Ο άσκοπος πόλεμος των ιδεολογιών

Πώς οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν τη μία πλευρά του νομίσματος για να κάνουν τις μάζες να ικετεύουν για την άλλη και γιατί τελικά θα αποτύχουν.

A Lily Bit

27 Μαΐου 2024

Κάτω από τα άγρια κύματα κάθε παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού γεγονότος, μαίνεται μια αδυσώπητη, αλλά συχνά απαρατήρητη, μάχη. 

 

 

Αυτός ο πόλεμος δεν διεξάγεται με παραδοσιακά όπλα, αλλά με αφηγήσεις και γεγονότα, με δημοσιογραφικό πόλεμο και σιωπηλές ατομικές πράξεις ανυπακοής. 

 

 

Είναι μια σύγκρουση που ορίζεται από δύο φατρίες, φιλοσοφικά και πνευματικά πόλους που διαχωρίζονται.

Από τη μία πλευρά, ένα δίκτυο εταιρικών τιτάνων, ελίτ, τραπεζικών ιδρυμάτων, διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων, δεξαμενών σκέψης και πολιτικών πιόνια. 

 

 

Εργάζονται αδιάκοπα για να διαμορφώσουν τη δημόσια ψυχολογία και την κοινωνία στο όραμά τους για μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη».

 

Ένας κόσμος σχολαστικά συγκεντρωτικός, όπου κρατούν τα ηνία κάθε πτυχής της κυβέρνησης, του εμπορίου, της ζωής, ακόμη και των ηθικών αξιών. 

 

 

Αναφέρομαι σε αυτούς ως «παγκοσμιοποιητές», έναν όρο που χρησιμοποιούν περιστασιακά για τον εαυτό τους, με μια δόση ειρωνείας, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει.

 

Η άλλη πλευρά είναι ένα κίνημα που έχει αναδυθεί οργανικά, αυθόρμητα, χωρίς ιεραρχική δομή ηγεσίας. 

 

 

Ωστόσο, καθοδηγείται διακριτικά από παραδείγματα που θέτουν διάφοροι μέντορες και ακτιβιστές, δεσμευμένοι από ένα σύνολο αρχών που έχουν τις ρίζες τους στο φυσικό δίκαιο.

Είναι ένας ποικιλλόμορφος συνασπισμός θρησκευόμενων, αγνωστικιστών και αθεϊστών. 

 

 

Είναι ένα κίνημα ανθρώπων από όλα τα εθνικά και οικονομικά υπόβαθρα, ενωμένοι από μια ενιαία, ανυποχώρητη πίστη στο ένα πράγμα στο οποίο όλοι συμφωνούν - τα εγγενή, έμφυτα δικαιώματα στην ελευθερία. 

 

 

Θα τους αποκαλέσω δημιουργικά «Κίνημα Ελευθερίας».

Οι παγκοσμιοποιητές, με την αρπαγή τους στην εξουσία, απέχουν πολύ από το να είναι οι καλοπροαίρετοι διαχειριστές της ανθρωπότητας που απεικονίζουν τους εαυτούς τους να είναι. 

 

 

Το όραμά τους για μια συγκεντρωτική παγκόσμια τάξη είναι μια ανατριχιαστική δυστοπία, όπου οι ατομικές ελευθερίες θυσιάζονται στο βωμό του συλλογικού ελέγχου. 

 

 

Οι οικονομικές θεωρίες τους, τις οποίες πλασάρουν ως πανάκεια για τα παγκόσμια προβλήματα, είναι απλώς εργαλεία για την εδραίωση της εξουσίας και του πλούτου στα χέρια λίγων.

Το Κίνημα της Ελευθερίας, από την άλλη πλευρά, είναι ένας φάρος ελπίδας σε αυτό το σκοτάδι. 

 

 

Είναι μια απόδειξη του αδάμαστου ανθρώπινου πνεύματος που λαχταρά την ελευθερία, ένα προπύργιο ενάντια στο παλιρροϊκό κύμα της παγκοσμιοποίησης. 

