ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΙ Προβληματισμοὶ, ἐκ δηλώσεων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου....

Συμπόρευσις Οἰκουμενισμοῦ-Ὁμοφυλοφιλίας

Τοῦ κ. Παναγιώτου Κατραμάδου, Θεολόγου

Παρακολουθοῦμεν μὲ προσοχὴν τὴν πορείαν, τὴν ὁποίαν διαγράφει ὁ νέος Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ ἰδιαιτέρως μέσα ἀπὸ τὰς συνεντεύξεις, τὰς ὁποίας παραχωρεῖ, καθὼς αὐταὶ δίδουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐκδιπλώση τὰς σκέψεις του ἀναλυτικῶς καὶ μὲ τὴν ἀπαιτουμένην προετοιμασίαν. 

Ὑπάρχουν συνεντεύξεις, αἱ ὁποῖ­αι ἐπικεντρώνονται μόνον εἰς τὰ ἐθνικὰ ἢ εἰς τὰ οἰκονομικὰ θέματα καὶ τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου εἰς αὐτά. 

Μεγαλύτερον ἐνδιαφέρον ὅμως παρουσιάζουν ὅσαι ἐπικεντρώνονται εἰς καθαρῶς ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἠθικὰ ζητήματα, καθὼς εἰς τὰ ἐθνικὰ καὶ οἰκονομικὰ δὲν ἀναμένεται οἱαδήποτε διαφοροποίησις μὲ τὴν ἕως τώρα πεπατημένην, τὴν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία. 

Ἐκ προοιμίου νὰ καταθέσωμεν ὅτι εἰς τὰς συνεντεύξεις ὁ Μακαριώτατος κ. Γεώργιος ἐπαναλαμβάνει τὰς ἰδίας ἀπόψεις. 

Ἀφ’ ἑνὸς αὐτὸ εἶναι θετικόν, δεικνῦον σταθερότητα ἀπόψεων. 

Ἀφ’ ἑτέρου –λίαν σημαντικὸν- εἶναι ὅτι, διὰ νὰ ἐπαναδιατυπώνη ἀπαραλλάκτως τὰς αὐτάς ἀπόψεις, σημαίνει ἀναμφισβήτητα ὅτι ἀποτελοῦν παγίας πεποιθήσεις αὐτοῦ, καλῶς ἑδραιωμένας ἐντός του καὶ ὄχι ἁπλῶς ἔκφρασιν γνώμης ἐκείνης τῆς στιγμῆς, διὰ τὴν ὁποίαν ἔπειτα δύναται νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι ἐπρόκειτο διὰ κακὴν διατύπωσιν ἢ γλωσσικὸν ὀλίσθημα. 

Μὲ αὐτὰ ὡς δεδομένα προκαλεῖται ἀνησυχία ἐκ τοποθετήσεων αὐτοῦ, ἀπρόσμεναι διὰ τὰ ὅσα ὀφείλει νὰ πρεσβεύη ἕνας Ἱεράρχης.

Περὶ ὁμοφυλοφιλίας

Τὴν 22αν Μαρτίου 2023 εἰς τὴν ραδιοφωνικὴν ἐκπομπὴν τοῦ «Πρώτου Προγράμματος τοῦ ΡΙΚ “Ἀναζητήσεις ψυχῆς”» ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐδήλωσε μεταξὺ ἄλλων ἀπαντῶν εἰς ἐρώτησιν σχετικῶς μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν (παραθέτομεν ἰδικὴν μας ἀπομαγνητοφώνησιν):

«Ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι ὁ Θεὸς «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησε» τοὺς ἀν­θρώπους, γι’ αὐ­τὸ ἔχει καὶ αὐτὴν τὴ θέση ὅτι δὲν δέχεται ἄλλο φῦλο. 

Ἐὰν ἰατρικὰ ὅμως, τὸ εἶπα πολλὲς φορές, διαπιστωθεῖ καὶ μᾶς ποῦν οἱ γιατροὶ ξεκάθαρα μὲ τὶς τάδε μελέτες μὲ τὶς ἔρευνες: 

διαπιστώθηκε ὅτι τὸ γονιδίωμα τοῦ ἀνθρώπου ἔχει πάθει ἀλλαγὲς καὶ ὑπάρχει καὶ μία ἐκτροπὴ καὶ ἔγινε τρίτο φῦλο, τότε ὀφείλουμε -ἐὰν τὸ διαπιστώσουν ἰατρικά, πράγματι ἡ ἐπιστήμη-, ὀφείλουμε νὰ ἐγκύψουμε στὴν Ἁγία Γραφὴ νὰ βροῦμε ἀπαντήσεις. 

