Πρόκειται για πρώην ένθερμο υποστηρικτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γοητευμένος, σπούδασα ευρωπαϊκό δίκαιο στο Παρίσι, βυθίστηκα σε αμέτρητους κανονισμούς και έψαξα στα ρηχά της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Οι αποφάσεις είχαν συχνά ηχηρά ονόματα όπως "Brasserie du Pêcheur κατά Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας" ή "απόφαση Cassis de Dijon". Εάν ένα κράτος δεν αναγνώριζε τις μπύρες ή τα λικέρ ενός άλλου κράτους ως ισοδύναμα ή εμπόδιζε με άλλο τρόπο τη διανομή τους, υπήρχε μεγάλη οργή από τους δικαστές του ΔΕΚ στο Λουξεμβούργο.
Ίσο δικαίωμα να πίνουν για όλους, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι κακή ιδέα. «Όλα τα όντα πίνουν χαρά, στα στήθη της φύσης, όλα τα καλά, όλα τα κακά ακολουθούν τα ίχνη τους από τριαντάφυλλα», λέει η «Ωδή στη χαρά» του Schiller, ένα μασονικό έργο, το οποίο μελοποιήθηκε από τον Μπετόβεν στην 9η Συμφωνία του – η ΕΕ ενσωμάτωσε το όλο θέμα ως ύμνο.
Η αγορασμένη αγάπη δροσίζει πιο γρήγορα
Η ελεύθερη εσωτερική αγορά πάνω απ' όλα! Όλα αυτά μου έκαναν τόσο πολλή εντύπωση εκείνη την εποχή που έκανα αίτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως δημόσιος υπάλληλος στο περίφημο διεθνές "concours". Ευτυχώς, τίποτε δεν βγήκε από αυτό. Αλλά εκείνη την εποχή, πολλοί από τους συναδέλφους μου στη Νομική παραληρούσαν για τις θέσεις εργασίας κύρους στις Βρυξέλλες. Μια δουλειά στις Βρυξέλλες ήταν μια διάκριση για την καρριέρα κάποιου.
Ωστόσο, η αγάπη μου για την ΕΕ αγοράστηκε λίγο. Ή για να το θέσω αλλιώς: ήμουν, φυσικά, ωφελημένος από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, από τη διαδικασία προσέγγισης μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Η ΕΕ ως μεγάλη κατηγορία ειρήνης σταμάτησε παλιές έχθρες, μου επιτράπηκε να σπουδάσω σε ένα γερμανο-γαλλικό πρόγραμμα διπλού πτυχίου και περιδιάβηκα το Παρίσι εμπνευσμένος από την Ευρώπη, ενώ άλλοι απολάμβαναν την υποτροφία Erasmus στη Νίκαια ή τη Βαρκελώνη.
Έζησα αυτό που υποτίθεται ότι ήταν η καλύτερη εποχή που υπήρξε ποτέ: δωρεάν ταξείδια πέρα από τα σύνορα των εθνικών κρατών, πληρωμή στο ίδιο νόμισμα, όλοι οι άνθρωποι γίνονται αδέρφια!
Αυτή η αγάπη όχι μόνο έχει κοπάσει, αλλά έχει πλέον μετατραπεί σε ανοιχτή απόρριψη. Πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ μια Ευρωπαϊκή Ένωση που να λειτουργεί αυστηρά και προσεκτικά στο πλαίσιο των συνθηκών που έχουν αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τα κράτη μέλη. Η ΕΕ πάντα πίεζε προς την επέκταση: όλο και πιο βαθιά στα βάθη, όλο και περισσότερα νέα κράτη μέλη στο εξωτερικό, και δεν ήθελαν να πάρουν τα δικά τους κριτήρια πολύ σοβαρά.
Όπου οι Συνθήκες δεν ήταν πολύ σαφείς, το Δικαστήριο βοήθησε με μια ερμηνεία φιλική προς το ευρωπαϊκό δίκαιο, και τα εθνικά δικαστήρια έπρεπε να υποταχθούν, τρόπον τινά, μέχρι τα συνταγματικά δικαστήρια. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι Βρυξέλλες κατάφεραν να υπονομεύσουν τον νόμο και το σύνταγμα για τα οποία πολεμήθηκαν επί αιώνες: το 80% των εθνικών κανονισμών σήμερα προέρχονται από την ΕΕ. Όσοι δεν ακολουθούν μπορούν να μηνυθούν. Μια σχέση ίσων έχει γίνει ένας αδηφάγος λεβιάθαν που έχει μόνο μία ανησυχία: περισσότερη δύναμη για μένα, λιγώτερη για σένα.
Όταν η εξουσία εξαφανίζεται σε ανώνυμες δομές, που κατοικούν σε γυάλινα παλάτια και τσιμεντένια καταφύγια, διοικούμενα από απρόσωπους γραφειοκράτες, μιλάμε για «αντίστροφο ολοκληρωτισμό» (Sheldon Wolin), τον σημερινό εκφυλισμό της δημοκρατίας, για τον οποίο η ΕΕ πάντα προσέφερε ένα ευγνώμον αντικείμενο επίδειξης.