 

 

Τα μέλη της, μέσα από τις ατομικές τους πράξεις θάρρους και ανυπακοής, ξαναγράφουν την αφήγηση της εποχής μας, αμφισβητούν το status quo και τολμούν να ονειρεύονται έναν κόσμο όπου η ελευθερία δεν είναι προνόμιο, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα.

Οι οικονομικές θεωρίες των παγκοσμιοποιητών, όπως τα κεϋνσιανά οικονομικά, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ψευδοεπιστημονικές δικαιολογίες για την αναδιανομή του πλούτου και τον κεντρικό έλεγχο. 

 

 

Υποστηρίζουν τις υπερβολικές κρατικές δαπάνες ως μέσο τόνωσης της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν πληθωρισμό, να υποτιμούν το νόμισμα και να επιβαρύνουν τις μελλοντικές γενιές με χρέος. 

 

 

Είναι παρόμοιο με την θεραπεία των συμπτωμάτων ενός ασθενούς χωρίς την αντιμετώπιση της υποκείμενης νόσου ή, χειρότερα, δημιουργώντας νέες ασθένειες στην διαδικασία.

Εν τω μεταξύ, το Κίνημα Ελευθερίας υπερασπίζεται την οικονομική ελευθερία, υποστηρίζοντας το υγιές χρήμα, την περιορισμένη κυβέρνηση και τις πραγματικές ελεύθερες αγορές. 

 

 

Κατανοούν ότι η πραγματική ευημερία προέρχεται από την ατομική επιχείρηση και την καινοτομία, όχι από την κυβερνητική παρέμβαση. 

 

 

Πιστεύουν στην δύναμη της ελεύθερης αγοράς να αυτοδιορθώνεται, να κατανέμει αποτελεσματικά τους πόρους και να προωθεί τον ανταγωνισμό και την δημιουργικότητα.

Στην σφαίρα της πολιτικής, οι παγκοσμιοποιητές πλασάρουν μια ψευδή διχοτόμηση αριστεράς και δεξιάς, δημιουργώντας ένα διχαστικό και πολωμένο κλίμα. 

 

 

Χειραγωγούν το πολιτικό φάσμα, στρέφοντας τους ανθρώπους τον έναν εναντίον του άλλου, ενώ διατηρούν την εξουσία τους. 

 

 

Είναι ένα πολιτικό θέατρο, ένα κουκλοθέατρο σχεδιασμένο για να αποσπάσει την προσοχή από την πραγματική ατζέντα τους.

 

Το Κίνημα της Ελευθερίας, αντιθέτως, υπερβαίνει αυτές τις τεχνητές διαιρέσεις. 

 

 

Αναγνωρίζει ότι η πραγματική πολιτική εξουσία βρίσκεται στο άτομο, όχι σε ένα πολιτικό κόμμα ή έναν κυβερνητικό θεσμό. 

 

 

Υποστηρίζει την επιστροφή στις συνταγματικές αρχές, την περιορισμένη διακυβέρνηση και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. 

 

 

Είναι ένα κίνημα που επιδιώκει να ενώσει, όχι να διαιρέσει, να ενδυναμώσει, όχι να ελέγξει.

 

 

Εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι απλοί θεατές σε αυτόν τον πόλεμο, εκείνοι που κάνουν τα στραβά μάτια και εκείνοι που είναι μακάρια απληροφόρητοι, όλοι σφάλλουν σοβαρά. 

 

 

Αυτή η σύγκρουση θα αγγίξει κάθε άτομο, μη αφήνοντας κανέναν αλώβητο.

Αυτός είναι ένας πόλεμος για το μέλλον της ανθρωπότητας, ένας αγώνας που θα διαμορφώσει το πεπρωμένο των επόμενων γενεών. 

 

 

Το αποτέλεσμα θα καθορίσει αν τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα έχουν την ελευθερία να επιλέξουν το δικό τους μονοπάτι, να αξιοποιήσουν τις πραγματικές τους δυνατότητες ως άτομα, ή αν θα αλυσοδεθούν από μια απρόσωπη, άψυχη τεχνοκρατία που ενδιαφέρεται ελάχιστα για τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους.

Όπως ίσως έχετε καταλάβει, δεν είμαι αμερόληπτη παρατηρητής σε αυτή τη μάχη. 

