ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Κ Ο Ρ Υ Φ Α Ι Ο - Η κοινωνία α ρ ρ ω σ τ α ί ν ε ι τούς ανθρώπους! «Τί είναι Αλήθεια, Τί είναι Ψέμμα»; Η «αλληλοβοήθεια» τους κάνει υγιείς – και επιβιώνουν....

 

https://www.globalresearch.ca/society-makes-people-sick/5810986

από τον Δρ. Rudolf Hänsel

Global Research, 6 Μαρτίου 2023

Εισαγωγή στο θέμα

Ο πρίγκιπας Πέτρος Κροπότκιν (1842-1921), Ρώσσος πολιτικός επιστήμονας, ανθρωπογεωγράφος και φιλόσοφος, παρατήρησε τόσο τη φύση όσο και τα φυσικά όντα και συνέδεσε τα ευρήματά του με τα ανθρώπινα όντα. 

Στο επιστημονικό του έργο «Αλληλοβοήθεια στον Ζωικό και Ανθρώπινο Κόσμο», γράφει ότι στο ζωικό βασίλειο όχι μόνο ο «αγώνας για επιβίωση» αλλά και η αρχή της «αλληλοβοήθειας» είναι αποτελεσματική και ότι τα έμβια όντα που εφαρμόζουν αυτή την αρχή επιβιώνουν περισσότερο (1).

Η ψυχολογία του επιστημονικού βάθους βασίζεται σε αυτά τα ευρήματα. Σύμφωνα με αυτό, ο άνθρωπος είναι ένα φυσικά κοινωνικό ον που προσανατολίζεται προς την κοινότητα των συνανθρώπων του και έχει μια τάση προς το καλό. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε αυτόν τον άνθρωπο.

Αγαπητοί συμπολίτες, τις τελευταίες ημέρες είχα εμπειρίες που οδήγησαν σε αλλαγή σκέψης. 

Σε προσωπική επαφή με παλιούς φίλους, μου έγινε πιο φανερό από πριν ότι οι πολιτικοί, στο όνομα της κοινωνίας, με τις «επειγόντως αναγκαίες» πολιτικές αποφάσεις τους και τους μιντιακούς-πολιτικούς χειρισμούς τους, καθώς και το μόνιμο συνεχές ράντισμα του πληθυσμού με νουθεσίες και προειδοποιήσεις, όχι μόνο αναστατώνουν και εκνευρίζουν σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες, αλλά και τους αρρωσταίνουν.

Μια αγαπητή γειτόνισσα, την οποία η γυναίκα μου και εγώ δεν είχαμε δει για πολύ καιρό, έγινε τόσο αδυνατισμένη που σοκαριστήκαμε. 

Μόνο μετά από λίγο μας είπε, ντροπιασμένη, ότι στα μέσα του μήνα δεν της είχαν απομείνει χρήματα από τη μικρή της σύνταξη γήρατος για ένα θρεπτικό γεύμα.

Ένας παλιός φίλος στον οποίο είχε προσφερθεί μια πλήρης θέση καθηγητή σε μια μακρινή ξένη χώρα, απάντησε στο ερώτημα αν είχε ξεχάσει τους παλιούς του φίλους πίσω στην πατρίδα ότι αυτό δεν συνέβαινε, αλλά ότι δεν ήξερε πλέον «πού θα είχε το μυαλό του» επειδή η σύζυγός του, την οποία έπρεπε να αφήσει πίσω στην πατρίδα μαζί με τα παιδιά, ήταν σοβαρά άρρωστη. 

Επιπλέον, μια καλή φίλη, η οποία ξαφνικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την 'μπουτίκ' της μετά από αρκετές δεκαετίες, δεν μπορούσε πλέον να βρει την όπισθεν στο αυτοκίνητό της, και ήταν εντελώς μπερδεμένη.

Τέλος αλλά εξ ίσου σημαντικό, συνάντησα τη δημοσίευση μιας επιστημονικής ιατρικής εταιρείας, της "Γερμανικής Ψυχιατρικής, Ψυχοθεραπευτικής, Ψυχοσωματικής και Νευρολογικής Εταιρείας (DGPPN - “Deutsche Gesellschaft für Psychiatrie, Psychotherapie, Psychosomatik und Nervenheilkunde e. V. ). Κάτω υπό τον τίτλο "Βασικά δεδομένα για τις ψυχικές ασθένειες στη Γερμανία", αναφέρει, με βάση ένα στιγμιότυπο από τον Ιανουάριο του 2023:

«Στη Γερμανία, περίπου το 27,9% του ενήλικου πληθυσμού πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια κάθε χρόνο. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 17,8 εκατομμύρια πληγέντες, (...). 

Οι πιο συχνές διαταραχές περιλαμβάνουν αγχώδεις διαταραχές (15,4%), ακολουθούμενες από συναισθηματικές διαταραχές (9,8%, μονοπολική κατάθλιψη μόνο 8,2%) και διαταραχές που προκαλούνται από τη χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών (5,7%)». (2)

Δυστυχώς, πολλοί συνάδελφοι προσπαθούν να συμφιλιώσουν τους ανασφαλείς αιτούντες συμβουλευτική με την αντίστοιχη υπάρχουσα κοινωνία αντί να συμπεριλάβουν επίσης το κοινωνικό και πολιτιστικό πρόβλημα στη θεραπευτική διαδικασία. 

