ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ - Γιατί ο ΠΟΥ κάνει ψευδείς ισχυρισμούς σχετικά με προτάσεις για την κατάληψη της κυριαρχίας των κρατών;

Οι συνεχιζόμενοι ισχυρισμοί ότι η κυριαρχία δεν θα χαθεί, που επαναλαμβάνονται από τους πολιτικούς και τα MSM, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τα κίνητρα, την ικανότητα και την ηθική.

Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο Ινστιτούτο Brownstone και αναδημοσιεύθηκε με άδεια.

Δημοσίευση επισκεπτών από τους David Bell και Thi Thuy Van Dinh

Ο Γενικός Διευθυντής (ΓΔ) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) δηλώνει:

Καμμία χώρα δεν θα παραχωρήσει καμμία κυριαρχία στον ΠΟΥ,

αναφερόμενος στη νέα συμφωνία του ΠΟΥ για την πανδημία και τις προτεινόμενες τροποποιήσεις του Διεθνούς Υγειονομικού Κανονισμού (ΔΥΚ), που βρίσκονται επί του παρόντος υπό διαπραγμάτευση. Οι δηλώσεις του είναι σαφείς και κατηγορηματικές και εντελώς ασυνεπείς με τα κείμενα στα οποία αναφέρεται.

Από την ορθολογική εξέταση των εν λόγω κειμένων προκύπτει ότι:

1. Τα έγγραφα προτείνουν τη μεταβίβαση της εξουσίας λήψης αποφάσεων στον ΠΟΥ σχετικά με βασικές πτυχές της κοινωνικής λειτουργίας, την οποία οι χώρες αναλαμβάνουν να θεσπίσουν.
2. Η ΓΔ του ΠΟΥ θα έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να αποφασίζει πότε και πού θα εφαρμόζονται.
3. Οι προτάσεις προορίζονται να είναι δεσμευτικές βάσει του διεθνούς δικαίου.

Οι συνεχιζόμενοι ισχυρισμοί ότι η κυριαρχία δεν χάνεται, που επαναλαμβάνονται από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης, εγείρουν επομένως σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τα κίνητρα, την ικανότητα και την ηθική.

Ο σκοπός των κειμένων είναι η μεταφορά της λήψης αποφάσεων που επί του παρόντος ανατίθεται στα έθνη και τα άτομα στον ΠΟΥ, όταν η ΓΔ του αποφασίζει ότι υπάρχει απειλή σημαντικής εκδήλωσης ασθένειας ή άλλης κατάστασης έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας που ενδέχεται να διασχίσει πολλαπλά εθνικά σύνορα. Είναι ασυνήθιστο για τα έθνη να αναλαμβάνουν να ακολουθήσουν εξωτερικούς φορείς σχετικά με τα βασικά δικαιώματα και την υγειονομική περίθαλψη των πολιτών τους, πολύ περισσότερο όταν αυτό έχει σημαντικές οικονομικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις.

Το ερώτημα εάν πράγματι μεταβιβάζεται κυριαρχία, καθώς και το νομικό καθεστώς μιας τέτοιας συμφωνίας, είναι επομένως ζωτικής σημασίας, ιδίως για τους νομοθέτες των δημοκρατικών κρατών. Έχουν απόλυτο καθήκον να είναι σίγουροι για τη θέση τους. Εδώ εξετάζουμε συστηματικά αυτό το έδαφος.

Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις του ΔΥΚ και η κυριαρχία στη λήψη αποφάσεων για την υγεία

Η τροποποίηση του ΔΥΚ του 2005 μπορεί να είναι ένας απλός τρόπος για την ταχεία εφαρμογή και επιβολή «νέων κανονικών» μέτρων ελέγχου της υγείας. Το παρόν κείμενο ισχύει για σχεδόν ολόκληρο τον παγκόσμιο πληθυσμό, αριθμώντας 196 συμβαλλόμενα κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των 194 κρατών μελών του ΠΟΥ. Η έγκριση μπορεί να απαιτεί ή όχι επίσημη ψηφοφορία της Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας (WHA), καθώς η πρόσφατη τροποποίηση του 2022 εγκρίθηκε με συναίνεση. Εάν ο ίδιος μηχανισμός έγκρισης πρόκειται να χρησιμοποιηθεί τον Μάιο του 2024, πολλές χώρες και το κοινό ενδέχεται να αγνοούν το ευρύ πεδίο εφαρμογής του νέου κειμένου και τις επιπτώσεις του στην εθνική και ατομική κυριαρχία.

