπηματική ἐνέργεια Ἀραπάκη δέν ἔχει προηγού­με­νο! Ὁ Ἀρχηγός Ναυτικοῦ:

α) Παράκουσε ρητή ἐντολή τοῦ Ἀνωτάτου Ἄρχοντος καί τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Χώρας, 

β) Προέβη σέ «ἐνέργεια ἀντίθετη»  πρός τήν πολιτειακή καί πο­λιτική ἡγεσία,

γ) Ἦλθε σέ συναλλαγή μέ ξένη δύναμι ἐναντίον τῆς «ἀπαγο­ρευ­­τικῆς ἀποφάσεως» τῆς Χώρας του καί

δ) Παρεχώρησε χρῆσι ἐθνικοῦ ἐδάφους ἐν ἀγνοίᾳ τῆς Ἑλλη­νικῆς Κυβερνήσεως!                                     

Ἔτσι, ἐνῶ Γ. Παπαδόπουλος καί Σπ. Μαρκεζίνης ἀπέρριψαν τό αἴτημα γιά χρῆσι τῶν βάσεων, βρῆκαν ὡς “δούρειο ἵππο” τόν Π. Ἀραπάκη γιά νά χρησιμοποιοῦν τήν Σούδα!...

Κατόπιν αὐτῶν, ἀναρωτιόταν ὁ Σπ. Μαρκεζίνης: «Μετά τήν προσωρινή διακοπή τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων στήν Μέση Ἀνατολή, περιῆλθε εἰς γνῶσιν μου εὐχαριστήριο μη­νυ­­μα τοῦ Διοικητοῦ τῶν Ἀμερικανικῶν Δυνάμεων.
Δέν ἐγνώρι­ζα γιά ποιό λόγο οἱ Ἀμερικανοί εὐχαριστοῦσαν τήν Ἑλλά­δα…».[13]

Γιά νά λάβη τήν θρασυτάτη ἀπάντησι τοῦ Ἀραπάκη: «Ἔτσι λύεται καί ἡ ἀπορία πού ἐκφράζει ὁ Μαρκεζίνης στό βι­βλί­ο του…».[14]
Ὅτι δηλαδή, εἶχε διαπράξει “ἐσχάτη προδοσία” παρακούοντας ρητές ἐντολές Προέδρου καί Πρωθυπουργοῦ ὑπέρ ξένης δυνά­με­ως!...

Ὁ ρόλος τοῦ Π. Ἀραπάκη ἔγινε ἐμφανής λίγο ἀργότερα:

- Ὑπῆρξε συνεργός τῆς ἀνατροπῆς Παπαδοπούλου - Μαρ­κε­ζί­νη στίς 25 - 11 - 1973.

- Ὑπῆρξε ὁ μόνος πού διετηρήθη ὡς Ἀρχηγός Ναυτικοῦ ἀπό τό καθεστώς Δημ. Ἰωαννίδη (ἐνῶ ὁ Γ. Παπαδόπουλος σκόπευε νά τόν ἀντικαταστήση ἄμεσα).

- Ὑπῆρξε ἀπό τούς κύριους συντελεστές τῆς τραγωδίας τῆς Κύ­πρου καί τῆς “μεταπολίτευσης” τόν Ἰούλιο 1974.

Τά ἀνωτέρω ἐξηγοῦν πλήρως καί τήν τότε στάσι του…

Ὅπως καί νά εἶχε ὅμως, τό ἀνένδοτο καί ἠχηρό “ΟΧΙ” τῶν Παπαδοπούλου - Μαρκεζίνη εἶχε ἐνοχλήσει τίς ΗΠΑ…


[1] Ἐφ. «Καθημερινή» 13 - 2 - 2011

[2] «Ἀναμνήσεις 1972 - 1974» σελ. 463

[3] «Ἀναμνήσεις 1972 - 1974» σελ. 466

[4] «Συγχ. Πολ. Ἱστ. τῆς Ἑλλάδος» Τόμος Τρίτος σελ. 210

[5] «Τά εἰς Ἑαυτόν» σελ. 110

[6] «Συγχρ. Πολ. Ἱστ. τῆς Ἑλλάδος» Τόμος Τρίτος σελ. 211

[7] Ἀκόμη καί ὁ πρώην Βασιλεύς Κωνσταντῖνος παραδέχθηκε ὅτι ἡ στα­σις τοῦ Γ. Παπαδοπούλου στόν πόλεμο τοῦ Γιομ Κιπούρ ἐνόχλησε τίς Η.Π.Α. («Βασιλεύς Κωνσταντῖνος χωρίς τίτλο»  Τόμος Γ’ σελ. 113)

[8] «Συγχρ. Πολ. Ἱστ. τῆς Ἑλλάδος» Τόμος Τρίτος σελ. 211

[9]  7 - 12 - 1975

[10] «Ἀναμνήσεις 1972 - 1974» σελ. 460

[11]  «Συγχρ. Πολ. Ἱστ. τῆς Ἑλλάδος» Τόμος Τρίτος σελ. 164

[12] «Τό τέλος τῆς σιωπῆς» σελ. 93 - 95

[13] «Συγχρ. Πολ. Ἱστ. τῆς Ἑλλάδος» Τόμος Τρίτος σελ. 210

[14] «Τό τέλος τῆς σιωπῆς» σελ. 95


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!