Θα μάθαιναν τότε ότι τα ατομικά τους προβλήματα δεν έχουν τις ρίζες τους μόνο στην προσωπική τους ιστορία, αλλά μάλλον σε μια απάνθρωπη κοινωνία και πολιτισμό.

Αλλά η «αλληλοβοήθεια» αποδεικνύεται μια «πρόσκληση» και μια «προσφορά» ως ένας τρόπος να «βοηθήσει» κανείς τους συνανθρώπους του – και, βοηθώντας τους, να γίνει υγιής ο ίδιος. 

Σε αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι στους οποίους προσφέρεται υποστήριξη μαθαίνουν ότι εκείνοι που τους βοηθούν έχουν επίσης προβλήματα που δεν είναι εντελώς διαφορετικά από τα δικά τους.

Παντού καταλήγει σε μια αίσθηση κοινότητας, ένα αίσθημα ότι ανήκουμε, ότι είμαστε μαζί. Το χάρισμα της εξέλιξης συνίσταται στην ηθική επίγνωση του ατόμου, στην ενόραση της ευθύνης όλων απέναντι σε όλους.

Σχετικά με τη σημασία του διαφωτισμού

Το μέλλον του πολιτισμού μας εξακολουθεί να εξαρτάται από το αν θα υπάρχουν αρκετοί φωτισμένοι άνθρωποι ικανοί να απομακρύνουν από τις πλατιές μάζες των ανθρώπων εκείνες τις προκαταλήψεις που αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο των καταστροφών της ανθρωπότητας. Περισσότερο από ποτέ, εξαρτόμαστε από «ελεύθερα πνεύματα» για να μας διδάξουν τι είναι αλήθεια και τι ψέμμα.

Σε αυτό, οι διανοούμενοι (Σ.τ.Μ. πού κρύφτηκαν οι εγχώριοι;) έχουν μεγάλη ευθύνη, επειδή το καθήκον τους θα ήταν να σκέφτονται για άλλους ανθρώπους. Ωστόσο, μερικοί από αυτούς φοβούνται ότι ως διανοούμενοι θα παραμείνουν μεταξύ τους, μιλώντας μόνο ο ένας στον άλλο και χωρίς να φτάσουν καθόλου στη μάζα του πληθυσμού.

Ως εκ τούτου, θα ήταν σημαντικό για όλους τους «διαφωτιστές», εκτός από τη φώτιση, να καθίσουν με τους συνανθρώπους τους, να τους ακούσουν ήρεμα και να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τα προβλήματά τους.

Ή όπως το έθεσε ο Alfred Adler, ο ιδρυτής της ατομικής ψυχολογίας:

«Να βλέπεις με τα μάτια του άλλου, να ακούς με τα αυτιά του άλλου, να νιώθεις με την καρδιά του άλλου». (3)

ΜΑΖΙ, συνήθως βρίσκει κανείς μια ανθρώπινη (ψυχολογική) διέξοδο από τον λαβύρινθο των φόβων για το μέλλον. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν η προσφορά βοήθειας είναι μια φιλική πρόσκληση και μια άτυπη προσφορά για το πώς να διαχειριστούμε ικανοποιητικά την παρούσα κατάσταση και έτσι να ζήσουμε καλύτερα.

Ακόμη και πριν από την «επανεξέτασή» μου, είχα κάνει την έκκληση με μια ρήση του Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Όταν η αδικία γίνεται σωστό, η αντίσταση γίνεται καθήκον». Για λόγους συνείδησης, αρνούνται να υπακούσουν στο κράτος. Οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ είναι μόνο τα ορατά ΠΙΟΝΙΑ των πραγματικών κυβερνητών του κόσμου».

Είχα ξεκινήσει το άρθρο λέγοντας: «Ο χρόνος είναι σε κατάσταση αποπροσανατολισμού (Σαίξπηρ). Αλλά όσοι γνωρίζουν τον κίνδυνο του νεοφασισμού, τον κίνδυνο του «φαρμακευτικού εγκλήματος του αιώνα» (CHD) και την απειλή του παγκόσμιου πολέμου θα συμφωνήσουν εύκολα με την εντολή του Μπέρτολτ Μπρεχτ και εκείνη του επικριτή του γερμανικού καθεστώτος Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ στο μανιφέστο του 1947 «Τότε υπάρχει μόνο ένα πράγμα: Πείτε ΟΧΙ!».

Αλλά ο θαυμασμός των μεγάλων προτύπων που αρνήθηκαν να υπακούσουν στο κράτος για λόγους συνείδησης και με τις ανιδιοτελείς ενέργειές τους όχι μόνο προστατεύοντας το δίκαιο και την ελευθερία στις χώρες τους δεν αρκεί για να αλλάξει την πολύ ανησυχητική κατάσταση στον κόσμο: Ο καθένας από εμάς πρέπει να αναλάβει δράση μόνος του».

