Ο βαθμός στον οποίο οι δυτικογερμανοί αριστεροί εξακολουθούν να βυθίζονται στο βάλτο των μαρξιστικών θεωριών, οι οποίες είχαν καταστροφικές συνέπειες παγκοσμίως, γίνεται και πάλι σαφής αυτές τις μέρες.
Ξανά και ξανά, νέες απαιτήσεις εισάγονται στους δήμους, οι οποίοι προσεγγίζουν σταδιακά τη σχέση μεταξύ παιδιών και γονέων, σε μια ολοένα και πιο καταπατητική μορφή. Στα νοτιοδυτικά, για παράδειγμα, οι γονείς θα απαγορεύεται τώρα να εισέρχονται στους παιδικούς σταθμούς στο Eckartsweier και το Legelshurst. Αυτό προκαλεί σημαντική δυσαρέσκεια, αλλά για άλλη μια φορά δείχνει την ύπουλη επίδραση προς έναν εντελώς κολεκτιβιστικό κόσμο χωρίς κανένα περαιτέρω δικαίωμα ύπαρξης για τους βιολογικούς γονείς.Στα τοπικά συμβούλια, η δυσαρέσκεια των γονέων ξεχείλισε, επειδή φυσικά δεν είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων. Συνεχώς νέοι και πραγματικά παράλογοι κανονισμοί προέρχονται από το σπίτι της ομοσπονδιακής υπουργού Οικογένειας, Lisa Paus, μιας σκληροπυρηνικής αριστερής πτέρυγας των Πρασίνων, ιδεολόγου στο πνεύμα του τοξικού-παιδαγωγικού μαρξισμού-λενινισμού.
Σε ακροάσεις στο δήμο, η Eva Gadrat, η οποία είναι υπεύθυνη για τα νηπιαγωγεία στο δήμο Willstätt, έδωσε μια διάλεξη σχετικά με έναν νέο ομοσπονδιακό νόμο για την προστασία των παιδιών, ο οποίος έχει ανακινηθεί πίσω από τα παρασκήνια στην πράσινη κουζίνα δηλητηρίων. Από τώρα και στο εξής, οι πάροχοι κέντρων ημερήσιας φροντίδας, όπως αναφέρει το "Baden online", ". .. να διασφαλίζει τα δικαιώματα και την ευημερία των παιδιών και των εφήβων στα ιδρύματά της, να διασφαλίζει την ανάπτυξη, την εφαρμογή και την επανεξέταση μιας προσέγγισης για την προστασία από τη βία με βάση τους πυλώνες της πρόληψης και της παρέμβασης.»· Σημειώστε εδώ την εντελώς διεστραμμένη χρήση του όρου «προστασία»!
Συνταγή από τη μαρξιστική-πράσινη παιδοφιλική κουλτούρα
Στο Willstätt, τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας - συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βρίσκονται υπό εκκλησιαστική χορηγία - έχουν πλέον λάβει αυστηρές οδηγίες να δημιουργήσουν μια τέτοια «έννοια προστασίας».
Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που έχει ως αποτέλεσμα τη χορήγηση αδειών λειτουργίας στους αντίστοιχους παιδικούς σταθμούς, οι οποίοι πρέπει να στρεβλώσουν και να προσαρμοστούν για το σκοπό αυτό.
Αυτό το παράξενο διάταγμα από τη μαρξιστική-πράσινη παιδοφιλική κουλτούρα παίρνει πονηρά την ήδη δημιουργημένη κρατική καταπάτηση από την εποχή της δικτατορίας έκτακτης ανάγκης του κορωνοϊού, την οποία όλοι οι αριστεροί εξακολουθούν να θυμούνται με μεγάλη χαρά προκειμένου να μετατρέψουν την τεχνητή «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» σε δήθεν «προστασία».
Στο δημοτικό συμβούλιο, οι ένθερμοι οικογενειακοί εχθροί αποκάλυψαν τις άθλιες συμπεριφορές τους: Η «Mittelbadische Presse» κατέγραψε την ονοματοποιία της αδικίας: «Η πρακτική ότι οι γονείς δεν επιτρεπόταν να εισέλθουν στον παιδικό σταθμό όταν άφηναν και έπαιρναν τα παιδιά τους είχε εισαχθεί τότε ως μέρος των μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας του κορωνοϊού. Ορισμένα κέντρα ημερήσιας φροντίδας συνέχισαν αυτή την πρακτική ακόμη και μετά το τέλος της πανδημίας, «επειδή έχει επίσης παιδαγωγικά πλεονεκτήματα», λέει ο Gadrat.