Μέχρι τώρα αὐτὸ δὲν ἔγινε καὶ ἑπομένως δὲν ἔχομε ἄλλη ἐπιλογὴ ἀπὸ τὸ νὰ ποῦμε ὅτι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι παρουσιάζουν αὐτὲς τὶς ἐκτροπὲς (ἐνν. πρέπει) νὰ προσπαθήσουν, ὅπως κάποιοι ἄλλοι ποὺ ἔχουν κάποια ἐκτροπὴ καὶ προσπαθοῦν νὰ ἐπανέλθουν στὸν σωστὸ τὸ δρόμο, ἔτσι καὶ αὐτοὶ νὰ ἐπανέλθουν στὰ παραδεδομένα. 

Εἶπα ὅμως νὰ μὴ θεωρεῖται ὅτι εἶναι κάτι τὸ ἰατρικὰ δεδομένο. 

Μέχρι τώρα ἡ ἰατρικὴ δὲν μᾶς ἔδωσε κάτι τέτοιο. Καὶ ἂν μᾶς δώσει, τότε πρέπει νὰ ἐγκύψουμε στὴν Ἁγία Γραφή. 

Ὅπως προηγουμένως δὲν εἴχαμε ἀπόφαση γιὰ τὴν ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή, ἔτσι καὶ τώρα. Ἅμα βροῦμε τὸ πρόβλημα θὰ ἐγκύψουμε στὴν Ἁγία Γραφή».

Παρόμοια εἶχε δηλώσει εἰς τὴν τηλεοπτικὴν ἐκπομπὴν «24ΩΡΕΣ», ἡ ὁποία προεβλήθη τὴν 21ην Ἰανουαρίου 2023 ἀπὸ τὸν σταθμὸν «ALPHA Κύπρου» (παραθέτομεν ἰδικὴν μας ἀπομαγνητοφώνησιν):

«Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀπορρίπτει κανένα, ἀλλὰ ἔχει καὶ κάποιες ἀρχὲς καὶ οἱ ἀρχὲς λένε ὅτι ὁ Θεὸς «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησε» τοὺς ἀνθρώπους, μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. 

Ἂν ἡ ἐπιστήμη ἀποδείξει ὅμως, ἀλλὰ νὰ τὸ ἀποδείξει, διότι μέχρι τώρα δὲν τὸ ἀπέδειξε, ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι λόγω φθορᾶς ποὺ ἔχει πάθει τὸ γονιδίωμά μας ἢ ὁτιδήποτε, γεννιοῦνται μὲ αὐτὸν τὸν προσανατολισμόν, τότε ὀφείλουμε νὰ ἐγκύψουμε πάλι εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ νὰ βροῦμε νέες ἀπαντήσεις. 

Ὁ ἄνθρωπος προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν φυσιολογία του, εἶναι ἄνδρας καὶ γυναίκα. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία αὐτὸ ὑπάρχει. 

Δὲν τοὺς ἀπορρίπτει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ καὶ νὰ δεχτεῖ κάτι τὸ ὁποῖον γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ξένον».

Τὸ πρῶτον ζήτημα τὸ ὁποῖον ἀνακύπτει εἶναι ἡ θεώρησις τῆς σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἰατρικήν. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀναπροσαρμόση τὴν διδασκαλίαν περὶ φύλων, ἂν τῆς τὸ ὑποδείξη ἡ ἐπιστήμη; 

Μήπως ἡ ἰδία ἡ ἐπιστήμη πολλάκις ὄχι μόνον περιλαμβάνει διαφωνίας, ἀλλὰ δὲν ἀνατρέπουν νεώτεραι ἀνακαλύψεις παλαιοτέρας ἀπόψεις; 

Μήπως δὲν εἶναι γνωστὸν ὅτι κάποιαι ἔρευναι χρηματοδοτοῦνται προκειμένου νὰ καταλήξουν εἰς προκαθωρισμένα ἀποτελέσματα; 

Μήπως δὲν ὑπάρχουν σοβαρὰ λάθη ἀκόμη καὶ εἰς κατὰ τὰ ἄλλα ἀντικειμενικάς μελέτας; Μήπως «ἐπιστήμονες» δὲν εἶναι καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι κατήγγειλαν τὴν Θ. Μετάληψιν ὡς ἐπικίδυνον; Πῶς ἑπομένως ἡ ἰατρικὴ θὰ γίνη διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας;

