Τιμώντας τόν Π Α Τ Ε Ρ Α !

Οι πατέρες έχουν μια μοναδική επιρροή στα παιδιά τους όταν πρόκειται να ενσταλάξουν σοφία, σθένος και τον σωστό τρόπο ζωής. (Biba Kayewich)

Οι παγκόσμιες ημέρες κάποιου γεγονότος θεσμοθετούνται συνήθως μέσα από μία διάθεση μάλλον ψυχρής τυπικότητας για να μας υπενθυμίσουν τι πρέπει να θεωρούμε σημαντικό και περικλείονται από πυροτεχνήματα χαράς και πανηγυρισμών μικρής διάρκειας και περισσά εμπορικά κίνητρα.

Όμως μία ημέρα όπως είναι και η Γιορτή του Πατέρα δεν φτάνει για να τιμήσει, να αποτίσει σεβασμό και να γιορτάσει ένα από τα πιο πολύτιμα πρόσωπα στην ζωή ενός ανθρώπου.

Αφιερώνουμε το παρακάτω άρθρο ως ένα απειροελάχιστο φόρο τιμής, ως ένα μικρό "ευχαριστώ" στους Πατέρες και τους Παππούδες. 

Τους κουβαλάμε μέσα στα γονίδια, την καρδιά, τις σκέψεις, την ψυχή μας και είναι τιμή μας που βγήκαμε από εκείνους.

Εύχομαι να τους χαίρεστε και αν έχουν κοιμηθεί Καλό Παράδεισο! Καλή Ανάσταση! Καλή Αντάμωση!

Μ.Ζ.

Λίγα λόγια ως φόρος τιμής από κόρες και γιους για την Ημέρα του Πατέρα.

Από τον Jeff Minick

16 Ιουνίου 2024

Ενημέρωση: 17 Ιουνίου 2024

Ο επίσημος εορτασμός της Ημέρας του Πατέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σχετικά νέος. 

Μόλις το 1966 ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε μια διακήρυξη που όριζε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως ειδική ημέρα για να τιμήσει τους μπαμπάδες. Το 1972, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον έκανε την Ημέρα του Πατέρα επίσημη εθνική εορτή.

Αυτή η ξεχωριστή μέρα είναι η υπενθύμισή μας να αναλογιστούμε την πατρότητα. Οι κόρες και οι γιοι που αγαπούν και εκτιμούν τους πατεράδες τους κάνουν αυτή τη συγκεκριμένη Κυριακή ένα πάρτυ, χαρίζοντας στον μπαμπά δώρα και κάρτες, μπάρμπεκιου στην αυλή ή επισκέψεις σε ένα εστιατόριο. 

Παιδιά, μικροί και μεγάλοι, που έχουν χάσει αγαπημένους πατέρες από τον θάνατο, τους ευλογούν στη μνήμη τους. 

Την ημέρα αυτή, πολλοί από εκείνους των οποίων οι πατέρες τους εγκατέλειψαν ή τους κακομεταχειρίστηκαν υπενθυμίζουν στους εαυτούς τους να είναι καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι γονείς.

Φυσικά, το να θυμόμαστε και να εκτιμούμε τα χαρίσματα του πατέρα δεν είναι κάτι καινούργιο. Η ιστορία παρέχει μια αφθονία πατέρων που κέρδισαν την αγάπη των απογόνων τους, οι οποίοι όχι μόνο παρείχαν στα παιδιά τους για τις υλικές ανάγκες, αλλά τους ενστάλαξαν επίσης αρετές και συνήθειες τις οποίες είχαν ως εφόδια σε μια ζωή χαρών και θλίψεων.

Ας γνωρίσουμε μερικά από αυτά τα παιδιά και ας ακούσουμε τι έχουν να πουν για τους πατεράδες τους.

