Για τη φωνή ενός πουλιού που ανατέλλει ο ήλιος...

Πόσο όμορφο είναι να είσαι εκείνη η φωνή τουλάχιστον μία φορά κάθε μέρα μέσω της οποίας και για την οποία ο ήλιος σκορπίζει το φως του και η ζωή αντηχεί αρμονικά.

Mattias Desmet

08 ΣΕΠΤ. 2024

Αγαπητοί φίλοι,

Σήμερα το πρωί άνοιξα τα μάτια μου νωρίς, και ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεββάτι περιμένοντας το σώμα μου να με κάνει να κινηθώ, είχα μια εμπειρία τόσο συγκινητική στην απλότητα και την καθημερινότητά της που δεν μπορώ να αντισταθώ να τη μοιραστώ μαζί σας.

Ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, οι αφυπνιστικές σκέψεις μου περιστρέφονταν γρήγορα, σαν ένα στερεοποιημένο νήμα καραμέλας. Αλλά λίγο πριν με τραβήξουν εντελώς από την πληρότητα του ονειρικού κόσμου στη στειρότητα και την ψευδαίσθηση της αφυπνισμένης ζωής, κάτι συνέβη: άκουσα έξω, κάπου στα δέντρα και τους θάμνους κοντά στο ανοιχτό παράθυρο, ένα προσεκτικό και διστακτικό τιτίβισμα.

Αυτός ο ήχος, εντελώς κοινός με μια μουσική και μελωδική έννοια, είχε κάτι μοναδικό σε αυτόν. Τόσο βέβαιος όσο ένας βράχος που στέκεται με τα πόδια του στη γη, θα μπορούσα να πω σήμερα το πρωί: αυτός ο ήχος ήταν μια αρχή. 

Αυτό το μικρό πουλί – ένα μικρό πουλί, όπως το φανταζόμουν – ήταν το πρώτο που τραγούδησε σήμερα. 

Μετά από λίγα λεπτά, ακολουθήθηκε, σε γρήγορη διαδοχή και εκπληκτικά γρήγορα αυξανόμενη σε πλήθος και όγκο, από άλλες φωνές πουλιών. 

Ήταν σαν το πρώτο πουλί να είχε σπάσει ένα φράγμα πίσω από το οποίο είχε συσσωρευτεί μια αυξανόμενη επιθυμία να κάνει ήχο, που τώρα ξεχειλίζει στον κοινόχρηστο χώρο. 

Ήξερα με βεβαιότητα: υπήρχε μια αρχή σε αυτή την αφθονία, και σήμερα, είχα το προνόμιο να γίνω μάρτυρας αυτής της αρχής.

Η ύπαρξή μου απορροφήθηκε για λίγο από αυτό το φτερωτό φαινόμενο. Αυτό το μικρό πλάσμα, όπως και η Rosa Parks, έκανε μια πράξη σήμερα το πρωί. 

Το ερώτημα μου ήρθε ξαφνικά, τόσο σχετικό όσο και δικαιολογημένο: τι να σκεφτόταν και να ένοιωθε αυτό το μικρό πουλί όταν, σε όλη του την ευπάθεια, αποφάσισε να είναι το πρώτο που έκανε τον ήχο του σήμερα το πρωί;

Περίμενε, άρα γε, με ανυπομονησία ένα άλλο πουλί να σπάσει τη σιωπή;

Μήπως να σκέφτηκε: «Γιατί δεν ξεκινά κανείς; Κάποιος πρέπει να το κάνει – θα το κάνω εγώ»;

Και γιατί όλα τα πουλιά εντάχθηκαν αμέσως μόλις ένα πουλί έσπασε τη σιωπή;

Έχουν και τα πουλιά ένα είδος φόβου να μιλήσουν;

Μήπως ζουν κι αυτά κάπου με το φόβο να εκφράσουν την αλήθεια τους;

Ξαφνικά, μου φάνηκε πραγματικά θαυματουργό, τόσο συγκινητικό που έφερε δάκρυα στα μάτια μου. Αυτός ο εύθραυστος ήχος, γεμάτος δύναμη μέσα στον δισταγμό και την ευθραυστότητά του: κάθε πρωί υπάρχει ένα πουλί που έχει το θάρρος να σπάσει το κέλυφος της νυχτερινής σιωπής με το μικρό ράμφος του και να ανοίξει χώρο και για άλλες φωνές.

Είναι μέσω και για αυτό το πουλί που ο ήλιος συνεχίζει το ανοδικό του ταξείδι σήμερα, και είναι μέσω αυτής της μικρής φωνής που ακούγεται σήμερα η μουσική της ζωής.

Κάθε μέρα υπάρχουν χιλιάδες μέρες, κάθε μέρα υπάρχουν χιλιάδες φορές για μία αρχή.

Πόσο όμορφο είναι να είσαι μια αρχή τουλάχιστον μία φορά κάθε μέρα, να είσαι εκείνη η φωνή που σπάει τη σιωπή, αυτή η φωνή που δαμάζει την κούφια ηχώ και τον δισταγμό. 

Πόσο όμορφο είναι να είσαι εκείνη η φωνή τουλάχιστον μία φορά κάθε μέρα μέσω της οποίας και για την οποία ο ήλιος σκορπίζει το φως του και η ζωή αντηχεί αρμονικά.

Με αυτό, θα ξεκινήσω τη μέρα μου – και θα την αφιερώσω σε αυτό το μικρό πουλί.

Mattias

ΠΗΓΗ: A bird's voice for which the sun rises. (mattiasdesmet.org)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