Εικόνα: Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου, από τον Joos van Craesbeeck (1650)
Το πέρασμα του χρόνου τρέχει σε κύματα. Αυτό μπορεί να μελετηθεί ιδιαίτερα καλά στις δημόσιες εκδηλώσεις, μεταξύ άλλων.
Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι 2024, μπορεί κανείς να μελετήσει πώς εξαπλώνεται το φαινόμενο της παρακμής προκειμένου να προωθηθεί περαιτέρω η αποθάρρυνση του πληθυσμού.
Η εκτεθειμένη ηθική παρακμή και ο σατανικός συμβολισμός έχουν γίνει πανταχού παρόντες και αξίζουν το δικό τους κείμενο εγκαίρως. Προς το παρόν, εδώ είναι ένα προσαρμοσμένο κείμενο από το αρχείο.
Ο στρατιωτικός στρατηγός Sir John Glubb απεικόνισε τον κύκλο της παρακμής των αυτοκρατοριών στο δοκίμιό του "The Fate of Empires".
Χαρακτηρίζει την παρακμή ως ηθική-πνευματική ασθένεια, την αίσθηση ότι δεν αξίζει πλέον να αντιστέκεσαι.
Η απαισιοδοξία και η επιπολαιότητα έρχονται και φεύγουν μετά από μια περίοδο ευημερίας, το δωρεάν φαγητό και η διασκέδαση είναι όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι και ρηχοί αστέρες είναι τα πρότυπα.
Είναι δύσκολο να μην σκεφτούμε τις σημερινές συζητήσεις σχετικά με τον νομισματικό πληθωρισμό, τον γενικά αχαλίνωτο εθισμό στα τυχερά παιχνίδια μέσω smartphone και τη λατρεία των αστέρων γύρω από τους τηλεοπτικούς σεφ.
Όποιος κοιτάζει πίσω εκατό χρόνια δεν θα πρέπει επομένως να τυφλωθεί από το ψεύτικο χαρτονόμισμα χρυσού της δεκαετίας του 1920, το οποίο ήταν τελικά πάνω απ' όλα μηδενιστικό, μια πολιτισμική καταστροφή.
Εκείνοι που αφήνουν ένα κενό αξιών αφήνουν την εγκατάσταση νέων αξιών σε άλλους. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να συμφωνήσει στα πρότυπα της συνύπαρξής της αντικαθίσταται απλά από μια άλλη.
Ο μηδενισμός είναι σαν να παραγγέλνεις ένα ποτήρι μπύρα αλλά να παίρνεις μόνο μισό ποτήρι αφρό.
Η μονάδα μέτρησης εξακολουθεί να είναι σωστή, αλλά όχι το περιεχόμενο.
Ο Jean Baudrillard περιγράφει το φαινόμενο του εκσπλαχνισμού ως "simulacrum": οι έννοιες είναι τώρα μόνο μια αντανάκλαση του περιεχομένου τους. Είναι σαν το εικονίδιο στην επιφάνεια εργασίας που αναφέρεται σε έναν ανύπαρκτο φάκελλο.
Μια προσομοιωμένη πραγματικότητα υπερτίθεται στην πραγματική πραγματικότητα και συγχωνεύεται ανεπαίσθητα μαζί της.
Τα τελευταία δέκα χρόνια σημαδεύτηκαν από συνεχή υποτίμηση: από την αξιοπιστία, από τα χρήματα, από τα διπλώματα, από την πληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης, από την ικανότητα σε κορυφαία αξιώματα.
Εάν υπάρχουν όλο και λιγώτεροι άνθρωποι πίσω από θεσμούς που βλέπουν τους εαυτούς τους ως θεματοφύλακες ενός προτύπου αξιών – όπως η ελευθερία του Τύπου, η επιστήμη, η κουλτούρα της συζήτησης – τότε δεν υπάρχει ανάγκη για ολόκληρο το θεσμό της βιτρίνας.
Τα οικονομικά μεγέθη εξακολουθούν να είναι καλά, αλλά τα ρήγματα γίνονται ορατά, το πρώτο χρηματιστήριο πέφτει, αυξάνοντας τις πτωχεύσεις εταιρειών. Το σύστημα βγαίνει αργά από την κόλλα.
