ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΛΥΣΣΑ κακιά! Προσπάθειες ΗΠΑ-ΝΑΤΟ γιά ΑΝΑΤΡΟΠΗ του Προέδρου Άσσαντ στήν Συρία!

 

Από τον Shane Quinn

Global Research, 10 Μαρτίου 2023

***

Οι προσπάθειες της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ να εξασφαλίσουν αλλαγή καθεστώτος στη Συρία νωρίτερα αυτόν τον αιώνα, αφορούσαν τη στρατηγική σημασία του συριακού έθνους. 

Μέρος των δυτικών συνόρων της Συρίας βρίσκεται κατά μήκος της Μεσογείου, ενός υδάτινου σώματος που από τους ρωμαϊκούς χρόνους έχει σημασία ως σύνδεσμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή της Μεσογείου ήταν ένα ζωτικό γρανάζι στον μηχανισμό της βρετανικής αυτοκρατορίας, βοηθώντας στον έλεγχο των αποικιών της. 

Η Μεσόγειος επέτρεψε στους Άγγλους πρόσβαση σε προσοδοφόρες θαλάσσιες και εναέριες διαδρομές. Η σημασία της για το Λονδίνο ήταν κυρίως ο λόγος που είχαν ανακοινώσει τον Δεκέμβριο του 1914 την πλήρη διοίκηση της Αιγύπτου ως προτεκτοράτο, με τη χώρα αυτή να μοιράζεται μια μεγάλη ακτογραμμή με τη Μεσόγειο.

Πιο πρόσφατα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέφρασαν την πρόθεσή τους να ελέγξουν την περιοχή της Μεσογείου, όταν στις 5 Οκτωβρίου 2011 η Ουάσιγκτον υπέγραψε μια εκτεταμένη ναυτική συμφωνία με τη σύμμαχό της στο ΝΑΤΟ Ισπανία (1). 

Αυτό επέτρεψε στους Αμερικανούς να σταθμεύσουν πολεμικά πλοία εξοπλισμένα με συστήματα πυραυλικής άμυνας, που λειτουργούσαν από εκατοντάδες στρατιώτες του ΝΑΤΟ, στην ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ βάση (Naval Station Rota) στο Κάδιθ, στο νοτιότερο άκρο της Ισπανίας στη Μεσόγειο. 

Το πρόσχημα που χρησιμοποίησε το ΝΑΤΟ για τη στρατιωτική επέκταση ήταν να αποτρέψει επιθέσεις βαλλιστικών πυραύλων από το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα. 

Ήταν μια κακή δικαιολογία και μια δικαιολογία που θα μπορούσε κάλλιστα να διασκεδάσει τους Ιρανούς και τους Βορειοκορεάτες.

Ήδη την άνοιξη του 2011 το ΝΑΤΟ είχε εξαπολύσει στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη, ένα μεγάλο πλούσιο σε πετρέλαιο μεσογειακό κράτος, προκειμένου να εκδιώξει τον Λίβυο ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι. 

Η επιθυμία της Δύσης ήταν να εγκαταστήσει κάποιον στη Λιβύη που θα ήταν πιο υπάκουος στις απαιτήσεις τους και έτσι να ενισχύσει την εξουσία της Ουάσιγκτον στη Μεσόγειο. 

Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ – Αμερική, Γαλλία, Βρετανία και Γερμανία – ανέφεραν ανειλικρινώς τις ανθρωπιστικές ανησυχίες ως βασικό λόγο για την επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, όπου υπό τον Καντάφι ο λιβυκός λαός απολάμβανε τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στην Αφρική.

ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΙΒΥΟΥ ΗΓΕΤΟΥ,
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ
ΝΑΣΕΡ. ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ΟΤΙ Ο ΚΑΝΤΑΦΙ
ΕΙΧΕ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ......

Με το ξέσπασμα των ταραχών στις αρχές του 2011 σε ένα άλλο μεσογειακό κράτος, τη Συρία, οι διαδηλώσεις δεν στράφηκαν στην πραγματικότητα εναντίον της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσσαντ. 

