Για τον πρώην ανώτερο αξιωματούχο της ΕΕ της Γενικής Διεύθυνσης Ενέργειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Samuel Furfari, η κατάσταση είναι πολύ ανησυχητική.
Φωτογραφία: Ευγενική προσφορά του Samuel Furfari
Η ΕΕ θυσίασε την ενεργειακή πολιτική της υπέρ μιας πολιτικής για το κλίμα που θέτει τους ευρωπαίους πολίτες σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση.
«Οι ΜΚΟ έχουν πάρει την εξουσία στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο», λέει ο καθηγητής Samuel Furfari.
Από τον Julian Herrero
7 Μαρτίου 2024
Αρχικά, η Ευρώπη ήταν πρωτοπόρος στην ενεργειακή πολιτική – «η πρόσβαση σε άφθονη και φθηνή ενέργεια ήταν ένας από τους σημαντικότερους στόχους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας», γράφει ο Βέλγος Samuel Furfari στο νέο του βιβλίο. Αλλά αυτό έχει αλλάξει.
Τώρα η κατάσταση είναι «πολύ ανησυχητική», λέει ο πρώην ανώτερος αξιωματούχος της Γενικής Διεύθυνσης Ενέργειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ειδικός στην ενέργεια και την ενεργειακή πολιτική. Γιατί;
Σε συνέντευξή του στους Epoch Times, μίλησε για το τελευταίο του βιβλίο "Énergie, mensonges d'État, la destruction organisée de la compétitivité de l'UE" (Ενέργεια και κρατικά ψέμματα – Η οργανωμένη καταστροφή της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ; L'Artilleur Publishing). Ο Furfari είναι επίσης καθηγητής Ενεργειακής Οικονομίας και Πολιτικής στο Université libre de Bruxelles.
Στο βιβλίο σας, εξηγείτε πώς η ΕΕ θυσιάστηκε στην ενεργειακή πολιτική τα τελευταία χρόνια, ιδίως υποτάσσοντας την ενεργειακή πολιτική στην πολιτική για το κλίμα. Αναφέρετε το 2016 αρκετές φορές ως σημείο καμπής για την ενεργειακή πολιτική. Γιατί;
Για έναν απλό λόγο. Μέχρι το 2016, τα σχετικά έγγραφα της Επιτροπής για την ενεργειακή πολιτική τόνιζαν την ασφάλεια του εφοδιασμού και την ανάγκη να υπάρχει ενέργεια για όλους: τη βιομηχανία, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες.
Αυτό ισχύει από το 1950. Το τελευταίο έγγραφο εκείνη την εποχή ασχολήθηκε με τη σημασία του υγροποιημένου φυσικού αερίου, συμπεριλαμβανομένης της σημασίας του φυσικού αερίου για τη μεταφορά, και τη σημασία της παραγωγής σχιστολιθικού φυσικού αερίου.
Σήμερα, μπορούμε κάλλιστα να αντικαταστήσουμε τα οχήματα εσωτερικής καύσης που κινούνται με ντήζελ ή βενζίνη με φυσικό αέριο. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους σε όλο τον κόσμο. Μέχρι εκείνο το σημείο, βρισκόμασταν πραγματικά στο παλιό πρότυπο της ενεργειακής πολιτικής.
Αλλά η συμφωνία του Παρισιού έχει σταδιακά ριζώσει στο μυαλό των ανθρώπων και η ενεργειακή πολιτική έχει υποταχθεί στην πολιτική για το κλίμα.
Έχει εγκαταλείψει το σημερινό εκτελεστικό όργανο της ΕΕ κατά κάποιο τρόπο το αρχικό ευρωπαϊκό σχέδιο;
Το αρχικό ευρωπαϊκό σχέδιο ήταν να ενώσει τις ευρωπαϊκές χώρες δημιουργώντας μια κοινή αγορά άνθρακα και χάλυβα. Τότε ήρθε η ιδέα να κάνουμε το ίδιο για την ενέργεια γενικά. Πάνω απ' όλα, όμως, γνώριζαν ότι χρειαζόμαστε άφθονη και φθηνή ενέργεια.
Για τον λόγο αυτόν, η Συνθήκη Ευρατόμ δημιουργήθηκε το 1957 για την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας. Και τονίζω ότι το άρθρο 1 της Συνθήκης Ευρατόμ ορίζει ότι στόχος είναι "η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου στα κράτη μέλη".
