Ἀπὸ τὴ γῆ δυὸ δάκρυα, θερμὰ μαργαριτάρια,
ἀνέβηκαν καὶ στάλαξαν στοῦ Πλάστη τὰ ποδάρια.
Κι εἶπε τὸ πρῶτο τρέμοντας εμπρός στὸ θεῖο θρόνο:
«Οὔτε στιγμὴ μὴ χάνης! Σύρε νὰ γίνης βάλσαμο, τὸν πόνο της νὰ γιάνης».
Κι εἶπε καὶ τ’ ἄλλο τρέμοντας ἐμπρὸς στὸ θεῖο θρόνο:
«᾽Εμένα μ’ ἔβγαλε ἡ καρδιὰ γιὰ κάποιον ξένο πόνο!»
Κι ὁ Πλάστης ἀποκρίθηκε:
«᾽Εσὺ μαζί μου μεῖνε!
Τῆς εὐσπλαχνίας τὰ δάκρυα δικά μου δάκρυα εἶναι»!
ΠΟΙΗΣΗ!!! Όχι αντι-ποίηση!
ΑπάντησηΔιαγραφή!!...........................................
ΑπάντησηΔιαγραφή🌷