Εκτός από το γεγονός ότι ακόμη και ένας θεμελιώδης επίσημος εκκλησιαστικός καθολικισμός φαίνεται να είναι κατά κάποιο τρόπο τυφλός στα δικά του δογματικά ρεύματα, υπάρχουν ωστόσο εξαιρετικές προειδοποιητικές φωνές στις χριστιανικές τάξεις σχετικά με μια απειλητική ανάπτυξη της Δύσης, η οποία απαιτεί πλήρη υποταγή στις ελιτίστικες ιδεολογίες εξουσίας. Αυτό εξηγείται από πολλά άρθρα στο "Vision 2000" (http://www.vision2000.at/), αυτή τη φορά στο No. 5/23 του Rod Dreher, για παράδειγμα:
Σε κάθε περίπτωση, ο Αμερικανός συγγραφέας Rod Dreher σωστά προειδοποιεί στο βιβλίο του "Live not by lies" (2020) ότι ο νέος ολοκληρωτισμός δεν θα εδραιωθεί με "σκληρά" μέσα όπως η επανάσταση ή ο στρατιωτικός εξαναγκασμός, αλλά θα φανεί ήπιος και υποκριτικός, τουλάχιστον στις αρχές του (http://www.vision2000.at/). Αυτή η ιδεολογία θα είναι «θεραπευτική» και ταυτόχρονα θα κρύβει πολύ έξυπνα το μίσος της για όσους δεν θέλουν να υπακούσουν. Κατά προτίμηση, κάποιος θα ενεργήσει υπό το πρόσχημα της διάσωσης, της βοήθειας και της θεραπείας. Ο Covid μας έδειξε τη μεθοδολογία, η «κλιματική διάσωση» φαίνεται να έχει σχεδιαστεί ως λογική συνέχεια εδώ και πολύ καιρό.
Σύμφωνα με τον Dreher, υπάρχει διαφορά μεταξύ του αυταρχισμού (δηλαδή της απλής κρατικής δικτατορίας, όσο κακή κι αν είναι αυτή η τυραννία) και του γνήσιου ολοκληρωτισμού. Ένα ολοκληρωτικό κράτος δεν θέλει τίποτα λιγότερο από το να καθορίζει την πραγματικότητα, με αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να αποφασίζουν τι είναι η «αλήθεια», μόνο αυτοί ορίζουν την πραγματικότητα.
Θα πρέπει να θυμηθούμε τη δήλωση ενός βουλευτή της ΕΕ ότι ορισμένες ελίτ «κατέχουν την επιστήμη» ή την ολοένα και πιο δημοφιλή έκφραση «καμία εναλλακτική λύση». Ένα τέτοιο κράτος θέλει να ελέγχει όχι μόνο τις ενέργειές μας, αλλά και τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, και τα ιδανικά υποκείμενα του έχουν μάθει να αγαπούν τον "Μεγάλο Αδελφό".
Σήμερα, αυτή η «αγάπη» δεν χρειάζεται πλέον να είναι συμβατή με τη λογική ή με προφανή γεγονότα, ούτε καν με μια θρησκεία.
Αυτό που μετράει αντ' αυτού είναι η «πρόοδος και η τεχνολογία», σύμφωνα με την οποία δεν είναι πλέον τόσο το κράτος που απαιτεί συμμόρφωση, αλλά ορισμένες (οικονομικές) ελίτ – όπως ο ΠΟΥ, η Big Pharma και οι προστάτες τους. Μια πολιτική που είναι όσο το δυνατόν πιο «εύπλαστη» και τα σωστά «μέσα στάσης» είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτα ως βοηθοί. Αν δεν καταλαβαίνετε πώς λειτουργεί η εξουσία, παραβλέπετε τους τεράστιους κινδύνους.
Η εξουσία δεν είναι το ίδιο με τον εξαναγκασμό
Σύμφωνα με τον πολωνό αντιφρονούντα, ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας Czeslaw Milosz (https://de.wikipedia.org/wiki/Czes%C5%82aw_Mi%C5%82osz), είναι θεμελιωδώς λάθος να σκεφτόμαστε μόνο με όρους εξουσίας και εξαναγκασμού. Ο νέος ολοκληρωτισμός δεν είναι ούτε «αριστερός ούτε δεξιός» (ή είναι και τα δύο) και λειτουργεί πάνω στη βαθιά επιθυμία μας για μια «δίκαιη κοινωνία».
Εμφανίζεται ως καλός και φιλικός, αλλά δαιμονοποιεί όποιον σκέφτεται διαφορετικά για το σκοπό αυτό, δήθεν για να προστατεύσει τα συναισθήματα των «θυμάτων» (συχνά εξετάζει κανείς τις ενέργειες της κοινότητας των φύλων και του ουράνιου τόξου εδώ).
Γίνεται λόγος για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά αυτή η νέα συνολική «ελευθερία» στοχεύει στην προτίμηση του σύγχρονου, παρακμιακού ανθρώπου για προσωπική ευχαρίστηση και αυτοπραγμάτωση, ανά πάσα στιγμή, ακόμη και εις βάρος άλλων.
Επομένως, αυτή η κοινωνία δεν θα φοβάται το κράτος επιτήρησης, διότι το τελευταίο θα την κερδίσει παρέχοντάς της όσο το δυνατόν περισσότερες ανέσεις.
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε προ πολλού προχωρήσει πέρα από το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ – ο «Θαυμαστός Νέος Κόσμος» του Άλντους Χάξλεϋ είναι πολύ πιο επίκαιρος τώρα!
Έναν κόσμο στον οποίο ένα «ροζ κράτος επιτήρησης» μας κάνει σταδιακά να παραιτηθούμε από όλα τα πολιτικά και προσωπικά δικαιώματα για την εγγύηση της απόλυτης άνεσης.