Ιστορικά πρόσωπα

Στον υιοθετημένο πατριό του, Αντωνίνο Πίο, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας και φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μ.Χ.) βρήκε «το πιο όμορφο μοντέλλο τέλειας ζωής». 

Τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα για τον Αντωνίνο προέρχονται από τους «Στοχασμούς», αυτό το εγχειρίδιο στωικισμού στο οποίο ο Αυρήλιος επαινεί ξανά και ξανά τον πατριό του που του ενστάλαξε αρετή, σοφία και τον σωστό τρόπο ζωής.

(Επάνω) Το έφιππο άγαλμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου βρίσκεται στην Piazza del Campidoglio στη Ρώμη στις 9 Φεβρουαρίου 2010. (Κάτω) Τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αντωνίνο Πίο διαδέχθηκαν οι υιοθετημένοι γιοι του Μάρκος Αυρήλιος και Λούκιος Βέρος. (Filippo Monteforte/AFP μέσω Getty Images, Jean-Pol GRANDMONT/CC BY-SA 3.0)

Σε αντίθεση με τις πρακτικές της εποχής του, ο Σερ Τόμας Μορ (1478-1535) έπαιξε με τα παιδιά του και τους έδωσε σε όλα – τρεις κόρες και έναν γιο – εξαιρετική εκπαίδευση. 

Αφού ο Ερρίκος Η ́ αποκεφάλισε τον Μορ επειδή αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον βασιλιά ως επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας, το πτώμα παραδόθηκε στην οικογένεια, αλλά το κεφάλι του Μορ τοποθετήθηκε στη Γέφυρα του Λονδίνου. 

Η λατρεμένη κόρη του Μαργαρίτα προμηθεύτηκε το κεφάλι κρυφά, ομολόγησε όταν συνελήφθη ότι το είχε κάνει από αγάπη για τον πατέρα της και απελευθερώθηκε. 

Είχε διατηρήσει το κεφάλι του πατέρα της και αργότερα θάφτηκε μαζί του στο φέρετρό της. Φρικιαστικό, ναι, αλλά σίγουρα δείχνει τις αγάπες μιας κόρης.

"Ο πατέρας μου συνδύαζε δύναμη και θάρρος με πραότητα, τρυφερότητα και μεγάλη ανιδιοτέλεια."

Theodore Roosevelt

Ο Theodore Roosevelt (1858-1919) ήταν φοιτητής στο Χάρβαρντ όταν πέθανε ο πατέρας του. Στην «Αυτοβιογραφία» του το 1913, ο μελλοντικός πρόεδρος έγραψε: «Ο πατέρας μου, Theodore Roosevelt , ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Συνδύαζε τη δύναμη και το θάρρος με την ευγένεια, την τρυφερότητα και τη μεγάλη ανιδιοτέλεια. ... Ποτέ δεν γνώρισα κανέναν που να παίρνει μεγαλύτερη χαρά από τη ζωή από τον πατέρα μου, ή κάποιον που να εκτελούσε τόσο δοσμένος ολόψυχα κάθε καθήκον».

Η Sonora Smart Dodd (1882-1978) τίμησε τον πατέρα της με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Το μεγαλύτερο από τα έξι παιδιά, η Sonora ήταν 16 ετών όταν πέθανε η μητέρα της. 

Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, είδε τον πατέρα της, William Smart, να αναλαμβάνει «το ρόλο του πατέρα-μητέρας στην ανατροφή των έξι παιδιών του. Αυτόν τον ρόλο τον ερμήνευσε με θάρρος και ανιδιοτέλεια μέχρι που βρεθήκαμε όλοι στα δικά μας σπίτια». 

Κατά συνέπεια, η Dodd πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της υποστηρίζοντας μια εθνικά αναγνωρισμένη Ημέρα του Πατέρα. Έζησε για να δει τον πρόεδρο Νίξον να κάνει αυτό το όνειρο επίσημη πραγματικότητα. «Ο πατέρας μου δεν δέχτηκε ποτέ την Ημέρα του Πατέρα ως προσωπική για τον εαυτό του», είπε το 1965. «Αλλά σε όλους τους πατέρες – άξιους πατέρες».

