ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ Α Π Α Ν Τ Ε Σ !
Ε Ω Σ ΤΕΛΟΥΣ!
Ο (ανεπιφύλακτα ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟΣ και ασυνήθιστος) βίος του Αγίου Ανδρέου συντάχθηκε από τον πρεσβύτερο Νικηφόρο της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, περί τα μέσα του 10ου αιώνος μ.Χ. (956 - 959 μ.Χ.), επί βασιλείας του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου.
Ο Άγιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός, καταγόταν από την Σκυθία και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ' του Σοφού (886 - 912 μ.Χ.). Από παιδική ηλικία είχε πουληθεί ως δούλος σε κάποιον πρωτοσπαθάριο και στρατηλάτη της Ανατολής, ονομαζόμενο Θεόγνωστο, άνδρα ενάρετο και ευσεβή, ο οποίος τόσο αγάπησε τον μικρό Ανδρέα, ώστε τον μεταχειρίστηκε ως υιό του, φροντίζοντας για την επιμελή και θεοσεβή μόρφωση αυτού.
Τον Ανδρέα είλκυαν περισσότερο από κάθε άλλο τα ιερά γράμματα και ιδιαίτερα οι Βίοι και τα Μαρτύρια των αγωνιστών της Χριστιανικής πίστεως. Τέτοιος δε υπήρξε ο ζήλος του προς αυτά, ώστε αποκλήθηκε «σαλός» (μωρός), διότι ο ζήλος του αυτός τον ωθούσε πολλές φορές στο να υπομένει εμπαιγμούς, ταπεινώσεις και βαριές ύβρεις και να προβαίνει σε διαβήματα που κρίνονται ως ανισόρροπα και εκκεντρικά. Αλλά εκείνος υπέμενε τους εξευτελισμούς, παρηγορούμενος από το ότι πολλές φορές πετύχαινε να επαναφέρει στην ευθεία οδό παραστρατημένες υπάρξεις.
Αλλά ο Άγιος Ανδρέας διακρινόταν και για την φιλανθρωπία και την αγαθοποιία του. Όχι μόνο μοιραζόταν τα υπάρχοντά του με τους φτωχούς, αλλά προσέφερε ότι είχε και ο ίδιος έμενε νηστικός και γυμνός. σε εκείνους που τον παρατηρούσαν για τις υπερβολικές αγαθοεργίες του, υπενθύμιζε τους λόγους του Κυρίου «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε», και τους έλεγε ότι στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, και μάλιστα του πάσχοντος αδελφού, έβλεπε τον Χριστό.
Κάποια ημέρα συνέβη κάτι παράδοξο στο θεράποντα του Κυρίου. Κατά την συνήθειά του, για να μην γνωρίζει κανείς την εργασία του στους προθάλαμους των εκκλησιών, όπου προσευχόταν, πορευόταν κρυφά προς το ναό της Πανυμνήτου Θεοτόκου, στην αριστερά στοά της αγοράς του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Έτυχε, τότε, κάποιο παιδί να διέρχεται τη λεωφόρο, εκτελώντας διαταγή του κυρίου του. Ο Όσιος πήγαινε προς το ναό για να προσευχηθεί· το παιδί τάχυνε το βήμα του και τον πρόφθασε, χωρίς ο Όσιος να το αντιληφθεί.
Όταν έφθασε προ των πυλών του ναού ο Ανδρέας, Θεού θέλοντος, εξέτεινε τη δεξιά του χείρα και αφού σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού τις πύλες, αυτές ευθύς υποχώρησαν. Εισήλθε στο ναό και άρχισε τις προσευχές, μη γνωρίζοντας ότι κάποιος τον παρακολουθούσε. Το παιδί, το οποίο ακολουθούσε τον Όσιο, γνώριζε ότι ο άνθρωπος ήταν σαλός.
Όταν τον είδε να ανοίγει αυτομάτως τις πύλες του ναού, έφριξε και κυριεύθηκε από τρόμο· έλεγε, λοιπόν, στον εαυτό του: «Ποιόν δούλο του Θεού οι κατά αλήθειαν μωροί σαλό ονομάζουν!
Πόσο μεγάλος άγιος είναι, και εμείς οι ανόητοι αγνοούμε!
Πόσους κρυφούς δούλους έχει ο Θεός και ουδείς γνωρίζει τα περί αυτών!».
