Η τρισδιάστατη ἀπεικόνιση ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ προβλήματος ( Η.Π.Α. – Ε.Ε. – Κοµµουνισµός) [Για καλά διαβασμένους].

Ἡ λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου δέν σήµανε ποτέ τήν ἔναρξη τῆς παγκόσµιας ἐπιθυµητῆς εἰρήνης, ὅσο καί νά µᾶς διαβεβαιώνουν γιά τό ἀντίθετο οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς. Ὅσο ὑπερβολική καί ἄν ἀκούγεται αὐτή ἡ διαπίστωση, ἡ πραγµατικότητα εἶναι ἀκόµα πιό σκληρή καί ἀκόµα πιό τραγική.

Ὁ τερµατισµός τοῦ ὀλέθριου πολέµου, πού κόστισε τήν ζωή περισσότερων ἀπό 22 ἑκατοµµυρίων στρατιωτῶν καί 40 ἑκατοµµυρίων πολιτῶν, ὁδήγησε τήν ἀνθρωπότητα σέ µία µακρά περίοδο ἑνός περίεργου διχασµοῦ, ἀπό τό 1947 µέχρι τό 1991.

Αὐτό τό διάστηµα ἐπικράτησε νά ὀνοµάζεται ὡς «Ψυχρός πόλεµος», ἔκφραση πού χρησιµοποίησε πρῶτος ὁ Eric Arthur Blair –ἤ George Orwell ὅπως εἶναι γνωστός στούς περισσότερους ὁ σπουδαῖος Βρετανός συγγραφέας– περιγράφοντας µέ ἀπόλυτο ρεαλισµό τήν τεταµένη σχέση πού ὑπῆρχε ἀνάµεσα σέ δύο πυρηνικές ὑπερδυνάµεις, πού ἀπέφευγαν τήν µεταξύ τους σύρραξη ἐπειδή ἀµφότερες διέθεταν ὅπλα ἴσης καταστροφικῆς ἀξίας. Συνεπῶς, ἕνας πόλεµος µεταξύ τους, θά ὁδηγοῦσε στήν ἀπόλυτη καταστροφή καί τῶν δύο.

Ὡς ἐπίσηµη ἔναρξη τοῦ «Ψυχροῦ πολέµου» µποροῦµε νά θεωρήσουµε τήν προβοκατόρικη ὁµιλία¹  τοῦ 33ου προέδρου τῶν ΗΠΑ, Harry S. Truman, ὅταν στίς 12 Μαρτίου τοῦ 1947 ἀπευθυνόµενος πρός τό Κονγκρέσσο διατύπωσε τό διαβόητο “Δόγµα τοῦ Truman” λέγοντας πώς «οἱ ΗΠΑ θά ὑποστηρίξουν ἐλεύθερους λαούς, πού ἀντιστέκονται στήν ἐπιχειρούµενη ὑποδούλωση ἀπό ὁπλισµένες µειοψηφίες καί ἐξωτερικές πιέσεις.

Πιστεύω ὅτι πρέπει νά βοηθήσουµε τούς ἐλεύθερους λαούς νά ἐργαστοῦν γιά τό µέλλον τους µέ τόν δικό τους τρόπο. Πιστεύω ὅτι ἡ βοήθειά µας πρέπει νά εἶναι πρωτίστως µέσῳ οἰκονοµικῆς καί χρηµατικῆς βοήθειας, πού εἶναι οὐσιώδους σηµασίας γιά τήν οἰκονοµική σταθερότητα καί τίς ὁµαλές πολιτικές διαδικασίες».

Λίγο πρίν, εἶχε δηλώσει πώς οἱ Ἡνωµένες Πολιτεῖες θά ὑποστήριζαν οἰκονοµικά καί στρατιωτικά τήν Ἑλλάδα καί τήν Τουρκία προκειµένου νά ἀποτρέψει τήν Σοβιετική ἐπιρροή στήν Πατρίδα µας καί τήν γείτονα. Βέβαια, δέν τόλµησε ποτέ νά διευκρινίσει πώς, γιά τήν Ἑλλάδα µας, µπορεῖ νά ἦταν σηµαντική ἡ οἰκονοµική ἐνίσχυση, ὡστόσο δέν ἦταν βοήθεια ἀφοῦ εἶχε τήν µορφή τοῦ δανεισµοῦ καί ὄχι τῆς χορηγίας! 

