ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ - Η επανάστασή μας είναι ο θρίαμβος του "chill mal". Αλλά αυτή η στάση, είναι τελικά παρασιτική. Επωφελούμαστε από αυτό που δίνεται καί δεν προσθέτουμε τίποτα, εκτός ίσως από μία νέα εφαρμογή.

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ - Εμείς, τα τρομερά ωραία παιδιά της σύγχρονης εποχής

Η αντίδραση στις κρίσεις εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το υλικό που είναι φτιαγμένη μια κοινωνία. Η νέα γενιά οδεύει προς μια μεγάλη δοκιμασία.

(εικ.: "Κανείς δεν κυβερνά... Εάν κανείς δεν υπακούει" - Πώς θα εξαφανιστεί η γενιά των υπάκουων από αυτόν τον κόσμο; (Εικόνα: Netzfund) )

Αυτό το αρχειακό κείμενο ήταν το πρώτο μου κείμενο για το NZZ (https://www.nzz.ch/meinung/debatte/wir-verwoehnten-kinder-der-neuzeit-ld.751909?reduced=true) και επίσης η αρχή της αρθρογραφικής μου δουλειάς, η οποία στη συνέχεια τελείωσε τον Σεπτέμβριο του 2020 (https://www.nzz.ch/meinung/kollabierte-kommunikation-was-wenn-am-ende-die-covidioten-recht-haben-ld.1574096). Το επίκεντρο των θεμάτων μου έχει μετατοπιστεί από τότε, και σε περιόδους καταστροφής όπως η τρέχουσα, απλά έχω λιγότερο ενθουσιασμό για κείμενα σχετικά με μη φιλόδοξους millennials. Και όμως αυτό το κείμενο εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρον σήμερα ως ένα σύγχρονο ντοκουμέντο, επειδή ακόμη μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Τι έχει αλλάξει από τότε; Υπάρχει επίσης μια νέα γενιά αφυπνισμένων νέων και αν ναι, πού; Στη συνέχεια, θα ήθελα να ζητήσω κάθε σχετική πληροφορία.

Τι θα αφήσει πίσω της η γενιά μου στις επόμενες γενιές; Σίγουρα, δεν θα αφήσει παιδιά. Πιθανώς, αυτά είναι κυρίως μηνύματα κατάστασης, που ακούγονται κ΄'απως έτσι: «Έπρεπε να παρκάρω δύο τετράγωνα μακριά από το σπίτι σήμερα, τρομερό». Ή: «Ο σερβιτόρος με έκανε να περιμένω δέκα λεπτά, ποτέ δεν ένοιωσα τόσο ταπεινωμένος». Και τέλος: «Υπήρχε σίγουρα υπερβολικά πολύ κατσικίσιο τυρί στη σαλάτα μου». Οι δηλώσεις μπορούν να βρεθούν στην ιστοσελίδα "Προβλήματα του Πρώτου Κόσμου" (http://first-world-problems.com/). Πρόκειται για ψηφιακά ταχυδρομικά γράμματα από μια «βαριεστημένη γενιά» που δεν γνώρισε ποτέ υπαρξιακές δυσκολίες, ένα ticker των τετριμμένων ενός αυτοαποκαλούμενου ψηφιακού μποέμ που για πρώτη φορά είχε τα πάντα και απειλείται να πνιγεί ακριβώς μέσα σε αυτή την αφθονία.

 

Ονειρεύομαι τη δημόσια διοίκηση

Το πρόβλημα της «γενιάς Υ» που γεννήθηκε μεταξύ 1980 και 2000 δεν είναι οι πάρα πολλές επιλογές ή η ρηχή στάση ζωής με την νοοτροπία της αβεβαιότητας του «ίσως αυτό, ίσως εκείνο». Το πρόβλημά της [γενιάς αυτής] είναι ότι δεν γνωρίζει άλλα προβλήματα. Θέλετε να σώσετε πρώτα τον κόσμο ή θα προτιμούσατε να κάνετε πρώτα ένα μεταπτυχιακό; Διαφωνούμε για θέματα lifestyle, για θέματα τροφίμων χωρίς γλουτένη ή για τους vegan, για τους υπερβολικά πολλούς hipsters (http://www.nzz.ch/aktuell/montagsklischee/zuercher-sind-hipster-1.18289466) στην πόλη και τις πολύ μεγάλες ουρές μπροστά από τα κλαμπ. NSA, Γάζα, Συρία; Αυτά είναι τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων. Εμείς, από την άλλη πλευρά, που έχουμε μεγαλώσει πιστεύοντας στο δικό μας μεγαλείο, προτιμούμε να περιμένουμε την ανταμοιβή που ανέκαθεν μας υποσχέθηκαν για να σημειώσουμε τους μεγάλους στόχους της ζωής, όπως η εκπαίδευση, η αποφοίτηση από το λύκειο και οι σπουδές.