Αυτά λογιζόταν το παιδί και πλησίασε, για να μάθει τί κάνει ο Άγιος εντός του ναού· βλέπει, λοιπόν, αυτόν προ του άμβωνος να κρέμεται στον αέρα και να προσεύχεται. Κατεπλάγη από το παράδοξο τούτο θέαμα και αναχώρησε, για να εκτελέσει την διαταγή του κυρίου του. Ο Όσιος τελείωσε την προσευχή του και έφυγε.
Εξερχόμενος από το ναό, ασφάλισε πάλι τις θύρες με το σημείο του Σταυρού. Τότε αντιλήφθηκε την παρουσία του παιδιού και λυπήθηκε, επειδή κάποιος οικέτης έγινε θεατής των συμβάντων· ανέμενε την επιστροφή του παιδιού, για να του παραγγείλει να μην αποκαλύψει τα περί του Οσίου. Συνάντησε το παιδί και είπε: «Φύλαξε, τέκνον, όλα όσα είδες στον τόπο τούτο και θα έχεις το έλεος του Κυρίου του Θεού».
Μία ημέρα, προς το τέλος της αγίας Τεσσαρακοστής, ο λαός της βασιλευούσης των πόλεων, της Κωνσταντινουπόλεως, επευφημούσε τον Δεσπότη Χριστό μετά βαΐων και ύμνων. Βλέπει, τότε, ο μακάριος Ανδρέας, κάποιον γέροντα, ωραίο κατά την εξωτερική εμφάνιση, να εισέρχεται στο ναό της του Θεού Σοφίας.
Πλήθος λαού τον ακολουθούσε, με βάια και σταυρούς, οι οποίοι έλαμπαν ως αστραπή· μελωδούσαν μέλος τερπνό, ηδύ και σωτήριο. Ο ένας στον άλλο παραχωρούσε το προβάδισμα και όλοι κατευθύνονταν προς τον άμβωνα.
Ο γέροντας εκείνος κατείχε κινύρα και έκρουε τις χορδές συνοδεύοντας τους ψάλτες. Ο μακάριος ετέρπετο από το θέαμα και την ψαλμωδία· σκίρτησε και είπε: «Μνήσθητι Κύριε τοῦ Δαβὶδ καὶ πάσης τῆς πραότητος αὐτοῦ. Ἰδού, ἀκούσαμε τὴν Κυρία τὴν Κυριοπρεσβεύτρια καὶ τὴν εὑρήκαμε ὅμοια πρὸς τὴ Σοφίαν τὴν τερπνή».
Αυτά έλεγε ο Άγιος. Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους σοφούς έλεγαν: «Πώς, σαλέ; Αναφέρεται στο στίχο αυτό του ψαλμού η Παναγία; Τί είναι αυτά τα οποία λέγεις;». και εξ αιτίας της άγνοιάς τους γέλασαν και αναχώρησαν. Ο μακάριος τα έλεγε αυτά επειδή είδε τον Δαβίδ με άλλους Προφήτες να έχουν έλθει εκεί.
Έτσι θεοφιλώς έζησε ο διά Χριστόν σαλός Άγιος Ανδρέας και κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία εξήντα έξι ετών. Ευθύς ευωδίασαν μύρα και θυμιάματα στον τόπο εκείνο, όπου άφησε το πνεύμα του ο Άγιος. Μία γυναίκα φτωχή, η οποία διέμενε πλησίον οσφράνθηκε την ηδύπνοο και ασύγκριτη ευωδία. την ακολούθησε, λοιπόν, αυτή και έφθασε στον τόπο εκείνο όπου έκειτο ο Άγιος.
Βρήκε τον μακάριο νεκρό· ήδη δε ανέβλυζε μύρο από το τίμιο λείψανό του. Έτραξε, λοιπόν, και ανήγγειλε το θαύμα, επικαλούμενη με όρκο ως μάρτυρα τον Θεό. Πολλοί συγκεντρώθηκαν τότε, αλλά δεν βρήκαν το τίμιο λείψανο του Αγίου. Τους προκαλούσε κατάπληξη, όμως, η ευοσμία του μύρου και των θυμιαμάτων. Ο Κύριος, ο Οποίος γνωρίζει τα κρίματα εκάστου και τα απόκρυφα κατορθώματα του Αγίου, μετέθεσε το λείψανο του Αγίου.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ο Άγιος Ανδρέας έγραψε πολλές προφητείες οι οποίες δεν εκδόθηκαν ποτέ και βρίσκονται στην Μονή Iβήρων.
