Η ιστορία ενός θ α ύ μ α τ ο ς...

Μερικές φορές συμβαίνουν θαύματα στη ζωή μου.

Και τότε βλέπω καθαρά: κάποιος μέγας και άγνωστος έβαλε το χέρι του εδώ. 

Ίσως ένας άγγελος; 

Δεν ξέρω ... θέλω να μοιραστώ ένα τέτοιο θαύμα μαζί σας.

Ήταν το χειμώνα, αργά το βράδυ, σε μια τρομερή χιονοθύελλα. Αφού ζωγράφισα τον πίνακα και έπλυνα τα πινέλα, επέστρεφα σπίτι από το εργαστήριο. Βιαζόμουν, γιατί η οικογένεια με περίμενε στο σπίτι. Μα η χιονοθύελλα ήταν τόσο δυνατή, που δεν μπορούσα να δω τίποτα ακόμα και τρία βήματα μακριά μου — ήταν κατασκόταδο και το πηχτό χιόνι όλο και να πυκνώνει, να στριφογυρίζει και να λυσσομανά…

Και έτσι, κάνοντας όπισθεν, προσέκρουσε το αυτοκίνητό μου σε κάτι στο μέσον μιας αυλής. Το στομάχι μου έσκασε. Βγήκα. Έτσι κι έγινε — χτύπησα το αυτοκίνητο κάποιου άλλου.

Ήταν ένα μικρό πράσινο τζιπ, που στεκόταν σχεδόν στον ίδιο δρόμο, καλυμμένο από χιόνι, πράγμα που σημαίνει ότι βρισκόταν εδώ για πολύ καιρό. Και πόσο άσχημα παρκαρισμένο, εγκαταλειμμένο άμεσα. Έξυσα τον προφυλακτήρα του, όχι πολύ, αλλά ήταν ορατό. Και βλέπω, ότι το πίσω φανάρι μου ήταν σπασμένο.

Περπατούσα, κορνάριζα από το αυτοκίνητο. Κανένας... περπάτησα, φώναξα, τηλεφώνησα, ίσως με ακούσουν, ίσως κοιτάξουν έξω από το παράθυρο; Το χιόνι στροβιλιζόταν τυφλώνοντας τα μάτια μου. Τηλεφωνώ, αλλά τρέμω παντού. Και σκέφτηκα, «Άντε, τώρα. Φύγε. Είναι δικό του λάθος — γιατί αφήνει το αυτοκίνητό του οπουδήποτε;» Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και έφυγα.

Οδηγώ, αλλά νοιώθω αναγούλα. Και αυτό γίνεται όλο και χειρότερο. Έχω ήδη περάσει στη λεωφόρο, αλλά πονάω μέσα μου. Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Πάρε στροφή και επίστρεψε. Τοποθέτησα μια δήλωση παράβασης και το τηλέφωνό μου στο παρμπρίζ του τζιπ. Πήγα σπίτι κουρασμένη, αλλά ήδη ήρεμη.

Την επόμενη μέρα, το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία που συστήθηκε ως η μητέρα του ιδιοκτήτη αυτού του τζιπ.

— Ω, αυτό το κάνει πάντα σε μένα: αφήνει το αυτοκίνητο στη μέση της αυλής. Οι γείτονες παραπονιόντουσαν ήδη. Είναι ζωολόγος, πήγε σε μια αποστολή. Νέος, βιαστικός, ξέρεις…

Συναντηθήκαμε με αυτή την κυρία. Της έδωσα δεκαπέντε χιλιάδες ρούβλια για επισκευές. Τότε χωρίσαμε.

Και αυτή η ιστορία θα είχε ξεχαστεί, αν δεν υπήρχε μια υπέροχη συνέχεια.

Πήγαινα στη Μόσχα το καλοκαίρι. Ξαφνικά, μια φίλη μου με καλεί. Έχει πρόβλημα, χρειάζεται επειγόντως χρήματα, δεκαπέντε χιλιάδες. Ζητάει βοήθεια. Παρκάρω, προσπαθώ να μεταφέρω στην κάρτα της — κάτι δεν λειτουργεί σωστά... την καλώ.

