Η Νέα Παγκόσμια Τάξη α π α ι τ ε ί έναν ν έ ο θεό

Ένα άρθρο που πρέπει να διαβαστεί καθώς ξεγυμνώνει την άκρως νοσηρή και εωσφορική σύλληψη του δημιουργού της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι να συνδέσει με απατηλό τρόπο τον Μυστικό Δείπνο με τα διονυσιακά δείπνα, προκαλώντας σύγχυση και διχασμό για το τί ήταν και τί όχι, σηματοδοτώντας ξεκάθαρα την σύγκρουση με τον Χριστιανισμό και την απόρριψή του από την ΝΠΤ.

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΝΩΜΗΣ

Το 2015, υπήρξε ένα διαδικτυακό ιογενές φαινόμενο με επίκεντρο το χρώμα ενός φορέματος. 

Ήταν, άρα γε, μπλε και μαύρο ή ήταν λευκό και χρυσό; 

Αυτό το απρόβλεπτο δράμα δίχασε νοικοκυριά, επιχειρήσεις και, φαινομενικά, ολόκληρο τον πλανήτη. 

Στο αποκορύφωμά του, ο όρος #TheDress εμφανίστηκε σε 11.000 tweets ανά λεπτό. Όπως και να αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι τα χρώματα του φορέματος, ήταν αδύνατο να το δουν διαφορετικά, παρά την αγανάκτηση και την επιμονή εκείνων που το έβλεπαν σε άλλα χρώματα.

Το αναφέρω αυτό λόγω της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. 

Γίναμε μάρτυρες μιας παρωδίας του Μυστικού Δείπνου ή ήταν, όπως υποστηρίζεται, η γιορτή του Διονύσου; 

Ο κόσμος είναι, για ακόμη άλλη μία φορά, διχασμένος και οι δύο πλευρές στέκονται στη θέση τους ως προς αυτό που αντιλαμβάνονται. Ωστόσο, αυτή τη φορά, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με το χρώμα ενός φορέματος. 

Έχουμε να κάνουμε με δαιμονική εξαπάτηση σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο Διόνυσος (γνωστός ως Βάκχος στους Ρωμαίους) ήταν ο μυθολογικός Έλληνας θεός του κρασιού και του γλεντιού. Σε πόλεις και κωμοπόλεις σε όλο τον ελληνικό κόσμο, ο Διόνυσος συνδέθηκε με τους απροσάρμοστους και τα ναυάγια της κοινωνίας. 

Όποιος δεν ταίριαζε ή δεν είχε θέση στην κοινωνική τάξη ήταν ευπρόσδεκτος να ενταχθεί στη λατρεία του, ιδιαίτερα εκείνοι που αναζητούσαν απελευθέρωση από κοινωνικούς περιορισμούς.

Στον αρχαίο ρωμαϊκό πολιτισμό, οι διονυσιακές γιορτές ήταν γνωστές ως bacchanalia και περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, μέθη, σεξουαλική ανηθικότητα και κάθε είδους εξευτελιστικές πρακτικές.

Στην ιστορική αφήγηση του Λίβιου για τη Βακχική Υπόθεση στη Ρώμη, λέει: «Οι απολαύσεις του κρασιού και της γιορτής προστέθηκαν στο τελετουργικό, έτσι ώστε το μυαλό πολλών να μπορεί να δελεαστεί. 

Όταν το κρασί έβαλε φωτιά στις ψυχές τους, τόσο η νύχτα όσο και η ανάμειξη ανδρών και γυναικών, ηλικιωμένων και νέων, είχαν καταστρέψει κάθε αίσθημα ντροπής από την πλειοψηφία, πρώτα άρχισαν να συμβαίνουν οι διαφθορές κάθε είδους, αφού ο καθένας είχε μια ευχαρίστηση για τον εαυτό του, η οποία ταίριαζε στη φύση της επιρρεπούς λαγνείας του.

Προσπαθώντας να αποστασιοποιηθεί από τις αντιδράσεις, ο Thomas Jolly (ο καλλιτεχνικός διευθυντής πίσω από την τελετή έναρξης) ισχυρίστηκε ότι ο Μυστικός Δείπνος δεν ήταν στην πραγματικότητα η έμπνευσή του. 

Η δήλωσή του έλεγε: «Δεν είναι η έμπνευσή μου και αυτό θα πρέπει να είναι αρκετά προφανές. Υπάρχει ο Διόνυσος που φτάνει σε ένα τραπέζι. Γιατί είναι εκεί; Πρώτα απ' όλα επειδή είναι ο θεός της γιορτής στην ελληνική μυθολογία και το ταμπλώ ονομάζεται "Γιορτή"».

