Ο Π.Ο.Υ. εν μέσω πολλών αντιδράσεων, ΑΠΕΤΥΧΕ νά υιοθετήσει τήν «Συνθήκη γιά τίς πανδημίες»....

 

Γράφει ο Νικόδημος Καλλιντέρης

Σημαντική είδηση που στην Ελλάδα πέρασε στα ψιλά… Κοινώς, «θάφτηκε»!

Παρά τα δύο χρόνια κατά τα οποία διεξάγονταν διαπραγματεύσεις, τελικά τα 194 κράτη-μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.), δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν στην υιοθέτηση της «Συνθήκης για τις Πανδημίες» (Pandemic Treaty).

Η εν λόγω Συνθήκη, ιδίως στην αρχική της μορφή, δημιουργούσε ένα άκρως συγκεντρωτικό μοντέλο διαχείρισης των υγειονομικών κρίσεων που περιελάμβανε μεταξύ άλλων δεσμευτικές για τα κράτη-μέλη αποφάσεις για την επιβολή εγκλεισμών (lockdowns), υποχρεωτικών εμβολιασμών, κλείσιμου εθνικών συνόρων, πιστοποιητικών εμβολιασμών και υγείας και άλλων περιοριστικών μέτρων. 

Ο Π.Ο.Υ. και οι μη δημοκρατικά νομιμοποιημένοι αλλά δοτοί αξιωματούχοι του, δια της Συνθήκης θα αποκτούσαν μια άνευ προηγουμένου ισχύ στη χάραξη μιας παγκόσμιας πολιτικής υγείας σε έκτακτες περιστάσεις!

Σε πολλές χώρες υπήρξαν από την πρώτη στιγμή σθεναρές αντιδράσεις από πολιτικούς, κόμματα και την κοινωνία των πολιτών με αποτέλεσμα στις τελικές διαπραγματεύσεις να παρουσιαστεί ένα εν μέρει διαφορετικό από το αρχικό κείμενο, το οποίο και πάλι όμως δέχτηκε τα πυρά πολλών ειδικών για την υφαρπαγή εξουσίας από τα εθνικά κράτη και τη συγκέντρωσή της στους γραφειοκράτες του Π.Ο.Υ.

Ο Π.Ο.Υ. επρόκειτο να υιοθετήσει τη Συμφωνία στην ετήσια συνέλευσή του που λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες στη Γενεύη της Ελβετίας. 

Ο εμφανώς απογοητευμένος με την εξέλιξη Γενικός Διευθυντής του Π.Ο.Υ. Tedros Adhanom Ghebreyesus δήλωσε, ότι «αυτό δεν είναι αποτυχία. 

Θα προσπαθήσουμε τα πάντα - πιστεύοντας ότι όλα είναι δυνατά - και θα το κάνουμε αυτό γιατί ο κόσμος χρειάζεται ακόμα μια Συνθήκη για τις πανδημίες».

Από τους πολιτικούς που έδωσαν μάχη για την ανάδειξη των κινδύνων για τα δικαιώματα των πολιτών και τους δημοκρατικούς θεσμούς από τις προβλέψεις της Συνθήκης ξεχώρισε ο Ολλανδός Ευρωβουλευτής Rob Roos, ο οποίος με τις συνεχείς παρεμβάσεις του τους τελευταίους μήνες, εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο η Συνθήκη θα μεταβίβαζε τεράστια πολιτική ισχύ στην Κίνα και στους λομπίστες των φαρμακοβιομηχανιών, την ώρα που ο απλός πολίτης θα έστεκε αδύναμος απέναντι στους μη εκλεγμένους γραφειοκράτες του Π.Ο.Υ. 

Επίσης, εντόπισε τους κινδύνους μιας ενιαίας και παγκόσμιας πολιτικής υγείας για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης πανδημίας λέγοντας ότι «κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, η καλύτερη προσέγγιση δεν θα είναι η ίδια παντού. 

Κάποιος σκέφτεται τις διαφορές στον πολιτισμό, αλλά και την πυκνότητα του πληθυσμού, ή πώς επιτυγχάνεται η κατάλληλη ισορροπία μεταξύ του κινδύνου και της ελευθερίας σε κάθε πολιτισμό».

Είναι πάντως απογοητευτικό που παρά το πάθημα της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης του κορωνοϊού με τα αυταρχικά μέτρα και τις αντιεπιστημονικές υποχρεωτικότητες, δεν βγάλαμε τα ορθά συμπεράσματα. 

Και κάπως έτσι εξηγείται η σιωπή νεκροταφείου στη χώρα μας για το τόσο σοβαρό θέμα τόσο σε θεσμικό τουλάχιστον επίπεδο…

Νικόδημος Καλλιντέρης