Οι δήθεν... εκλιπαρούν για περισσότερη ξένη «εποπτεία»!!!!

Εις βάρος του λαού που ... εννοείται ότι τους ψήφισαν για να μας κυβερνούν...

Οι αγορές δεν παίρνουν σοβαρά ημιθανείς οικονομίες με ανύπαρκτους δείκτες ανάπτυξης, τεράστια χρέη και εξωπραγματικές δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Μου προκαλούν ναυτία οι δραματικές προειδοποιήσεις διάφορων εγχώριων «αναλυτών» που συνήθως φιλοξενούνται στα συστημικά μέσα ενημέρωσης, για τον… κίνδυνο να βρεθεί μια μέρα η Ελλάδα χωρίς τον γύψο της ξένης επιτήρησης.

Ναυτία και απέχθεια, γιατί στην ουσία αποτελούν δεήσεις να παραμείνει η χώρα εσαεί κάτω από την εκβιαστικού τύπου δανειακή εξάρτηση.

Δεν είμαι βέβαιος για τα κίνητρα όλων αυτών των τύπων.

Σίγουρα υπάρχουν οι ιδιοτελείς τύπου Στουρνάρα, που ταυτίζουν το προσωπικό τους συμφέρον με την παραμονή της Ελλάδας σε καθεστώς ξένης εποπτείας.

Υπάρχουν και άλλοι, που απλώς στα χρόνια του Μνημονίου ανέπτυξαν μια παραλλαγή συνδρόμου Στοκχόλμης:

Πλήρη ταύτιση με τους δανειστές-δυνάστες…

Πιστεύουν ακράδαντα ότι η πατρίδα μας «για να στρώσει, χρειάζεται τον Γερμανό της…»

Σε κάθε περίπτωση αυτή η προσέγγιση, η οποία δηλώνει πλήρη έλλειψη στοιχειώδους εθνικής αυτοπεποίθησης, είναι η επιτομή της μοιρολατρίας, που στην περίπτωση της επικείμενης εξόδου από το Μνημόνιο παίρνει τη μορφή «αναγκαιότητας» μιας προληπτικής γραμμής στήριξης.

Είναι όμως αυτή ασφαλέστερη διέξοδος προς τη δανειακή απεξάρτηση;

Ασφαλώς και όχι. 

Δεν χρειάζεται υψηλή φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι μια χώρα με δανεικό σωσίβιο, ή για την ακρίβεια μια κρατική οικονομία με ευρωπαϊκό σωληνάκι τροφοδοσίας και απινιδωτή made in Germany για περίπτωση… ανακοπής, δεν εμπνέει ιδιαίτερα τους ξένους επενδυτές.

Κι ας διαβεβαιώνουν οι διάφοροι «οίκοι αξιολόγησης» και τα κάθε λογής εγχώρια τσιράκια τους ότι… «δεν πειράζει, καλύτερα θα είναι τα ελληνικά ομόλογα, άμα έχουν προληπτική γραμμή στήριξης».

Οι αγορές δεν παίρνουν σοβαρά ημιθανείς οικονομίες με ανύπαρκτους δείκτες ανάπτυξης, τεράστια χρέη και εξωπραγματικές δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα.

Συνεπώς η ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού «back up» για την περίπτωση ατυχήματος λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία προϊδεάζοντας ότι αυτό θα συμβεί. Και μας βάζει εξ ορισμού στη λίστα αποφυγής ως επενδυτικό προορισμό.

Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος.

Αν ο ασθενής με πολλαπλά κατάγματα πετάξει τα δεκανίκια και τους ορούς και αρχίσει να τρέχει δεξιά και αριστερά, χωρίς να έχει ολοκληρώσει τη θεραπεία, μπορεί να βρεθεί σύντομα οριζοντιωμένος…

Στην περίπτωση αυτής της μακιαβελικής κυβέρνησης, που έχει αποδείξει ότι «ζει για το σήμερα» και δεν διστάζει να χαϊδέψει αυτιά προκειμένου να πάρει παράταση θητείας, το τρέξιμο μπορεί να γίνει και προς τα πίσω.

Με αλόγιστες παροχές και δημοσιονομική εκτροπή.

Αυτό φοβούνται όλοι όσοι δεν θέλουν να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εποπτεία.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η γραμμή προληπτικής στήριξης δεν θωρακίζει ούτε τα ομόλογα ούτε βεβαίως τις προβληματικές ελληνικές τράπεζες, όπως κάποιοι αναίσχυντα επιχειρούν να μας πείσουν.

Και χωρίς την ύπαρξή της οι τελευταίες θα εξακολουθούν να μπορούν να δανείζονται από τον ELA ή από τη διατραπεζική αγορά μέσω Repos με πολύ χαμηλό επιτόκιο. 

Η επιβάρυνση σε σχέση με τις σημερινές συνθήκες δανεισμού από την ΕΚΤ θα είναι λίγες δεκάδες εκατομμύρια ετησίως, δηλαδή συγκριτικά αμελητέα.

Το εξήγησε πρόσφατα σε απλά ελληνικά ο Μιχάλης Σάλλας, ένας εξαιρετικά έμπειρος Ελληνας τραπεζίτης, που διαθέτει, αν μη τι άλλο, τον κοινό νου.

Είναι πολύ πειστικότερο για τις αγορές να φτιάξουμε το δικό μας σωσίβιο, ένα μαξιλάρι με 18-20 δισ. που μπορούν ρεαλιστικά να εξοικονομηθούν από αδιάθετα δανειακά κονδύλια και άλλες πηγές, ώστε να πεισθούν οι αγορές ότι ο ασθενής αναρρώνει πλέον με τις δικές του δυνάμεις. 

Ενα δικό μας «απόθεμα ασφαλείας», όπως προσφυώς το ονόμασε, που να επιτρέπει μια σχετικά «καθαρή έξοδο» και ένα μικρό, έστω περιθώριο, δημοσιονομικής ανάσας.
Αν αυτό οδηγήσει σε νέο ξεχείλωμα δαπανών, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Στην αντίθετη περίπτωση όμως ο ασφυκτικός κλοιός επιτήρησης θα συνεχιστεί.

Και επιπλέον η περισσότερη ξένη εποπτεία δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φέρει εξυγίανση, ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Νέους εκβιασμούς θα φέρει, πιέσεις για γρήγορο ξεπούλημα των ασημικών και σωρεία νέων προαπαιτουμένων, που δεν θα είναι δυνατό να καλυφθούν.

Γρήγορα θα έρθουν οι «αυτόματοι κόφτες» δαπανών και συντάξεων και στο τέλος η ίδια η χρήση της προληπτικής γραμμής θα καταστεί αναπόφευκτη. 

Η έλλειψη κάθε αναπτυξιακού οράματος φαίνεται άλλωστε και από τα σημερινά προαπαιτούμενα των δανειστών, που έχουν καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα.

Αν θεωρείται μεταρρύθμιση να μπουν 38 σταθμοί διοδίων, για να εισπράττουν τα διόδια οι ιδιώτες εργολάβοι που θα εκμεταλλευτούν την Εγνατία, τότε συγγνώμη, πάω πάσο…

ΠΗΓΗ


[Πηγή]https://shmantikanea.blogspot.gr/2018/05/blog-post_766.html

«Τριβέλι Πᾶνος»