Θα σας πω κάτι αξέχαστο από τον Απρίλιο του 2019.
Απόγευμα μετά από το ογκολογικό νοσοκομείο,
δεν ήθελα να πάω στο σπίτι της μάνας μου,
ήθελα κάπου ησυχία και μόνος.
Βρίσκομαι στον ηλεκτρικό σταθμό στο Μέγαρο,
σε έναν φούρνο - καφέ εκεί.
Πιο πέρα βλέπω έναν άστεγο νέο άνθρωπο
να κοιμάται χάμω σε κούτες.
Πάω στο φούρνο του 'Βενέτη'
και παίρνω ό,τι ήθελα να πάρουν για μένα
εάν ήμουν στην θέση του νέου...
Μόλις του τα πηγαίνω
με ευχαριστεί θερμά
και μου λέει:
"Ξέρετε είναι νηστεία αυτή την περίοδο,
έχει Τεσσαρακοστή η Εκκλησία μας ..."
Δάκρυσα, πάω στον φούρνο αμέσως
και λέω κάντε μου αλλαγή με νηστίσιμα.
Πηγαίνω και μείναμε μαζί αρκετές ώρες...
Έπεσα πάνω σε άγιο.
Κάθε απόγευμα πήγαινα εκεί
επιστρέφοντας από το νοσοκομείο...
Ήταν ο άγιος φίλος μου....
|από σχόλιο-ανάρτηση του Ευάγγελου Μωραίτη
[εμείς από τον «άσπονδο» φίλο του, Γεώργιος Καλογήρου,
και οι 2 εκ των "συν αυτώ"…]
https://amfoterodexios.blogspot.com/2024/04/blog-post_4.html
Η ίδια ακριβώς ιστορία συνέβη και σε μένα πριν πολλά χρόνια, τότε διανύαμε την νηστεία του δεκαπενταύγουστου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'ναι άρα γε ο ίδιος;
Ήταν σε κάποιο από τα δρομάκια του Μοναστηρακίου. Ξαπλωμένος από την σκιερή πλευρά του δρόμου, κατάκοπος και αποστεωμένος με μακρυά καστανόξανθα μαλλιά. Ευγενής άνθρωπος. Όταν ρωτήθηκε αν επέτρεπε να του προσφερθεί κάτι να φάει, είπε ναι, σας ευχαριστώ. Κι όταν ρωτήθηκε τι φαγητό θα επιθυμούσε περισσότερο, είπε ο,το εσείς θέλετε, μόνο να είναι κάτι νηστίσιμο!
Τον ευχαριστώ!
Καί εμείς σας ευχαριστούμε πολύ γιά τό ότι μοιρασθήκατε μαζί μας αυτή τήν διδακτική εμπειρία σας!
Διαγραφή