Τόν είδα πρωΐ να κόβει γιασεμάκια από το αναρριχώμενο στα κάγκελλα του Δημοτικού κήπου.
"Στήν γυναίκα σου τα πας", τον ερώτησα φευγαλέα περνώντας.
Γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα ήρεμο, σαν να μην του έκανε εντύπωση η ερώτηση από έναν άγνωστο.
"Ναι", μου απάντησε καί αμέσως σταμάτησα.
Μάλλον δέν περίμενα νά ακούσω ναί.
Άρχισα τίς ερωτήσεις κι εκείνος αποκρινότανε ήρεμα, μέ μία γεροντική μικρή αδυναμία αρθρώσεως του λόγου και δίχως να νοιάζεται ποιός είμαι και γιατί τον ρωτάω τέτοια πράγματα.
"Πώς τήν λένε τήν γυναίκα σου;"
"Κατίνα", μου λέει.
"Εσένα;"
"Διονύση".
"Πόσα χρόνια είσαστε παντρεμένοι;"
"Το '54 παντρευτήκαμε".
"Έρωτας ήτανε;"
Χαμογέλασε ζωηρά και είπε ναί.
"Πώς έγινε, θές νά μου πείς;"
"΄Α, είναι ιστορία", μου λέει και άρχισε αμέσως να αναθυμάται.
"Εγώ έμενα στήν Καπέλλα και εκείνη στήν Ράμνη.[Δήμος Αποκορώνου Χανίων]
Ήτανε 6 χρόνων όταν τήν πρωτοείδα. Εγώ ήμουνα πιό μεγάλος.
-Όταν μεγαλώσαμε λίγο ακόμα, πήγα μια ημέρα καί της είπα, Κατίνα θέλεις να πιάσομε σχέσεις;
Άμα μου πείς όχι, δε θα ξαναπεράσω από τήν γειτονιά σου.
-Γιατί, με ρώτησε εκείνη.
-Για νά μήν σέ βλέπω, της είπα.
Δεν μου απάντησε αμέσως και έκανα δύο ημέρες να πάω από τήν γειτονιά της.
Μετά ήρθανε στο σπίτι μας με τους γονείς της, διότι είχαμε και σχέσεις οικογενειακές, και μου λέει,
-Το πές καί τό 'καμες, δεν ξαναφάνηκες.
-Λέω ναί, ούτε θά ξαναφανώ.
-Λέει εντάξει, θέλω νά πιάσομε σχέσεις.
Και έτσι παντρευτήκαμε".
"Πόσο χρονών είσαι τώρα", τον ρώτησα
-"95", μου απάντησε.
"Τι λες, γερός να 'σαι. Και ακόμα της πηγαίνεις λουλούδια;
-Εκείνη πόσο χρονών είναι;"
-"Εκείνη πέθανε", απάντησε ήσυχα και βουρκώσανε τα μάτια του."Δυόμισι χρόνια είναι που πέθανε".
Ήρθαν τα λόγια του και πλάκωσαν αμέσως τήν ψυχή μου, η καρδιά μου πετάρισε, τά μάτια μου πρέπει να ορθανοίξανε.
"Στο μνήμα της πάς τά λουλούδια;"
"Ναί", μου απάντησε.
Τον χάϊδεψα στόν ώμο, "γερός να 'σαι, σ' ευχαριστώ μαστρο Διονύση", του είπα με έναν βαθύ στεναγμό και έκανα να φύγω μέσα στο σύννεφο των συναισθημάτων και των λογισμών
που μου πρόσφερε.
Έτεινε το χέρι του με τα γιασεμάκια, "θες λίγα λουλουδάκια", με ρώτησε.
"Όχι, όχι του είπα, άντε να τα πας σ' εκείνη, ευχαριστώ".
Yianis Makridakis/πηγή
***Κράτησα την φωτό του πρωτότυπου,
θεωρώντας ότι απεικονίζει τον "μαστρο Διονύση".
Να "πιάνετε σχέσεις", φίλοι μου και δεν θα χάσετε.
Κάπου εκεί στο sharing, κρύβεται και η ζωή.
Πόσο βαθιά σ υ γ κ ι ν η τ ι κ ή αφήγηση καί περιστατικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας υπέργηρος σύζυγος εξακολουθεί καί αγαπά τρυφερά τήν ήδη μεταστάσα σύζυγό του, πηγαίνοντάς της λουλούδια στό μνήμα της!