ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ & ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ - Ο τρελλός ...αυτοκράτορας του παγωτού.

 

Seth Barron

Στη ζοφερή πραγματικότητα του Αμερικανικού 'λούνα-παρκ', η σύγχυση είναι το μήνυμα.

Η εθνική μας παράσταση κλόουν γίνεται όλο και πιο γελοία, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου διασκεδαστική. 

Υποθέτω ότι αυτό λένε πάντα για τους κλόουν – είναι πολύ πιο τρομακτικοί παρά αστείοι.

Σκέφτομαι τους κλόουν και τον τρόπο που πάντα κάνουν τουλάχιστον μερικά παιδιά να κλαίνε, κάθε φορά που βλέπω φωτογραφίες από το Drag Story Hours. 

Είναι πάντα το ίδιο πράγμα - μερικές βαριά μπογιατισμένες drag queens που ποζάρουν ως γκροτέσκες καρικατούρες γυναικών, που μοιάζουν βασικά με την εφιαλτική φαντασίωση ενός ομοφυλόφιλου μισογύνη για μια καταβροχθιστική, ευνουχισμένη σκύλα-μητέρα, ενώ ορισμένοι βιβλιοθηκάριοι ή άλλοι αξιωματούχοι του καθεστώτος παρακολουθούν σιωπηλά και ένα μάτσο χαμένοι γονείς που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξαιρεθούν από την απεχθή λευκότητά τους και να κερδίσουν μερικούς δροσερούς πόντους που ελπίζουν να μεταφέρουν στο επερχόμενο σύστημα κοινωνικής πίστωσης. 

Και, τέλος, και το πιο σημαντικό, μια χούφτα παιδιά που φαίνονται μπερδεμένα και σε σύγχυση.

Ποιο είναι το νόημα αυτού του τελετουργικού, εκτός από το να κατέχετε τα μειονεκτήματα; 

Ως άσκηση καρναβαλικού γλεντιού πέφτει άθλια στο κενό. 

Είναι απλώς αναγκαστική διασκέδαση. 

Δεν υπάρχει καμμία σχέση μεταξύ drag και αλφαβητισμού. 

Το κύριο επιχείρημα που έχω ακούσει είναι ότι διδάσκει την ανοχή – αλλά για τι και για ποιον; Το drag δεν είναι ταυτότητα. 

Είναι δουλειά ή χόμπυ. 

Το drag έχει χρησιμοποιηθεί σε πανεπιστημιακά σεμινάρια ως μεταφορά για την επιτελεστικότητα του φύλου, αλλά αυτό είναι δυσνόητο για 5χρονα παιδιά στο μέσο Drag Story Hour. 

Κανείς, ούτε καν η πιο προορισμένη ανάμεσά μας, δεν αποκαλεί drag ένα φύλο.

Η Divine, η μούσα του John Waters, ονομάστηκε "drag queen του αιώνα" από το περιοδικό People το 1988, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο του Harris Glenn Milstead, "της" απεικόνισης. Ο John Waters σχολίασε περίφημα για την αγαπημένη του συνεργάτιδα: 

«Πάντα έλεγα ότι η Divine δεν ήθελε ποτέ να περάσει ως γυναίκα. 

Η Divine δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο τρανσέξουαλ. Ήθελε να περάσει ως Godzilla». Αν το drag είναι κάτι, είναι ένα μάθημα τρόμου, όχι ανοχής.

Αλλά αν το Drag Story Hour είναι ένα τόσο σπουδαίο εργαλείο για να κερδίσει καρδιές και μυαλά στον σκοπό της ποικιλομορφίας των φύλων, πώς γίνεται να το περιορίζουν στα μικρά παιδιά; 

Θα έπρεπε να φέρουν το Drag Story Hour σε φυλακές, καταφύγια αστέγων και κέντρα εγκατάστασης μεταναστών. 

Το είδος των παιδιών των οποίων οι γονείς τα σέρνουν στο Drag Story Hour πιθανότατα γεμίζουν μαθήματα ανοχής και χρόνο ιστορίας - γιατί να μην σώσουν αυτόν τον πολύτιμο πόρο για τις υποεξυπηρετούμενες κοινότητες που το χρειάζονται;

Έχει επισημανθεί επανειλημμένα ότι τα 'drag shows', είναι βασικά μια παρωδία 'μπουρλέσκ' και απογύμνωσης, ή ίσως ένας φόρος τιμής. 