Ένας ειδικός στη Μέση Ανατολή, ο Neil Quilliam, είπε: «Η εξέγερση [στη Συρία] όπως ξεκίνησε ήταν πολύ τοπική». 

Σημείωσε ότι οι διαδηλώσεις «είχαν να κάνουν πολύ περισσότερο με τοπικές καταγγελίες εναντίον τοπικών αρχηγών ασφαλείας» και σχετίζονταν με «διαφθορά σε τοπικό επίπεδο». (2)

Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν δυτικοί πολιτικοί οι οποίοι, όπως στην περίπτωση της Λιβύης, έκαναν λανθασμένους ισχυρισμούς για τη Συρία και παρουσίασαν τις ταραχές ως στοχευμένες αποκλειστικά στον πρόεδρο Άσσαντ. 

Στις 18 Αυγούστου 2011 ο Αμερικανός ηγέτης Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε: «Για το καλό του συριακού λαού, ήρθε η ώρα για τον πρόεδρο Άσσαντ να παραιτηθεί». (3)

Παράλληλα, ανακοίνωση εξέδωσαν από κοινού η Άνγκελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί και ο Ντέϊβιντ Κάμερον, οι τότε ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας αντίστοιχα. 

Δήλωσαν ότι ο Άσσαντ αντιμετώπισε «την πλήρη απόρριψη του καθεστώτος του από τον συριακό λαό» και ήθελαν «να παραιτηθεί προς το συμφέρον της Συρίας και της ενότητας του λαού της».

Στην πραγματικότητα, ο Άσσαντ έχει κερδίσει σημαντικό σεβασμό και δημοτικότητα μεταξύ του συριακού κοινού. 

Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε για παράδειγμα στα μέσα Ιανουαρίου 2012 στον Guardian, μια κύρια βρετανική εφημερίδα που δεν είναι καθόλου υπέρ του Άσσαντ, περιέγραψε ότι η πλειοψηφία (55%) των Σύρων ήθελε ο Άσσαντ να παραμείνει ως ηγέτης της χώρας. (4)

Μεταξύ των στόχων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, στην επιθυμία τους να απομακρύνουν τον Σύρο πρόεδρο, ήταν να αυξήσουν τον έλεγχό τους στη Μεσόγειο και να απομονώσουν το Ιράν, έναν δυτικό εχθρό και σύμμαχο της Συρίας. 

Προσπαθώντας να εγκαταστήσουν ένα φιλικό προς τις ΗΠΑ καθεστώς στην πρωτεύουσα Δαμασκό, οι Αμερικανοί ήλπιζαν κυρίως ότι θα βοηθούσε στον περιορισμό της ρωσικής και κινεζικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο.

Η κυβέρνηση Ομπάμα ήθελε να καταπνίξει την παρουσία ρωσικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων στη Συρία που βρίσκονται στη Μεσόγειο, στην Ταρτούς και τη Λαττάκεια (5), ενώ έκοψε τις οδούς ανεφοδιασμού με όπλα στη Χεζμπολάχ, τη μαχητική οργάνωση με έδρα τον Λίβανο, η οποία έχει εμποδίσει τις ισραηλινές επιδρομές στον Λίβανο. Επιπλέον, στη λεκάνη της Μεσογείου δίπλα στη Συρία εκτιμάται ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες ποσότητες φυσικών πόρων, που ανέρχονται σε 107 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και 122 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου. (6)

Τα σχέδια στην Ουάσιγκτον για την απομάκρυνση του προέδρου Άσσαντ χρονολογούνται από τα χρόνια του Τζωρτζ Μπους. 

Διπλωματικά τηλεγραφήματα που έδωσε στη δημοσιότητα το WikiLeaks περιέγραφαν ότι το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, τουλάχιστον από το 2005, παρείχε εκατομμύρια δολλάρια σε ομάδες κατά του Άσσαντ στη Συρία και εδρεύουν αλλού, όπως στο Λονδίνο. 