Ο κόσμος είναι χρεωμένος με περισσότερο από τρεις φορές την οικονομική παραγωγή - σε ποιον;
Οι τιμές των μετοχών αυξάνονται, ενώ τα κέρδη των εταιρειών παραμένουν στάσιμα. Εκείνοι που ξοδεύουν χρήματα ανταμείβονται, εκείνοι που τα συσσωρεύουν τιμωρούνται. Απλά μιλάμε για κρίση;
Η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, μίλησε πρόσφατα για σημεία συμφόρησης ρευστότητας στο νομισματικό σύστημα.
Η γερμανική αρχή χρηματοπιστωτικής εποπτείας Bafin προειδοποίησε πριν από χρόνια για δυσκολίες σε τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία και ασφαλιστές ζωής.
Και ο πρώην πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, Hans-Jürgen Papier, είδε διάβρωση του κράτους δικαίου ακόμη και πριν από τον κορωνοϊό.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, προστέθηκαν μόνο περαιτέρω παραβιάσεις της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Και όχι, δεν εννοώ την ασυνέπεια της Deutsche Bahn (Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι).
Όπου βασιλεύει το ψέμμα, προσελκύει εκείνους που τρέφονται από αυτό.
Η σημερινή άνοδος των αντιτιθέμενων δυνάμεων είναι ένας δείκτης της αδυναμίας των θεσμών. Στοιχεία που αποσυντίθενται από το σύστημα, όπως ορισμένα έντομα, δομές στόχων που είναι ήδη σάπιες, ωθούν αυτό που ήδη πέφτει. Το αν το νέο είναι καλύτερο πρέπει πάντα να αποδεικνύεται εκ νέου. Επί του παρόντος, είναι το υπάρχον που γίνεται όλο και πιο υγροποιημένο και διαλύεται. Και με την ενεργό συμμετοχή όσων εμπλέκονται σε υπεύθυνη θέση.
Αυτές είναι οι στιγμές που οι εκπρόσωποι των ίδιων των θεσμικών οργάνων γίνονται μέρος του προβλήματος.
Το ανώτατο αξίωμα στη Γερμανία, αυτό του Ομοσπονδιακού Προέδρου, είναι ένα παράδειγμα ενός τέτοιου ελεύθερου και χωρίς πυξίδα θεσμού, ο οποίος δεν είναι ηθικός, αλλά μόνο ηθικολόγος και καλεί σε συνεχή βρόχο τη σωτηρία της δημοκρατίας από τον πολίτη, αλλά και ενώπιον του πολίτη.
Αλλά δεν γίνεται κανείς ηθική αυθεντία δυνάμει του αξιώματός του, αλλά μόνο δυνάμει της εκπλήρωσης του αξιώματός του.
Το ίδιο ισχύει και για τον ολοένα και πιο σιωπηλό πολιτιστικό τομέα, τις εκκλησίες ή το Ινστιτούτο Robert Koch (RKI). Η θεσμική παρακμή είναι ουσιαστικά μια προδοσία του ίδιου του καθήκοντος. Και αποκαλύπτει τη σήψη στις περιοχές υποστήριξης.
Είναι λοιπόν καιρός ο ίδιος ο πολίτης να γίνει προπύργιο υπεράσπισης αξιών. Γιατί: Θεσμοί δεν υπάρχουν καθόλου. Είναι πάντα μια βιτρίνα. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που τηρούν τα πρότυπα. Τελικά, μπορεί να είναι ο καθένας – και έτσι να γίνει ο ίδιος αυθεντία.
Αυτή είναι επίσης μια μορφή αντίστασης, και ίσως ακόμη και ένα σχέδιο για άλλες μορφές της:
δείχνοντας στους υπάρχοντες θεσμούς πόσο άχρηστοι έχουν γίνει εάν οποιοσδήποτε μπορεί να εκτελέσει αυτή τη λειτουργία καλύτερα.
ΠΗΓΗ: Im Abwärtsstrudel der Dekadenz - by Milosz Matuschek (freischwebende-intelligenz.org)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε ! Με τον Χριστό καθημερινά στην καρδιά μας η χωρίς Χριστό και την ανομία της ψευτοκουλτουρας του δήθεν πολιτισμού μας?
ΑπάντησηΔιαγραφή