Ο ΔΥΚ είναι ένα σύνολο συστάσεων στο πλαίσιο μιας διαδικασίας συνθήκης που έχει ισχύ βάσει του διεθνούς δικαίου. Επιδιώκουν να παράσχουν στον ΠΟΥ κάποια ηθική εξουσία να συντονίζει και να καθοδηγεί τις αντιδράσεις όταν συμβαίνει μια διεθνής κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία, όπως η πανδημία. Τα περισσότερα είναι μη δεσμευτικά, και περιέχουν πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα μέτρων που μπορεί να συστήσει ο ΠΟΥ, μεταξύ άλλων (άρθρο 18):

• απαιτούν ιατρικές εξετάσεις.
• επανεξέταση της απόδειξης εμβολιασμού ή άλλης προφύλαξης·
• απαιτούν εμβολιασμό ή άλλη προφύλαξη.
• να θέτουν τους υπόπτους υπό παρακολούθηση της δημόσιας υγείας·
• εφαρμόζουν καραντίνα ή άλλα υγειονομικά μέτρα για ύποπτα πρόσωπα·
• εφαρμόζουν απομόνωση και θεραπεία, όπου απαιτείται, των προσβεβλημένων προσώπων·
• εφαρμόζουν την ιχνηλάτηση των επαφών υπόπτων ή θιγόμενων προσώπων·
• να αρνούνται την είσοδο υπόπτων και θιγόμενων προσώπων·
• να αρνούνται την είσοδο μη θιγόμενων ατόμων στις πληγείσες περιοχές· και
• να εφαρμόζουν έλεγχο διαλογής κατά την έξοδο και/ή περιορισμούς σε άτομα από πληγείσες περιοχές.

Τα μέτρα αυτά, όταν εφαρμόζονται από κοινού, αναφέρονται γενικά από τις αρχές του 2020 ως «lockdown» και «εντολές». Το «κλείδωμα» ήταν προηγουμένως ένας όρος που προοριζόταν για άτομα που φυλακίστηκαν ως εγκληματίες, καθώς αφαιρεί βασικά καθολικά αποδεκτά ανθρώπινα δικαιώματα και τέτοια μέτρα θεωρήθηκαν από τον ΠΟΥ επιζήμια για τη δημόσια υγεία. Ωστόσο, από το 2020 έχει γίνει το προεπιλεγμένο πρότυπο για τις αρχές δημόσιας υγείας για τη διαχείριση επιδημιών, παρά τις αντιφάσεις του με πολλαπλές διατάξεις της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (UDHR):

• Καθένας έχει δικαίωμα σε όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που ορίζονται στην παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμμία διάκριση, συμπεριλαμβανομένης της αυθαίρετης κράτησης (άρθρο 9).
• Κανείς δεν επιτρέπεται να υπόκειται σε αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του (άρθρο 12).
• Καθένας έχει δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή εντός των συνόρων κάθε κράτους και καθένας έχει δικαίωμα να εγκαταλείπει κάθε χώρα, ακόμη και τη δική του, και να επιστρέφει στη χώρα του (άρθρο 13).
• Καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης· το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης χωρίς επέμβαση, να αναζητά, να λαμβάνει και να μεταδίδει πληροφορίες ή ιδέες μέσω οποιουδήποτε μέσου και αδιακρίτως συνόρων (άρθρο 19).
• Καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και του συνεταιρίζεσθαι (άρθρο 20).
• Η βούληση του λαού θα είναι η βάση της εξουσίας της κυβέρνησης (άρθρο 21).
• Καθένας έχει δικαίωμα στην εργασία (άρθρο 23).
• Καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση (άρθρο 26).
• Καθένας έχει δικαίωμα σε μια κοινωνική και διεθνή τάξη στην οποία τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που ορίζονται στην παρούσα Διακήρυξη μπορούν να υλοποιηθούν πλήρως (άρθρο 28).
• Τίποτα στην παρούσα Διακήρυξη δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι υπονοεί για οποιοδήποτε κράτος, ομάδα ή πρόσωπο οποιοδήποτε δικαίωμα να συμμετέχει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ή να εκτελεί οποιαδήποτε πράξη που αποσκοπεί στην καταστροφή οποιουδήποτε από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που ορίζονται σε αυτήν (άρθρο 30).