Δεδομένου ότι το προγραμματισμένο άρθρο ήταν και πάλι μια έκκληση για δράση σε συνανθρώπους μου που ήταν ήδη επιβαρυμένοι με προβλήματα, απέφυγα αυτή την ιδέα μετά την «επανεξέτασή» μου.

Πέτρος Κροπότκιν

Τέλος, μια ψυχολογική δήλωση του ανθρωπιστή Ρώσσου αναρχικού και επαναστάτη πρίγκιπα Πέτρου Κροπότκιν:

«Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ στον οποίο η ικανότητα να ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ με το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ του είναι εγγενής, ένας άνθρωπος που έχει ο ίδιος ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ της ΚΑΡΔΙΑΣ του, της ΘΕΛΗΣΗΣ του, ΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ από αυτούς σε αυτόν ή σε οποιονδήποτε άλλο κόσμο. 

Πάνω απ 'όλα, διαθέτει την ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ να ΚΑΤΑΝΟΕΙ τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ των ΑΛΛΩΝ, να τα ΒΙΩΝΕΙ. 

Αυτό είναι ΑΡΚΕΤΟ. ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΧΑΡΕΣ και ΛΥΠΕΣ με άλλους. 

Τους ΒΟΗΘΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ τις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Αισθάνεται τη δύναμή του και ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΑ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΑΓΑΠΑ τους άλλους, να ΕΜΠΝΕΕΙ τους άλλους, να ΑΦΥΠΝΙΖΕΙ μέσα τους την ΠΙΣΤΗ σε ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ και να τους ΕΜΠΝΕΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. 

ΟΠΟΙΑ ΑΤΥΧΙΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ ΒΡΕΙ, ΤΗΝ ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΧΙ ΩΣ ΒΑΣΑΝΟ ΑΛΛΑ ΩΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕΙ ΦΥΤΟΖΩΩΝΤΑΣ ΥΠΑΚΟΥΑ. 

Ίσως να προτιμά τους κινδύνους από μια ζωή χωρίς αγώνα και περιεχόμενο». (4)

*

Σημείωση για τους αναγνώστες: Κάντε κλικ στα κουμπιά κοινής χρήσης παραπάνω. Ακολουθήστε μας στο Instagram και το Twitter και εγγραφείτε στο κανάλι τηλεγράφων μας. Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα παγκόσμιας έρευνας. 

Ο Δρ Rudolf Lothar Hänsel είναι διευθυντής σχολείου, εκπαιδευτικός (Dr. paed.) και ψυχολόγος (Dipl.-Psych.). Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές, έγινε ακαδημαϊκός δάσκαλος (καθηγητής) στην εκπαίδευση ενηλίκων: μεταξύ άλλων, ήταν επικεφαλής μιας ανεξάρτητης δοκιμής σχολικού μοντέλου και ενδοϋπηρεσιακός εκπαιδευτής Βαυαρών συμβούλων δασκάλων και σχολικών ψυχολόγων. Ως συνταξιούχος εργάστηκε ως ψυχοθεραπευτής σε ιδιωτικό ιατρείο. Ήταν εισηγητής για τη Γερμανία σε δημόσια ακρόαση για την παραβατικότητα ανηλίκων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στα βιβλία και τα άρθρα του, κάνει έκκληση για μια συνειδητή ηθική εκπαίδευση και μια εκπαίδευση που προωθεί το δημόσιο πνεύμα και την ειρήνη. Για τις υπηρεσίες του στη Σερβία, τιμήθηκε με το Βραβείο Δημοκρατίας «Λοχαγός Μίσα Αναστασίεβιτς» από τα Πανεπιστήμια Βελιγραδίου και Νόβι Σαντ το 2021. Είναι τακτικός συνεργάτης της Global Research.

Σημειώσεις 

(1) Κροπότκιν, Πέτρος (1908). Αμοιβαία βοήθεια στον ζωικό και ανθρώπινο κόσμο. Λειψία

(2) https://de.rt.com/meinung/164099-studie-rund-ein-drittel-der-erwachsenen-deutschen-psychisch-erkrankt/

(3) Άντλερ, Άλφρεντ (1928). Σύντομες παρατηρήσεις σχετικά με τη λογική, τη νοημοσύνη και την αδυναμία. Στο: Διεθνές Περιοδικό Ατομικής Ψυχολογίας No. 6. σ. 267-273, σ. 267.

(4) Παρατίθεται από: Γκράσενακ, Μόριτζ (επιμ.). (2005). Η Ελευθεριακή Ψυχοθεραπεία του Φρίντριχ Λίμπλινγκ. Μια εισαγωγή στη μεγάλη ομαδική θεραπεία του βασισμένη σε αυτολεξεί μεταγραφές συνεδριών θεραπείας. Λιχ / Έσση, σ. 45

Η επιλεγμένη εικόνα είναι από blacklistednews.com

 

Η αρχική πηγή αυτού του άρθρου είναι η Global Research

Πνευματικά δικαιώματα © Δρ Rudolf Hänsel, Global Research, 2023