Από reitschuster.de
Υπάρχουν πράγματα που απλά δεν μπορείτε να τα επινοήσετε.
Παράδειγμα: Βρίσκεστε σε ένα σκοτεινό σοκάκι, όταν ένας δυσάρεστος τύπος σας προσεγγίζει απειλητικά – εσείς τι κάνετε;
Στο φυλλάδιό της «Συμπεριφορά σε περιπτώσεις βίας και επιθετικότητας στο κοινό», η αστυνομία του Βερολίνου συμβουλεύει σοβαρά ότι πρέπει απλώς να προσποιείστε ότι αισθάνεστε άρρωστοι.
Ή, ακόμη καλύτερα, θα πρέπει να τραγουδήσετε δυνατά!
Ναι, ακριβώς, στη μέση της κρίσης ένα μικρό ιντερλούδιο τραγουδιού. Μήπως το (σ.σ. πλέον απαγορευμένο στην Γερμανία υποτιθέμενα ακροδεξιό τραγούδι) "L'amour toujours";
Εξάλλου, το τραγούδι έχει γίνει γνωστό για το γεγονός ότι η αστυνομία εμφανίζεται πολύ γρήγορα – κυρίως για να καλέσει στην τάξη κάποια «δυσάρεστα στοιχεία» (= «δεξιούς»), οι οποίοι ερμηνεύουν το ρεφρέν λίγο υπερβολικά εθνικιστικά.
Μπορείτε να φανταστείτε έντονα τη σκηνή: ένας κλέφτης βγάζει ένα μαχαίρι και αρχίζετε να τραγουδάτε ένθερμα: «Εξακολουθώ να πιστεύω στα μάτια σου, απλά δεν με νοιάζει τι έχεις κάνει στη ζωή σου...» - ο δράστης εντυπωσιάζεται τόσο πολύ από τη φωνή τενόρου που σας χαρακτηρίζει που αποφασίζει αυθόρμητα να σας αφήσει να φύγετε. Ή απλά σας λυπάται.
Εξάλλου, αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός αυτού του φυλλαδίου: να σας διδάξει να προκαλέσετε οίκτο μέχρι να ξεφύγετε αλώβητοι.
Διαφορετικά, μπορείτε ακόμα να φωνάξετε δυνατά: "Κάλεσα την αστυνομία!" Ω, η αστυνομία, η οποία συχνά δεν σταματά καν μετά από μια διάρρηξη ή κατά τη διάρκεια της αναταραχής στο μετρό επειδή υπάρχει έλλειψη προσωπικού;
Η ίδια αστυνομική δύναμη που μερικές φορές αγνοεί τις κλήσεις έκτακτης ανάγκης επειδή «δεν υπάρχει διαθέσιμο όχημα έκτακτης ανάγκης αυτή τη στιγμή»; Λοιπόν, αν αυτό δεν αποθαρρύνει τους δράστες μαζικά, τότε δεν ξέρω κι εγώ τι!
Έτσι, η αστυνομία, η οποία δεν μπορεί να μας προστατεύσει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, μας συμβουλεύει τώρα να σώσουμε τη ζωή μας ενεργώντας επιδεικνύοντας το ταλέντο μας ή τραγουδώντας δυνατά.
Είναι πραγματικά αυτή η στρατηγική που υποτίθεται ότι θα μας οδηγήσει με ασφάλεια σε αυτούς τους «ταραγμένους καιρούς»;
Αλήθεια, τι, άρα γε, τραγουδάει κανείς όταν βιώνει μια ληστεία;
Ίσως το "My heart will go on" της Celine Dion; Επειδή ελπίζετε ότι με κάποιο τρόπο θα επιβιώσετε στο τέλος; Ή το "Don't Stop Believin'" των Journey, επειδή πρέπει να πιστέψετε ότι η αστυνομία θα εμφανιστεί κάποια στιγμή;
Όμως πέρα από την πλάκα: Είναι πραγματικά τρομακτικό αυτό που προσφέρεται εδώ ως «άμυνα».
Το όλο θέμα ακούγεται περισσότερο σαν μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκαλυφθεί η πολύ προφανής συνθηκολόγηση του γερμανικού κράτους με το έγκλημα.
Υποτίθεται ότι τραγουδάμε γιατί δεν υπάρχει καλύτερη ιδέα. Δεν είναι περίεργο ότι οι πολίτες αναρωτιούνται όλο και περισσότερο εάν αυτές οι αρχές εξακολουθούν πραγματικά να βρίσκονται στο πλευρό τους.
Αντί να μας εμποδίζουν να εμπλακούμε σε τέτοιες καταστάσεις εξαρχής, μας κοροϊδεύουν παρέχοντάς μας με ενοχλητικές συμβουλές που είναι στην καλύτερη περίπτωση καλές σε περίπτωση που βρεθείτε σε αμηχανία.
Όποιος δημιούργησε αυτό το φυλλάδιο μπορεί να είχε καλές προθέσεις. Αλλά – όπως συμβαίνει τόσο συχνά με τους πολιτικούς μας και τις αρχές, αυτό που προέκυψε από αυτό είναι ένα πικρό αστείο.
Και αν δεν είμαστε προσεκτικοί, θα μπορούσε σύντομα να είναι: «Καλώς ήρθατε στη Γερμανία του μέλλοντος – όπου η αστυνομία προτιμά να παίζει τους διευθυντές χορωδίας αντί να προστατεύει τους πολίτες».
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Θλίψη καί ντροπή.
ΑπάντησηΔιαγραφή