Αυτές οι διατάξεις της ΟΔΔΑ αποτελούν τη βάση της σύγχρονης έννοιας της ατομικής κυριαρχίας και της σχέσης μεταξύ των αρχών και των πληθυσμών τους. Θεωρούνται η υψηλότερη κωδικοποίηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ατόμων τον 20ό αιώνα, αλλά μπορεί σύντομα να αποσυναρμολογηθούν πίσω από κλειστές πόρτες σε μια αίθουσα συνεδριάσεων στη Γενεύη.

Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις θα μετατρέψουν τις «συστάσεις» του παρόντος εγγράφου σε απαιτήσεις μέσω τριών μηχανισμών σχετικά με:

• Διαγραφή του όρου «μη δεσμευτικό» (άρθρο 1),
• Προσθήκη της φράσης ότι τα κράτη μέλη θα «αναλάβουν να ακολουθήσουν τις συστάσεις της ΠΟΥ» και θα αναγνωρίσουν την ΠΟΥ, όχι ως οργανισμό υπό τον έλεγχο των χωρών, αλλά ως «συντονιστική αρχή» (νέο άρθρο 13Α).

Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν τον ΠΟΥ ως την καθοδηγητική και συντονιστική αρχή της διεθνούς αντίδρασης για τη δημόσια υγεία κατά τη διάρκεια έκτακτης ανάγκης διεθνούς ενδιαφέροντος για τη δημόσια υγεία και αναλαμβάνουν να ακολουθούν τις συστάσεις του ΠΟΥ στη διεθνή τους ανταπόκριση στη δημόσια υγεία.

Όπως καθιστά σαφές το άρθρο 18 παραπάνω, αυτές περιλαμβάνουν πολλαπλές ενέργειες που περιορίζουν άμεσα την ατομική ελευθερία. Εάν δεν επιδιώκεται εν προκειμένω η μεταβίβαση της εξουσίας λήψης αποφάσεων (κυριαρχία), τότε το σημερινό καθεστώς του ΔΥΚ ως «συστάσεων» θα μπορούσε να παραμείνει και οι χώρες δεν θα δεσμευτούν να ακολουθήσουν τις απαιτήσεις του ΠΟΥ.

• Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να θεσπίσουν χωρίς καθυστέρηση αυτό που προηγουμένως ήταν απλώς συστάσεις, συμπεριλαμβανομένων των απαιτήσεων του ΠΟΥ σχετικά με τις μη κρατικές οντότητες υπό τη δικαιοδοσία τους (άρθρο 42):

Τα υγειονομικά μέτρα που λαμβάνονται σύμφωνα με τους παρόντες κανονισμούς, συμπεριλαμβανομένων των συστάσεων που γίνονται σύμφωνα με τα άρθρα 15 και 16, δρομολογούνται και ολοκληρώνονται χωρίς καθυστέρηση από όλα τα κράτη μέρη και εφαρμόζονται με διαφανή, δίκαιο και αμερόληπτο τρόπο. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη λαμβάνουν επίσης μέτρα για να εξασφαλίσουν ότι οι Μη Κρατικοί Φορείς που δρουν στις αντίστοιχες επικράτειές τους συμμορφώνονται με τα μέτρα αυτά.

Τα άρθρα 15 και 16 που αναφέρονται εδώ επιτρέπουν στον ΠΟΥ να απαιτεί από ένα κράτος να παρέχει πόρους «προϊόντα υγείας, τεχνολογίες και τεχνογνωσία» και να επιτρέπει στον ΠΟΥ να αναπτύσσει προσωπικό στη χώρα (δηλαδή, να έχει τον έλεγχο της εισόδου πέρα από τα εθνικά σύνορα για εκείνους που επιλέγουν). Επαναλαμβάνουν επίσης την απαίτηση για τη χώρα να απαιτεί την εφαρμογή ιατρικών αντιμέτρων (π.χ. τεστ, εμβόλια, καραντίνα) στον πληθυσμό της όπου το απαιτεί ο ΠΟΥ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 1 (αφαιρώντας τη λέξη «μη δεσμευτική») είναι στην πραγματικότητα περιττή εάν παραμείνει το νέο άρθρο 13Α και/ή οι αλλαγές στο άρθρο 42. Αυτό μπορεί (και πιθανότατα θα αφαιρεθεί) από το τελικό κείμενο, δίνοντας μια εντύπωση συμβιβασμού χωρίς να αλλάξει η μεταβίβαση κυριαρχίας.

