σικάτα πράγματα!...
Από reitschuster.de
Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για την απελευθέρωση του φυλακισμένου δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων Can Atalay, ξέσπασε μια φυσική διαμάχη.
Ο πρώην επαγγελματίας της Bundesliga Alpay Özalan (1. FC Köln), τώρα μέλος του κοινοβουλίου για το κυβερνών ΑΚΡ, νίκησε τον βουλευτή Ahmet Sik του αντιπολιτευόμενου Τουρκικού Εργατικού Κόμματος στη μέση της συζήτησης και τον έριξε στο έδαφος.
Ακολούθησε μια επιθετική συμπλοκή, η οποία διήρκεσε σχεδόν μισή ώρα. Αρκετοί βουλευτές τραυματίστηκαν. Υπήρχαν ακόμη και ίχνη αίματος στο πάτωμα στο κοινοβούλιο.
Αυτό το περιστατικό εγείρει ερωτήματα που υπερβαίνουν κατά πολύ τα σύνορα της Τουρκίας.
Δεν πρόκειται μόνο για την έντονη συζήτηση, αλλά για βαθύτερες πολιτισμικές διαφορές στην αντιμετώπιση των συγκρούσεων και της βίας.
Ενώ τέτοιες σκηνές είναι αδιανόητες στη Γερμανία ή σε πολλές άλλες δυτικές χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, ο Καναδάς, η Σουηδία ή η Ιαπωνία, δυστυχώς δεν είναι ασυνήθιστες σε άλλες χώρες - συμπεριλαμβανομένων των κοινοβουλίων της Ρωσσίας, της Ουκρανίας, της Ταϊβάν και της Νότιας Κορέας.
Το ταμπού της βίας στην Bundestag
Στη Γερμανία και σε πολλές άλλες δυτικές χώρες, το ταμπού για τη βία είναι σταθερά εδραιωμένο στον πολιτικό λόγο.
Η ιδέα ότι οι βουλευτές θα μπορούσαν να επιτεθούν σωματικά ο ένας στον άλλο είναι σχεδόν αδιανόητη, με λίγες εξαιρέσεις στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τη μαφία στη δεκαετία του 1990.
Η Bundestag είναι ένα μέρος όπου ανταλλάσσονται επιχειρήματα, όχι γροθιές, – λεκτικά, μερικές φορές πολύ αγενώς, αλλά μόνο λεκτικά. Αυτή η βασική στάση αντικατοπτρίζει έναν ευρύτερο κοινωνικό κανόνα στον οποίο η βία δεν θεωρείται αποδεκτό μέσο επίλυσης συγκρούσεων.
Δεν υπάρχει καθολικό ταμπού για τη βία
Σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, ωστόσο, τα όρια μεταξύ λεκτικής και σωματικής αντιπαράθεσης είναι πολύ λιγώτερο αυστηρά.
Αυτό μπορεί να φανεί στο γεγονός ότι υπήρξαν επανειλημμένες περιπτώσεις σωματικής βίας στο κοινοβούλιο στην Τουρκία - και το τελευταίο περιστατικό δεν αποτελεί εξαίρεση.
Στην Άγκυρα, οι βουλευτές όχι μόνο αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον στη συζήτηση, αλλά μερικές φορές δεν αποφεύγουν να συνεχίσουν τη διαμάχη με τη βοήθεια σωματικής βίας.
Αυτές οι διαφορές στην αντιμετώπιση της βίας είναι βαθιά ριζωμένες στις αντίστοιχες κουλτούρες.
Ενώ στη Γερμανία και σε πολλές δυτικές κοινωνίες η βία πέρα από το κοινοβούλιο θεωρείται ταμπού και οι κανόνες του πολιτικού λόγου περιορίζονται αυστηρά σε λεκτικές διαμάχες, σε άλλες κοινωνίες μπορεί να υπάρχει μια περισσότερο ή λιγώτερο έντονη αποδοχή ή ανοχή της σωματικής αντιπαράθεσης. Αυτό δεν είναι ορατό μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά διατρέχει επίσης διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής.
Βιώνουμε τις συνέπειες από πρώτο χέρι, ειδικά στη Γερμανία.
Η μαζική εισροή μεταναστών από κοινωνίες χωρίς ταμπού για τη βία ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε αύξηση της βίας στη Γερμανία.