Όλοι έχουν δει πιθανώς την υπερηφάνεια με την οποία μερικοί άνθρωποι (κυρίως άνδρες) πληρώνουν στο ταμείο του σούπερ μάρκετ με το smartphone ή το smartwatch τους (κοιτάζοντας περήφανα γύρω για να δουν αν όλοι το έχουν δει), ενώ κυλούν τα μάτια σας προς τα πάνω εάν μια ηλικιωμένη μαμά πάρει τα μετρητά της πολύ αργά.
Ή πόσο υπάκουος πρέπει να είσαι για να βάλεις έναν κατάσκοπο που μιλάει στο δωμάτιό σου ή για να ελέγχεσαι ιδιωτικά από άλλες «ψηφιακές συσκευές»; Όλα είναι «απολύτως φυσιολογικά».
Αυτές οι τεχνολογίες επιτήρησης δεν είναι (ακόμη) υποχρεωτικές από το κράτος, αλλά επιβάλλονται στους καταναλωτές ως απαραίτητα εργαλεία και φυσικά είναι ιδιαίτερα δραστήριες στον τομέα της υγείας. Κάποιος που έχει συνηθίσει στα Big Data δεν θα είναι πλέον αναστατωμένος για τον Big Brother - η «εκπαίδευση» συμβαίνει από μόνη της.
Ο Philip Rieff (https://en.wikipedia.org/wiki/Philip_Rieff), ένας μη θρησκευόμενος Αμερικανός κοινωνιολόγος και κριτικός πολιτισμού, είδε πολύ καθαρά τη φύση της σύγχρονης δυτικής «Πολιτιστικής Επανάστασης» και εξηγεί στο βιβλίο του «Ο θρίαμβος της θεραπευτικής» (Harper & Row, 1966) πώς «ο θάνατος του Θεού στη Δύση» δημιούργησε έναν πολιτισμό που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους φόβους που προκύπτουν σε αυτό το νέο κενό με υπερβολικές ατομικές απολαύσεις.
Ο πρώην «θρησκευόμενος» άνθρωπος αντικαθίσταται από ένα «ψυχολογικό» άτομο που απορρίπτει κάθε υπερβατική τάξη και δεν σέβεται πλέον τις πνευματικές αρχές.
Το νόημα της ζωής για αυτό το άτομο είναι απλά να σκοντάψει στο δικό του μονοπάτι μέσα από δοκιμές και λάθη.
Σύμφωνα με τον Rieff, δεν βλέπει πλέον τον εαυτό του ως προσκυνητή σε ένα σημαντικό ταξίδι, αλλά ως τουρίστα με στόχο να βρει την απόλυτη προσωπική ευτυχία. Όσοι αποτυγχάνουν να το πράξουν είναι άτυχοι και βυθίζονται στην κατάθλιψη και τη μοιρολατρία.
Ο Rieff περιγράφει ακόμη και αυτή την «επανάσταση» ως πιο ριζοσπαστική από την μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917.
Γράφει ότι οι Μπολσεβίκοι μπορεί να ήταν άθεοι, αλλά ακόμη και αυτοί πίστευαν σε μια μεταφυσική τάξη στην οποία το άτομο κινείται προς έναν ανώτερο σκοπό.
Ωστόσο, όταν δεν υπάρχει πλέον θεϊκή εντολή, η αρχική υπόσχεση του φιδιού στον Κήπο της Εδέμ:
«Θα είσαι σαν τον Θεό» έχει γίνει η βασική αρχή της νέας ολοκληρωτικής κουλτούρας.
Αρκεί να ακούσουμε τα οράματα του κ. Yuval Noah Harari για το μέλλον για να καταλάβουμε τι σημαίνει (https://de.wikipedia.org/wiki/Yuval_Noah_Harari). Στην κρίση του κορωνοϊού, ο Χαράρι απηύθυνε έκκληση για «αυξημένη διεθνή συνεργασία» ενόψει του συνεχώς μεταβαλλόμενου κέντρου της επιδημίας.
«Όσο ο ιός εξαπλώνεται σε άλλες περιοχές, κινδυνεύουμε κι εμείς – μπορεί και θα επιστρέψει σε εμάς. Όταν βοηθάμε άλλες χώρες, δεν το κάνουμε από οίκτο, αλλά από προσωπικό συμφέρον».
Ο Χαράρι βλέπει επίσης την αντιμετώπιση της πανδημίας στην καθημερινή ζωή ως ένα «τεράστιο κοινωνικό πείραμα» με διαρκή δυνατότητα αλλαγής.
Τα διαδικτυακά μαθήματα στα πανεπιστήμια, τα οποία είχαν προγραμματιστεί μόνο για χρόνια, δημιουργήθηκαν μέσα σε λίγες εβδομάδες υπό συνθήκες κορωνοϊού.
Δεν θα επιστρέψουμε απλώς στην αρχική κατάσταση μετά την κρίση. Χαράρι για τα μέτρα επιτήρησης για τον περιορισμό του κορωνοϊού:
«Μόλις ο πληθυσμός συνηθίσει στο γεγονός ότι υπάρχουν ορισμένα μέτρα επιτήρησης, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να σταματήσει να τα χρησιμοποιεί. Τότε το μέσο αντιμετώπισης κρίσεων θα γίνει ο κανόνας.»
(Από τη Βικιπαίδεια: Yuval Noah Harari σε μια συνέντευξη με τη Maria Sterkl: Πρέπει να βοηθήσουμε από προσωπικό συμφέρον. Στο: Zeit Online, 7 Απριλίου 2020)
Καλώς ήρθατε στη νέα πραγματικότητα!
Και στο τέλος, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ ΤΙΠΟΤΕ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!