Σήμερα, η Dodd είναι γνωστή ως «Η Μητέρα της Ημέρας του Πατέρα».

(Επάνω) Sonora Smart Dodd, ιδρύτρια της Ημέρας του Πατέρα στο Spokane, Wash. Joel E. Ferris Research Archives στο Northwest Museum of Arts & Πολιτισμός/Ιστορική Εταιρεία της Ανατολικής Πολιτείας της Ουάσιγκτον. (Κάτω) Αποκόμματα εφημερίδων από εφημερίδες του Spokane σχετικά με την εκστρατεία για να γίνει η Ημέρα του Πατέρα αργία, το 1910. (Ευγενική παραχώρηση του Βορειοδυτικού Μουσείου Τεχνών και Πολιτισμού, Δημόσιος τομέας)

Σύγχρονες μαρτυρίες

Περισσότερα συστατικά θα μπορούσαν εύκολα να προστεθούν σε αυτό το κλασσικό στιφάδο φόρου τιμής και ανάμνησης, αλλά αποφάσισα να το αρωματίσω με μερικά σύγχρονα μπαχαρικά. 

Μαζί με μια εξήγηση, έστειλα δύο ερωτήσεις μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε περίπου 15 φίλους και δύο μέλη της οικογένειας: 

«Ποιες αξίες και χαρακτηριστικά χαρακτήρα θαυμάζω περισσότερο στον πατέρα μου; Ή αν θέλετε, τι τον κάνει καλό μπαμπά;»

Εδώ είναι μερικές από τις απαντήσεις τους.

Jenny: «Εκτιμώ ότι ο μπαμπάς μας δίδαξε να είμαστε εργατικοί και να εκτιμούμε την ομορφιά του κόσμου γύρω μας. Επίσης, έχω ευχάριστες αναμνήσεις (μεταξύ περίπου 3ης και 9ης τάξης) να ξυπνάω περιστασιακά αργά το βράδυ και να πηγαίνω στο στούντιο τέχνης του μπαμπά στο σπίτι μας. Τον έβλεπα να ζωγραφίζει, ρωτούσα για το τι ή ποιον ζωγράφιζε ή μιλούσαμε για άλλα πράγματα. Ποτέ δεν μου είπε ότι έπρεπε να επιστρέψω στο κρεββάτι. Είμαι σίγουρη ότι δεν έμενα πολύ ξύπνια πριν επιστρέψω στο κρεββάτι, αλλά αυτές είναι ξεχωριστές αναμνήσεις».

Anne: «Ο μπαμπάς μου ήταν ήρεμος. Υποθέτω ότι το χαρακτηριστικό του χαρακτήρα ήταν ήπιων τόνων, αλλά δεν υπήρχε ακαμψία σε αυτό. 

Νομίζω ότι πρέπει να είχε μια βαθιά προσευχητική ζωή, αν και ποτέ δεν μίλησε γι' αυτό. 

Τραγουδούσε στο σπίτι, αλλά όχι για επίδειξη. Δεν ήταν σώουμαν. Χαμογελούσε και γελούσε, διάβαζε πολύ. Το πιο σημαντικό για μένα, φαινόταν να απολαμβάνει την παρέα μου. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. 

Με δίδαξε ότι ήμουν πολύτιμη.

Δίδασκε με το παράδειγμά του -- ποτέ δεν δίδασκε ούτε κήρυττε. 

Απολάμβανε τη ζωή. Σίγουρα, δεν το έκανε πάντα, αλλά δεν εξαρτιόταν από το δράμα, οπότε σπάνια ξέραμε πότε ήταν αναστατωμένος. 

Σπάνια τον έβλεπα θυμωμένο. 