Όλα τα μέτρα δημόσιας υγείας του άρθρου 18 και τα πρόσθετα, όπως ο περιορισμός της ελευθερίας του λόγου για τη μείωση της έκθεσης του κοινού σε εναλλακτικές απόψεις [παράρτημα 1, νέο 5 στοιχείο ε)· "... αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης») συγκρούονται άμεσα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αν και η ελευθερία του λόγου είναι επί του παρόντος αποκλειστική αρμοδιότητα των εθνικών αρχών και ο περιορισμός της θεωρείται γενικά αρνητικός και καταχρηστικός, οι θεσμοί των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένου του ΠΟΥ, υποστηρίζουν τη λογοκρισία ανεπίσημων απόψεων προκειμένου να προστατεύσουν αυτό που αποκαλούν «ακεραιότητα πληροφοριών».

Φαίνεται εξωφρενικό από την άποψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι οι τροπολογίες θα επιτρέψουν στον ΠΟΥ να υπαγορεύει στις χώρες να απαιτούν ατομικές ιατρικές εξετάσεις και εμβολιασμούς κάθε φορά που κηρύσσει πανδημία. Ενώ ο Κώδικας της Νυρεμβέργης και η Διακήρυξη του Ελσίνκι αναφέρονται ειδικά στον ανθρώπινο πειραματισμό (π.χ. κλινικές δοκιμές εμβολίων) και η Οικουμενική Διακήρυξη για τη Βιοηθική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα επίσης στη σχέση παρόχου-ασθενούς, μπορούν εύλογα να επεκταθούν σε μέτρα δημόσιας υγείας που επιβάλλουν περιορισμούς ή αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά, και συγκεκριμένα σε οποιαδήποτε μέτρα απαιτούν ένεση, φαρμακευτική αγωγή ή ιατρική εξέταση που περιλαμβάνει άμεση αλληλεπίδραση παρόχου-προσώπου.

Εάν τα εμβόλια ή τα φάρμακα βρίσκονται ακόμη υπό δοκιμή ή δεν έχουν δοκιμαστεί πλήρως, τότε το ζήτημα του να είσαι αντικείμενο ενός πειράματος είναι επίσης πραγματικό. Υπάρχει σαφής πρόθεση να χρησιμοποιηθεί το πρόγραμμα εμβολίων «100 ημερών» του CEPI, το οποίο εξ ορισμού δεν μπορεί να ολοκληρώσει ουσιαστικές δοκιμές ασφάλειας ή αποτελεσματικότητας εντός αυτού του χρονικού διαστήματος.

Η αναγκαστική εξέταση ή φαρμακευτική αγωγή, εκτός από μια κατάσταση όπου ο λήπτης σαφώς δεν είναι διανοητικά ικανός να συμμορφωθεί ή να απορρίψει όταν του παρέχονται πληροφορίες, είναι ανήθικο. Η απαίτηση συμμόρφωσης προκειμένου να υπάρξει πρόσβαση σε αυτά που θεωρούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα συνιστούσε εξαναγκασμό. Εάν αυτό δεν ταιριάζει με τον ορισμό της ΠΟΥ για την παραβίαση της ατομικής κυριαρχίας και της εθνικής κυριαρχίας, τότε ο ΓΔ και οι υποστηρικτές του πρέπει να εξηγήσουν δημοσίως ποιον ορισμό χρησιμοποιούν.

Η προτεινόμενη συμφωνία του ΠΟΥ για την πανδημία ως εργαλείο για τη διαχείριση της μεταβίβασης κυριαρχίας

Η προτεινόμενη συμφωνία για την πανδημία θα θέσει την ανθρωπότητα σε μια νέα εποχή παράξενα οργανωμένη γύρω από πανδημίες: προ πανδημίας, πανδημίας και μεταξύ πανδημίας. Μια νέα δομή διακυβέρνησης υπό την αιγίδα του ΠΟΥ θα επιβλέπει τις τροποποιήσεις του ΔΥΚ και τις σχετικές πρωτοβουλίες. Θα βασίζεται σε νέες απαιτήσεις χρηματοδότησης, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητας του ΠΟΥ να απαιτεί πρόσθετη χρηματοδότηση και υλικά από τις χώρες και να διαχειρίζεται ένα δίκτυο εφοδιασμού για την υποστήριξη του έργου του σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας (άρθρο 12):