 

 

Υπάρχουν εκείνοι που, μέσα στην πνευματική τους αλαζονεία, προσπαθούν να απορρίψουν αυτήν την σύγκρουση ως μια απλή ιδεολογική διαμάχη, κατηγορώντας και τις δύο πλευρές ότι επιδιώκουν να επιβάλουν την κοσμοθεωρία τους στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. 

 

 

Θα έλεγα ότι τέτοια άτομα αγνοούν οικτρά το πραγματικό διακύβευμα.

Ο πόλεμος μεταξύ των παγκοσμιοποιητών και του Κινήματος Ελευθερίας δεν είναι μια ασήμαντη διαμάχη, αλλά ένας αγώνας για την ίδια την ψυχή της ανθρωπότητας. 

 

 

Είναι μια μάχη μεταξύ εκείνων που επιδιώκουν να ελέγξουν και εκείνων που επιδιώκουν να απελευθερώσουν, μεταξύ εκείνων που επιθυμούν να κυριαρχήσουν και εκείνων που επιθυμούν να ενδυναμώσουν.

 

Οι παγκοσμιοποιητές, με την ύπουλη ατζέντα τους, επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια παγκόσμια τάξη που καταπνίγει την ατομικότητα, τη δημιουργικότητα και την ελευθερία. 

 

 

Επιθυμούν να επιβάλουν μια ομογενοποιημένη, αποστειρωμένη εκδοχή της πραγματικότητας, όπου η ποικιλλομορφία της σκέψης αποθαρρύνεται και η συμμόρφωση ανταμείβεται. 

 

 

Μεταμφιέζονται σε σωτήρες, υποσχόμενοι μια ουτοπία ειρήνης και ευημερίας, αλλά στην πραγματικότητα προσφέρουν μόνο έναν δυστοπικό εφιάλτη ελέγχου και καταπίεσης.

Το Κίνημα της Ελευθερίας, από την άλλη πλευρά, αντιπροσωπεύει ακριβώς το αντίθετο. 

 

 

Υπερασπίζεται την υπόθεση της ατομικής ελευθερίας, του δικαιώματος κάθε ατόμου να ζει τη ζωή του όπως κρίνει κατάλληλο, εφόσον δεν παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων. 

 

Πιστεύει στη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, στην δυνατότητα κάθε ατόμου να επιτύχει μεγαλείο, αρκεί να του δοθεί η ελευθερία να το κάνει.

 

 

 

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ «ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ»

Οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν την τακτική της ψευδούς διχοτόμησης εδώ και αιώνες, διαιρώντας έθνη και λαούς ο ένας εναντίον του άλλου για να επωφεληθούν από το επακόλουθο χάος. 

 

 

Ωστόσο, η προαναφερθείσα διχοτόμηση είναι ίσως η πλησιέστερη που έχουν φτάσει ποτέ στο να παρουσιάσουν ένα πραγματικό χάσμα.

Η προηγούμενη έγκριση του δημοψηφίσματος για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, είχε προκαλέσει ένα κύμα προπαγάνδας από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. 

 

 

Το βασικό μήνυμα ήταν ότι οι «λαϊκιστές» βρίσκονται πίσω από την αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση και αυτοί οι λαϊκιστές θα επιφέρουν την πτώση των εθνών και της παγκόσμιας οικονομίας. Με άλλα λόγια, παγκοσμιοποίηση ίσον καλό, λαϊκισμός ίσον κακό.

Υπάρχει πράγματι ένας πραγματικός αγώνας μεταξύ των παγκοσμιοποιητών και εκείνων που αγωνίζονται για μια ελεύθερη, αποκεντρωμένη και εθελοντική κοινωνία. 

 

 

Απλώς τροποποίησαν ορισμένες από τις ετικέτες και την ορολογία. 

 

 

Η αποτελεσματικότητα αυτής της στρατηγικής για τις ελίτ μένει να φανεί, αλλά εξυπηρετεί τους σκοπούς τους με ορισμένους τρόπους.

 

Η χρήση του όρου «λαϊκιστής» είναι όσο το δυνατόν πιο κλινική και απομακρύνεται από την «ελευθερία». 

