Η ιστορία του Πόντου χρονολογείται από την κάθοδο των Δωριέων, όταν οι Αχαιοί, εγκαταστάθηκαν στην Μαύρη Θάλασσα, στον γεωγραφικό Πόντο. Με την εγκατάστασή τους δημιούργησαν τις αποικίες τους και πολύ γρήγορα κατάφεραν να αναπτύξουν πολιτισμό. Με το πέρασμα των χρόνων ίδρυσαν πόλεις, άκμασαν στο εμπόριο και στα γράμματα, αναπτύχθηκαν οικονομικά, ίδρυσαν σχολεία, με πιο φημισμένο το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, έχτισαν δεκάδες μοναστήρια, με πιο γνωστή την εμβληματική Μονή της Παναγίας Σουμελά, η οποία βρισκόταν στο όρος Μελάς και αποτελεί το σήμα κατατεθέν των απανταχού Ποντίων και γενικά κατάφεραν να διατηρήσουν αναλλοίωτη την ελληνική γλώσσα, υπό την μορφή της ποντιακής διαλέκτου, μιας διαλέκτου που διατηρεί πολλά από τα στοιχεία της αρχαίας ελληνικής προφοράς.
Όμως, η ιστορία αυτή έχει το δικό της τραγικό κομμάτι, Αυτό που αριθμεί 353.000 νεκρούς, ήτοι το 50% του τότε πληθυσμού, μια που οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 μέχρι την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αριθμός αυτός κατατάσσει την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ως την δεύτερη μεγαλύτερη γενοκτονία του 20ου αιώνα, μετά από αυτήν των Εβραίων. Με τον όρο γενοκτονία, όπως αυτός διαμορφώθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, αναφερόμαστε στην μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Στην ουσία πρόκειται για ένα έγκλημα που δεν σχετίζεται τόσο με πολεμικές συγκρούσεις, γιατί αυτός που πράττει την γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Το τελικό πλήγμα ήταν αυτό του 1919, όπου ξεκινάει η σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Στις 19 Μαΐου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και αρχίζει τον πιο άγριο και απάνθρωπο διωγμό για να ολοκληρώσει την εξόντωση του ποντιακού ελληνισμού. Για να γλιτώσουν πολλοί κατέφυγαν στα βουνά και οργανώθηκαν στο αντάρτικο δίνοντας την δική τους μάχη. Όταν τελείωσε όλη αυτή η Τουρκική βιαιότητα με αποκορύφωμα την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, υπογράφηκε η συνθήκη ειρήνης της Λωζάνης το 1923, η οποία θέτει τα εδαφικά όρια της Τουρκίας και υποχρεώνει την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έτσι, ύστερα από 27 αιώνες ζωής, οι Πόντιοι εκριζώθηκαν από την πατρώα γη αφήνοντας πίσω όλα τα υπάρχοντα τους, τα σπίτια, τις εκκλησίες και τους τάφους των προγόνων τους. Το μόνο που παίρνουν μαζί είναι τα ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από την γη του Πόντου. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Μακεδονία και την Θράκη, ξαναφτιάχνουν την ζωή τους από την αρχή και προσπαθούν να κρατήσουν την φλόγα του πολιτισμού τους αναμμένη.
Ύστερα από πολλές διεκδικήσεις και αγώνες, στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πέρα απο το ελληνικό κράτος τα γεγονότα αναγνωρίζονται ως γενοκτονία και απο την Γερμανία, την Κύπρο, την Αρμενία, την Σουηδία, την Ρωσία, ορισμένες πολιτείες της Αμερικής, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Αυστρία, ενώ κάποια χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2007, η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών αναγνώρισε επίσημα την γενοκτονία Ελλήνων και Ασσυρίων.
Οι Τούρκοι, όμως, ακόμη και σήμερα αρνούνται την Γενοκτονία των Ποντίων, Αρμενίων και Ασσύριων καθώς και την σφαγή στην Σμύρνη το '22. Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική και η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης είναι η εναντίωση απέναντι στην απόκρυψη της ιστορίας. Γιατί είναι δικαίωμα του Ποντιακού Ελληνισμού να επιθυμεί και να επιδιώκει την διάδοση, εδραίωση και παγίωση της Αλήθειας. Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση του εγκλήματος. Γιατί αν παραγνωρίσουμε την κραυγή «Ν΄ αοιλή εμάς και βάϊ εμάς η Ρωμανίαν πάρθεν», θα μας κυνηγούν οι κραυγές των θρυμματισμένων νηπίων, οι ρόγχοι των απαγχονισμένων, ο πόνος των βιασθέντων, το περήφανο βλέμμα του Πόντιου με την εθνική συνείδηση που δεν πεθαίνει ούτε στην διασπορά ούτε στην πατρώα γη, τα ζωντανά μάτια των αποκεφαλισθέντων, τα ακρωτηριασμένα σώματα, οι καμμένες σάρκες. Η συγχώρεση είναι αρετή, όμως προϋποθέτει πρώτα την μετάνοια του εγκληματία και την αναγνώριση του εγκλήματος. Διαφορετικά οι δολοφονηθέντες αρνούνται να ενταφιαστούν, ξεπηδούν από τα μνήματα και ζητούν δικαίωση. Και γι' αυτήν θα αγωνιστούμε. Γιατί η μνήμη δεν δολοφονείται και αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!