Σε περίπτωση πανδημίας, πρόσβαση του ΠΟΥ σε πραγματικό χρόνο σε τουλάχιστον 20 % (10 % ως δωρεά και 10 % σε προσιτές τιμές στον ΠΟΥ) της παραγωγής ασφαλών, αποτελεσματικών και αποτελεσματικών προϊόντων που σχετίζονται με την πανδημία για διανομή με βάση τους κινδύνους και τις ανάγκες για τη δημόσια υγεία, με την προϋπόθεση ότι κάθε μέρος που διαθέτει εγκαταστάσεις παραγωγής προϊόντων που σχετίζονται με την πανδημία στη δικαιοδοσία του λαμβάνει όλα τα αναγκαία μέτρα για να διευκολύνει την εξαγωγή των εν λόγω προϊόντων που σχετίζονται με την πανδημία, σύμφωνα με χρονοδιαγράμματα που θα συμφωνηθούν μεταξύ της ΠΟΥ και των κατασκευαστών.

Και το άρθρο 20 παράγραφος 1:

... παρέχει στήριξη και συνδρομή σε άλλα μέρη, κατόπιν αιτήματος, για να διευκολύνει τον περιορισμό των δευτερογενών επιπτώσεων στην πηγή.

Ολόκληρη η δομή θα χρηματοδοτηθεί από μια νέα ροή χρηματοδότησης χωριστή από την τρέχουσα χρηματοδότηση του ΠΟΥ – μια πρόσθετη απαίτηση για τους φορολογούμενους σε σχέση με τις τρέχουσες εθνικές δεσμεύσεις (άρθρο 20 παράγραφος 2). Η χρηματοδότηση θα περιλαμβάνει επίσης ένα κληροδότημα εθελοντικών συνεισφορών «όλων των σχετικών τομέων που επωφελούνται από το διεθνές έργο για την ενίσχυση της προετοιμασίας, της ετοιμότητας και της αντίδρασης σε πανδημίες» και δωρεές από φιλανθρωπικές οργανώσεις (άρθρο 20 παράγραφος 2 στοιχείο β).

Επί του παρόντος, οι χώρες αποφασίζουν για την εξωτερική βοήθεια με βάση τις εθνικές προτεραιότητες, εκτός από την περιορισμένη χρηματοδότηση που έχουν συμφωνήσει να διαθέσουν σε οργανισμούς όπως ο ΠΟΥ βάσει υφιστάμενων υποχρεώσεων ή συνθηκών. Η προτεινόμενη συμφωνία είναι αξιοσημείωτη όχι μόνο για τη σημαντική αύξηση του ποσού που πρέπει να δώσουν οι χώρες ως απαιτήσεις της συνθήκης, αλλά και για τη δημιουργία μιας παράλληλης δομής χρηματοδότησης αποσυνδεδεμένης από άλλες προτεραιότητες ασθενειών (ακριβώς το αντίθετο από τις προηγούμενες ιδέες για την ενσωμάτωση στη χρηματοδότηση της υγείας). Δίνει επίσης την εξουσία σε μια εξωτερική ομάδα, που δεν λογοδοτεί άμεσα, να απαιτεί ή να αποκτά περαιτέρω πόρους όποτε το κρίνει απαραίτητο.

Σε μια περαιτέρω καταπάτηση αυτού που κανονικά εμπίπτει στη νομική δικαιοδοσία των εθνικών κρατών, η συμφωνία θα απαιτήσει από τις χώρες να θεσπίσουν (άρθρο 15) "..., μηχανισμό αποζημίωσης ζημιών από εμβόλια χωρίς υπαιτιότητα,...", καθιερώνοντας αποτελεσματική ασυλία για τις φαρμακευτικές εταιρείες για βλάβες στους πολίτες που προκύπτουν από τη χρήση προϊόντων που συνιστά ο ΠΟΥ βάσει άδειας χρήσης έκτακτης ανάγκης ή απαιτεί ακόμη και από τις χώρες να επιβάλλουν στους πολίτες τους.

