Ο κίνδυνος της συνεπιλογής και των ψευδοπροφητών

Τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι η Ρωσσία χειραγωγείται από τα ίδια οικονομικά συμφέροντα της ελίτ που ελέγχουν τη Δύση.

Στον απόηχο της πολυδιαφημισμένης συνέντευξης του Tucker Carlson με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και της επακόλουθης επίδειξης αυτού που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως «ανίδεος άνθρωπος φλυαρεί μονοδιάστατες ανοησίες με θαυμασμό για τη Ρωσσία σε ένα σούπερ μάρκετ», βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα σημαντικό ζήτημα: Είτε ο Carlson είναι δεξιοτέχνης στην ελεγχόμενη αντιπολίτευση, παίζοντας επιδέξια το ρόλο του σε μια μεγάλη γεωπολιτική παρτίδα σκακιού, ή απλώς αρμέγει αριστοτεχνικά τους εύκολα παραπλανημένους για κλικ, προβολές, προσοχή και χρήματα.

Ακόμη και οι πιο έξυπνοι ανάμεσά μας μπορούν να πέσουν θύματα μιας καλοφτιαγμένης εξαπάτησης, και φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Carlson και άλλους απογοητευμένους Δυτικούς σε σχέση με τις υποτιθέμενες «εντάσεις» μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης.

Στο προηγούμενο άρθρο μου, «Γιατί οι παγκοσμιοποιητές μηχανεύτηκαν την κρίση στην Ουκρανία», περιέγραψα την ιστορία των ψευδών παραδειγμάτων και των κατασκευασμένων συγκρούσεων, όλα ενορχηστρωμένα από παγκόσμια συμφέροντα του χρήματος για την εδραίωση και τη συγκέντρωση της εξουσίας.

Η ίδια η δημιουργία της κομμουνιστικής Ρωσσίας χρηματοδοτήθηκε από δυτικές τράπεζες και ενισχύθηκε από στρατιωτική βοήθεια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. (Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ.) 

Αυτές οι άβολες αλήθειες παραλείπονται βολικά από τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, καθώς η συνεχιζόμενη κυριαρχία της ελίτ του χρήματος εξαρτάται από τη διαιώνιση ιστορικών παραποιήσεων.

Πολλοί από τους αναγνώστες μου είναι πολύ έμπειροι στις μηχανορραφίες της κλίκας των κεντρικών τραπεζών και στην λαβή της στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. 

Ωστόσο, ορισμένοι αρνούνται ανεξήγητα να δεχτούν την ιδέα ότι οι παγκόσμιοι τραπεζίτες κινούν επίσης τα νήματα στη Ρωσσία, παίζοντας και τις δύο πλευρές του κλιμακούμενου οικονομικού πολέμου.

Καθώς η ουκρανική κρίση συνεχίζεται και άλλες απειλές καραδοκούν στον Ειρηνικό και τη Μέση Ανατολή, έχει προκύψει μια περίεργη συναίνεση μεταξύ εναλλακτικών αναλυτών. 

Φαίνεται να πιστεύουν ότι ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, η Ρωσσία και το ιερό μοσχάρι των BRICS αντιπροσωπεύουν ένα προπύργιο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των εταιρικών χρηματοδοτών.

Ίσως η ρητορική του Πούτιν και η παρουσία ελεγχόμενων μαριονετών της αντιπολίτευσης των μέσων ενημέρωσης όπως ο Carlson και των «εναλλακτικών» μέσων ενημέρωσης Twitter «influencers» έχουν παραπλανήσει στοιχεία αμερικανικών και ευρωπαϊκών «ατόμων που ξύπνησαν» να βλέπουν την Ρωσσία ως «θύμα» της δυτικής ολιγαρχίας, έναν γενναίο «λευκό ιππότη» που στέκεται ενάντια στη Νέα Παγκόσμια Τάξη. 

Ωστόσο, πρέπει να σας ενημερώσω ότι αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.