Στόχος λοιπόν της ευρωπαϊκής πολιτικής ήταν η ευημερία των πολιτών, αρχής γενομένης από την ενέργεια. Και μετά, με την απαλλαγή από τον άνθρακα, ήρθε αυτή η νέα δήλωση αποστολής που άρχισε να διαδίδει μια αρνητική εικόνα της ενέργειας συνδέοντάς την με τη ρύπανση.
Η παλιά πολιτική έχει αντιστραφεί, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εμείς στην Ευρώπη είχαμε ευημερία για περίπου 60 χρόνια χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ τώρα έχουμε πέσει σε ύφεση, σε συρρίκνωση, λόγω της ΕΕ.
Με άλλα λόγια, δεν φταίνε τα θεσμικά όργανα, αλλά η σημερινή εκτελεστική εξουσία και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αφιερώνετε μέρος του βιβλίου σας στη Γερμανία, την οποία θεωρείτε εν μέρει υπεύθυνη για την τρέχουσα ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, διότι έχει επιβάλει το όραμά της για την περιβαλλοντική πολιτική στα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ. Πώς εξηγείτε ότι δεν υπήρξε ποτέ αντίδραση σε αυτή τη γερμανική οικολογική αφήγηση;
Οι πολιτικοί παρέλυσαν από την οικολογία. Φυσικά, όλοι θέλουν να ζήσουν σε έναν καθαρό κόσμο. Κανείς δεν θέλει να ζει σε μολυσμένο περιβάλλον. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι η πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος χρονολογείται από τη δεκαετία του 1970. Μιλάμε για αυτό εδώ και 50 χρόνια.
Δεν είναι κάτι καινούργιο να λέμε ότι το περιβάλλον πρέπει να προστατεύεται. Οι ακτιβιστές μεταξύ των περιβαλλοντολόγων κατάφεραν να θέσουν τους πολιτικούς σε κατάσταση σοκ, έτσι ώστε να έχουν γίνει οι ίδιοι οικολόγοι. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτό είναι που αποκαλώ «οικο-ακτιβιστές όλων των κομμάτων».
Ο Φρανσουά Ολλάντ, για παράδειγμα, έγινε περιβαλλοντικός ακτιβιστής για να σχηματίσει κυβέρνηση και να εκλεγεί πρόεδρος, αλλά και επειδή ήταν πεπεισμένος ότι η πυρηνική ενέργεια ήταν κακή.
Το ίδιο ισχύει και για τον Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ήταν κατά της πυρηνικής ενέργειας για πεντέμισι χρόνια. Πρέπει να θυμόμαστε ότι έκλεισε τελικά το Fessenheim, αλλά ήταν η Γερμανία που σφύριξε και οι άλλοι συμμορφώθηκαν.
Αυτό δεν είναι μόνο σφάλμα της Γερμανίας, αλλά και των κρατών μελών που δεν μπόρεσαν να δράσουν και να αντισταθούν στις γερμανικές υπαγορεύσεις. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ορισμένες χώρες ήταν αντίθετες, αλλά προφανώς δεν είχαν την απαραίτητη αυτοπεποίθηση.
Οι περιβαλλοντολόγοι «κατάφεραν να προσφέρουν έναν ειδυλλιακό κόσμο στους απογοητευμένους του αποτυχημένου μαρξισμού», γράφετε στο βιβλίο σας. Μπορούμε να ονομάσουμε τον σημερινό περιβαλλοντισμό νέο μαρξισμό;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μαρξισμός είχε μεγάλη σημασία στην Ευρώπη τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Στη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία, το Κομμουνιστικό Κόμμα κέρδισε περίπου το 30% των ψήφων. Και όλοι αυτοί οι υποστηρικτές ήταν θεμελιωδώς αντίθετοι στην ελεύθερη αγορά.
Με την αποτυχία της Σοβιετικής Ένωσης, η αριστερά αναγκάστηκε να βρει ένα νέο χόμπυ και ο μαρξισμός έγινε πράσινος.
Εκτός από τον μαρξισμό, προστέθηκαν και άλλα στοιχεία: «Νέα Εποχή», αποχριστιανισμός και ούτω καθεξής. Στο βιβλίο μου, παρεμπιπτόντως, παραθέτω τα λόγια ενός βραζιλιάνου συνδικαλιστή – του Chico Mendes – ο οποίος είπε ότι η οικολογία χωρίς ταξική πάλη είναι κηπουρική.