Όπως γίνεται όλο και πιο αποδεκτό για εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία, οι χώρες που επικυρώνουν θα συμφωνήσουν να περιορίσουν το δικαίωμα του κοινού τους να εκφράσει την αντίθεσή του στα μέτρα και τους ισχυρισμούς του ΠΟΥ σχετικά με μια τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης (άρθρο 18):

... και καταπολέμηση της ψευδούς, παραπλανητικής μεταξύ άλλων μέσω αποτελεσματικής διεθνούς συνεργασίας και συνεργασίας...

Όπως είδαμε κατά τη διάρκεια της αντιμετώπισης του Covid-19, ο ορισμός των παραπλανητικών πληροφοριών μπορεί να εξαρτάται από πολιτικές ή εμπορικές σκοπιμότητες, συμπεριλαμβανομένων πραγματικών πληροφοριών σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των εμβολίων και την ορθόδοξη ανοσολογία που θα μπορούσαν να βλάψουν την πώληση προϊόντων υγείας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανοικτές δημοκρατίες δίνουν τόση έμφαση στην υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου, ακόμη και με κίνδυνο μερικές φορές να είναι παραπλανητικές. Με την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, οι κυβερνήσεις θα συμφωνήσουν να καταργήσουν αυτή την αρχή όσον αφορά τους πολίτες τους όταν λάβουν οδηγίες από τον ΠΟΥ.

Το πεδίο εφαρμογής αυτής της προτεινόμενης συμφωνίας (και των τροποποιήσεων του ΔΥΚ) είναι ευρύτερο από τις πανδημίες, διευρύνοντας σημαντικά το πεδίο εφαρμογής βάσει του οποίου μπορεί να απαιτηθεί μεταβίβαση εξουσιών λήψης αποφάσεων. Άλλες περιβαλλοντικές απειλές για την υγεία, όπως οι κλιματικές αλλαγές, μπορούν να κηρυχθούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης κατά τη διακριτική ευχέρεια της ΓΔ, εάν υιοθετηθούν ευρείς ορισμοί της αρχής «Μία υγεία», όπως συνιστάται.

Είναι δύσκολο να σκεφτούμε ένα άλλο διεθνές μέσο όπου τέτοιες εξουσίες επί των εθνικών πόρων μεταβιβάζονται σε έναν μη εκλεγμένο εξωτερικό οργανισμό και είναι ακόμη πιο δύσκολο να οραματιστούμε πώς αυτό θεωρείται οτιδήποτε άλλο εκτός από απώλεια κυριαρχίας. Η μόνη δικαιολογία για αυτόν τον ισχυρισμό φαίνεται να είναι εάν το σχέδιο συμφωνίας πρόκειται να υπογραφεί βάσει δόλου – ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση να αντιμετωπιστεί παρά μόνο ως ένα άσχετο κομμάτι χαρτί ή κάτι που θα έπρεπε να ισχύει μόνο για τα λιγότερο ισχυρά κράτη (δηλαδή ένα αποικιοκρατικό εργαλείο).

Οι τροποποιήσεις του ΔΥΚ και η προτεινόμενη συμφωνία για την πανδημία θα είναι νομικά δεσμευτικές;

Και τα δύο κείμενα προορίζονται να είναι νομικά δεσμευτικά. Ο ΔΥΚ έχει ήδη τέτοιο καθεστώς, επομένως ο αντίκτυπος των προτεινόμενων αλλαγών στην ανάγκη για νέα αποδοχή από τις χώρες είναι περίπλοκα ζητήματα εθνικής δικαιοδοσίας. Υπάρχει ένας τρέχων μηχανισμός απόρριψης νέων τροπολογιών. Ωστόσο, εκτός εάν ένας μεγάλος αριθμός χωρών εκφράσει ενεργά τις αντιρρήσεις και τις απορρίψεις του, η υιοθέτηση της τρέχουσας δημοσιευμένης έκδοσης με ημερομηνία Φεβρουαρίου 2023 πιθανότατα θα οδηγήσει σε ένα μέλλον που θα επισκιάζεται από τους μόνιμους κινδύνους των επιταγών του ΠΟΥ για lockdown και lockstep.