Συνέχισε επίσης λέγοντας: «Είναι επίσης ο θεός του κρασιού, το οποίο είναι επίσης ένα από τα κοσμήματα της Γαλλίας, και ο πατέρας της Séquana, της θεάς του ποταμού Σηκουάνα. Η ιδέα ήταν να απεικονίσει μια μεγάλη παγανιστική γιορτή, συνδεδεμένη με τους θεούς του Ολύμπου και επομένως τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πριν από την τελετή έναρξης, θα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο Διόνυσος. Στη λογοτεχνία, οι συγγραφείς έχουν εμπνευστεί από τον Διόνυσο για να διερευνήσουν θέματα απελευθέρωσης, εξέγερσης και επιδίωξης μιας βαθύτερης κατανόησης της ύπαρξης.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το αρχέτυπό του Διονύσου αναγνωρίζεται εύκολα σε χαρακτήρες που αμφισβητούν τις κοινωνικές νόρμες και αγκαλιάζουν τις ανεμπόδιστες πτυχές της ανθρώπινης φύσης. 

Ως εκ τούτου, ο λόγος που πολλοί στρέφονται σε αυτόν για έμπνευση είναι ότι η σύνδεσή του με την έκσταση και την τελετουργική τρέλλα επιτρέπει, στο μυαλό τους, την εξερεύνηση περισσότερων θεμάτων ταμπού.

Το 1965 ιδρύθηκε ένα διάσημο πλέον συγκρότημα με το όνομα The Doors από τους Jim Morrison και Ray Manzarek. 

Όταν ήταν σε περιοδεία, ο Manzarek περιέγραψε τον Morrison ως «σαν έναν αρχαίο σαμάνο, οδηγώντας τους οπαδούς του σε κόσμους που ποτέ δεν θα τολμούσαν να μπουν μόνοι τους». 

Ακόμη χειρότερα, όταν ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του στο συγκρότημα, ο Manzarek ισχυρίστηκε ότι «ο Jim Morrison ήταν μια μετενσάρκωση του ελληνικού θεού Διονύσου. Ήταν ο Διόνυσος που πήρε σάρκα, ήρθε στον 20ο αιώνα».

Καθώς ο Manzarek σκεφτόταν την εμφάνισή τους στο Isle of Wight Festival το 1970, σημείωσε πως ο Morrison προβληματίστηκε από μια νομική υπόθεση, οδηγώντας τον να είναι πιο περιορισμένος κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους: «Το σετ μας ήταν υποτονικό αλλά πολύ έντονο. Παίξαμε με ελεγχόμενη μανία και ο Jim ήταν σε καλή φωνητική φόρμα. Τραγούδησε για όλα όσα άξιζε, αλλά δεν κίνησε ούτε έναν μυ. Ο Διόνυσος ήταν αλυσοδεμένος».

Δεν ήταν μόνο τα μέλη του συγκροτήματος που είδαν τον Morrison με αυτόν τον τρόπο. Ένας δημοσιογράφος ψυχαγωγίας, γράφοντας για το ντοκυμανταίρ με τίτλο "When You're Strange: A Film About The Doors", ισχυρίστηκε ότι ο Jim Morrison ήταν "ένας σύγχρονος Διόνυσος με το πρόσχημα ενός ροκ σταρ, μια θεότητα που εμπνέει χαρά και τρέλλα".

Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Jim Morrison πέθανε στο Παρίσι. 

Λέγεται ότι ο Morrison επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα γραπτά του Friedrich Nietzsche. Αυτό θα είχε νόημα δεδομένου ότι ο Νίτσε ήταν επίσης γοητευμένος από τον Διόνυσο. 

Για τον Νίτσε, ο Διόνυσος αντιπροσώπευε την οργή και την ηδονιστική αποθάρρυνση, σε αντίθεση με τους ηθικούς περιορισμούς του Χριστιανισμού.

Αλλά, επιστρέφοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί να εστιάσουμε στον Διόνυσο και γιατί να συμπεριλάβουμε μια ανίερη εκδοχή του Μυστικού Δείπνου; 

Κατά τη γνώμη μου, έχει σκοπό να μεταφέρει ότι η νέα ιερή μορφή κοινωνίας και λατρείας θα βασίζεται σε έναν ηδονιστικό τρόπο ζωής, με επίκεντρο έναν πλαστό σωτήρα.

Βλέπετε, στον μύθο, ο Διόνυσος συνελήφθη από μια θνητή γυναίκα, τη Σεμέλη, και έναν αθάνατο θεό, τον Δία.