Τὸ δεύτερον ζήτημα εἶναι ἡ ἀνθρωπολογία τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ τελευταῖα ἔτη τείνει νὰ ἐπικρατήση εἰς τὸ θεολογίζον στερέωμα ἡ ἄποψις περὶ «κληρονομικῆς ἁμαρτίας», δηλ. ὅτι τὸ γονιδίωμα καθορίζει τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀπὸ ἐκεῖ προέρχονται ὅλα. Ἀπαντῶμεν: 

Ἀφ’ ἑνὸς ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου κεῖται πέραν τῶν ἐπιστημονικῶν παρατηρήσεων ἐπὶ ἑνὸς ὑλικοῦ στοιχείου, ὅπως εἶναι τὸ ἀνθρώπινον σῶμα ἢ τὸ γονιδίωμα. 

Ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὑπ΄όψιν της τὸ ὅλον καὶ ὄχι τὸ ἐπιμέρους. Ἄρα δὲν ἐξαρτῶνται ὅλα ἀπὸ τὸ γονιδίωμα. 

Ἄλλωστε ὅταν ὁ Χριστὸς ἐθεράπευσε τὸν ἐκ γενετῆς τυφλὸν ἢ ἀνέστησε νεκρούς, ὄχι μόνον τὸ γονιδίωμα «διώρθωσε», ἀλλὰ κατέδειξεν ὅτι δὲν ἔχει τὸν τελευταῖον λόγον τὸ ὁρατὸν καὶ χοϊκόν.

Ἀφ’ ἑτέρου, ἀπαιτεῖται διάκρισις μεταξὺ ἐφαμάρτου καὶ μή, ἀναφορικὰ ὡς πρὸς τὸ γονιδίωμα. 

Ἂν ἑκάστη ἁμαρτία μὲ τὸν τάδε ἢ δεῖνα τρόπον τὴν ἀνάγη κανεὶς εἰς τὸ γονιδίωμα, τότε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι αὐτομάτως καθιστάμεθα ἀναμάρτητοι(!) καθὼς δὲν εὐθυνόμεθα ἐμεῖς, ἀλλὰ τὸ γονιδίωμα. 

Καταλήγει λοιπὸν κανεὶς ὅτι ἡ φύσις μας εἶναι κακή! Οἱ ὑποστηρικταὶ μιᾶς τοιαύτης θεωρήσεως εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ ἰσχυρίζωνται τὸ ἀκόλουθον: «ἂς ἔφτιαχνε ὁ Θεὸς μία ἄτρεπτον ἀνθρωπίνην φύσιν, διὰ νὰ μὴ ἁμαρτάνωμεν»! 

Μία τοιούτου εἴδους προσέγγισις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καταλήγει νὰ εἶναι ἐντελῶς δυτικὴ-αἱρετικὴ καὶ ὄχι Ὀρθόδοξος, ὄχι τόσον ἐπειδὴ κατηγορεῖ εὐθέως τὸν Θεὸν ὡς ἀνίκανον -ἂν ὄχι ὡς ἐμπαίζοντα τὸν ἄνθρωπον-, ἀλλὰ κυρίως ἐπειδὴ υἱοθετεῖ πλήρως τὴν καταστροφὴν τοῦ «κατ’ εἰκόνα» ἀποδεχομένη κατ’ ἐλάχιστον τὴν ταύτισιν τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ DNA μὲ τὴν διάπραξιν τῆς ἁμαρτίας (πρβλ. τὴν κατανόησιν τῆς ροπῆς πρὸς τὴν ἁμαρτίαν συμφώνως μὲ τὴν θεωρίαν τῆς δυτικῆς ἀντιλήψεως περὶ concupiscentia).

Τρίτον ἀνακῦπτον ζήτημα εἶναι ἡ ἀντίφασις, ἡ ὁποία παρουσιάζεται μεταξὺ διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκφερομένων ἀπόψεων Ἱεραρχῶν. 

Ὁ ἴδιος ὁ Προκαθήμενος τῆς Κύπρου ἰσχυρίζεται μὲν ὅτι ἡ φυσιολογία εἶναι δεδομένη (ἄνδρας καὶ γυναίκα), ἀλλὰ ὑποστηρίζει ὅτι τὸ γονιδίωμα δύναται νὰ παραγάγη διαφορετικὸν γενετήσιον προσανατολισμὸν (σεξουαλικήν ἐπιθυμίαν). 