Το Στέητ Ντηπάρτμεντ χορηγούσε ανατρεπτικές δραστηριότητες και μαθήματα στη Δαμασκό. Σύμφωνα με τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στη Δαμασκό, οι Αμερικανοί είχαν προσφέρει 12 εκατομμύρια δολλάρια, ή περισσότερα στην αντιπολίτευση μόνο στη Συρία μεταξύ 2005 και 2010. (7)

Ένας άλλος λόγος που οι Δυτικοί ήθελαν να αντικαταστήσουν τον Άσsαντ, είναι επειδή ο Σύρος ηγέτης αρνήθηκε να υπογράψει (το 2009) μια συμφωνία που επέτρεπε την κατασκευή μέσω συριακής γης του αγωγού South Pars/North Dome που υποστηρίζεται από τη Δύση. 

Ο Άσσαντ έλαβε αυτή την απόφαση εν μέρει επειδή υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της συμμάχου του Ρωσσίας (8). 

Ο αγωγός φυσικού αερίου είχε προγραμματιστεί να διέλθει από τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Τουρκία. Το αέριο προοριζόταν να προμηθεύεται τα κράτη του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.

Ο διευθυντής της CIA στις αρχές της δεκαετίας του 1990, Ρόμπερτ Γκέητς, έγραψε ότι η Συρία αποτελούσε πρόβλημα για την Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια πολλών ετών και ότι η Συρία ήταν «στόχος πληροφοριών υψηλής προτεραιότητας για τις Ηνωμένες Πολιτείες» (9). 

Λίγο μετά την εκδίωξη του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ τον Απρίλιο του 2003, ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, ανέπτυξε σχέδια έκτακτης ανάγκης για την επέκταση του πολέμου των ΗΠΑ στη γειτονική Συρία, αλλά οι Αμερικανοί δεν είχαν ακόμη υποτάξει το Ιράκ και δεν μπορούσαν να επιτεθούν στη Συρία μέχρι τότε. 

Όπως αποδείχθηκε, ο αμερικανικός στρατός και άλλες δυνάμεις κατοχής δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν το Ιράκ.

Στις 4 Οκτωβρίου 2011 οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία, με την υποστήριξη των συμμάχων του ΝΑΤΟ Γερμανίας και Πορτογαλίας, προσπάθησαν να επαναλάβουν την ίδια εξαπάτηση που είχαν χρησιμοποιήσει 7 μήνες πριν σχετικά με τη Λιβύη – καθώς οι δυτικές δυνάμεις πρότειναν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ένα ψήφισμα για τη Συρία, βασισμένο στην αρχή της Ευθύνης Προστασίας (R2P), το οποίο εάν εγκριθεί θα χρησιμοποιηθεί από το ΝΑΤΟ για να βομβαρδίσει τη Συρία, και να αυξήσει την υποστήριξη προς την αντιπολίτευση με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του Άσσαντ. 

Η Ρωσσία και η Κίνα γνώριζαν καλά τις προθέσεις του ΝΑΤΟ και άσκησαν βέτο στο ψήφισμα.

Ο Ρώσσος πρέσβης στον ΟΗΕ, Βιτάλι Τσούρκιν, δήλωσε ότι η κατάσταση στη Συρία είναι παρόμοια με εκείνη στη Λιβύη και προειδοποίησε για το πώς θα προχωρήσει το ΝΑΤΟ εάν εγκριθεί το ψήφισμα (10). 

Ενοχλημένη από τα ρωσικά και κινεζικά βέτο, η κυβέρνηση του Ομπάμα, υποστηριζόμενη από το Λονδίνο και το Παρίσι, προχώρησε στη συγκεκαλυμμένη διεξαγωγή πολέμου κατά της Συρίας. 

Η CIA, σε συνεργασία με τις απολυταρχίες του Περσικού Κόλπου, έριχνε στρατιωτική βοήθεια από αέρος στους τζιχαντιστές στη Συρία. 

Η Ουάσιγκτον γνώριζε ότι τα περισσότερα δυτικά όπλα, που στάλθηκαν μέσω του Περσικού Κόλπου, κατέληξαν στα χέρια ισλαμιστών τρομοκρατών και φονταμενταλιστών που είχαν διεισδύσει στη Συρία. (11)

Οι τζιχαντιστές ήθελαν να αποκαταστήσουν το Μεγάλο Χαλιφάτο στη Μεγάλη Συρία, Bilad al-Sham, μεταξύ του ποταμού Ευφράτη και της Μεσογείου. 