Το να πούμε αυτή την απλή κοινοτοπία, ωστόσο, θεωρείται αίρεση στην κοινωνία μας. Όποιος τολμά να επισημάνει τα αντίστοιχα προβλήματα πρέπει να περιμένει ότι θα βρεθεί στη γωνία των ακροδεξιών εξτρεμιστών.
Η πρόκληση της συνύπαρξης
Ένα ιδιαίτερο παράδοξο είναι ότι εκείνοι που ζητούν πιο δυνατά μια πολυπολιτισμική κοινωνία είναι αυτοί που επιμένουν πιο έντονα σε αυτό το ταμπού.
Ειδικά σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία – όπως έχουμε γίνει, είτε το άτομο την καλωσορίζει είτε όχι – πρέπει επίσης να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στους κινδύνους και τους κινδύνους των πολιτισμικών διαφορών.
Όταν άνθρωποι από πολιτισμούς στους οποίους η βία αντιμετωπίζεται διαφορετικά συναντούν μια κοινωνία στην οποία η βία απορρίπτεται αυστηρά, είναι βέβαιο ότι θα προκύψουν εντάσεις.
Αυτές οι διαφορές πρέπει όχι μόνο να αναγνωριστούν, αλλά και να αντιμετωπιστούν ανοιχτά.
Κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά ή κάνοντας το θέμα ταμπού οδηγεί μόνο στα προκύπτοντα προβλήματα να αυξάνονται και να επιδεινώνονται απαρατήρητα.
Επιπλέον, η απόκρυψή τους, ακόμη και ως ταμπού, είναι εντελώς εγκληματική, διότι μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, όπως μπορούμε να δούμε.
Alpay Özalan: Μια μελέτη περίπτωσης
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι ο Alpay Özalan, ο οποίος έγινε βίαιος στο τουρκικό κοινοβούλιο, ήταν επίσης ενεργός στη Γερμανία κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί δεν υιοθέτησε το ταμπού για τη βία εκεί κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γερμανία; Έζησε σύμφωνα με τους κανόνες εδώ χωρίς να τους εσωτερικεύσει πραγματικά; Και τι λέει αυτό για τις διαφορές στα πολιτιστικά πρότυπα;
Μια πιο προσεκτική ματιά στην υπόθεση δείχνει ότι ο Özalan δεν τήρησε ούτε το ταμπού για τη βία που συνηθίζεται στη Δύση.
Στις 11 Οκτωβρίου 2003, επιτέθηκε στον σούπερ σταρ της Αγγλίας David Beckham στο διάδρομο των αποδυτηρίων κατά τη διάρκεια ενός προκριματικού αγώνα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου του 2004.
Ως αποτέλεσμα, απολύθηκε από τον σύλλογό του, την Aston Villa. Άλλοι σύλλογοι αντιμετώπισαν επίσης πειθαρχικά προβλήματα και τερματισμούς συμβολαίων.
Μετά τη μετακόμισή του στην Κολωνία το 2005, ο Özalan έκανε αρκετούς εκτροχιασμούς, κλώτσησε και γρονθοκόπησε τους αντιπάλους.
Μετά από μια ήττα στον αποφασιστικό αγώνα πλέι-οφ για την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 εναντίον της Ελβετίας, ο Τούρκος πυροδότησε μια φυσική διαμάχη με αρκετούς τραυματίες παίκτες με μια κλωτσιά εναντίον του Ελβετού Stéphane Grichting και έκανε κινήσεις γροθιάς εναντίον Ελβετών παικτών.
Στην 1η FC Cologne, επιτέθηκε σε έναν από τους συμπαίκτες του. Ο σύλλογος τότε του πρόσφερε ψυχολογική υποστήριξη. Ο Özalan την απέρριψε.
Το 2007, η 1η FC Köln τον απέβαλε μετά από κριτική στον προπονητή Christoph Daum. Μεταξύ άλλων, τον είχε κατηγορήσει για «έλλειψη επιθετικότητας».
Εξάλλου, δεν υπήρχε πλέον ένας σύλλογος που ήθελε να κάνει τις περιπέτειες του Özalan. Δεν μπορούσε να βρει νέο εργοδότη και ως εκ τούτου έπρεπε να τερματίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα. Είναι σημαντικό ότι παρά – ή μάλλον εξαιτίας – της επιθετικότητάς του, έκανε καριέρα στο ΑΚΡ του προέδρου Ερντογάν.