Ἐπιπλέον, ἡ Ἀµερικανική στήριξη σήµαινε τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς µας κυριαρχίας καί τήν ἐπιβολή µιᾶς ἀπόλυτης ἀντικοµµουνιστικῆς πολιτικῆς, σέ µία περίοδο ὅπου ἤδη ὁ συµµοριτοπόλεµος ἰσοπέδωνε ὅ,τι εἶχε ἀποµείνει ὄρθιο στήν Χώρα µας µετά τήν Ὀθωµανική κατοχή, τούς Βαλκανικούς ἀλλά καί τούς δύο παγκοσµίους πολέµους.

Τά εὐχολόγια, τά “ὡραῖα λόγια” καί τό “φιλελεύθερο” παραλήρηµα τοῦ Truman ἦταν δύσκολο νά ἑρµηνευτοῦν τήν περίοδο, πού διατυπωνόταν. Κανείς δέν µποροῦσε νά φανταστεῖ πώς ἐπρόκειτο νά µεταφραστεῖ στήν πράξη ἡ ὁµολογία του, πώς «ἕνας ἀπό τούς πρωταρχικούς στόχους τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν Ἡνωµένων Πολιτειῶν εἶναι ἡ δηµιουργία συνθηκῶν στίς ὁποῖες ἐµεῖς καί ἄλλα ἔθνη θά µπορέσουµε νά ἐπεξεργαστοῦµε ἕναν τρόπο ζωῆς χωρίς ἐχθρό. Αὐτό ἦταν ἕνα θεµελιῶδες ζήτηµα στόν πόλεµο µέ τή Γερµανία καί τήν Ἰαπωνία. Κερδίσαµε τήν νίκη µας σέ χῶρες πού ἐπιδίωξαν νά ἐπιβάλλουν τή θέλησή τους καί τόν τρόπο ζωῆς τους σέ ἄλλα ἔθνη.

Γιά νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ εἰρηνική ἀνάπτυξη τῶν ἐθνῶν, χωρίς ἐξαναγκασµό, οἱ Ἡνωµένες Πολιτεῖες ἔχουν ἀναλάβει ἡγετικό ρόλο στήν ἵδρυση τῶν Ἡνωµένων Ἐθνῶν. Τά Ἡνωµένα Ἔθνη ἔχουν σχεδιαστεῖ γιά νά ἐπιτρέπουν τή διαρκῆ ἐλευθερία καί ἀνεξαρτησία ὅλων τῶν µελῶν τους. Δέν θά ἐπιτύχουµε ὅµως τούς στόχους µας, ἄν δέν εἴµαστε πρόθυµοι νά βοηθήσουµε τούς ἐλεύθερους λαούς νά διατηρήσουν τούς ἐλεύθερους θεσµούς τους καί τήν ἐθνική ἀκεραιότητά τους ἐνάντια σέ ἐπιθετικά κινήματα, πού ἐπιδιώκουν νά ἐπιβάλουν σέ αὐτούς ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα. Αὐτό δέν εἶναι παρά μιά εἰλικρινής ἀναγνώριση ὅτι τά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα πού ἐπιβάλλονται στούς ἐλεύθερους λαούς, μέ ἄμεση ἤ ἔμμεση ἐπιθετικότητα, ὑπονομεύουν τά θεμέλια τῆς διεθνοῦς εἰρήνης καί ἑπομένως τήν ἀσφάλεια τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν».

Μήπως αὐτές οἱ δηλώσεις σᾶς θυμίζουν κάτι; Μήπως οἱ διατυπώσεις αὐτές μοιάζουν –ἄν ὄχι ταυτίζονται– μέ τήν ἱδρυτική διακήρυξη, ἀρχικά τῶν Εὐρωπαϊκῶν Κοινοτήτων καί ἀργότερα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως; Μήπως, ἐπίσης, μοιάζουν μέ τίς δηλώσεις ὅλων τῶν “ἡγετῶν” τῆς Δύσης, πού μέ πρόσχημα τόν “πόλεμο ἐνάντια στήν τρομοκρατία” παρεμβαίνουν στρατιωτικά καί διπλωματικά σέ ὅλα τά μέρη τῆς γῆς;

Ο Truman δέν ἦταν οὔτε ἡγέτης, οὔτε χαρισματικός. Φτωχός καί ἀμόρφωτος, ἀπόγονος Ἄγγλων μεταναστῶν ξεκίνησε ὡς φύλακας σιδηροδρομικῶν διαβάσεων καί τραπεζικός ὑπάλληλος στή πόλη πού διέμενε, ἐνῶ κάποιες ἐπιχειρηματικές προσπάθειες, πού ἔκανε ὡς συνέταιρος σέ ὀρυχεῖο μολύβδου τό 1915 καί σέ πετρελαϊκές ἔρευνες τόν ἑπόμενο χρόνο, ἀπέτυχαν καί οἱ δύο. Ὁμοίως, μετά τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ἐργάστηκε ὡς συνέταιρος σέ ἐμπορικό κατάστημα ἀνδρικῶν ἐνδυμάτων, πού σύντομα ἔκλεισε λόγῳ χρεῶν.