Στο τέλος του βιβλίου σας λέτε: «Όσο πιο γρήγορα ξεπεράσει η Ευρωπαϊκή Ένωση το πείσμα της, τόσο το καλύτερο. Η καταστροφή της οικονομίας κάποιου προκειμένου να επιτευχθούν ανέφικτοι κλιματικοί στόχοι θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως μία από τις αιτίες της κυριαρχίας της Κίνας και της Ινδίας στην ήπειρο που εφηύρε τη νεωτερικότητα, την τεχνολογία.
Εκτός από την εξάλειψη αυτού του πείσματος, δεν υπάρχει επίσης πρόβλημα με την επιρροή των περιβαλλοντικών ομάδων συμφερόντων και των ΜΚΟ; Μήπως ορισμένοι ηγέτες ενεργούν υπό πίεση και υπό τον σχετικό φόβο αυτών των ΜΚΟ;
Η ερώτησή σας έχει δύο σκέλη. Καταρχάς, θα ήθελα να απαντήσω στο γεωπολιτικό κομμάτι. Αν κοιτάξετε τι συμβαίνει στην Κίνα και την Ινδία και τι συνέβη στην COP28, πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι εμείς στην Ευρώπη είμαστε αρκετά απομονωμένοι στον αγώνα για την απαλλαγή από τον άνθρακα.
Φυσικά, υπάρχει ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, ο οποίος προσπαθεί να κάνει κάτι για να επανεκλεγεί. Αλλά ειλικρινά, οι ΗΠΑ δεν είναι μεγάλος υποστηρικτής της επιβράδυνσης της ανάπτυξης.
Στην πραγματικότητα, όλες οι αναπτυσσόμενες χώρες σκέφτονται μόνο ένα πράγμα: να ακολουθήσουν αυτό που κάνουμε εδώ και 60 χρόνια για να επιτρέψουμε την ανάπτυξη με άφθονη και φθηνή ενέργεια.
Ο κόσμος δεν έχει επενδύσει ποτέ τόσο πολύ στην παραγωγή πετρελαίου, φυσικού αερίου, άνθρακα και πυρηνικής ενέργειας. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνει σήμερα η Ευρώπη. Γι' αυτό λέω ότι είναι επικίνδυνο, γιατί θα καταλήξουμε σε μια ουτοπία που θα μας οδηγήσει σε μια καθοδική σπείρα ενώ ο υπόλοιπος κόσμος αναπτύσσεται.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημά σας, η κατάσταση είναι πολύ ανησυχητική, διότι δεν γνωρίζουμε ότι έχουμε δημιουργήσει ένα τέρας στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο τα τελευταία 20 χρόνια, ένα τέρας που δημιουργήθηκε από ΜΚΟ κάθε είδους που ζουν σε έναν γυάλινο πύργο.
Υπάρχει ένα είδος ενδογαμίας [2] μεταξύ των ΜΚΟ, της εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: πείθεις τον εαυτό σου λέγοντας το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, και τα χρήματα ρέουν σε ροές για όλους αυτούς τους λομπίστες των ΜΚΟ.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χρηματοδοτεί αυτούς τους οργανισμούς, όχι άμεσα, καθώς αυτό απαγορεύεται, αλλά μέσω έργων και μελετών. Και όλες αυτές οι μελέτες ενισχύουν το δόγμα που υπάρχει στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.
Αυτή η ιδεολογία μεταφέρεται στη συνέχεια στους βουλευτές, οι οποίοι καταπίνουν όλες αυτές τις μελέτες και καλούν την Επιτροπή να συνεχίσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν υπάρχει πλέον αντίσταση στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Οι ΜΚΟ έχουν αναλάβει την εξουσία.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.
-
[1] «Σοβιετικός σκοταδισμός»: Ο σκοταδισμός αναφέρεται γενικά σε μια στάση καθυστέρησης, άγνοιας ή μισαλλοδοξίας για νέες ιδέες ή γνώσεις.
[2] Η ενδογαμία αναφέρεται στην πρακτική των ανθρώπων που παντρεύονται ή συνάπτουν σχέσεις μέσα σε μια συγκεκριμένη ομάδα, όπως μια οικογένεια, κοινωνική τάξη, εθνοτική ομάδα ή θρησκευτική κοινότητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ενδογαμία μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση των κοινωνικών δεσμών και στη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα αιμομιξίας.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!