Τον Νοέμβριο του 2011, αναφέρθηκε σε γαλλικά και τουρκικά μέσα ενημέρωσης ότι παρόντες στη Συρία ήταν προσωπικό της υπηρεσίας ξένων πληροφοριών της Γαλλίας (DGSE) και της Γαλλικής Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων (COS). 

Εκπαίδευαν λιποτάκτες από τον Συριακό Στρατό σε τακτικές ανταρτών στις πόλεις και δημιουργούσαν τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό. 

Αυτή η στρατιωτική δύναμη αποτελούνταν επιπλέον από σουνίτες εξτρεμιστές και μισθοφόρους που είχαν στρατολογηθεί από τη Λιβύη, πολλοί από τους οποίους είχαν μόλις συμμετάσχει στην ανατροπή του Καντάφι.

Παρόντες και στη Συρία το 2011, σύμφωνα με τον ιστότοπο στρατιωτικών πληροφοριών του Ισραήλ Debkafile, ήταν Βρετανοί ειδικοί πράκτορες από οργανισμούς όπως η MI6, η Ειδική Αεροπορική Υπηρεσία (SAS) και η Ειδική Υπηρεσία Σκαφών (SBS). 

Αυτές οι βρετανικές μονάδες εκπαίδευαν μαχητές κατά του Άσσαντ και τους εφοδίαζαν με όπλα και πληροφορίες. 

Οι βρετανικές ειδικές δυνάμεις επιχειρούσαν από τις αρχές του 2012 στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, τη Χομς, λιγότερο από 100 μίλια από τη Δαμασκό. (12)

Πηγές στο Πεντάγωνο αποκάλυψαν ότι η CIA επιχειρούσε μη επανδρωμένα αεροσκάφη πάνω από το συριακό έδαφος. Η CIA παρακολουθούσε τις κινήσεις των στρατιωτών του Συριακού Στρατού και τις μάχες τους με τους αντάρτες. 

Μεταξύ των τελευταίων ήταν ο αυξανόμενος αριθμός τρομοκρατών από οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα. 

Το νέο αφεντικό της Αλ Κάιντα, Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, δήλωσε δημόσια στις 27 Ιουλίου 2011 τον στόχο του να βοηθήσει στην εξάλειψη της κυβέρνησης του Άσαντ και είπε ότι υπάρχουν ήδη αρκετοί και περισσότεροι μουτζαχεντίν και φρουρούμενοι» στη Συρία (13). 

Η CIA και η DGSE της Γαλλίας υπολόγισαν ιδιωτικά ότι υπάρχουν χιλιάδες μαχητές της Αλ Κάιντα στη Συρία.

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ροντ Νόρντλαντ είχε αναγνωρίσει τον Ιούλιο του 2012: «Αυξάνονται οι αποδείξεις ότι η Συρία έχει γίνει μαγνήτης για τους σουνίτες εξτρεμιστές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δρουν υπό τη σημαία της Αλ Κάιντα» (14). 

Χωρίς υλική βοήθεια, και από τις χώρες του ΝΑΤΟ, οι αντάρτες δεν διέθεταν αρκετή δύναμη πυρός για να νικήσουν τον Συριακό Στρατό. 

Ο Άσσαντ είπε ότι διεξάγεται «ένα νέο στυλ πολέμου» εναντίον της χώρας του, την οποία περιέγραψε ως «τρομοκρατία μέσω πληρεξουσίων» και ότι η Συρία είναι «το τελευταίο προπύργιο της κοσμικότητας και της σταθερότητας στην περιοχή».

Στις αρχές του 2012, ο Ομπάμα διέταξε προσωπικά τη δημιουργία αυτού που η CIA ονόμασε «γραμμή αρουραίων» (15).

 Ήταν ένας δίαυλος που επέτρεπε την αποστολή όπλων από τη Λιβύη μετά τον Καντάφι προς τα ανατολικά προς τη Συρία. Η «γραμμή των αρουραίων» επρόκειτο να τρέξει κατά μήκος της άκρης της νότιας Τουρκίας, προκειμένου να προμηθεύσει τις δυνάμεις κατά του Άσαντ με όπλα.

Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, από το 2012 ή και νωρίτερα, διαμόρφωνε ένα πρόγραμμα για την παροχή στρατιωτικής εκπαίδευσης σε τζιχαντιστές στην Ιορδανία, μια χώρα που μοιράζεται βόρεια σύνορα με τη Συρία. 

Ο ιστορικός Moniz Bandeira έγραψε: «Ένα μεγάλο μέρος των τζιχαντιστών από το Da'ish [Ισλαμικό Κράτος], ίσως ακόμη και οι περισσότεροι από αυτούς, έλαβαν οδηγίες μάχης και τρομοκρατίας εκεί». 

Το κόστος αυτού του προγράμματος ήταν 60 εκατομμύρια δολλάρια και εκείνοι που παρείχαν την εκπαίδευση στους τζιχαντιστές στην Ιορδανία ήταν αμερικανικό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένης της CIA, των Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων (SOF) και του Ναυτικού SEALs.

Η βοήθεια των ΗΠΑ προς τους αντάρτες περιλάμβανε την εκπαίδευσή τους με στρατιωτικό υλικό υψηλής τεχνολογίας, όπως αντιαρματικά και αντιαεροπορικά όπλα (16). Στις αρχές Μαρτίου του 2013, περίπου 300 πρόσφατα εκπαιδευμένοι τζιχαντιστές εισήλθαν στη Συρία από την Ιορδανία. 

Ο Bandeira έγραψε ότι οι άνδρες που εκπαιδεύτηκαν από τις παραπάνω ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ «σαφώς δεν ήταν 'Σύροι αντάρτες' ή 'μετριοπαθείς' αλλά Σουνίτες Τζιχαντιστές και ξένοι τρομοκράτες από διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης». (17)

*

Σημείωση για τους αναγνώστες: Κάντε κλικ στα κουμπιά κοινής χρήσης παραπάνω. Ακολουθήστε μας στο Instagram και το Twitter και εγγραφείτε στο κανάλι τηλεγράφων μας. Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα Global Research.

Ο Shane Quinn απέκτησε πτυχίο δημοσιογραφίας. Ενδιαφέρεται να γράφει κυρίως για τις εξωτερικές υποθέσεις, έχοντας εμπνευστεί από συγγραφείς όπως ο Νόαμ Τσόμσκι.

Είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Κέντρου Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG).

Σημειώσεις

 

1 Luiz Alberto Moniz Bandeira, The Second Cold War: Geopolitics and the Strategic Dimensions of the USA (Springer; 1st edition, 23 June 2017) p. 242 

2 “How Syria’s ‘geeky’ president went from doctor to ‘dictator’”, NBC, 30 October 2015 

3 “Western leaders call for Syria’s Assad to step aside”, France 24, 18 August 2011 

4 “Most Syrians back president Assad, but you’d never know from Western media”, The Guardian, 17 January 2012 

5 Bandeira, The Second Cold War, p. 241 

6 “Allaw: Syria’s oil production fell between 20 and 25% because of the sanctions… No company withdraw”, 1 November 2011 

7 Luiz Alberto Moniz Bandeira, The World Disorder: US Hegemony, Proxy Wars, Terrorism and Humanitarian Catastrophes (Springer; 1st edition, 4 February 2019) p. 117 

8 Ibid. 

9 Robert M. Gates, Duty: Memoirs of a Secretary at War (WH Allen, 6 August 2015) p. 171 

10 Bandeira, The World Disorder, p. 119 

11 Ibid., p. 345 

12 Bandeira, The Second Cold War, p. 264 

13 “Zawahiri asserts common cause with Syrians”, Washington Post, 27 July 2011 

14 “Al Qaeda’s hand now detected in Syria conflict”, NBC, 25 July 2012 

15 Bandeira, The World Disorder, p. 130 

16 “Opposition source: Syrian rebels get U.S.-organized training in Jordan”, CNN, 15 March 2013 

17 Bandeira, The World Disorder, p. 131

Η επιλεγμένη εικόνα είναι από το SANA