Δεν θα μπορούσατε να το μαντέψετε; Κάθε κίνηση, κάθε ιδέα αλλάζει μόλις αρχίσεις να την τοποθετείς σε νόμιμα δοχεία. Αναπόφευκτα, μια δική της ελίτ εξουσίας αναδύεται με τη γραφειοκρατία, η οποία αρχικά προσποιείται ότι υπηρετεί τον σκοπό και σε κάποιο σημείο ανακαλύπτει τα δικά της συμφέροντα και τελικά τα υπερασπίζεται μέχρι θανάτου. Πριν από περισσότερα από 100 χρόνια, ο κοινωνιολόγος Robert Michels το ονόμασε «ο σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας».
Η ΕΕ ήταν πάντα ένα παιδί που συνελήφθη με την ευλογία της Ουάσιγκτον και βαφτίστηκε στο Παρίσι και τη Βόννη. Ήταν η πύλη για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών ειδικότερα, διότι προσέφερε μια δομή με εσωτερική αγορά και αποκλειστική αρμοδιότητα στο εξωτερικό εμπόριο, με την οποία θα μπορούσε να ασκηθεί ευκολότερη επιρροή σε 450 εκατομμύρια ανθρώπους.
"Αγκαλιάστε, εκατομμύρια", à la américaine. Η Αμερικανίδα διπλωμάτης Βικτώρια Νούλαντ εξέφρασε κάποτε με λόγια αυτό που πραγματικά πιστεύουν οι Αμερικανοί για την ΕΕ: «Δε γαμιέται η ΕΕ!»
Σήμερα, η ΕΕ είναι ένα τρομακτικό παράδειγμα του τι απομένει από αξίες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία και το κράτος δικαίου όταν αφήνονται σε γραφειοκράτες και τεχνοκράτες. Η διαφάνεια και η αποσαφήνιση αναζητούνται μάταια στο ταλαιπωρημένο Κοινοβούλιο της ΕΕ. Ενώ η πρόεδρος της Επιτροπής υπέγραψε συμβάσεις δισεκατομμυρίων δολλαρίων με την Pfizer μέσω γραπτού μηνύματος, οι μαύρες εκδόσεις παραδόθηκαν στους ευρωβουλευτές. Δεν μπορείς να έχεις πιο ηλίθια περιφρόνηση για τη δημοκρατία από αυτό.
Τώρα η ΕΕ δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο
Χωρίς να ενοχλείται από διαδικασίες διαφθοράς και αγωγές, η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν είναι και πάλι υποψήφια ως η κορυφαία γάτα Τσέσαϊρ της ΕΕ με αμερικανική υποκίνηση, για ένα γραφείο που δημιουργήθηκε για εκείνη με αδιαφανή τρόπο.
Η ΕΕ ως χώρος ασφάλειας και δικαιοσύνης; Τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ είναι τόσο γεμάτα τρύπες όσο και η μνήμη του Όλαφ Σολτς. Οι κανονισμοί που απαιτούν την υποβολή αίτησης ασύλου στη χώρα της ΕΕ στην οποία εισέρχεστε για πρώτη φορά δεν ισχύουν de facto.
Ένα σημαντικό ειρηνευτικό σχέδιο της ΕΕ; Με τα χρήματα των φορολογουμένων των πολιτών της Ευρώπης, η ΕΕ θέλει τώρα να αγοράσει όπλα για την Ουκρανία αξίας μισού δισεκατομμυρίου ευρώ, παρατείνοντας έτσι έναν άθλιο θάνατο. Οι πολίτες της Ευρώπης πληρώνουν έναν αμερικανικό πόλεμο δι' αντιπροσώπων από τον οποίο δεν έχουν τίποτα άλλο παρά ενεργειακές κρίσεις και προσφυγικές ροές.
Ελευθερία έκφρασης και σκέψης; Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης έχουν ήδη απαγορευτεί στην ΕΕ και ο «νόμος για τις ψηφιακές υπηρεσίες» της ΕΕ, ο τελευταίος νόμος λογοκρισίας, βοηθά με άλλες διαφωνούσες απόψεις.
Υπάρχουν πάντα αρκετά χρήματα, μόνο που τα παίρνουν οι λάθος άνθρωποι
Η ΕΕ είναι η πιο χονδροειδής προδοσία των επιτευγμάτων των ευρωπαίων πολιτών που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η ΕΕ έχει γίνει μια παρασιτική μετα-δομή που απορροφά όλο και περισσότερη κυριαρχία, χρήματα και εξουσία από τα εθνικά κράτη προς όφελός της, έως ότου το μόνο που απομένει είναι άδεια κελύφη για να παρασύρει ο άνεμος. Η Ελβετία θα πρέπει να είναι επιφυλακτική για οποιαδήποτε περαιτέρω προσέγγιση με τις Βρυξέλλες όπου μπορεί, διαφορετικά θα ενσωματωθεί επίσης στο τέλος.
Ίσως μόνο μια αγροτική εξέγερση μπορεί να βοηθήσει και εδώ; Για να επιτευχθεί αυτό, οι γεωργοί θα πρέπει να θέσουν την επαγγελματική τους δεοντολογία πάνω από τις επιδοτήσεις της ΕΕ. Αλλά κάθε συγκέντρωση εξουσίας ακολουθείται τελικά από ένα αντι-κίνημα. Θα υπάρξει Frexit, Dexit και Polexit κάποια στιγμή μετά το Brexit;
«Μην αφήσετε τους εαυτούς σας να σας καταβροχθίσουν!» είναι αυτό που οι άνθρωποι θέλουν να φωνάξουν στους πολίτες της ΕΕ σήμερα με τον Schiller και τον Beethoven.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!