Αὐτὸν τὸν δεύτερον ἀποκαλεῖ «τρίτο φῦλο». Ἂν ὅμως εἶναι «φῦλο», τότε ἐντάσσεται εἰς τὴν φυσιολογίαν(!), καὶ ἀνατρέπει ὁ Μακαριώτατος τὰ ἴδια τὰ λόγια του. 

Ἂν εἶναι «προσανατολισμός», τότε δὲν εἶναι «φῦλο», ἀλλὰ ἐμπαθὴς ἐπιθυμία. 

Ἑπομένως, πρὸς τί ἡ ὅποια ἀνάγκη νὰ «βροῦ­με νέες ἀπαντήσεις»;

Ὁ Μακαριώτατος συνεχῶς ἐπαναλαμβάνει ὅτι πρέπει νὰ ἐγκύψωμεν εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν. 

Μήπως ἡ Ἐκκλησία στηρίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν; 

Προτεστάνται εἴμεθα; 

Δὲν ἔχουν αὐτὰ διευκρινισθῆ καὶ ἑδραιωθῆ διὰ τῆς μακραιώνου Ἱ. Παραδόσεως; 

Ἢ μήπως, τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶναι πρόσ­φατον, ἀφοῦ τὸ συγκρίνει μὲ τὴν ὑποβοηθουμένην ἀναπαραγω­γήν; 

Τόσον εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, ὅσον καὶ εἰς τὴν Καινὴν δὲν εἶναι καταδικασμένη ἡ ὁμοφυλοφιλία; Ποίας νέας ἀπαντήσεις θὰ ἀναζητήση ὁ Μακαριώτατος; Δὲν εἶναι λελυμένον ζήτημα; Ἢ μήπως ἡ ἰατρικὴ θὰ ἀνατρέψη καὶ τὴν Ἁγίαν Γραφήν;

Περὶ πίστεως

Εἰς τὴν αὐτὴν συνέντευξιν ἐρωτώμενος περὶ τήν σχέσιν μὲ τοὺς ἄλλους χριστιανοὺς ἐσημείωσεν:

«Ἤμουν καὶ μέλος τῆς ἐπιτροπῆς στὸ διάλογο μὲ τοὺς Καθολικούς. Συζητοῦμε μὲ τοὺς καθολικοὺς καὶ μὲ τοὺς ἄλλους χριστιανοὺς καὶ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. 

Βέβαια, δὲν ἐπίκειται ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ὑπάρχουν πολλὲς διαφορές, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἐχθρευόμασθε περισσότερο. 

Μὲ τοὺς Καθολικοὺς μάλιστα ἀναζητοῦμε τὴν κοινὴ πίστη ποὺ εἴχαμε τοὺς πρώτους δέκα αἰῶνες πρὶν χωριστοῦμε. 

Δὲν λέμε «τί ἔχετε λάθος ἐσεῖς», «τί ἔχετε προσθέσει», «ποιὸς εἶναι στὸ σωστὸ τὸ δρόμο». Ποιὰ εἶναι ἡ κοινή μας πίστη, γιὰ νὰ πᾶμε νὰ τὴ βροῦμε. Δὲν ὑπάρχει νομίζω κανένα πρόβλημα, ἰδίως τώρα μὲ τοὺς ἐξτρεμισμοὺς ἄλλων θρησκειῶν καὶ τοῦ Ἰσλάμ, οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ παραμερίζουμε τυχὸν διαφορές μας καὶ νὰ συνεργαζόμαστε ὅπου μποροῦμε, δὲν λέω στὰ δόγματα καὶ στὴν πίστη, (ἐνν. ἀλλὰ) ὅπου μποροῦμε νὰ συν­εργαζόμαστε, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὶς προκλήσεις τῶν σημερινῶν καιρῶν».

Τί νὰ πρωτοσχολιάση κανείς; 

Ὅτι «Καθολικοὶ» εἴμεθα ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ ὄχι οἱ λατῖ­νοι; 

Ὅτι «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» σημαίνει ὕπαρξις δύο ἀντιδιαμετρικὰ ἀντιθέτων πίστεων (Ὀρθοδοξία-Παπισμός), αἱ ὁποῖαι ὅμως ταυτοχρόνως ἀμφότεραι ἀληθεύουν;! 

