Η κα Μαρούλα από τήν Λεμεσσό...

 

 Του Μητροπολίτου Λεμεσσού κ. Αθανασίου

 Δεν ξέρω αν γνωρίσατε στήν Λεμεσσό την κυρία Μαρούλα. 

 

Η κυρία Μαρούλα, έτσι τη λέγανε - αδερφή Μαριάμ μετά, έγινε μοναχή - ήτανε μία γυναίκα [που έμενε] λίγα σπίτια πάνω από τη Μητρόπολη. 

 

Τήν γνώριζα πολύ πριν πάω στη Μητρόπολη, αλλά έτυχε να είναι εκεί κοντά μας.

 

 

 Ήταν μία γυναίκα που από 18 χρονών ήταν παράλυτη στο κρεββάτι.

 

 35 χρόνια και πλέον στο κρεββάτι συνέχεια, κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. 

Το σπίτι της δε, μόνο που δεν έπεσε στο κεφάλι της δηλαδή! 

 

Ένα διάστημα είχε τόσο σαπίσει το δάπεδο του σπιτιού της που βούλιαξε μια μέρα το κρεββάτι της μέσα στο δάπεδο.

 Δεν είχε κανέναν άνθρωπο στον κόσμο. Ήταν έγγαμος και πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια πέθανε ο άντρας της και έμεινε τελείως μόνη. 

 

Δεν είχε κανέναν στον κόσμο! Κάτι πολύ μακρινούς συγγενείς που δεν είχαν καμμία σχέση μαζί της. 

 

Ο αδελφός της ήταν στην Αυστραλία, ηλικιωμένος κι αυτός. 

 

 Αυτή η γυναίκα ήταν τελείως μόνη, με την πραγματική σημασία της λέξεως. 

 

Τελείως ανήμπορη, στο κρεββάτι παράλυτη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. 

 

Είχε να βγει από το δωμάτιό της χρόνια ολόκληρα. 

 

Πέθανε ο άντρας της και δεν μπορούσε να πάει στην κηδεία του, γιατί ήταν τέτοια η πάθηση που είχε, που δεν μπορούσε ούτε σε αναπηρικό καροτσάκι να καθίσει. 

 

Ήταν συνέχεια στο κρεββάτι. Ένας άνθρωπος τελείως μόνος του.

 Μάλιστα μία φορά είχε πέσει θύμα, πήγε μία κοπέλλα που ήταν άρρωστη διανοητικά - είχε ψυχιατρικά προβλήματα - και την έπιασε και την έδειρε τόσο πολύ την κυρία Μαρούλα, την χτυπούσε με ένα σίδερο, έτοιμη να τη σκοτώσει και εκείνη δεν μπορούσε να αμυνθεί. 

 

Μπήκε στο σπίτι της και άρχισε να τη χτυπά τάχα ότι έλεγε ψέμματα ότι είναι παράλυτη. Και της έλεγε, σήκω πάνω.

 

 -Αφου δεν μπορώ, είμαι παράλυτη. 

 

-Όχι, ψέμματα λες! 

 

Και την έκανε άχρηστη στο ξύλο, της μαύρισε τα μάτια, της έδινε γροθιές και μετά πήρε ένα σίδερο για να τη σκοτώσει. 

 

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που ήταν τελείως μόνος του -είχε 18-20 εγχειρήσεις, το ζάχαρό της ήταν στο 800, πόνους, συνέχεια πονούσε φρικτά.

 

Φανταστείτε έναν άνθρωπο μέσα στο κρεββάτι 35 χρόνια ακίνητος, τι μπορεί να έχει πάνω του. 

 

Πόνους και ταλαιπωρίες και αρρώστιες και μόνη της και εγκαταλελειμμένη και χωρίς κανέναν...

 Πραγματικά όμως αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο πλήρης, τόσο πλήρης άνθρωπος που ήταν αδύνατο να πας στο δωμάτιό της να τη δεις και να τη βρεις μόνη της. 

 

Γινόταν παρέλαση γύρω από το κρεββάτι της. Πλήθος κόσμου πήγαινε καθημερινά και παρηγορούσε όλους τους ανθρώπους.  

 

Τι να σας πω, πάρα πολύς κόσμος. 

 

Και αυτή άκουγε εκεί τον καθένα, τον παρηγορούσε και όποτε πήγαινες και της έλεγες, πώς είσαι κυρία Μαρούλα; 

 

Έλεγε: "Δόξα σοι ο Θεός!". 

 

Έλαμπε το πρόσωπό της, πραγματικά.  

 

Και σας ομολογώ μετά όταν την πήραμε στο Μέλαθρον -όταν έφτανε στα τελευταία της προσβλήθηκε και από καρκίνο και είχε φοβερούς πόνους, πέθανε μέσα σε μαρτυρικούς πόνους. 

 

Δεν της έφτανε το μαρτύριο της ζωής της ολόκληρο! 

 

Μία μέρα εκεί που την πήγαιναν να της βγάλουν κάτι πλάκες και την κουβαλούσαν σε ένα καροτσάκι, πραγματικά έλαμπε το πρόσωπό της! 

 

Τι να σας πω! 

 

Έλαμπε ολόκληρη αυτή η γυναίκα γιατί δεν είχε τίποτα απολύτως από όλα αυτά τα καλά που λέμε εμείς αλλά είχε το ένα και μοναδικό!

 Άνθρωποι που τα έχουν όλα-σπίτια, χρήματα, υγεία, παιδιά, καλή γυναίκα, αυτοκίνητα, έχουν όλα τα καλά- κι όμως δεν είναι καλά, δεν αναπαύονται, τους φταίνε τα ρούχα τους.  

 

Κάτι τους λείπει! 

 

Άνθρωποι δε, μπορεί να έχουν πολλά κακά και πολλά προβλήματα και να είναι άρρωστοι, να είναι φτωχοί, ταλαίπωροι, πεταμένοι, εγκαταλελειμμένοι, να έχουν όλα τα κακά πάνω τους κι όμως έχουν τον Θεό μέσα τους και βλέπει κανείς αυτούς τους ανθρώπους να είναι γεμάτοι χαρά, γεμάτοι ευτυχία, γεμάτοι πληρότητα. 

 

Είναι πλήρεις αυτοί οι άνθρωποι.

 

https://youtu.be/2DPGSzQYHnU

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2024/05/blog-post_817.html#more