Μια άλλη πτυχή είναι επίσης ενδιαφέρουσα: ο Özalan έλαβε το βραβείο UEFA Fair Play όταν ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στην άμυνα που άφησε έναν αντίπαλο να περάσει στο δικό του γκολ στον αγώνα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1996 εναντίον της Κροατίας και δεν τράβηξε το φρένο έκτακτης ανάγκης, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες καταστάσεις.
Έτσι ο Κροάτης κατάφερε να πετύχει το μοναδικό και νικητήριο γκολ κόντρα στους Τούρκους. Ο Özalan επικρίθηκε έντονα από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης - επειδή θα μπορούσε να είχε αποτρέψει το γκολ με φάουλ. Ο Özalan είπε αργότερα ότι ποτέ δεν ήταν χαρούμενος για αυτό το βραβείο.
Αυτή η ιστορία δείχνει ότι ενώ ο Özalan θεωρεί ότι η χρήση βίας είναι επιτρεπτή σε ορισμένες καταστάσεις, έχει επίσης έναν προσωπικό κώδικα τιμής που απορρίπτει τη βία - όπως με τη μορφή τακτικού φάουλ - σε άλλα πλαίσια.
Η συμπεριφορά του αποκαλύπτει ένα πολύπλοκο σύστημα αξιών στο οποίο η βία και η τιμή δεν συνδέονται απλά, αλλά αξιολογούνται διαφορετικά ανάλογα με την κατάσταση.
Για εμάς τους Γερμανούς, αυτό είναι συνήθως μάλλον δύσκολο να κατανοηθεί. Είναι ακόμη πιο αδαές να αρνούμαστε αυτές τις διαφορές στους πολιτισμούς απλώς και μόνο για ιδεολογικούς λόγους.
Η αναγκαιότητα του διαλόγου
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά τις πολιτισμικές διαφορές, ιδίως όσον αφορά τη βία και την τιμή, προκειμένου να ξεπεραστούν οι αναπόφευκτες συγκρούσεις στις οποίες πρέπει αναπόφευκτα να οδηγήσει η συνύπαρξη ανθρώπων από εντελώς διαφορετικούς πολιτισμούς σε έναν περιορισμένο χώρο.
Μόνο με την αντιμετώπιση αυτών των διαφορών και αυτής της πιθανότητας σύγκρουσης μπορούμε να βρούμε τρόπους με τους οποίους άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά και με σεβασμό στην καλύτερη περίπτωση και διαφορετικά τουλάχιστον χωρίς σημαντικές κλιμακώσεις. Και πώς καταφέρνουμε να ελέγξουμε τις συνέπειες της εισαγωγής της βίας.
Σε μια εποχή μαζικής μετανάστευσης, πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που αυτό συνεπάγεται.
Το περιστατικό στο τουρκικό κοινοβούλιο πρέπει να μας υπενθυμίσει ότι οι πολιτισμικές διαφορές είναι πραγματικές και ότι δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε.
Και τέλος, για να αναφερθώ στον υπότιτλο αυτού του άρθρου - "Γιατί οι γροθιές δεν πετούν στην Bundestag, αλλά υπάρχουν στο τουρκικό κοινοβούλιο".
Εάν συνεχίσουμε να αγνοούμε τη σημασία της βίας και να επικαλούμαστε ταμπού τις πολιτισμικές διαφορές, είναι μόνο θέμα χρόνου να υψωθούν γροθιές και στην Bundestag.
Αν και μάλλον μέχρι τότε δεν θα μπορεί πλέον να ονομάζεται καθόλου Bundestag.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν είναι ποτέ σαν τις ταινίες του Μπρους Λι και του Τσάκι Τσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτές τις περιπτώσεις κάποιοι είναι θερμόαιμοι και ρίχνουν χαστούκια, μπουνιές και κλωτσιές, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τους συγκρατήσουν, κάποιοι άλλοι επευφημούν κάποιο από τα πρωταγωνιστικά στο επεισόδιο άτομο, κάποιοι άλλοι κατακρίνουν κάποιο άτομο που πρωταγωνίστησε στα επεισόδια και κάποιοι κάθονται εκ του μακρόθεν και απλά κοιτάζουν ή απολαμβάνουν ή τραβάνε βίντεο με το κινητό.