Γιατί λοιπόν να μην φέρετε πραγματικούς στρίπερ για να διαβάσουν στα παιδιά; 

Οι πραγματικές γυναίκες με πραγματικό στήθος διακριτικά διακοσμημένο με πούλιες, φορώντας λουριά που καλύπτουν το πραγματικό τους φύλο που θα μπορούσαν σίγουρα να διαβάσουν ιστορίες δυνατά, για να επιδείξουν ανοχή σε αυτό το άλλο είδος καλλιτέχνη περφόρμανς φύλου. 

Ή τι γίνεται με τους εργάτες σιδήρου;

Αλλά όλοι γνωρίζουμε γιατί είναι drag queens και γιατί είναι παιδιά. 

Δεν είναι τόσο ότι το καθεστώς προσπαθεί να κάνει πλύση εγκεφάλου στα παιδιά για να γίνουν σκλάβοι του σεξ. 

Αυτό που αναζητούν είναι το βλέμμα της αμηχανίας στα πρόσωπα των παιδιών. Θέλουν να φέρουν σε σύγχυση την εσωτερική πυξίδα και να ενσταλάξουν τον αποπροσανατολισμό. Η σύγχυση είναι το μήνυμα.

Μιλώντας για σύγχυση, το στέλεχος κλόουν της Αμερικής επέδειξε ένα νέο επίπεδο τρέλας όταν μίλησε τις προάλλες - λίγα λεπτά μετά τις αναφορές για τη σφαγή στο χριστιανικό σχολείο στο Νάσβιλ - σε μια ομάδα επιχειρηματιών. 

«Το όνομά μου είναι Τζο Μπάιντεν», είπε γελώντας. «Είμαι ο σύζυγος της Δρ Τζιλ Μπάιντεν». 

Αυτό είναι το τυπικό αστείο του «πού είναι το καλύτερο μου μισό;» – εντελώς καυστικός αυτοσαρκασμός του πιο ηλίθιου είδους, ειδικά προερχόμενο από κάποιον που φαίνεται να διευθύνει μια εγκληματική οικογένεια με όλους τους ηθικούς ενδοιασμούς του James "Whitey" Bulger.

Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος αναφέρθηκε στο αγαπημένο του θέμα – το παγωτό. 

«Μου αρέσει το παγωτό, με κομμάτια σοκολάτας. 

Κατέβηκα γιατί άκουσα ότι υπήρχε παγωτό με κομματάκια σοκολάτας. Παρεμπιπτόντως, έχω ένα ολόκληρο ψυγείο γεμάτο στον επάνω όροφο. Νομίζετε ότι αστειεύομαι; 

Καθόλου».

Το παγωτό shtick του Μπάιντεν είναι επίσης απίστευτα σαχλό. Και πάλι, ίσως έτσι ντύνουν οι διεφθαρμένοι τις μαύρες ψυχές τους, προσποιούμενοι ότι όλος ο κόσμος είναι ένα παγωτό κοινωνικό.

Ακόμη και η λογική των όσων είπε δεν έχει εσωτερική συνοχή. 

Κατέβηκε γιατί άκουσε ότι υπήρχε παγωτό με κομματάκια σοκολάτας, αλλά έχει ένα ολόκληρο ψυγείο γεμάτο στον επάνω όροφο. 

Πρέπει πραγματικά να αγαπά το παγωτό αν είναι πρόθυμος να αφήσει πίσω του ένα ψυγείο γεμάτο από αυτό επιδιώκοντας περισσότερα! 

Μήπως επειδή δεν ήθελε να σκάψει στη δική του κρυψώνα, αρκεί τα πράγματα στον κάτω όροφο να ήταν δωρεάν;

Για μένα είναι οδυνηρό. 

Ο Τζο Μπάιντεν αφήνει ένα πιάτο παγωτό υγροποιημένο στον πάγκο και μια πόρτα καταψύκτη να στέκεται ανοιχτή ενώ τα μπωλάκια παγωτού λιώνουν σε μια «σούπα» και κατευθύνεται ψυχαναγκαστικά προς το σημείο όπου φαντάζεται ότι υπάρχει ακόμα καλύτερο παγωτό. 

Είναι σαν κάτι βγαλμένο από τον Αίσωπο.

Για τον εξαρτημένο, μια σέσουλα είναι πάρα πολλή και ένα φορτηγό Häagen-Dazs δεν είναι ποτέ αρκετό. Λοιπόν, βάλτε έναν κλόουν υπεύθυνο και μην εκπλαγείτε όταν το τσίρκο δεν φεύγει ποτέ από την πόλη. 

Να περάσετε καλά!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

https://americanmind.org/salvo/the-mad-emperor-of-ice-cream/