Η παγκόσμια ελίτ του χρήματος δεν παίζει φαβορί. Παίζουν για να κερδίσουν. Δεν ενδιαφέρονται για εθνικά σύνορα ή πολιτικές ιδεολογίες. 

Είναι οι μαριονετίστες και ο Πούτιν, όπως και τόσοι άλλοι, είναι απλώς μία από τις μαριονέτες τους. Το να πιστεύεις το αντίθετο σημαίνει να πέφτεις θύμα της πιο μεγαλειώδους απάτης, η οποία θα μπορούσε να έχει ολέθριες συνέπειες για τον κόσμο γενικώτερα.

Η αναγέννηση της Ρωσσίας ως περιφερειακής ομοσπονδίας στη δεκαετία του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ενορχηστρώθηκε από την παγκόσμια ελίτ, με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ να χρησιμεύει ως πρόθυμη μαριονέτα τους.

Ο Γκορμπατσώφ, ο οποίος συχνά πιστώνεται με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την άνοδο της «νέας» Ρωσσίας, ήταν από καιρό υποστηρικτής μιας συγκεντρωτικής παγκόσμιας κυβέρνησης ή μιας «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», όπως την ονόμασε.

Σε ομιλία του προς τους φοιτητές του Lafayette College στο Easton της Πενσυλβάνια, ο Γκορμπατσώφ εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι οι ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν αξιοποιήθηκαν σωστά και ότι ο κόσμος εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει κρίσεις όπως η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, η φτώχεια και οι ελλείψεις τροφίμων. 

Υποστήριξε ότι αυτά τα προβλήματα θα μπορούσαν να επιλυθούν μόνο μέσω της καθιέρωσης ενός συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Όταν ρωτήθηκε το 1995 από την San Francisco Weekly τι εννοούσε ο Γκορμπατσώφ με τη φράση «Νέα Παγκόσμια Τάξη», ο Jim Garrison, εκτελεστικός διευθυντής του Ιδρύματος Γκορμπατσλωφ, απάντησε ότι ο Γκορμπατσώφ δεν υποστήριζε τίποτε λιγώτερο από την παγκόσμια κυβέρνηση. 

Ο Garrison συνέχισε προβλέποντας ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα εγκαθιδρυθεί μέσα στα επόμενα 20 έως 30 χρόνια, μια πρόβλεψη που φαίνεται όλο και πιο εύλογη δεδομένης της πρόσφατης ώθησης προς ένα παγκόσμιο νόμισμα.

Ο Γκορμπατσώφ οραματίστηκε αυτή την παγκόσμια κυβέρνηση να επιτυγχάνεται μέσω διεθνών οργανισμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. 

Ωστόσο, είναι σαφές ότι αυτό το όραμα δεν περιορίζεται στον Γκορμπατσώφ και τον εσωτερικό του κύκλο.

Στο Φόρουμ για την Κατάσταση του Κόσμου υπό την ηγεσία του Γκορμπατσώφ το 1995, το μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι δήλωσε ότι η προοδευτική περιφερειοποίηση ήταν η προϋπόθεση για την τελική παγκοσμιοποίηση, καθώς θα οδηγούσε σε μεγαλύτερες, πιο σταθερές και πιο συνεργατικές μονάδες.

«Δεν έχουμε μια Νέα Παγκόσμια Τάξη. ... Δεν μπορούμε να περάσουμε στην παγκόσμια κυβέρνηση με ένα γρήγορο βήμα. ... Εν ολίγοις, η προϋπόθεση για την τελική παγκοσμιοποίηση – η γνήσια παγκοσμιοποίηση – είναι η προοδευτική περιφερειοποίηση, διότι έτσι κινούμαστε προς μεγαλύτερες, πιο σταθερές, πιο συνεργατικές μονάδες. —Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι

Με άλλα λόγια, η παγκόσμια ελίτ χρησιμοποιεί την περιφερειοποίηση ως σκαλοπάτι προς τον απώτερο στόχο της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και η Ρωσσία, υπό την ηγεσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, παίζει ακριβώς στα χέρια τους.