Τότε ἀκριβῶς ἀνέλαβε δράση ὁ Thomas Joseph Pendergast, πολιτικός μαφιόζος καί κομματάρχης τῶν Δημοκρατικῶν στήν κομητεία τοῦ Jackson, πού τόν μύησε στήν πολιτική. Τό πρῶτο βῆμα ἔγινε τό 1922, ὅταν ὁ Truman κέρδισε τήν ἕδρα τοῦ δικαστῆ τῆς ἐν λόγῳ κομητείας χωρίς ὡστόσο νά ἔχει τά ἀπαιτούμενα ἐφόδια καί τίς κατάλληλες σπουδές. Μία διετία ἀργότερα ἐπεχείρησε νά παρακολουθήσει νυχτερινά μαθήματα στή Νομική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Kansas, ἀλλά καί πάλι ἐγκατέλειψε τίς σπουδές του. 

Ἡ πορεία του ἀπέδειξε πώς δέν τοῦ ἦσαν ἀπαραίτητες. 

Ο Truman εἶχε αὐτό πού ἤθελαν οἱ «ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου», δηλαδή τυφλή ὑπακοή στίς προσταγές τους καί πλήρη ὑποταγή στό θέλημά τους.

Γι’ αὐτό ἀναρριχήθηκε μέχρι τόν ἀξίωμα τοῦ προέδρου τῶν ΗΠΑ, συνδέοντας τό ὄνομά του μέ τήν ἀπάνθρωπη ρίψη ἀτομικῆς βόμβας στήν Hiroshima στίς 6 Αὐγούστου τοῦ 1945 καί στό Nagasaki τρεῖς μέρες ἀργότερα, μέ τίς φανερές καί τίς “σκοτεινές” διαπραγματεύσεις γιά τήν μεταπολεμική Εὐρώπη –πού ὅπως μαρτυροῦν ἀποχαρακτηρισθέντα ἀπόρρητα ἔγγραφα τῆς CIA καί τοῦ FBI ὁδήγησαν στήν δημιουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως–, μέ τήν ἐμπλοκή τῶν ΗΠΑ στήν σύρραξη τῆς Κορέας, μέ τήν ἵδρυση τοῦ ΝΑΤΟ καί τήν στήριξη πού παρεῖχε στήν δημιουργία τοῦ Ἰσραηλινοῦ κράτους.

Ἡ τελευταία του ἐνέργεια “ἐξαργυρώθηκε” μέ τήν ἀπροσδόκητη ἐπανεκλογή του τό 1948, πού διέψευσε τίς δημοσκοπήσεις καί τίς ἐκτιμήσεις τοῦ Τύπου πού θεωροῦσε σίγουρη τήν ἐκλογή τοῦ ἀντιπάλου του, Thomas Edmund Dewey, καί μάλιστα μέ ἄνετη πλειοψηφία, πού θά κυμαινόταν ἀπό 5% ἕως 15%. Τελικά ἡ διαφορά ἦταν 4,5% (49,6% ἔναντι 45,1%) ἀλλά ἀντίστροφα,  ὑπέρ τοῦ Truman, πού ἐπανεξελέγη χάρη στίς ψήφους τῶν Ἑβραίων πού κατοικοῦσαν στίς ΗΠΑ.

Τό παράξενο εἶναι πώς ὁ Truman κατηγορήθηκε στό ἐσωτερικό της χώρας ὡς “ἀριστερός” καί πώς διατηροῦσε στήν κυβέρνησή του φιλορωσικά στοιχεῖα. Οἱ κατηγορίες αὐτές διατυπώθηκαν κυρίως ἀπό τόν Γερμανο-Ἰρλανδικῆς καταγωγῆς παπικό Ἰησουΐτη Ἀμερικανό γερουσιαστή, Joseph Raymond “Joe” McCarthy καί εἶχαν ὡς συνέπεια τήν ἔξαρση τοῦ “ἐρυθροῦ τρόμου” (red scare) στίς ΗΠΑ, δηλαδή τήν μαζική ὑστερία καί τόν ἔντονο φόβο γιά πιθανή κομμουνιστική διείσδυση σοβιετικῶν πρακτόρων σέ Ἀμερικανικά ἱδρύματα καί ὀργανισμούς.