 

 

Υπονοεί όχι μόνο «εθνικισμό», αλλά μια εγωιστική μορφή εθνικισμού. 

 

 

Και η σύνδεση που οι παγκοσμιοποιητές ελπίζουν ότι θα κάνουν οι άνθρωποι είναι ότι ο εγωιστικός εθνικισμός οδηγεί σε καταστροφικό φασισμό (δηλαδή, Ναζί). Έτσι, όταν ακούτε τον όρο «λαϊκιστής», θέλουν να σκέφτεστε τους «ναζί».

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η αφήγηση της ανόδου του λαϊκισμού συμπίπτει με τις τρομερές προειδοποιήσεις από τις ελίτ ότι τέτοια κινήματα θα προκαλέσουν μια παγκόσμια οικονομική κατάρρευση εάν συνεχίσουν να κερδίζουν δυναμική. 

 

 

Φυσικά, οι ελίτ ενορχηστρώνουν μια οικονομική κατάρρευση εδώ και χρόνια, και έχουμε ήδη αισθανθεί τις επιπτώσεις της εδώ και αρκετό καιρό. 

 

 

Σε μια πονηρή κίνηση, οι ελίτ προσπάθησαν να επαναπροσδιορίσουν το κίνημα της ελευθερίας ως «λαϊκιστικό» (Ναζί) και να χρησιμοποιήσουν τους ακτιβιστές της ελευθερίας ως αποδιοπομπαίους τράγους για την οικονομική κρίση που σχεδίασαν.

Άρα γε, θα πέσει πλήρως το κοινό σε αυτήν την παγίδα; Δεν είμαι βέβαιη. 

 

 

Πιστεύω ότι αυτό εξαρτάται από το πόσο αποτελεσματικά θα εκθέσουμε τη στρατηγική τους πριν η κατάρρευση γίνει πολύ βαθιά ριζωμένη. 

 

 

Ωστόσο, οι ελίτ χειρίστηκαν την οικονομική κατάρρευση επιδέξια.

 

Δεν υπάρχει λύση που να μπορεί να το αποτρέψει από το να ξεδιπλωθεί. 

 

 

Ακόμα κι αν κάθε παγκοσμιοποιημένος εγκληματίας προσαχθεί στη δικαιοσύνη αύριο και η έντιμη ηγεσία αποκατασταθεί στην κυβέρνηση, οι αριθμοί δεν μπορούν να αλλάξουν και δεκαετίες αγώνων θα χρειαστούν προτού οι εθνικές οικονομίες μπορέσουν να ανθίσουν για άλλη μια φορά.

 

 

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Αυτή είναι μια ακόμη μηχανορραφία των παγκοσμιοποιητών, μια πονηρή στρατηγική για να διασπάσουν τις κοινωνίες και να υποκινήσουν το χάος, το οποίο μπορούν στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν για την ατζέντα τους για κεντρικό έλεγχο. 

 

 

Αν έχετε κάποιο σκεπτικισμό σχετικά με την κατασκευασμένη φύση του φασισμού και του κομμουνισμού, σας ικετεύω να εμβαθύνετε στη σχολαστικά τεκμηριωμένη έρευνα του Antony Sutton. Τα ευρήματά του είναι πολύ εκτενή για να συνοψιστούν επαρκώς εδώ, αλλά σίγουρα αξίζουν τον έλεγχό σας.

Στο σύγχρονο τοπίο, βλέπουμε ελίτ όπως ο George Soros να χρηματοδοτούν και να υποκινούν την τελευταία εκδήλωση των κομμουνιστικών δυνάμεων, που ενσωματώνονται σε ομάδες κοινωνικής δικαιοσύνης όπως το Black Lives Matter. 

 

 

Η κολεκτιβιστική φρενίτιδα και η οργουελιανή συμπεριφορά που επιδεικνύουν αυτές οι οντότητες που έχουν εμμονή με την φυλή, συμπεριλαμβανομένου του BLM και των φεμινιστριών του τρίτου κύματος, προκαλεί μια σοβαρή αντίδραση από τους συντηρητικούς. 

 

 

Αυτά τα άτομα, κουρασμένα από την υπαγόρευση για κάθε θέμα και κάθε στιγμή, φτάνουν στο οριακό σημείο τους. Και αυτό, φίλοι μου, είναι  πολύ αντικειμενικό...