 |
| ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΟΣ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΣ ΠΡΟΣΙΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΥΣΝΟΗΤΩΝ (ΟΠΩΣ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ) ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΙΘΕΝΤΑΙ, ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΟΝ ΕΚΑΛΕΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΑΝΤΑΛΛΑΞΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ Ε Λ Α Χ Ι Σ Τ Ε Σ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ...ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ & ΚΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ! |
Προσευχή του Αγίου Ανδρέου προ της μακαρίας κοιμήσεώς του
«Ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ζωοποιὸς καὶ ὁμοούσιος, σύνθρονος καὶ ἀμέριστος, παρακαλοῦμέν Σε οἱ πένητες, οἱ ξένοι, οἱ πτωχοὶ καὶ γυμνοί· οἱ μὴ ἔχοντες ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου κλίνομεν τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, τῆς καρδίας καὶ τοῦ πνεύματος καὶ δεόμεθά Σου καὶ ἱκετεύομέν Σε, τὸν Θεόν, τὸ φοβερὸν ὄνομα Σαβαώθ· ἀγαθὲ καὶ ἅγιε Δέσποτα, πλαστουργέ, ποιητά, παντοκράτωρ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ πρόσδεξε εὐμενῶς τὴν ἱκετήριον δέησιν ἡμῶν τῶν ταπεινῶν καὶ ἀξίωσόν μας νὰ ἁγιασθῶμεν, ἐν τῇ δυνάμει καὶ τῷ ὀνόματί Σου, Κύριε, οἰκτίρμον, ἐλεῆμον, μακρόθυμε καὶ πολυέλεε.
Ἐλθέ, Πατέρα, Υἱὲ καὶ Πνεῦμα Ἅγιο· ἐλθέ, τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ συμπαθείας διὰ τὰ παραπτώματά μας, τὰ ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ ἐν ἐνθυμήσει ἢ διανοίᾳ. Πάριδε καὶ ἄφες ταῦτα ἀγαθέ, εὔσπλαχνε, ἐλεῆμον, πολυέλεε. Καὶ μὴ μᾶς καταισχύνῃς· μὴ μᾶς ἀπορρίψῃς ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου· Σύ, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ ἀγάπην ὑπερβολικὴν καὶ γλυκυτάτην φιλανθρωπίαν, κάμπτεσαι ἀπὸ τὰς προσευχὰς τῶν φίλων Σου».
http://www.saint.gr/1763/saint.aspx
------------------------------------------------
Μερικά χαρακτηριστικά επεισόδια της ζωής του, που έχουν καταγραφεί, συχνά δείχνουν καταστάσεις αντίστοιχες με τη σύγχρονη ζωή και κοινωνία και φανερώνουν όλη αυτή την ιδιαιτερότητα της παρουσίας αυτού του ξεχωριστού Αγίου.
Μία ημέρα λοιπόν ο Ανδρέας βρέθηκε τυχαία σε μία μεγαλοπρεπή κηδεία. Είχε πεθάνει κάποιος άρχοντας της πόλης και την κηδεία του συνόδευε ένα πλήθος ανθρώπων από τους οποίους άλλοι έψαλλαν, άλλοι θυμιάτιζαν, ενώ οι στενοί του συγγενείς έκλαιγαν με πάθος. Ε
κείνο όμως που δεν έβλεπαν όσοι ακολουθούσαν την κηδεία και μόνο ο άγιος Ανδρέας έβλεπε με φρίκη, ήταν ένα πλήθος δαιμόνων οι οποίοι επίσης συνόδευαν τον νεκρό και περιγελούσαν όλους εκείνους που τιμούσαν έναν καθόλου ενάρετο άνθρωπο στην επίγεια ζωή του. Όμως, τελευταίος από όλους ακολουθούσε ένας όμορφος νέος ο οποίος με τους θρήνους και τα πολλά δάκρυά του συγκίνησε τον άγιο Αντρέα, που στην αρχή νόμισε ότι ήταν κάποιος συγγενής του πλούσιου άρχοντα.
Αυτός όμως ήταν η ίδια η ψυχή του πλούσιου, που μόνο ο άγιος Αντρέας έβλεπε και που έκλεγε για την αμαρτωλή ζωή που είχε κάνει. Στα γοερά δάκρυά του, προστέθηκαν και αυτά του ίδιου του αγίου Αντρέα, που είχε καταλάβει και θρηνούσε κι αυτός για την χαμένη ψυχή.
Έκπληκτοι οι άλλοι έβλεπαν τον άγιο, έναν ξένο, να κλαίει πιο πολύ από όλους για τον νεκρό. Θεώρησαν ότι κοροϊδεύει τον νεκρό και τον κυνήγησαν με πέτρες.