Σᾶς θύμισε κάτι ἀπό τό παρόν αὐτή ἡ μακρυνή ἱστορία; Μήπως μοιάζουν μέ τίς κατηγορίες, ποῦ ἐξαπολύονται ἐναντίον τοῦ σημερινοῦ Ἀμερικανοῦ προέδρου Donald John Trump; Τόσο ὁ Truman –πού προερχόταν ἀπό τούς δημοκρατικούς– ὅσο καί ὁ Trump –πού ἐξελέγη μέ τούς Republicans– “κατηγοροῦνται” γιά τό ἴδιο, παρότι ἡ πολιτική τους εἶναι ἡ εὐθεία σύγκρουση μέ τούς Ρώσους. Τόσο ὁ Truman, ὅσο καί ὁ Trump διέθεταν τήν ἀπαιτούμενη δόση παράνοιας πού θά ὁδηγοῦσε τόν κόσμο στόν πυρηνικό ὄλεθρο, ἄν αὐτό ἔκριναν ἀπαραίτητο τά “ἀφεντικά” τους.

Πρίν ἀπό τρία χρόνια, τόν Μάϊο τοῦ 2015, ἡ Charlotte Thomson Iserbyt, πρώην συνεργάτις τοῦ Ronald Wilson Reagan σέ θέματα Παιδείας, ἔγραφε²  χαρακτηριστικά πώς «ὅλοι οἱ τομεῖς τῆς ἔρευνας εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους, καθώς σχετίζονται μέ τήν ἐπιβολή τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης».

Συνεχίζοντας τό σκεπτικό της ἡ Iserbyt ἀναφέρει: «Ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ ἱδρύματος Ford, πρώην ἀξιωματοῦχος τοῦ OSS³, Paul Hoffman, ἀνέλαβε ἀκόμα μία ὑπευθυνότητα ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς ACUE⁴ στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ‘50. Τό Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν διαδραμάτισε ἐπίσης ρόλο. Ἕνα σημείωμα ἀπό τό Εὐρωπαϊκό τμῆμα, μέ ἡμερομηνία 11 Ἰουνίου τοῦ 1965, συμβουλεύει τόν ἀντιπρόεδρο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Οἰκονομικῆς Κοινότητας, Robert Marjolin, νά ἐπιδιώξει τήν νομισματική ἕνωση μέ μυστικότητα.

Συνιστᾶ νά σταματήσει ἡ συζήτηση γιά τό θέμα μέχρι νά ἔρθει ἡ ὥρα ὅπου “ἡ υἱοθέτηση τέτοιων προτάσεων θά καταστεῖ σχεδόν ἀναπόφευκτη”.

Τά ἀποχαρακτηρισμένα κυβερνητικά ἀπόρρητα ἔγγραφα ἀποκάλυψαν ὅτι οἱ Ἀμερικανικές μυστικές ὑπηρεσίες πληροφοριῶν συνέχισαν μιά ἐκστρατεία στίς δεκαετίες τοῦ ‘50 καί τοῦ ‘60 προκειμένου νά δημιουργήσουν τήν ἀπαραίτητη δυναμική γιά μιά ἑνωμένη Εὐρώπη. Χρηματοδότησε καί κατεύθυνε τό Εὐρωπαϊκό ὁμοσπονδιακό κίνημα».

Ο Ambrose Evans-Pritchard, πολιτικός καί οἰκονομικός ἀναλυτής τῆς Τelegraph, ἔγραφε⁵ ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2000 γιά τά συγκεκριμένα ἔγγραφα καί τόν ρόλο πού διαδραμάτισαν οἱ μυστικές ὑπηρεσίες τῶν ΗΠΑ στήν δημιουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, χωρίς ὡστόσο τήν ἀπαραίτητη προβολή ἀπό τά Δυτικά ἔντυπα καί ἠλεκτρονικά Μέσα Ἐνημερώσεως.

Τό θέμα εἶναι πολύ μεγάλο καί μέχρι σήμερα δέν ἔχει ἀναλυθεῖ μέ τήν ἐπιμέλεια καί τήν προσοχή πού τοῦ ἁρμόζει. Ὁ φασιστικός τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἔχει ἐπιβληθεῖ ἡ ἀνάγνωση καί ἡ διδαχή τῆς Ἱστορίας ἔχει διαμορφώσει στόν περισσότερο κόσμο πεποιθήσεις καί ἀντιλήψεις, πού ἀπέχουν πόρρω ἀπό τήν πραγματικότητα.