Θυμάμαι μια-δυο φορές που φορούσε σιωπηλά το καπέλο του, το είδος του καπέλου που φορούσαν οι άντρες τη δεκαετία του '50, και έβγαινε από την πόρτα. Η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη. Ήξερα ότι ήταν θυμωμένος, αλλά το έλεγχε».

Arnie: «Το 1967, ο πατέρας μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έναρξη της Little League Football στην κομητεία Davie της Βόρειας Καρολίνας. Είναι ακόμα ενεργό σήμερα. Ήταν πολύ αποφασισμένος να περάσει χρόνο και με τα έξι παιδιά του, συμπεριλαμβανομένης της προπόνησης μας στο ποδόσφαιρο, το μπέηζμπολ και το μπάσκετ».

"O πατέρας μου έπαιρνε πάντοτε τα πράγματα χαλάρα, δείχνοντας αγάπη και συγχωρητικότητα".

Annie

Annie: «Αυτό που πραγματικά εκτιμώ στον μπαμπά μου είναι η υπομονή και η καλοσύνη του. 

Δεν ήταν ποτέ ένας πατέρας στον οποίο θα ήταν τρομακτικό να πάω και να εξομολογηθώ όταν έκανα κάτι λάθος. 

Πάντα έπαιρνε τα πράγματα χαλαρά, δείχνοντας αγάπη και συγχώρεση. 

Κάνοντάς το αυτό, μου έδωσε μια καλύτερη εικόνα για το πώς είναι ο Θεός -- ένας στοργικός Επουράνιος Πατέρας που θέλει πάντοτε να έρχομαι σε Εκείνον για συγχώρηση, περιμένοντας με ανοιχτές αγκάλες αγάπης, αποδοχής και αποκατάστασης όταν ομολογώ τις αμαρτίες μου, αντί κάποιος απλώς να περιμένει να εκραγεί εναντίον μου με θυμό».

John: «Έβλεπε το καλό σε σένα, ό,τι κι αν γίνει. Ήταν πάντα αισιόδοξος με έναν ήσυχο τρόπο για τα παιδιά του».

John Henry (7 ετών): «Θα ήθελα να είμαι καλός μπαμπάς και άγιος άνθρωπος. Και ένας διασκεδαστικός και στοργικός μπαμπάς σαν τον μπαμπά μου».

Σε όλες αυτές τις κόρες και τους γιους, του παρελθόντος και του παρόντος, βρίσκουμε ένα φάσμα χαρακτηριστικών που εκτιμούσαν στους πατέρες τους: σοφία, υψηλά ηθικά πρότυπα, σκληρή δουλειά, θάρρος, εγκράτεια και υπομονή. Αν αποστάξουμε αυτές τις αρετές και τις πράξεις σε ένα μόνο συναίσθημα, βρίσκουμε αυτές τις τρεις λέξεις που όλα τα παιδιά θέλουν να ακούσουν από τους πατέρες τους: «Σ'   α γ α π ώ».

Με τα δικά μας λόγια και πράξεις, η Ημέρα του Πατέρα είναι η ευκαιρία μας να ανταποδώσουμε αυτό το μεγάλο δώρο, να πούμε «σ' αγαπώ» σε αυτούς τους άνδρες που έκαναν μια τόσο τεράστια διαφορά στη ζωή μας.

ΠΗΓΗ: In Praise of Fathers | The Epoch Times

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

Π Ι Ν Α Κ Ο Θ Η Κ Η :

 

(Emilia Pawlikowska, «Father and daughter»)

Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poets-about-father/2/ ]

Mirek Kuzniar, «Father with daughter in the forest»

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poets-about-father/4/ ]

ΠΗΓΗ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΖΩΓΡΑΦΙΩΝ:

Μπαμπά μου σε αγαπώ. Ποίημα της Σάσας Καραγιαννίδου - Πέννα, για την γιορτή του πατέρα. | PPT (slideshare.net)