Αυτή η παράξενη κυρία επεσήμανε επίσης ύπουλα ότι αυτό θα μείωνε τον φόρτο εργασίας για το παιδαγωγικό προσωπικό, το οποίο έπρεπε πάντα να τηρεί αρχείο επισκεπτών στα κέντρα ημερήσιας φροντίδας. Από παιδαγωγική άποψη, το υποτιθέμενο πλεονέκτημα είναι ένα ξεδιάντροπο ψέμμα που αποκαλύπτει σαφώς τις ιδεολογικούς κινητήριες δυνάμεις πίσω από αυτό. Σε μια τρισέλιδη επιστολή από την Christine Wiesbauer από το συμβούλιο γονέων του παιδικού σταθμού Eckartsweier, οι ψευδο-παιδαγωγοί εκτέθηκαν για την εχθρότητά τους προς τα παιδιά. Αυτό αποτελεί σίγουρα σοβαρή οπισθοδρόμηση για τους παιδεραστές των Πρασίνων, καθώς και για όλους τους αριστερούς όλων των κοινοβουλευτικών ομάδων, οι οποίοι θέλουν πάντα να αρπάζουν παιδιά και νέους από τους γονείς τους και να τα κάνουν δικά τους.
Η επιστολή αναφέρει, διατυπωμένη με παιδαγωγικά σημαντικό τρόπο, ότι η απουσία των γονέων μπορεί να αυξήσει το περιθώριο για τους επαγγελματίες του παιδαγωγικού τομέα ως πιθανούς δράστες. «Ο κανονισμός τροφοδοτεί τη δυσπιστία προς το κέντρο ημερήσιας φροντίδας και το παιδαγωγικό προσωπικό. Η απαγόρευση πρόσβασης καθιστά δύσκολη τη διεξαγωγή «συνομιλιών από πόρτα σε πόρτα». Ωστόσο, αυτά είναι σημαντικά για μια ανοιχτή σχέση μεταξύ του κέντρου ημερήσιας φροντίδας και των γονέων. Οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι θεωρούνται φροντιστές για τα παιδιά, ενδέχεται να μην είναι παρόντες στην πόρτα στην κατάσταση παράδοσης, γεγονός που θα μπορούσε να επηρεάσει την προσκόλληση και την εμπιστοσύνη των παιδιών. Η μετάβαση από το σπίτι στον παιδικό σταθμό είναι μια σημαντική στιγμή για τα παιδιά. Η ευκαιρία να συνοδεύεται από τους γονείς προσφέρει στο παιδί ασφάλεια και την ευκαιρία να προσαρμοστεί στην κατάσταση αποχωρισμού».
Μίσος και υποκίνηση κατά της οικογένειας
Είναι σκόπιμο για αυτό το γραφείο να κρατήσει αυτή τη συλλογή επιχειρημάτων για περαιτέρω επιθέσεις σε γονείς και παιδιά. Επειδή παντού στο κράτος οι αριστεροί καταγγέλλουν σήμερα μια ολομέτωπη επίθεση στα θεμελιώδη δικαιώματα και παντού υπάρχει η απειλή περαιτέρω υφέρπουσας απαλλοτρίωσης – όχι μόνο υλικά, αλλά και άϋλα, όσον αφορά την ανικανότητα των γονέων, το φυσικό τους δικαίωμα να μεγαλώσουν παιδιά και επομένως την καταστροφή της οικογενειακής συνύπαρξης ως πολιτικού προγράμματος.
Όποιος πιστεύει ότι αυτή η εκτίμηση είναι υπερβολική θα πρέπει επειγόντως να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στην πνευματική ζωή της δυτικογερμανικής μεταπολεμικής αριστεράς και της πραγματικής σοσιαλιστικής αριστεράς της ΛΔΓ σε θέματα οικογένειας και εκπαίδευσης.
Πριν από περισσότερα από 16 χρόνια, όταν ήταν ακόμα ένα όργανο συμπύκνωσης της κοινωνικο-κριτικής ουσίας και όχι μια προπαγανδιστική postille, ακόμη και το «Spiegel» πήρε μια αποστασιοποιημένη άποψη για αυτό και ζωγράφισε μια εικόνα φρίκης στη βαθιά μεταπολεμική αριστερή κοιλάδα:
«Στο αποκορύφωμα της εξέγερσης του 1968, το "Kursbuch", που ιδρύθηκε από τον Hans Magnus Enzensberger, προκήρυξε διαγωνισμό με θέμα "Συγκεκριμένη Ουτοπία". Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο βραβείο κέρδισε μια συνεισφορά με τίτλο «Από τον Σύνδεσμο Ελαστικής Οικογένειας στην Κομμούνα».
Εκείνη την εποχή, πριν από 55 χρόνια, το μίσος και η αναταραχή εναντίον της οικογένειας κανονικοποιήθηκαν για πρώτη φορά, αλλά η κομμούνα και η κομμουνιστική συλλογικότητα, προπαγανδιστικές εικόνες φρίκης κατ 'εξοχήν, εξιδανικεύτηκαν.
Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές, διότι σε αυτή τη βάση εξαπλώθηκε ένας όχι λιγότερο τοξικός φεμινισμός, τα αποτελέσματα του οποίου – η δημογραφική καθοδική αλλαγή και η απώλεια κάθε ταυτότητας μιας «χωρίς μητέρα», νευρωτικής κοινωνίας – μπορούν να παρατηρηθούν σήμερα.
Αυτό που ήταν ακόμα οραματικό το '68 αναβιώνει τώρα με το Αριστερό-Πράσινο Κόμμα στην εξουσία, τώρα που η «πορεία μέσω των θεσμών έχει ολοκληρωθεί». Τώρα πραγματοποιείται αυτό που οι σύντροφοι εκείνης της εποχής προέβλεψαν προγραμματικά ως «συντριβή της αστικής οικογένειας». Και πάλι το «Spiegel» στην αναδρομή του από το 2007: «Μερικοί άνθρωποι δεν είχαν καμμία επαφή με τους γονείς τους για χρόνια. Αντ' αυτού, διάβασε κανείς την ιστορική πραγματεία του Φρίντριχ Ένγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» και ήξερε – όλα έπρεπε να είναι διαφορετικά.
Εξασθενημένος ανθρώπινος στάβλος 72 γενεών
Οι στατιστικές καταγράφουν αποτελέσματα του πιο αμφισβητήσιμου είδους: Στο τέλος της «κόκκινης δεκαετίας» (Gerd Koenen), δηλαδή γύρω στο 1978, έγιναν μόνο 328.215 γάμοι. Το 2002, στην επανενωμένη Γερμανία με 82 εκατομμύρια κατοίκους, σχετικά μιλώντας, ακόμη λιγότεροι – λίγο λιγότερα από 392.000 ζευγάρια – βρίσκονταν στα γερμανικά ληξιαρχεία με σκοπό να παντρευτούν. Και εδώ, το αποτέλεσμα: «Μόνο το 29% εκείνη την εποχή παντρεύονταν. Ταυτόχρονα, τα ζευγάρια ήταν σε θέση να μείνουν μεταξύ τους για όλο και μικρότερες περιόδους και η μέση διάρκεια των συζυγικών ενώσεων μειώθηκε δραματικά. Οι κοινωνιολόγοι μιλούν για μια κλασσική «πολιτισμική αλλαγή». Αν και στην πραγματικότητα ήταν μόνο μια μικρή ριζοσπαστική μειοψηφία, η ζημιά που προκλήθηκε από αυτές τις ανεπαίσθητες επιθέσεις ενάντια στην αστική δημοκρατία και το καθιερωμένο οικογενειακό μοντέλλο ήταν τεράστια και – όπως είναι τώρα, μισό αιώνα αργότερα, – ανεπανόρθωτη. Αντίθετα, τα μαρξιστικά οράματα της εποχής έγιναν το σχέδιο για τη σημερινή πράσινη, μετα-'woke' και δογματική «οικογενειακή πολιτική».
Το κακό δηλητήριο των ιδεολόγων εξακολουθεί να δείχνει την επίδρασή του σήμερα (ή μάλλον: μόνο) σήμερα – επίσης επειδή αυτός ο πυρήνας της κοινωνικής αποσύνθεσης εκείνη την εποχή δεν επανεκτιμήθηκε ποτέ και δεν συζητήθηκε πολιτικά, αλλά η ιδεολογία πίσω από αυτό περίμενε να βλαστήσει κατά τη διάρκεια της εποχής Kohl – η οποία τελικά γνώρισε πλήρη προώθηση υπό τη Μέρκελ.
Σήμερα, κάτω από την κυβέρνηση του Φωτεινού Σηματοδότη (Amplekoalition), δίνεται πραγματικά χώρος σε αυτήν την ατζέντα και τώρα που στο τιμόνι της Γερμανίας βρίσκονται αυτοί που θέλουν να την μετασχηματίσουν και να την καταστρέψουν, τα υπόλοιπα πρέπει να γίνουν. Τα παιδιά από την αίθουσα τοκετού θα τίθενται υπό κρατική εποπτεία, σε έναν εξασθενημένο ανθρώπινο στάβλο 72 φύλων με «γάμο για όλους», και κατά προτίμηση με παιδιά παρένθετων μητέρων για ομοφυλόφιλους και λεσβίες.
Δημιουργείται ένα νεκροταφείο στη Γερμανία. Η μαζική μετανάστευση, η οποία αντικαθιστά τον πληθυσμό, κάνει τα υπόλοιπα. Με αυτόν τον τρόπο, μια χώρα και ο λαός της αναπόφευκτα χάνονται και γίνονται μια θλιβερή υποσημείωση στα βιβλία της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!