Η προτεινόμενη συμφωνία για την πανδημία προορίζεται επίσης σαφώς να είναι νομικά δεσμευτική. Ο ΠΟΥ συζητά το θέμα αυτό στον ιστότοπο της Διεθνούς Διαπραγματευτικής Ομάδας (INB) που επεξεργάζεται το κείμενο. Η ίδια νομικά δεσμευτική πρόθεση δηλώνεται συγκεκριμένα στη δήλωση των ηγετών του Μπαλί της G20 το 2022:

Υποστηρίζουμε το έργο της Διακυβερνητικής Διαπραγματευτικής Ομάδας (INB) που θα συντάξει και θα διαπραγματευτεί ένα νομικά δεσμευτικό μέσο που θα πρέπει να περιέχει τόσο νομικά δεσμευτικά όσο και μη νομικά δεσμευτικά στοιχεία για την ενίσχυση της πανδημίας PPR...,

επαναλήφθηκε στη δήλωση των ηγετών της G20 του Νέου Δελχί του 2023:

... φιλόδοξη, νομικά δεσμευτική σύμβαση, συμφωνία ή άλλες διεθνείς πράξεις του ΠΟΥ σχετικά με την πανδημία PPR (WHO CA+) έως τον Μάιο του 2024,

και από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

Μια σύμβαση, συμφωνία ή άλλη διεθνής πράξη είναι νομικά δεσμευτική βάσει του διεθνούς δικαίου. Μια συμφωνία για την πρόληψη, την ετοιμότητα και την αντίδραση σε πανδημίες που εγκρίθηκε στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) θα επιτρέψει στις χώρες σε όλο τον κόσμο να ενισχύσουν τις εθνικές, περιφερειακές και παγκόσμιες ικανότητες και την ανθεκτικότητα σε μελλοντικές πανδημίες.

Ο ΔΥΚ νομιμοποιείται ήδη βάσει του διεθνούς δικαίου.

Ενώ επιδιώκουν ένα τέτοιο καθεστώς, οι αξιωματούχοι του ΠΟΥ που περιέγραψαν προηγουμένως την προτεινόμενη συμφωνία ως «συνθήκη» επιμένουν τώρα ότι κανένα μέσο δεν επηρεάζει την κυριαρχία. Ο υπαινιγμός ότι είναι οι εκπρόσωποι των κρατών στην WHA που θα συμφωνήσουν με τη μεταφορά, και όχι ο ΠΟΥ, είναι μια απόχρωση άσχετη με τους ισχυρισμούς της σχετικά με τα επακόλουθα αποτελέσματά τους.

Η θέση του ΠΟΥ εγείρει ένα πραγματικό ερώτημα για το αν η ηγεσία του αγνοεί πραγματικά τι προτείνεται ή επιδιώκει ενεργά να παραπλανήσει τις χώρες και το κοινό προκειμένου να αυξήσει την πιθανότητα αποδοχής. Η τελευταία έκδοση με ημερομηνία 30 Οκτωβρίου 2023 απαιτεί 40 επικυρώσεις για να τεθεί σε ισχύ η μελλοντική συμφωνία, μετά από ψήφο δύο τρίτων υπέρ εντός της WHA. Ως εκ τούτου, θα χρειαστεί η αντίδραση σημαντικού αριθμού χωρών για να εκτροχιαστεί αυτό το έργο. Καθώς υποστηρίζεται από ισχυρές κυβερνήσεις και θεσμούς, οι χρηματοδοτικοί μηχανισμοί, συμπεριλαμβανομένων των μέσων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας και των διμερών ενισχύσεων, είναι πιθανό να καταστήσουν δύσκολη τη διατήρηση της αντίθεσης από τις χώρες χαμηλότερου εισοδήματος.

Οι συνέπειες της αγνόησης του ζητήματος της κυριαρχίας

Το σχετικό ερώτημα σχετικά με αυτά τα δύο μέσα του ΠΟΥ δεν θα πρέπει πραγματικά να είναι εάν απειλείται η κυριαρχία, αλλά γιατί οποιαδήποτε κυριαρχία θα χαθεί από τα δημοκρατικά κράτη σε έναν οργανισμό που (i) χρηματοδοτείται σημαντικά ιδιωτικά και δεσμεύεται να υπακούει στις προσταγές εταιρειών και αυτοαποκαλούμενων φιλανθρώπων και (ii) κυβερνάται από κοινού από κράτη μέλη, τα μισά από τα οποία δεν ισχυρίζονται καν ότι είναι ανοιχτές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες.

