H καρέκλα δέν ήταν ΑΔΕΙΑ παιδί μου....

‘’Μια ιστορία λέει για έναν γέρο πατέρα άρρωστο που πέθαινε.

Η κόρη του ζήτησε από κάποιον ιερέα να έρθει και να προσευχηθεί για την υγεία του πατέρα της.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, ο ιερέας είδε μια καρέκλα κοντά στο κρεββάτι και σκέφτηκε ότι ετοιμάστηκε για την άφιξή του.

- Με περίμενες; ρώτησε ο ιερέας.

- Όχι, ποιος είσαι; ρώτησε ο ασθενής.

- Είμαι ιερέας. Η κόρη σου με κάλεσε να προσευχηθώ μαζί σου για την υγεία σου. Όταν είδα την άδεια καρέκλα δίπλα στο κρεββάτι σου, υπέθεσα ότι ήξερες για την επίσκεψή μου.

- Ω ναι, μια καρέκλα ... - είπε ο ασθενής και χαμηλώνοντας τη φωνή του, συνέχισε:

- Δεν το είπα σε κανέναν αυτό ... 

Όλη την ενήλικη ζωή μου πήγαινα στην εκκλησία και άκουγα εκεί συνεχώς ότι πρέπει πάντα να προσεύχεσαι, ότι η προσευχή δίνει πολλά σε έναν άνθρωπο, ζεσταίνει την καρδιά του ...

Όλες όμως οι προσευχές μπήκαν στο ένα μου αυτί και βγήκαν από το άλλο.

Δεν μπορούσα να τις πιστέψω, ίσως επειδή δεν με άγγιξαν.

Σταμάτησα έτσι να προσεύχομαι.

Μόλις πριν από δύο χρόνια ένας καλός φίλος μου είπε ότι η προσευχή είναι απλώς μια συζήτηση με τον Θεό. 

Με συμβούλεψε να κάτσω στη μία καρέκλα και στην άλλη να φανταστώ ότι κάθομαι δίπλα με τον Ιησού Χριστό.

Άλλωστε ο Κύριος , είπε: «Είμαι μαζί σας όλες τις μέρες μέχρι το τέλος της ζωής ».

«Και μετά μου είπε ο καλός φίλος μου, πες Του για όλα όσα σε ανησυχούν και άκου με πίστη προσεκτικά, δέξου ότι σε ακούει τώρα».

Το δοκίμασα - και μου άρεσε τόσο πολύ που άρχισα να το κάνω κάθε μέρα για δύο ώρες.

Ο ιερέας χάρηκε για τον άρρωστο, τον συμβούλεψε να μην σταματήσει να έχει τέτοιες συζητήσεις με τον Θεό, μετά τον εξομολόγησε και προσευχήθηκε πάνω του, τον Κοινώνησε και έφυγε.

Και λίγες μέρες μετά από αυτό το περιστατικό, η κόρη ήρθε ξανά και είπε ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει.

Ο ιερέας ρώτησε:

- Πώς έφυγε;

-«Ήμασταν οι δύο μας το μεσημέρι όταν ο πατέρας μου με κάλεσε να τον βάλω για ύπνο», απάντησε το κορίτσι.

- Είπε ότι με αγαπούσε πολύ και με φίλησε. 

Πήγα στο κατάστημα μετά για ψώνια , και όταν επέστρεψα, τον βρήκα άψυχο.

Αλλά κάτι στον θάνατό του μου φάνηκε περίεργο.

Τα τελευταία λεπτά, προφανώς, μάζεψε όλες του τις δυνάμεις, απομακρύνθηκε από το κρεββάτι του και μετακόμισε στην καρέκλα που στεκόταν δίπλα στο κρεββάτι του και ακούμπησε το κεφάλι του σε αυτήν .

Έτσι τον βρήκα.

Τι νομίζετε ότι μπορεί να σημαίνει αυτό;

- Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους να φύγουν έτσι, απάντησε ο ιερέας, σκουπίζοντας τα δάκρυά του.

Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ‘’.

Πηγή: Λύρα του Πνεύματος

'c.G.'