Για να κατανοήσουμε την κατάσταση της Αμερικής το 2024, αρκεί να κοιτάξουμε πίσω στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της ταραχώδους δεκαετίας του 1930. 

 

 

Η ήπειρος κατακλύστηκε από κομμουνιστές ταραχοποιούς, άλλους γνήσιους και άλλους κατασκευασμένους από το ίδιο το κατεστημένο, υποκινώντας εργασιακές αναταραχές και δημοσιονομική αστάθεια. 

 

 

Οι ελίτ στην συνέχεια χρηματοδότησαν και προώθησαν τον φασισμό ως αντίδοτο στον κομμουνισμό. 

 

 

Ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς συντηρητικοί, οδηγημένοι στο χείλος του γκρεμού από την αμείλικτη πρόκληση των κομμουνιστών, μεταμορφώθηκαν σε κάτι εξίσου τερατώδες ως απάντηση.

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να παραπαίουν στον ίδιο γκρεμό εάν δεν επιδείξουμε σύνεση. 

 

 

Οι πυροβολισμοί στο Τέξας χρησιμεύουν ως μια τέλεια ευκαιρία για τους παγκοσμιοποιητές να προωθήσουν την ατζέντα τους. 

 

 

Σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή: από τη μία πλευρά, οι Δημοκρατικοί πρόεδροι παροτρύνουν τους φιλελεύθερους να αντιμετωπίσουν την αστυνομική βαρβαρότητα ομοσπονδοποιώντας περαιτέρω την επιβολή του νόμου. 

 

 

Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν ότι μια πιο στρατιωτικοποιημένη αστυνομική παρουσία είναι η λύση για να περιοριστούν ομάδες όπως το BLM από το να προκαλέσουν περαιτέρω αναστάτωση. 

 

 

Παρατηρήσατε ότι η μόνη λύση που προσφέρεται είναι η αυξημένη ομοσπονδιακή παρουσία στους δρόμους μας;

Ωστόσο, αντιλαμβάνομαι ένα σημαντικό ελάττωμα στο σχέδιο των παγκοσμιοποιητών να ενορχηστρώσουν μια κομμουνιστική εναντίον φασιστικής αναμέτρησης στις ΗΠΑ, και αυτό το ελάττωμα έγκειται στην ύπαρξη του Κινήματος Ελευθερίας. 

 

 

Το κίνημα έχει ωριμάσει σημαντικά στην παρουσία και την επιρροή του στα μέσα ενημέρωσης. 

 

 

Τώρα ασκεί αρκετή επιρροή για να εξουδετερώσει ορισμένες πτυχές του αυξανόμενου φασιστικού αισθήματος μεταξύ της πολιτικής Δεξιάς.

Η μόνη βιώσιμη επιλογή των ελίτ είναι να οικειοποιηθούν το Κίνημα της Ελευθερίας.

 

 

Αν μπορούν να χειραγωγήσουν τους υποστηρικτές της ελευθερίας ώστε να υποστηρίξουν ένα φασιστικό σύστημα, θα βρίσκονται στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής νίκης. 

 

 

Ωστόσο, αυτό το σενάριο είναι εξαιρετικά απίθανο, δεδομένης της ακλόνητης προσήλωσης των υποστηρικτών της ελευθερίας στις αρχές τους.

 

Οι ελίτ μπορεί να καταφέρουν να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα του κοινού να ευθυγραμμιστεί με το ψευδές παράδειγμά τους, αλλά αν αποτύχουν να παγιδεύσουν τα εκατομμύρια που απαρτίζουν το Κίνημα της Ελευθερίας, το έργο τους γίνεται εκθετικά πιο δύσκολο.

 

 

ΗΘΙΚΗ ΠΥΞΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΗΘΙΚΟΥ ΡΑΤΙΒΙΣΜΟΥ

Οι παγκοσμιοποιητές επιδιώκουν να προωθήσουν τον ηθικό σχετικισμό ως μέσο ελέγχου, ελπίζοντας να δημιουργήσουν μια κοινωνία που εύκολα χειραγωγείται και κυβερνάται. 

