Ας δώσουμε για άλλη μια φορά την απαιτούμενη προσοχή στις λεπτομέρειες…
Το “Μέγα Συνέδριον” ήταν στους ελληνιστικούς/ρωμαϊκούς χρόνους το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο, που λειτουργούσε και ως δικαστήριο, με έδρα την Ιερουσαλήμ. Αποτελείτο από 70 ή 71 μέλη.
Η εβραϊκή ονομασία του (“Σανχεντρίν”) απέδιδε την ελληνική λέξη “Συνέδριον”. (Αξίζει να σημειωθεί ότι το “-χ” της λέξης “Σανχεντρίν” αποδίδει τη δασεία της λέξης “ἕδρα”, δεύτερου συνθετικού της λέξης “Συνέδριον”!).
Μέλος του “Μεγάλου Συνεδρίου” κατά τους χρόνους του Ιησού ήταν και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο οποίος τιμάται αυτή την Κυριακή από την Εκκλησία μαζί με τον Νικόδημο και τις Μυροφόρες.
Η ιδιότητά του αυτή ως μέλους του “Μεγάλου Συνεδρίου” υπονοείται με τη φράση “εὐσχήμων βουλευτής” (Μάρκ. 15:43), ή απλώς “βουλευτής” (Λουκ. 23:50). Ήταν μεν “μαθητής τοῦ Ἰησοῦ”, αλλά ήταν “κεκρυμμένος διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων” (Ιωάν. 19:38).
Όμως, το “κρυφτούλι” αυτό (λόγω, προφανώς, της προβεβλημένης κοινωνικής θέσης τού Ιωσήφ) δεν μπορούσε να διαρκέσει επ' άπειρον: Σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές, ο Ιωσήφ, όχι μόνο αποκαλύφτηκε, αλλά αποδείχτηκε παλληκάρι, για δύο κυρίως λόγους (προσωπικά, μας συγκλονίζουν και οι δύο).
Πρώτον, είχε την τόλμη να πάει να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα του Ιησού, για να το θάψει με τις πρέπουσες τιμές (“τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ”, Μάρκ. 15:43). Με μία μόνο λέξη (“τολμήσας”) ο ευαγγελιστής Μάρκος τα λέει όλα…
Επίσης, ο (αχρησιμοποίητος μέχρι τότε) τάφος τού Ιησού ήταν προσφορά τού Ιωσήφ (“καί ἔθηκεν αὐτό [ = το νεκρό σώμα τού Ιησού] ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ”, Ματθ. 27:60 – η λέξη “ αὐτοῦ” δείχνει ότι το μνήμα ήταν τού Ιωσήφ).
Ο δεύτερος λόγος που αναδεικνύει τη μοναδικής αξίας παλληκαριά τού Ιωσήφ κρύβεται σε μια λεπτομέρεια που μας διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς και συνήθως μας διαφεύγει:
Ο Ιωσήφ, “ἀνήρ ἀγαθ'ος καὶ δίκαιος” (Λουκ. 23:50), “οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καΊ τῇ πράξει αὐτῶν” (Λουκ. 23:51) ( = “δεν είχε συμφωνήσει στην απόφαση και την πράξη τους”, δηλ. στην απόφαση και την πράξη του Μεγάλου Συνεδρίου να σταυρωθεί ο Χριστός).
Αξίζει να φέρουμε στο μυαλό μας τη σχετική σκηνή:
Τα 70 ή 71 μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, με συνοπτικές διαδικασίες, λαμβάνουν και επίσημα την (προειλημμένη ήδη ανεπίσημα) απόφαση να εκτελέσουν τον Χριστό με σταυρικό θάνατο, τον κατεξοχήν ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο.
Στην απόφαση αυτή τολμά να αντιταχθεί (κι άλλη επίδειξη τόλμης, πριν την τόλμη να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα τού Ιησού) ο Ιωσήφ, ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ μπροστά σ’ ένα προκατειλημμένο και εμπαθές δικαστικό σώμα, διασώζοντας με τη μία και μοναδική (κατά πάσα πιθανότητα, σχεδόν βεβαιότητα) μειοψηφούσα άποψή του τη μαρτυρία για τις επόμενες γενεές ότι ο Ιησούς άδικα καταδικάστηκε σε θάνατο.
Έχει τεράστια σημασία να εστιάσουμε στη στάση αυτή τού Ιωσήφ και να διδαχθούμε από αυτή.
Δεν είπε ο Ιωσήφ, όπως συνήθως λέμε οι άνθρωποι για να αποσείσουμε τις ευθύνες μας:
“Έλα, μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο;
Από μένα θα εξαρτηθεί ο θάνατος τού Ιησού;
Εγώ θα τον σώσω με μια ψήφο χωρίς αντίκρυσμα; Ακόμα κι αν μειοψηφήσω, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Τι μπορεί να αξίζει (και να αλλάξει) μία ψήφος μπροστά σε άλλες εβδομήντα;
Και, στο κάτω-κάτω, γιατί να γίνω εγώ δακτυλοδεικτούμενος, γιατί να εκτεθώ, γιατί να υπονομεύσω με μια χαμένη ψήφο την κοινωνικά προβεβλημένη μου θέση, την οποία με τόσο κόπο κατέκτησα;
Αφού ούτως ή άλλως ο Χριστός θα θανατωθεί (είναι ολοφάνερο), τι αξία έχει μια δική μου αντίσταση;
Γιατί να δώσω μια μάχη χαμένη από χέρι;
Ας νίψω κι εγώ τας χείρας μου, όπως έκανε κι ο Πιλάτος – κάτι ήξερε κι αυτός.
Δεν βγάζεις με δαύτους άκρη.
Διαφωνώ μεν, εντάξει, αλλά κανείς δεν θα μ’ ακούσει.
Ας μη φαίνομαι λοιπόν σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα, τι νόημα έχει;”.
Κάπως έτσι θα σκεφτόταν η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, κοιτάζοντας με λογική και μαθηματική ακρίβεια και “ρεαλιστικότητα” (αλλά και φαρισαϊκή υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο) τα πράγματα.
Όμως, η στάση του Ιωσήφ διατράνωσε μιαν ατράνταχτη αλήθεια: ότι καμία εμπαθής ανθρώπινη απόλυτη πλειοψηφία δεν μπορεί να παραβιάσει και να ακυρώσει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΗΡΕΜΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, η οποία συνείδηση, η φωνή του Θεού μέσα στον άνθρωπο (την οποία προσπαθούμε διαρκώς και διακαώς να πνίξουμε, πλην ματαίως…) δείχνει ανά πάσα στιγμή τον δρόμο για την εκ μέρους μας ορθή κρίση των πραγμάτων σε κάθε περίσταση της ζωής.
Κανονικά, κάθε Βουλή που σέβεται τον εαυτό της και τον λαό που εκπροσωπεί, θα έπρεπε να έχει μάθει από τον από Αριμαθαίας Ιωσήφ τα κριτήρια με τα οποία (οφείλει να) λαμβάνει τις αποφάσεις της, ώστε να είναι και αυτή, σαν εκείνον, “εὐσχήμων”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!