Ουαί υμίν ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ.....

 

Η ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ ΤΟΥ ΕΝΑΡΘΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΝΑΡΘΡΟ....

Ζωγραφική Χρήστου Μποκόρου: 

«Σημείο ελευθερίας» (2008)

Τι ανακλά, εν ολίγοις, η τρέχουσα διαμάχη με επίκεντρο τήν ρόζ «σημαία» εντός ελληνικού Προξενείου στις ΗΠΑ; 

Μα, τι λιγώτερο απ’ την απαίτηση μιας μηδενιστικής 'ελίτ' – άρχουσας βέβαια στα βάθρα του δημόσιου λόγου – για παντελή κατοχή έως και των εσχατιών (!) της ελληνικής επικράτειας;…

Στην ουσία, πρόκειται για την αξίωση της ολοσχερούς αντιδημοκρατικότητας. 

Ως αποτόκου, μάλιστα, μιας βαθύτατα αριστοκρατικής/ολιγαρχικής κατανόησης της σχέσης μεταξύ «πρωτοπορίας» και «ουραγών».

Ας αναχθούμε στη συνολική εικόνα, ωστόσο: 

Διατρέχουμε κυρίως την εποχή μιας Πέρα ώς Πέρα διάψευσης της ιδρυτικής επαγγελίας του Διαφωτισμού – ότι ανατρέποντας το παρελθόν (ιδιαίτερα μάλιστα : 

τον πυρήνα της Ιερότητας) επρόκειτο να πλάσουμε έναν, υπετίθετο, καλύτερο κόσμο.

Αντί παραδοχής όμως (από την πλευρά των διανοουμένων μας) της συντριπτικής τούτης αποτυχίας, έχουμε ίσα-ίσα… αποκαλυπτήρια: 

Πως το ζήτημα δεν ήταν ένας καλύτερος κόσμος – μόνο ζήτημα ήταν ένα σύμπαν του οποίου να είναι, εκείνοι, οι πλάστες!

Η επίταση λοιπόν της επίθεσης εναντίον του παρελθόντος («φταίει η πατριαρχία») της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ωμά ένας αντιπερισπασμός. 

Προκειμένου να μην [εισέτι] διακρίνουμε ότι έχει ήδη… τελειωθεί – σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία συνύπαρξης – η μήτρα ενός ολοσχερώς δυσμενέστερου ζην.

Πως έχει κιόλας, λέω, εισβάλει ένα οσημέρες – εκασταχού – σκοτεινότερο μέλλον.

Με θεμέλιο επίπεδό του, την… κοσμογονία των νευρόσπαστων υποστάσεων – αναγνωρίσιμων “διά γυμνού οφθαλμού” απ’ την ανθρωποφαγική τους ρητορική – η οποία βλέπουμε να μας αυτοσυστήνεται… υπερήφανη, παρελαύνοντας μέσα ακόμα κι από τα έδρανα του ελληνοφώνου Κοινοβουλίου!

Δεν είναι περιττό, ίσως, να επισημάνω πόσο αβυσσαλέα κοιτάσματα Ενοχής θαρρεί πως αποσιωπά, τούτη η καταδρομή ενοχοποιητικών επιθέτων (από «μεσαιωνικός» ή «ακροδεξιός», μέχρι και… «ψεκασμένος» ή… «δόλιος») εναντίον καθενός που αρνείται να προσχωρήσει στην παγίωση, εμπρός μας, της αλογίας.

Αλλά και πόσο εκφοβισμένη πιστοποιείται η βιοτή όσων (με… σφαλιστά ακόμη βλέφαρα… «αφυπνισθέντων») προσυπογράφουν την ιδεολογική της καθηγεσία.

Γιώργος Καστρινάκης