MATTIAS DESMET
25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024
Υποθέτω ότι θυμάστε πώς πριν από μερικά χρόνια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αποκαλούσαν όλους όσους αρνούνταν να φορέσουν μάσκα ή να εμβολιαστούν «δολοφόνους της γιαγιάς». Να προστατεύσουμε τους ηλικιωμένους. Να σώσουμε κάθε λεπτό της ζωής τους – αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.
Εδώ είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείτε:
Την περασμένη εβδομάδα, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο σε μια ολλανδική εφημερίδα που δήλωνε με τεχνικό και εσκεμμένο τρόπο ότι ο «μυστηριωδώς επίμονος υπερβολικός θάνατος» έχει ορισμένα πλεονεκτήματα: εξοικονομεί στο κράτος εκατοντάδες εκατομμύρια από το κόστος της φροντίδας των ηλικιωμένων. Έλεγξα το ημερολόγιό μου. Ένα πρωταπριλιάτικο αστείο ίσως; Όχι – δεν ήταν αστείο.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει, φυσικά, ότι αυτό είναι μόνο ένα άρθρο. Προς τί η φασαρία;
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα.
Πριν από λίγες εβδομάδες, ο διευθυντής ενός κρατικού ταμείου ασφάλισης υγείας δήλωσε σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της βελγικής εθνικής τηλεόρασης ότι η ευθανασία πρέπει να θεωρηθεί ως λύση για την ταχεία γήρανση του πληθυσμού.(βλ. ΟΔΥΣΣΕΙΑ: Πρόεδρος βελγικής ασφαλιστικής εταιρείας υγείας προωθεί την ευθανασία ως λύση για τη γήρανση του πληθυσμού (odysseiatv.blogspot.com))
Ακριβώς. Οι ηλικιωμένοι κοστίζουν πάρα πολλά χρήματα. Ας τους σκοτώσουμε.
Και αυτά είναι τα λόγια ενός μόνο ανθρώπου.
Ωστόσο, τέτοια λόγια δεν τυπώνονται στις εφημερίδες με τόσο άδολο τρόπο, αν δεν υπάρχει κάποια ανοχή για τέτοια μηνύματα στην κοινωνία.
Ας το παραδεχτούμε: μερικοί άνθρωποι θέλουν να απαλλαγούν από τους ηλικιωμένους.
Και αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν ύποπτα πολύ με εκείνους που σας κατηγόρησαν ότι είστε ένας άκαρδος εγκληματίας όταν υπονοήσατε ότι τα μέτρα για τον κορωνοϊό θα έκαναν στους ηλικιωμένους περισσότερο κακό παρά καλό.
Μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση, η συναισθηματική «προστασία των ηλικιωμένων» κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού ήταν μάλλον σκληρή και παράλογη.
Για παράδειγμα: γιατί οι ηλικιωμένοι πέθαιναν στα νοσοκομεία και δεν τους επιτρεπόταν να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους; Επειδή ο ιός θα μπορούσε να τους σκοτώσει ενώ πέθαιναν;
Κάτω από την επιφάνεια της ανησυχίας του κράτους για τους ηλικιωμένους κρύβεται ακριβώς το αντίθετο: το κράτος θέλει να απαλλαγεί από τους ηλικιωμένους.
Σύντομα μπορεί να υπάρξει συναίνεση: όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν πέρα από την ηλικία των εβδομήντα πέντε ετών είναι ανεύθυνοι και εγωιστές – δολοφόνοι των εγγονιών τους. Τουλάχιστον αυτοί οι παλιο-μπάσταρδοι πρέπει να πληρώσουν φόρο άνθρακα.
Εξάλλου, δεν πρέπει να πεθάνουν μόνο οι ηλικιωμένοι.
Οι άνθρωποι προκαλούν κλιματική αλλαγή – είναι ένας επιζήμιος ιός που πολλαπλασιάζεται στην επιφάνεια της γης. Ο πλανήτης θα ήταν καλύτερος χωρίς τους ανθρώπους.
Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Υπάρχει μια ελίτ που χρησιμοποίησε προπαγάνδα για να μας κάνει να σκεφτούμε έτσι; Υπάρχουν πολύ περισσότερα από αυτό.
Ο Jacques Ellul μας δίδαξε ότι, για να είναι επιτυχής η προπαγάνδα, πρέπει πάντα να αντηχεί με μια βαθιά επιθυμία στον πληθυσμό.
Να τι σκέφτομαι: η κοινωνία είναι αυτοκτονική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι όλο και πιο ανοιχτή στην προπαγάνδα που προτείνει ότι ο θάνατος είναι η καλύτερη λύση στα προβλήματά μας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί άνθρωποι υπνοβατούν στον πόλεμο με τη Ρωσσία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τον «μυστηριωδώς επίμονο υπερβολικό θάνατο» ή ακόμα και πιστεύουν ότι «έχει ορισμένα πλεονεκτήματα».
Και σκεφτείτε τα μέτρα για τον κορωνοϊό: Κατέστρεψαν την οικονομία, κατέστρεψαν την ψυχολογική ευημερία των ανθρώπων, κατέστρεψαν την υγεία και τον πλούτο των παιδιών και των ενηλίκων, μας αφαίρεσαν τα δημοκρατικά μας δικαιώματα.
Και όλα αυτά χωρίς κανένα εύλογο βαθμό βεβαιότητας ότι τα μέτρα θα μας προστατεύσουν από οτιδήποτε.