Τι πιστεύει η νεολαία; Τι επιδιώκουν οι ακαδημαϊκοί υψηλών επιδόσεων; Σύμφωνα με έρευνα της Ernst & Young (http://www.ey.com/DE/de/Newsroom/News-releases/20140702-EY-News-Studenten-zieht-es-in-den-oeffentlichen-Dienst) στη Γερμανία, οι νέοι ονειρεύονται τη δημόσια διοίκηση. Ναι, σωστά: τα γραφεία των δημοσίων υπαλλήλων, το χτύπημα της κάρτας, τον καφέ φίλτρου και τους ξύλινους παρκεταρισμένους με κερί διαδρόμους με τα πορτρέτα των ομοσπονδιακών προέδρων. Αυτή η γενιά δεν θέλει να διαμορφώσει, θέλει να διαχειριστεί. Το ένα τρίτο των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ του τομέα που χρηματοδοτείται από το κράτος. Μακράν το πιο σημαντικό κριτήριο ανέφερε την ασφάλεια της εργασίας από το 61% των ερωτηθέντων. «Κράτος αντί για νεοσύστατη επιχείρηση» είναι το σύνθημα – προσέξτε: σε ένα από τα πλουσιότερα βιομηχανικά έθνη με σχεδόν το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη, στη χώρα των θαρραλέων μεσαίων επιχειρήσεων, εφευρετών και στοχαστών.

Περιπέτεια, διεθνισμός, το νέο και το άγνωστο; Το θέλουμε και αυτό, αλλά σας παρακαλώ σε ένα κατάλληλο επίπεδο μισθού, με ένα επίδομα εξωτερικού και τη δυνατότητα να μετακομίσετε στη Νέα Υόρκη ή στο Ρίο. Για χρόνια, ο πιο δημοφιλής εργοδότης στη Γερμανία ήταν το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εξωτερικών.

Μια τρομερή καχυποψία μεγαλώνει: Η γενιά μου δεν είναι καθόλου τόσο δημιουργική, hip και freaky όσο τους αρέσει να προσποιούνται στις φωτογραφίες τους στο Instagram και στις αναρτήσεις τους στο Facebook. "Χωρίς κίνδυνο και διασκέδαση" είναι ο νέος κρυπτογράφος. Η ζώνη άνεσής μας από χνουδωτά και βελούδινα μας περιβάλλει σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής: παίρνουμε καλύτερους βαθμούς από τις προηγούμενες γενιές και όμως γνωρίζουμε λιγότερα. Φλερτάρουμε χωρίς ορατή απόρριψη στο Tinder) (http://www.faz.net/aktuell/stil/leib-seele/dating-mit-der-app-tinder-13016121.html, μια εφαρμογή που δεν γνωρίζει το θέμα του «καλαθιού». Πιπιλίζουμε ηλεκτρονικά τσιγάρα χωρίς μονοξείδιο του άνθρακα με γεύση κανέλλας. Είμαστε όλοι προικισμένοι, αξιαγάπητοι και φοβεροί. Και ό, τι κάνουμε αρέσει.

Οι γενιές πριν από εμάς ευθύνονται επίσης για αυτή τη νοοτροπία. Το μεγάλο πρόβλημα του '68  ήταν η αναγνώριση, όπως μεταξύ άλλων θεωρητικοποίησε ο κοινωνικός φιλόσοφος Axel Honneth  (http://www.zeit.de/1993/15/posttraditionale-solidaritaet). Εφαρμοσμένο στην παιδαγωγική ως το πρώτο σύστημα άσκησης που μεταφράστηκε με το "όλα επιτρέπονται", όπως και στον εσωτερισμός της προσοχής σε στυλ ευχετήριας κάρτας που συναντούμε σε όλους τους τομείς σήμερα.