Ενώ ήταν ακόμα στη μήτρα της μητέρας του, καταστράφηκε από έναν χείμαρρο κεραυνού που προήλθε από τον Δία. Όπως λέει ο μύθος, κινδυνεύοντας να χαθεί μαζί με τη μητέρα του, ο Δίας έβγαλε τον αγέννητο Διόνυσο από τις φλόγες και έραψε τον Διόνυσο στον μηρό του, φροντίζοντάς τον μέχρι να αναπτυχθεί και να είναι αρκετά υγιής για να ξεκινήσει στον κόσμο. Με άλλα λόγια, ο Διόνυσος παρουσιάζεται ως θεάνθρωπος, έχοντας θνητή μητέρα και αθάνατο πατέρα.

Σε αυτό το βιβλίο «Διόνυσος: Μύθος και λατρεία», ο Walter Otto δηλώνει: «Όλη η αρχαιότητα εξυμνούσε τον Διόνυσο ως τον θεό που έδωσε στον άνθρωπο κρασί. Ωστόσο, ήταν επίσης γνωστός ως ο παραληρηματικός θεός του οποίου η παρουσία τρελλαίνει τον άνθρωπο και τον υποκινεί στην αγριότητα και ακόμη και στη λαχτάρα για αίμα. 

Αλλά ήταν επίσης ο διωκόμενος θεός, ο πάσχων και ετοιμοθάνατος θεός, και όλοι όσοι αγαπούσε, όλοι όσοι τον παρακολουθούσαν, έπρεπε να μοιραστούν την τραγική του μοίρα».

Στην αρχαία Ελλάδα, το κρασί ήταν κάτι περισσότερο από ένα ποτό. Υποτίθεται ότι ήταν ένα ιερό ελιξίριο που διευκόλυνε την κοινωνία με το θείο. Στην περίπτωση του Διονύσου, το κρασί συμβόλιζε την πνευματική και σωματική μεταμόρφωση. Πίνοντας το κρασί, οι λάτρεις μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα συμμετάσχουν στην αθάνατη φύση του Διονύσου, συγχωνεύοντας το προσωρινό με το αιώνιο.

Η παρουσία του Διονύσου στην τελετή έναρξης δεν ήταν μόνο λίγο διασκεδαστική, όπως ισχυρίζονται όσοι θέλουν να κάνουν τους χριστιανούς να «ηρεμήσουν». Έστειλε ένα εσκεμμένο μήνυμα: η νέα παγκόσμια τάξη απαιτεί έναν νέο θεό.

Γι' αυτούς, το μέλλον του κόσμου βρίσκεται σε θεούς όπως ο Διόνυσος, όχι στον θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. 

Γι' αυτούς, το μέλλον του κόσμου περιλαμβάνει ηδονισμό και σεξουαλική ανηθικότητα, όχι αγιότητα και δικαιοσύνη. 

Γι' αυτούς, ο Χριστός είναι έξω και ο Διόνυσος είναι μέσα. 

Έτσι, για όσους (ακόμη) ισχυρίζονται ότι ήταν αθώο, ξανασκεφτείτε το.

Η ακολασία της ανθρωπότητας μπορεί να σχεδιάζει μια νέα παγκόσμια τάξη χτισμένη πάνω σε ένα θεμέλιο σεξουαλικής ανηθικότητας και διαστροφής, αλλά ο Θεός σχεδιάζει επίσης ένα κατασκευαστικό έργο και ονομάζεται Νέα Ιερουσαλήμ.

Η Αποκάλυψη 22:14-15 λέει αυτό: «Αποκ. 22,14        Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν.

Αποκ. 22,14              Και ο άγγελος επρόσθεσε· “Μακάριοι είναι εκείνοι, που τηρούν τας εντολάς του Χριστού, δια να έχουν έτσι εξουσίαν από τον Θεόν και δικαίωμα να τρέφωνται από το δένδρον της ζωής και να εισέλθουν ελεύθερα από τας πύλας εις την πόλιν του Θεού, εις την βασιλείαν των ουρανών.

Αποκ. 22,15        ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος.

Αποκ. 22,15              Εξω οι αδιάντροποι σαν τα σκυλιά και οι οποίοι κατατεμαχίζουν την Εκκλησίαν του Χριστού· έξω οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και κάθε ένας, που αρνείται την αλήθειαν, αγαπά δε και ακολουθεί το ψεύδος της αμαρτίας”.». 

Το μήνυμα από το Παρίσι ελήφθη δυνατά και καθαρά: ο Χριστιανισμός δεν είναι ευπρόσδεκτος στη νέα παγκόσμια τάξη.

ΠΗΓΗ: The New World Order Demands a New god (endtimeheadlines.org)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ:

Τεχνοκρατική επιτήρηση, συσκευές προστασίας προσωπικών δεδομένων και εξαίρεση από το σύστημα ελέγχου

Technocratic Surveillance, Privacy Devices & Opting Out Of The Control System - Activist Post