Ὅτι δὲν τὸν ἐνδιαφέρει «ποῖος εἶναι στὸ σωστὸ τὸ δρόμο»; 

Δηλαδὴ οἰκοδομοῦν φιλίαν ἢ ἑνότητα ἄνευ ἀληθείας, ἀκριβῶς ὡς πράττουν ἑταιρικοὶ ὀργανισμοί, ὅταν μάλιστα ὁ  εἷς εἶναι πολιτικὸς φορέας (Βατικανὸ) καὶ ὁ ἕτερος θεῖον καθίδρυμα (Ὀρθοδοξία), τῆς ὁποίας ὁ εἰς καὶ μοναδικὸς σκοπὸς εἶναι ἡ διαφύλαξις τῆς ἀληθείας; 

Τὸ πλέον ὅμως ἐξοργιστικὸν εἶναι ὅτι «ἀναζητεῖται ἡ κοινὴ πίστις»! 

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τότε τί εἶναι, ἕνα προσωρινὸν ὑποκατάστατον θρησκευτικῶν ἀναγκῶν ἕως ὅτου εὑρεθῆ ἡ ἀπωλεσθεῖσα μέ τήν πάροδο τῶν αἰώνων κοινὴ πίστις; 

Ἡ πίστις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ζῆ μετὰ τὸν 10ον αἰῶνα εἶναι… ὄψιμος πίστις καὶ ὄχι ἡ ἀλήθεια; Τοὺς πιστοὺς ἐμπαίζουν ἢ τὸν Θεόν;

Σχέσις οἰκουμενισμοῦ καὶ ὁμοφυλοφιλίας

Παρατηρεῖται ὅτι οἰκουμενισταὶ Ἱεράρχαι (Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς, Μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας κ.ἄ.) εἰς τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας παραδόξως δὲν ἔχουν κατανοήσει τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. 

Εἶναι ὁ οἰκουμενισμὸς, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐπηρεάζει; Ἢ μήπως ἐνεφοροῦντο πάντοτε ἀπὸ τοιαύτας ἀντιλήψεις καὶ ἥρμοσαν μὲ τὸν οἰκουμενισμόν, εὑρόντες ἐκεῖ «τόπον ἀναπαύσεως»;

Τὸ ζήτημα εἶναι πλέον περίπλοκον, καθὼς ἀφορᾶ εἰς τὴν διαδικασίαν τῆς ἐνσωματώσεως τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας εἰς τὴν νεωτερικότητα, μίαν μετάβασιν δηλαδὴ, ἀπὸ τὸν ἀντιλατινισμὸν πρὸς τὴν ἐκκοσμίκευσιν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀντικατεστάθη ἡ προτεραιότης τῆς σωτηρίας ἀπὸ τὸ «πολιτικῶς ὀρθόν», τὸ ὁποῖον ἐξώθησε τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἐπιλέξη διὰ στελέχη «πρόσωπα» καὶ ὄχι «προσωπικότητας».

 Εἰς αὐτὸ συνέτεινε καὶ ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου», ἡ ὁποία ἔρριψε τὸ βάρος εἰς τὰς σχέσεις (πρβλ. δημοσίους σχέσεις) καὶ ὄχι εἰς τὴν οὐσίαν (πρβλ. πνευματικότητα). Αὐτὸ ὅμως ἀπαιτεῖ ἄλλον ἄρθρον.

Συνελόντι εἰπεῖν, ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου δυστυχῶς φαίνεται ὅτι εἶναι ὁμόφρων ἐκείνων. 

Δὲν ὑπάρχει μεγαλυτέρα ἀπόδειξις ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι συνεχίζει νὰ ὑποστηρίζη ἄνευ οἱωνδήποτε ἐνδοιασμῶν τὸν ἀχειροτόνητον ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον συλλειτουργεῖ μὲ παπικούς, ἀλλὰ καὶ ἐδήλωσε μεταξὺ ἄλλων τὸ τί θὰ πράξη σχετικῶς μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλικὴν «ἀτζέντα» (ἱστοσελὶς «orthochristian.com» τῆς 25ης Δεκεμβρίου 2018, μτφ. ἰστολόγιο «ΑΒΕΡΩΦ»):

«Τώρα πρέπει νὰ ἐργαστοῦμε πάνω σὲ αὐτὸ, γιὰ νὰ τὸ δεχτεῖ ἡ Οὐκρανικὴ κοινωνία».

Ορθόδοξος Τύπος  

http://aktines.blogspot.com/2023/04/blog-post_49.html