— Λυπάμαι, η μεταφορά δεν γίνεται. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω.

Προχώρησα παραπέρα. Και μετά στο σηματοδότη, ενώ στο φρενάρισμα, κάποιος προσκρούει στον πίσω προφυλακτήρα μου. Και σπάει το ατυχές φανάρι μου.

Αποδείχθηκε, ότι ο νεαρός που ενοίκιασε το αυτοκίνητο που οδηγούσε, δεν μπορούσε να ελέγξει το φρενάρισμα.

— Λυπάμαι, αυτό το αυτοκίνητο μου είναι άγνωστο, αυτή είναι η πρώτη μου φορά που νοικιάζω από γραφείο, — ανησυχεί, και μου δίνει τα χρήματα, — να, δεκαπέντε χιλιάδες, πάρτε τα. Έχω αργήσει ... ας μην καλέσουμε την αστυνομία, εντάξει;

Τον ακούω, αλλά ακόμα φλυαρεί, ο καημένος:

— Και τι πράγματι, αποδείχθηκε; Βιάζομαι να φτάσω στο αεροδρόμιο, έχω ήδη σταθμεύσει το αυτοκίνητό μου στο σπίτι, έχω ένα τέτοιο τζιπ πράσινο. Και πάω σε μια αποστολή, είμαι ζωολόγος…

Στεκόμουν εκεί και τον κοιτούσα και δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Ρώτησα διακριτικά:

— Και το αυτοκίνητό σου, πού είναι παρκαρισμένο;

— Ναι, κοντά στο σπίτι, στην περιοχή Ντιναμό. Υπάρχουν επίσης εργαστήρια καλλιτεχνών εκεί, ξέρετε;

— Ναι. Γνωρίζω…

Ένoιωσα ακόμη και ζάλη εκείνη τη στιγμή.

«Ακούστε», του είπα, Μην μου δώσετε τα χρήματα. Μπορείτε να τα μεταφέρετε σε αυτόν τον αριθμό, αν είναι δυνατόν. Και υπαγόρευσα τον αριθμό τηλεφώνου της φίλης μου.

Έκανε τη μεταφορά.

— Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ! - είπε, και έπιασε πάλι το τιμόνι. — Συγγνώμη, βιάζομαι!

Συμπαθητικός τύπος. Πολύ αφηρημένος, αλλά καλός.

Δεν του είπα τίποτε για το θαύμα. Βιαζόταν, οπότε δεν του το είπα.

Αλλά, καταλάβατε τι συνέβη;

Πήγα στο τζιπ του το χειμώνα. Και πλήρωσα ακριβώς δεκαπέντε χιλιάδες ρούβλια. Και τώρα μου τα έδωσε πίσω. Την κατάλληλη στιγμή, όταν η φίλη μου χρειαζόταν ακριβώς αυτές τις δεκαπέντε χιλιάδες.

Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Αυτό είναι ένα πραγματικό θαύμα. Αυτό είναι το χέρι ενός αγγέλου.

«Γιατί συνέβη αυτό; Μάλλον για να βοηθήσω την φίλη μου. Προφανώς, χρειαζόταν πραγματικά βοήθεια.

Και γιατί μου συνέβη; Ίσως ο άγγελος αποφάσισε να με ανταμείψει έτσι; Για την επιστροφή μου σε αυτό το τζιπ σε μια χιονοθύελλα τη νύχτα;

Αλλά νομίζω ότι το κύριο σημείο είναι αυτό: μου δόθηκε ως δώρο αυτό το περιστατικό για εσάς. Για να μπορώ τώρα να μεταφέρω στους ανθρώπους το κύριο θαύμα: για μας πάντα, φροντίζουν πάντα από ψηλά. 

Και μερικές φορές μας βοηθούν προσεκτικά.

Και μας χαμογελούν από εκεί, πίσω από τα σύννεφα.

Να, σας τα διηγήθηκα. Ελπίζω να χαμογελάτε και σεις τώρα.

Αναστασία Κοβαλένκοβα
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Κωνσταντίνος Θώδης

foma.ru

5/15/2024

ΠΗΓΗ: «Τον κοίταξα και δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου» / Ορθοδοξία (pravoslavie.ru)