 

 

Αφαιρώντας τα θεμέλια του σωστού και του λάθους, στοχεύουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου οι διεστραμμένες επιθυμίες και οι ατζέντες τους μπορούν να ανθίσουν ανεξέλεγκτα. 

 

 

Ωστόσο, η έμφυτη ανθρώπινη συνείδηση είναι ένα τρομερό εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Η συνείδηση δεν είναι προϊόν κοινωνικής διαμόρφωσης ή πολιτισμικών κανόνων, αλλά μάλλον μια εγγενής πτυχή της ανθρώπινης ψυχής. 

 

 

Είναι η φωνή μέσα μας που μας οδηγεί προς το καλό και μακριά από το κακό. 

 

 

Δεν είναι μια γκρίζα ζώνη ανοιχτή σε ερμηνείες, αλλά μια πυξίδα που μας δείχνει προς την αλήθεια. 

 

 

Οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να επιδιώκουν να θολώσουν την κρίση μας και να μπερδέψουν τις αισθήσεις μας, αλλά δεν μπορούν να διαγράψουν την συνείδησή μας.

Η έννοια του ηθικού σχετικισμού δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά και επικίνδυνη. 

 

 

Επιδιώκει να διαγράψει τη γραμμή μεταξύ σωστού και λάθους, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου το κακό μπορεί να μεταμφιεστεί σε καλό. 

 

 

Είναι μια ύπουλη ιδεολογία που επιδιώκει να υπονομεύσει την ηθική μας και να διαφθείρει τις ψυχές μας. 

 

 

Οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να το προωθούν ως μέσο προόδου, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο ελέγχου.

Η ιδεολογία του ηθικού σχετικισμού μπορεί να είναι διαδεδομένη στη λαϊκή μας κουλτούρα, αλλά δεν έχει ακόμη εδραιωθεί πλήρως. 

 

 

Αυτή είναι μια απόδειξη της δύναμης της ανθρώπινης συνείδησης και της έμφυτης επιθυμίας μας για δικαιοσύνη και αλήθεια.

ΚΟΛΕΚΤΙΒΙΣΜΟΣ VS. ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΥ

Στην ουσία, το βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης είναι η θυσία της κυριαρχίας και του ατομικισμού για το γενικότερο καλό της συλλογικότητας. 

 

 

Ωστόσο, η ίδια η φύση των ομάδων είναι αφηρημένη, υπάρχει μόνο όσο τα άτομα μέσα σε αυτές τις αναγνωρίζουν ως βιώσιμες.

Οι ελίτ πρέπει να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο ατομικισμός είναι απειλή και ότι ο κολεκτιβισμός είναι η μόνη λύση για την πρόληψη των καταστροφών που προκαλούνται από εκείνους που επιδιώκουν την ανεξαρτησία. 

 

 

Ωστόσο, οι περισσότερες από τις καταστροφές που αντιμετωπίζουμε σε εθνική ή παγκόσμια κλίμακα ενορχηστρώνονται από τις ελίτ, όχι από αδίστακτα άτομα ή κυρίαρχα έθνη. 

 

 

Στην συνέχεια, χρησιμοποιούν αυτές τις κρίσεις για να διασύρουν την ίδια την έννοια της κυριαρχίας, χαρακτηρίζοντάς την ως βάρβαρο κατάλοιπο του παρελθόντος που πρέπει να εξαλειφθεί.

Για να ενισχυθεί η ανάγκη για κολεκτιβισμό, οι παγκοσμιοποιητές πρέπει να συνεργαστούν με τους ανθρώπους σε ψυχολογικό επίπεδο. 

 

 

Ενώ οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη επιθυμία να αλληλεπιδρούν με τους συνανθρώπους τους, διαθέτουν επίσης μια έμφυτη ταυτότητα και κίνητρο να επιδιώξουν τη δική τους ανάπτυξη χωρίς παρεμβολές. 

 

 

Οι άνθρωποι απολαμβάνουν να είναι μέρος μιας ομάδας εφόσον η συμμετοχή τους είναι υγιής, εθελοντική και βασίζεται στην επιλογή.