Αλλά και προφητικές ικανότητες είχε ο άγιος. Προφήτεψε το κτίσιμο του λαμπρού ναού των αγίων Αποστόλων όταν έπεσε σε ένα λάκκο κοντά στον πρώτο μικρό ναό και πρόβλεψε ότι ο ναός θα ανοικοδομηθεί σε μεγαλοπρεπή εκκλησία με πέντε τρούλους.
Μία άλλη φορά ενώ βρισκόταν σε μία ταβέρνα, ξαφνικά σηκώθηκε και άρπαξε από το στόμα κάποιου θαμώνα ένα κομμάτι κρέας που μόλις ετοιμαζόταν να το φάει. Τότε αυτός τον έπιασε και μαζί με άλλους κατηγόρησαν τον άγιο Αντρέα για κλέφτη.
Ο άγιος όμως δεν έχασε την ψυχραιμία του και στρεφόμενος προς τον νέο του λέει σε δυνατό τόνο: «Εσύ είσαι κλέφτης και αρπάζεις τα ξένα πράγματα. Και σα να μην σου έφταναν όλα αυτά, τώρα λήστεψες και τον Συμεών», και μιλώντας του έδωσε και ένα χαστούκι. Ο πραγματικός κλέφτης τότε κατάλαβε τι εννοούσε ο άγιος και ότι ήξερε πολλά γι' αυτόν. Κατάλαβε αμέσως το σφάλμα του και έφυγε σκύβοντας το κεφάλι του.
Μία άλλη φορά είχε βρεθεί στην κεντρική αγορά όπου ένας οπωροπώλης πουλούσε φρέσκα σύκα τα οποία είχε τοποθετήσει σε ένα γυάλινο δοχείο. Μερικοί αργόσχολοι που ήθελαν να διασκεδάσουν όταν είδαν στην αγορά τον άγιο Αντρέα τον παρακίνησαν να φάει τα σύκα για να χορτάσει την πείνα του.
Όταν όμως ο οπωροπώλης είδε τον άγιο Αντρέα να τρώει τα σύκα του άρχισε να τον χτυπάει με τόση αγριότητα ώστε στο τέλος κουράστηκε. Αλλά ο άγιος δεν θα κατηγορήσει τον οπωροπώλη γιατί τόν έδειρε αλλά τον εαυτό του που εξ' αιτίας του κουράστηκε να δέρνει ο «καημένος» ο οπωροπώλης.
Άλλη μία φορά είχε μπει σε μία εκκλησία την ώρα της λειτουργίας και άρχισε να πετάει καρύδια στους παπάδες, γεγονός που τους εξόργισε και τον κυνήγησαν έξω από τον ναό.
Ένα άλλο θαύμα, που δείχνει και την εσωτερική δύναμη του αγίου Αντρέα ήταν το εξής περιστατικό: Ενώ βρισκόταν χτυπημένος στη μέση ενός δρόμου της Πόλης, μία άμαξα που την έσερναν βόδια έρχεται προς το μέρος του με τον αμαξά μεθυσμένο.
Τότε τα βόδια περνώντας ποδοπάτησαν τον ίδιο και οι τροχοί πέρασαν σχεδόν πάνω από την κοιλιά του. Ο άγιος όμως δεν έπαθε τίποτα και σηκώθηκε αβλαβής.
Στο πρόσωπο του Αγίου Αντρέα βλέπει κανείς την προσπάθεια, όπως μας την περιγράφει και ο βιογράφος του, να προβάλλει έναν άλλο κόσμο διαφορετικό από εκείνο της εποχής του, που το ήθος βρισκόταν πολύ χαμηλά, κάτι δηλαδή ανάλογο με τη δικιά μας εποχή.
Μόνο ένα άγιος σαν τον Σαλό Αντρέα, μπορούσε να χτυπήσει αποτελεσματικά τον παλιό κόσμο με όλα τα αμαρτωλά του στοιχεία και να παρουσιάσει ένα άλλο κόσμο πνευματικό και άγιο. Τον καινούργιο αυτό κόσμο παρουσιάζει ο άγιος Αντρέας μέσα από πράξεις, οράματα, προφητείες, θεοψίες. Ο παλιός κόσμος που θριαμβεύει μέσα στα «δαιμονικά του στοιχεία», δέχεται τα σκληρά χτυπήματα του Αγίου Αντρέα του Σαλού που άξια πέρασε στο συναξάρι των αγίων.
"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!