Τό ζήτημα δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ, καί πολύ περισσότερο νά ἐξαντληθεῖ, στόν περιορισμένο χῶρο τοῦ ἔγκυρου καί πάντοτε φιλόξενου περιοδικοῦ «Ἐνοριακή Εὐλογία». Ὡστόσο, προσπαθήσαμε νά παρουσιάσουμε τήν κεντρική ἰδέα ἀπό τήν μελέτη μας πάνω στό θέμα, πού –σύν Θεῷ– σκοπεύουμε νά συνεχίσουμε. Πρόθεσή μας εἶναι νά ὁλοκληρώσουμε αὐτή τήν μελέτη καί νά τήν παρουσιάσουμε, δημοσιοποιῶντας ταυτόχρονα πολλά ἀπό τά ἀποχαρακτηρισμένα ἀπόρρητα ἔγγραφα, πού βρίσκονται ἤδη στήν κατοχή μας.

Ὁ λόγος, πού ἀναπτύσσουμε τό συγκεκριμένο θέμα δέν εἶναι μιά ἀόριστη πολιτική τοποθέτηση, ἀλλά –ὅπως πολλές φορές ἔχουμε τονίσει καί στό παρελθόν– μιά προσπάθεια προκειμένου νά διαμορφωθεῖ στό ἀναγνωστικό κοινό μία διαφορετική προοπτική καί μιά ἄλλη νοοτροπία σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν ἀνάγνωση τῆς Ἱστορίας καί τῶν πολιτικῶν γεγονότων, νά ξεφύγουμε, δηλαδή, ἀπό τήν στρατευμένη θέα τῶν πραγμάτων, καί νά δοῦμε τό παρελθόν καί τό παρόν σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τῶν Πατέρων μας.

Κάποτε εἴχαμε ἐμεῖς τόν ρόλο, πού διαδραματίζουν στήν νεότερη Ἱστορία οἱ Δυτικοί, γιατί τότε δέν ντρεπόμασταν οὔτε γιά τήν Πίστη μας, οὔτε γιά τόν πολιτισμό μας! Ὅμως, ἡ διάλυση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, πού δημιούργησε ὁ Ἅγιος καί Μέγας Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος σήμανε ταυτόχρονα καί τό τέλος τοῦ πρωταγωνιστικοῦ ρόλου μας. Ἡ μόνη παρένθεση ἀπό τότε, ἦταν ἡ τριετής προσπάθεια τοῦ Ἰωάννη Α. Καποδίστρια, πού ἦταν ὁ μόνος ἀπό τούς πολιτικούς ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα, ἀλλά παγκοσμίως, πού ἐπιχείρησε νά ἀναβιώσει τό πνεῦμα τῆς Αὐτοκρατορίας καί τό πλήρωσε μέ τήν ζωή του.

Ἀκοῦμε συχνά τήν δικαιολογία πώς οἱ ἄνθρωποι δέν ἀσχολοῦνται μέ τήν πολιτική καί κοιτοῦν μόνο πῶς θά ἀντιμετωπίσουν τήν καθημερινότητά τους. Ἡ πολιτική δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ διαχείριση αὐτῆς τῆς καθημερινότητος! 

Συνεπῶς θεωρεῖται ἀδιανόητο νά εἶναι ἀποκομμένη ἀπό τήν ὑπόλοιπη ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαίτερα αὐτῶν πού θέλουν νά θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους χριστιανούς. Ὁ χριστιανός ὀφείλει, περισσότερο ἀπό τόν οἱονδήποτε ἄλλον, νά εἶναι ὁ πρῶτος πού ἀσχολεῖται μέ τά κοινά καί μάλιστα ὄχι «εἰκῆ καί ὡς ἔτυχε», ἀλλά σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας.

Μανώλης Β. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀρ. Τεύχους 190-191
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2018

    Ὑποσημειώσεις

1. http://tinyurl.com/y75r53jh
2. http://tinyurl.com/kls23v5
3. Office of Strategic Services, της Central Intelligence Agency (CIA)
4. American Committee on United Europe, δηλαδή Ἀμερικανική Ἐπιτροπή γιά τήν Ἑνιαία Εὐρώπη. Ἱδρύθηκε τό 1948 στά πλαίσια τοῦ “Ἐρυθροῦ τρόμου”. Πρῶτος πρόεδρός της ἦταν ὁ πρώην ἐπικεφαλῆς τοῦ OSS, William Joseph Donovan, ἐνῶ ἡ χρηματοδότησή της γινόταν ἀπό τά ἱδρύματα Rockefeller καί Ford.
5. http://tinyurl.com/88rlh7w

Πηγή: Αγιος Νικόλαος Πευκακίων 

"Ιωάννης Καποδίστριας"