Πολλοί άνθρωποι συμμετείχαν ακόμη και με σχεδόν εκστατικό τρόπο στα μέτρα κορωνοϊού.
Αυτό ακριβώς χαρακτηρίζει την τελετουργική συμπεριφορά: δεν έχει ρεαλιστικό νόημα, απαιτεί θυσία του ατόμου και οδηγεί σε μια ορισμένη έκσταση.
Η τελετουργία του θανάτου εκδηλώνεται στην πιο καθαρή μορφή της στην παγκόσμια πρόοδο της πρακτικής της κρατικά ελεγχόμενης ευθανασίας ή του «ιατρικώς υποβοηθούμενου θανάτου».
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να πεθάνουν, αλλά δεν τους επιτρέπεται να πάρουν οι ίδιοι την απόφαση ή να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο.
Οι ψυχίατροι και οι ψυχοθεραπευτές βρίσκονται υπό αυξανόμενη πίεση να αναφέρουν κάθε ασθενή που εκφράζει αυτοκτονικές επιθυμίες.
Στη συνέχεια, αυτοί οι ασθενείς μπορούν να υποβάλουν αίτηση για ευθανασία.
Αν θέλεις να πεθάνεις, πρέπει πρώτα να περάσεις από μια γραφειοκρατική διαδικασία που θα καθορίσει αν έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις· Εάν αυτή η διαδικασία αποφασίσει ότι είστε επιλέξιμοι για θάνατο, το κράτος θα σας σκοτώσει χρησιμοποιώντας τη «σωστή» διαδικασία.
Οι ηγέτες της κοινωνίας, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, έχουν πάντα τη λειτουργία να ενορχηστρώνουν τελετουργίες.
Ο άνθρωπος είναι ένα συμβολικό ον, και η κοινωνία, κατά πρώτο λόγο, είναι ένα κοινό συμβολικό σύστημα και μια κοινή συμβολική-τελετουργική πρακτική.
Γιατί οι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτές τις κρατικές τελετουργίες θανάτου;
Μέσω της συμμετοχής σε τελετουργίες, ένα άτομο δείχνει ότι η ατομική του ύπαρξη είναι λιγώτερο σημαντική από τη συλλογική ύπαρξη.
Οι τελετουργίες, τελικά, είναι συμβολικές συμπεριφορές μέσω των οποίων ένα άτομο υπερβαίνει την ατομική του ύπαρξη.
Τα ανθρώπινα όντα χρειάζονται τελετουργίες. Ιδιαίτερα όταν αισθάνονται αποσυνδεδεμένοι και απομονωμένοι.
Και αυτό ακριβώς αισθάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτή την εποχή της μηχανιστικής κοσμοθεωρίας: αποσυνδεδεμένοι και απομονωμένοι.
Πηγή εικόνας: Kunst als Weckruf für Gesellschaft und Politik - Bildende Kunst - derStandard.de › Kultur
Εδώ είναι ένα απόσπασμα του Aldous Huxley:
«Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, οι διαδοχικές εξελίξεις στην τεχνολογία συνοδεύτηκαν από αντίστοιχες προόδους στην οργάνωση.
Οι περίπλοκες μηχανές έπρεπε να συνοδεύονται από περίπλοκες κοινωνικές ρυθμίσεις, σχεδιασμένες να λειτουργούν τόσο ομαλά και αποτελεσματικά όσο τα νέα μέσα παραγωγής.
Προκειμένου να ενταχθούν σε αυτές τις οργανώσεις, τα άτομα έπρεπε να αποπροσωποποιήσουν τον εαυτό τους, έπρεπε να αρνηθούν τη μητρική τους ποικιλλομορφία και να συμμορφωθούν με ένα τυποποιημένο πρότυπο, έπρεπε να κάνουν το καλύτερο δυνατό για να γίνουν αυτόματα. [...]
Οι άνθρωποι σχετίζονται μεταξύ τους, όχι ως συνολικές προσωπικότητες, αλλά ως ενσαρκώσεις οικονομικών λειτουργιών ή, όταν δεν εργάζονται, ως ανεύθυνοι αναζητητές ψυχαγωγίας.
Υποκείμενα σε αυτό το είδος ζωής, τα άτομα τείνουν να αισθάνονται μοναξιά και ασημαντότητα. Η ύπαρξή τους παύει να έχει νόημα». (Θαυμαστός Νέος Κόσμος – Revisited).
Η μηχανιστική κοσμοθεωρία κονιορτοποίησε την κοινωνία, την κατακερμάτισε σε στοιχειώδη σωματίδια, μοναχικά σαν καλάμι που δεν τραγουδάει πια στον άνεμο.
Ποτέ πριν η ανθρωπότητα δεν είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από τελετουργίες.
Και ποτέ πριν δεν αγνόησε τη σημασία των τελετουργιών όσο τώρα.
Σε μια μηχανιστική-υλιστική κοσμοθεωρία, οι τελετουργίες είναι εντελώς χωρίς νόημα.
Όλη η τρέλλα του ολοκληρωτισμού, με τον απεριόριστο πολλαπλασιασμό των γραφειοκρατικών κανόνων, που τελικά πνίγει ολόκληρη την κοινωνία και αποδεικνύεται εξαιρετικά θανατηφόρα, συνοψίζεται ακριβώς σε αυτό: αντιπροσωπεύει την επιστροφή, με υπερβολικό τρόπο, μιας καταπιεσμένης Αλήθειας: ο άνθρωπος είναι ένα συμβολικό ον, ένα ον που χρειάζεται τελετουργίες.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!