Η άνοδος της «Γενιάς Υ» είναι το επακόλουθο προϊόν της αυτοδιάλυσης των αρχών, της αλλαγής στρατοπέδων δασκάλων, γονέων και καθηγητών. Σήμερα, οι άνθρωποι κάνουν "like" μεταξύ τους στο Facebook και, ενόψει της δυσοίωνης αντίφασης αυτής της ασύμμετρης ευνοιοκρατίας, ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως ποτέ δεν έχουμε αμφισβητηθεί τόσο πολύ ή δεν είχαμε αξιώσεις, επειδή η προηγούμενη γενιά, η οποία πιθανότατα συχνά δοκιμαζόταν πολύ σκληρά, ζητούσε πάνω από όλα να αγαπηθεί.

Επειδή ποτέ δεν μας ζητήθηκε να κάνουμε πολλά, σήμερα, με τις πρώτες κιόλας ενδείξεις αυξημένων επιπέδων άγχους, πέφτουμε αμέσως σε μια κατάσταση νευρικής εξουθένωσης (burnout). Ωστόσο, εξακολουθούμε να θέλουμε να προωθηθούμε αμέσως. Με αμοιβή απλώς για την παρουσία, αυτή είναι η στάση ενός δημοσίου υπαλλήλου. Ζητούμε το χειροκρότημα για την υπηρεσία μας, όπως αρμόζει.

Ο φιλόσοφος Peter Sloterdijk περιγράφει στο τελευταίο του έργο "Τα τρομερά παιδιά της σύγχρονης εποχής" (http://www.zeit.de/2014/26/peter-sloterdijk-die-schrecklichen-kinder-der-neuzeit), το φαινόμενο να μην βλέπει κανείς πλέον την ύπαρξή του ως συνέπεια μιας πολιτιστικής παράδοσης και κληρονομικότητας, αλλά να δημιουργεί τον εαυτό του από το τίποτα, όπως ένας Ναπολέων που φόρεσε ο ίδιος στον εαυτό του αμέσως το αυτοκρατορικό στέμμα. Από αυτή την άποψη, η "Generation Y" είναι κάθε άλλο παρά τρομερή. Είναι ήδη φαινοτυπικά παρόμοια με τη γενιά των γονιών της και επιδιώκει επίσης τους ίδιους μικροαστικούς στόχους της ασφάλειας και της μικροσκοπικής ευημερίας.

 

Πρόσοδος ως ελάχιστο επιτόκιο

Η μόνη διαφορά είναι ότι αμφισβητούμε τη δανειακή σύμβαση στην οποία έχει βασιστεί η ζωή μέχρι στιγμής: δανείστε την καλύτερη ζωή σας εδώ και δεκαετίες με αντάλλαγμα τα χρήματα, τότε (ίσως) θα πάρετε πίσω ένα ελάχιστο επιτόκιο για την ποιότητα ζωής αργότερα με τη μορφή σύνταξης. Η «γενιά Υ» είναι ο «άσωτος υιός» της Καινής Διαθήκης που ζητά την κληρονομιά στις αρχές της δεκαετίας του '30. Η σύνταξη δεν είναι εξασφαλισμένη, αλλά η κληρονομιά είναι. Ακόμα και ο αλτρουισμός μας έπρεπε να είναι ηδονιστικός. Αυτό που κάποτε βελτίωνε τον κόσμο τώρα ονομάζεται αυτο-βελτιστοποίηση. Ακόμα κι αν υπερασπιζόμαστε κάτι, συνήθως απλώς υπογράφουμε μια αναφορά στο Διαδίκτυο. Είμαστε οι πιο παθητικοί ακτιβιστές που υπήρξαν ποτέ. Πρώτα έρχεται η ζωή, μετά η δουλειά. Η σημερινή σύλληψη κορυφώνεται με την κρυπτογράφηση "#Yolo" ("Ζεις μόνο μία φορά").

Η επανάστασή μας είναι ο θρίαμβος του "κούλαρε λιγάκι". Αλλά αυτή η στάση είναι τελικά παρασιτική. Επωφελούμαστε από αυτό που μας δίνεται και δεν προσθέτουμε τίποτα, εκτός ίσως από μια νέα εφαρμογή.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

https://www.freischwebende-intelligenz.org/p/wir-schrecklich-netten-kinder-der?utm_source=substack&utm_medium=email