 

Ωστόσο, οι άνθρωποι είναι εγγενώς φυλετικοί, με ψυχολογικά και βιολογικά όρια στο μέγεθος της φυλής που προτιμούν. 

 

 

Ο καθηγητής Robin Dunbar, ένας εξέχων εξελικτικός ψυχολόγος στην δεκαετία του 1990, ανακάλυψε ένα γνωστικό όριο στον αριθμό των ατόμων με τα οποία οποιοδήποτε άτομο μπορεί να διατηρήσει σταθερές σχέσεις. 

 

 

Ο αριθμός αυτός κυμαίνεται από 100 έως 200 άτομα. 

 

 

Ομοίως, υπάρχει περιορισμός στο μέγεθος των αποτελεσματικών ομάδων έναντι των αναποτελεσματικών, με τις αποτελεσματικές φυλές και κοινότητες να πέφτουν συνήθως μεταξύ 500 και 2500 ατόμων.

Το ανθρώπινο μυαλό δεν προσαρμόζεται καλά σε τεράστιες φυλετικές ομάδες και η ιδέα μιας «παγκόσμιας φυλής» συναντά αντίσταση. 

 

 

Οι άνθρωποι λειτουργούν καλύτερα σε μικρότερες ομάδες και δεν εκτιμούν τον εξαναγκασμό να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε ομάδα, ειδικά μεγαλύτερες.

 

Αυτό μπορεί να εξηγήσει την αίσθηση απομόνωσης που βιώνουν όσοι ζουν σε αστικές περιοχές, παρά το γεγονός ότι περιβάλλονται από εκατομμύρια γείτονες και εκατοντάδες συνεργάτες. 

 

 

Εξακολουθούν να αισθάνονται μόνοι επειδή δεν έχουν μια λειτουργική φυλή αποδεκτού μεγέθους.

Ενώ μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπορεί να ενωθεί κάτω από ένα ηχηρό ιδανικό, το οποίο είναι ο πρωταρχικός λόγος για να σχηματιστούν τα έθνη, αυτή είναι η έκταση της εθελοντικής ένωσης. 

 

 

Ο παγκοσμιοποιημένος κολεκτιβισμός αντιτίθεται στην ανθρώπινη φύση. 

 

 

Οι άνθρωποι ενστικτωδώς την αναγνωρίζουν ως πράξη δύναμης και καταπίεσης και αναπόφευκτα θα αντισταθούν στον ψεύτικο φυλετισμό της καθώς αρχίζουν να βλέπουν την αληθινή της φύση.

 

 

ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η επιδίωξη των παγκοσμιοποιητών για πλήρη έλεγχο δεν είναι μόνο ανέφικτη, αλλά και θεμελιωδώς ελαττωματική. 

 

 

Ο στόχος του πλήρους μικροελέγχου είναι μαθηματικά και ψυχολογικά αδύνατος και η παραληρηματική τους αναζήτηση γεννά αδυναμία.

Η Αρχή της Αβεβαιότητας του Heisenberg απεικονίζει αυτό το ζήτημα, καθώς υπαγορεύει ότι οποιοσδήποτε παρατηρεί ένα σύστημα σε δράση μπορεί ακόμα να επηρεάσει τη συμπεριφορά αυτού του συστήματος έμμεσα ή ασυνείδητα με τρόπους που δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει. 

 

 

Αυτός ο περιορισμός έχει ως αποτέλεσμα άγνωστες ποσότητες, καθιστώντας αδύνατη την προβλεψιμότητα και τον πλήρη έλεγχο του συστήματος ανέφικτο.

 

Αυτή η αρχή ισχύει και για την ανθρώπινη ψυχολογία, όπως έχουν ανακαλύψει οι ψυχαναλυτές κατά την θεραπεία ασθενών. 

 

 

Ο παρατηρητής δεν μπορεί ποτέ να παρατηρήσει τον ασθενή του χωρίς να επηρεάσει έμμεσα τη συμπεριφορά του με απρόβλεπτους τρόπους. 

 

 

Επομένως, ουδέποτε μπορεί να γίνει απολύτως αντικειμενική ανάλυση του ασθενούς αυτού.