Εάν αληθεύει πράγματι ότι η κυριαρχία χάνεται εν γνώσει τους από κυβερνήσεις χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση των λαών τους, και βάσει ψευδών ισχυρισμών από τις κυβερνήσεις και την ΠΟΥ, τότε οι επιπτώσεις είναι εξαιρετικά σοβαρές. Θα σήμαινε ότι οι ηγέτες εργάζονταν άμεσα ενάντια στα λαϊκά ή εθνικά συμφέροντα και για την υποστήριξη εξωτερικών συμφερόντων. Οι περισσότερες χώρες έχουν συγκεκριμένους θεμελιώδεις νόμους που ασχολούνται με την πρακτική αυτή. Έτσι, είναι πραγματικά σημαντικό για εκείνους που υπερασπίζονται αυτά τα έργα είτε να εξηγήσουν τους ορισμούς τους για την κυριαρχία και τη δημοκρατική διαδικασία, είτε να επιδιώξουν ρητά την ενημερωμένη δημόσια συναίνεση.

Το άλλο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι γιατί οι αρχές δημόσιας υγείας και τα μέσα ενημέρωσης επαναλαμβάνουν τις διαβεβαιώσεις του ΠΟΥ για την καλοήθη φύση των μέσων πανδημίας. Ισχυρίζονται ότι οι ισχυρισμοί περί μειωμένης κυριαρχίας είναι «παραπληροφόρηση», οι οποίοι ισχυρίζονται αλλού ότι είναι σημαντικοί δολοφόνοι της ανθρωπότητας. Ενώ τέτοιοι ισχυρισμοί είναι κάπως γελοίοι και φαίνεται να αποσκοπούν στη δυσφήμιση των διαφωνούντων, ο ΠΟΥ είναι σαφώς ένοχος για αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι ένα τέτοιο έγκλημα. Εάν η ηγεσία της δεν μπορεί να αποδείξει πώς οι ισχυρισμοί της σχετικά με αυτά τα μέσα πανδημίας δεν είναι σκόπιμα παραπλανητικοί, η ηγεσία της θα φαινόταν ηθικά υποχρεωμένη να παραιτηθεί.

Η ανάγκη αποσαφήνισης

Ο ΠΟΥ απαριθμεί τρεις μεγάλες πανδημίες τον περασμένο αιώνα - επιδημίες γρίπης στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και του 1960 και την πανδημία Covid-19. Στις δύο πρώτες πέθαναν λιγότεροι από όσους πεθαίνουν κάθε χρόνο σήμερα από φυματίωση, ενώ οι αναφερόμενοι θάνατοι από Covid-19 δεν έφτασαν ποτέ στο επίπεδο του καρκίνου ή των καρδιαγγειακών παθήσεων και παρέμειναν σχεδόν άσχετοι στις χώρες χαμηλού εισοδήματος σε σύγκριση με τις ενδημικές μολυσματικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της φυματίωσης, της ελονοσίας και του HIV/AIDs.

Καμμία άλλη επιδημία μη γρίπης που έχει καταγραφεί από τον ΠΟΥ που να ανταποκρίνεται στον ορισμό της πανδημίας (π.χ. ταχεία εξάπλωση πέρα από τα διεθνή σύνορα για περιορισμένο χρονικό διάστημα ενός παθογόνου που κανονικά δεν προκαλεί σημαντική βλάβη) δεν έχει προκαλέσει μεγαλύτερη θνησιμότητα συνολικά από μερικές ημέρες φυματίωσης (περίπου 4.000/ημέρα) ή περισσότερα χαμένα έτη ζωής από λίγες ημέρες ελονοσίας (περίπου 1.500 παιδιά κάτω των 5 ετών κάθε μέρα).

Έτσι, εάν πράγματι οι αρχές μας και οι υποστηρικτές τους εντός της κοινότητας της δημόσιας υγείας θεωρούν ότι οι εξουσίες που επί του παρόντος ανήκουν στις εθνικές δικαιοδοσίες θα πρέπει να παραχωρηθούν σε εξωτερικούς φορείς με βάση αυτό το επίπεδο καταγεγραμμένης βλάβης, θα ήταν καλύτερο να έχουμε μια δημόσια συζήτηση ως προς το αν αυτό είναι επαρκής βάση για την εγκατάλειψη των δημοκρατικών ιδεωδών υπέρ μιας πιο φασιστικής ή άλλως αυταρχικής προσέγγισης. Σε τελική ανάλυση, μιλάμε για περιορισμό βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία μιας δημοκρατίας.

Πνευματικά δικαιώματα 2023 Ινστιτούτο Brownstone

ΠΗΓΗ: vigilantnews.com

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