Αυτό που επιδιώκουν οι ελίτ είναι ένα σύστημα με το οποίο μπορούν να παρατηρούν και να επηρεάζουν όλους μας με κάθε λεπτομέρεια χωρίς να προκαλούν μια αντίδραση που δεν θα περίμεναν. 

 

 

Ωστόσο, οι νόμοι της φυσικής και της ψυχολογίας καθιστούν αυτό το επίπεδο ελέγχου αδύνατο. 

 

 

Θα υπάρχουν πάντα άγνωστες ποσότητες, ελεύθερες ρίζες και μπαλαντέρ που μπορούν να ρίξουν ακόμη και μια φαινομενικά τέλεια ουτοπία.

 

Επιπλέον, η Απόδειξη Μη Πληρότητας του Kurt Godel παρέχει μια μαθηματική εξήγηση του αγώνα των ελίτ ενάντια σε άγνωστες ποσότητες και την αναπόφευκτη αποτυχία τους. 

 

 

Το έργο του Godel απέδειξε ότι το άπειρο είναι ένα παράδοξο που δεν μπορεί να οριστεί μέσω των μαθηματικών.

Ο Bertrand Russell, ένας πολύ γνωστός παγκοσμιοποιητής, εργάστηκε ακούραστα για να δείξει ότι ολόκληρο το σύμπαν θα μπορούσε να χωριστεί σε αριθμούς. 

 

 

Ωστόσο, οι προσπάθειες του Russell ήταν άκαρπες και η απόδειξη του Godel αργότερα συνέτριψε τη θεωρία του. Ο Russell αντιτάχθηκε στην απόδειξη του Godel, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Η μαθηματική απόδειξη του Godel κατέστρεψε τον ίδιο τον πυρήνα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, αποδεικνύοντας ότι οι παγκοσμιοποιημένες φιλοδοξίες της θεότητας δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. 

 

 

Υπάρχουν όρια στη γνώση του ανθρώπου και όρια σε αυτό που μπορεί να ελέγξει. 

 

 

Αυτό είναι κάτι που οι παγκοσμιοποιητές δεν μπορούν ποτέ να δεχτούν, γιατί αν το έκαναν, κάθε προσπάθεια που έχουν κάνει για δεκαετίες, αν όχι αιώνες, θα ήταν άσκοπη.

 

Το ζήτημα είναι ένα θέμα άγνωστων ποσοτήτων. 

 

 

Μπορεί ποτέ η ανθρώπινη κοινωνία να κυριαρχηθεί πλήρως, ή είναι η πράξη της εξέγερσης ενάντια στα καταπιεστικά συστήματα μέρος της φύσης; 

 

 

Η συνεχής προσοχή του κατεστημένου στην ιδέα του «μοναχικού λύκου» και η ζημιά που μπορεί να κάνει ένα άτομο που ενεργεί έξω από τις επιταγές του συστήματος υποδηλώνει ότι οι ελίτ φοβούνται τις απρόβλεπτες αντιδράσεις που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την εξουσία τους.

 

 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές είναι καταδικασμένοι να χάσουν. 

 

 

Δεν μπορούν ποτέ να γνωρίζουν όλα τα άγνωστα. 

 

 

Δεν μπορούν ποτέ να ελέγξουν όλες τις ελεύθερες ρίζες. 

 

 

Πάντα θα υπάρχει εξέγερση. 

 

 

Πάντα θα υπάρχει ένα κίνημα ελευθερίας.

Το σύνολο του ουτοπικού σχήματος τους περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη να απομακρυνθούν τα άγνωστα. 

 

 

Ωστόσο, ο έλεγχος σε αυτά τα επίπεδα είναι τόσο αδύναμος που γίνεται άχρηστος και θανάσιμα επικίνδυνος.

Μέσα στην αλαζονεία τους, αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των ίδιων των επιστημών που λατρεύουν και έθεσαν το τελικό τέλος τους σε πέτρα. 

 

 

Ενώ μπορεί να αφήσουν ένα σημαντικό μονοπάτι καταστροφής στο πέρασμά τους, είναι ήδη γραμμένo. 

 

 

Δεν θα κερδίσουν.

ΠΗΓΗ: The Pointless War of the Ideologies - A Lily Bit

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