Παρά τη ρητορική του για το αντίθετο, ο Πούτιν δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια σοσιαλιστική μαριονέτα, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ εις βάρος του ρωσικού λαού. 

Η ψευδής διχοτόμηση της Ρωσσίας εναντίον της Δύσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αντιπερισπασμό, ένα τέχνασμα σχεδιασμένο για να μας κρατήσει διαιρεμένους και κατακτημένους. 

Ο πραγματικός εχθρός είναι η παγκόσμια ελίτ του χρήματος και είναι καιρός πολλοί να το αναγνωρίσουν αυτό και να αναλάβουν δράση ανάλογα.

Στο βιβλίο του Ζμπίγκνιου Κ. Μπρεζίνσκι "Between Two Ages: America's Role In The Technetronic Era", παρέχει μια σαφή εικόνα της ιδεολογίας πίσω από τη Νέα Παγκόσμια Τάξη. 

Ο Μπρεζίνσκι ισχυρίζεται ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι πλέον βιώσιμη και ότι πρέπει να καταβληθούν εντατικότερες προσπάθειες για τη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας νομισματικής δομής. 

Συνεχίζει λέγοντας ότι ο μαρξισμός αντιπροσωπεύει μια περαιτέρω ζωτική και δημιουργική κατάσταση στην ωρίμανση του καθολικού οράματος του ανθρώπου και ότι είναι ταυτόχρονα μια νίκη της λογικής επί της πίστης.

Οι απόψεις του Μπρεζίνσκι ευθυγραμμίζονται με εκείνες του Γκορμπατσώφ και αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μπρεζίνσκι ήταν στενός και σημαίνων σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Μπαράκ Ομπάμα. 

Αυτή είναι μια σαφής ένδειξη ότι η ώθηση για μια Νέα Παγκόσμια Τάξη και μια παγκόσμια κυβέρνηση με μια αποφασιστικά σοσιαλιστική ή μαρξιστική μορφή δεν είναι απλώς ένα λείψανο του παρελθόντος, αλλά μια συνεχιζόμενη προσπάθεια πολιτικών συμφερόντων και από τις δύο πλευρές.

Η νέα Ρωσσία σχεδιάστηκε για να χρησιμεύσει ως καταλύτης για την παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλά ποια ακριβώς είναι η παγκόσμια ελίτ που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη; Η απάντηση, όπως πάντα, βρίσκεται στην παρακολούθηση των χρημάτων.

Μετά την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας και τη διάλυση της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης, η χώρα είχε απόλυτη ανάγκη οικονομικής βοήθειας. 

Από το 1992 έως το 1996, το ΔΝΤ παρενέβη στη ρωσική οικονομία, προσφέροντας περισσότερα από 22 δισεκατομμύρια δολλάρια σε βοήθεια (επίσημα).

Ωστόσο, αυτό το πρώτο πακέτο δανείων παρουσιάστηκε ως αποτυχία όταν η Ρωσσία αθέτησε τα χρέη της και τα δάνεια από το ΔΝΤ ξανάρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα.

Ενώ πολλοί γνωρίζουν την εμπλοκή του ΔΝΤ στη Ρωσσία, λίγοι γνωρίζουν για το σκάνδαλο γύρω από το πού πήγαν συγκεκριμένα αυτά τα κεφάλαια του ΔΝΤ. 

Το 1999, αποκαλύφθηκε ότι τα μετρητά του ΔΝΤ είχαν εκτραπεί στα ταμεία των ρωσικών εταιρικών ελίτ, των πολιτικών, ακόμη και των μαφιόζων. 

Τα χρήματα υποτίθεται ότι θα πήγαιναν για την ανοικοδόμηση των ρωσικών υποδομών και οικονομίας, αλλά αντ' αυτού, διοχετεύτηκαν στα χέρια της αριστοκρατίας και του εγκληματικού υποκόσμου.

Τα χρήματα εκτρέπονταν και ξεπλένονταν μέσω της Τράπεζας της Νέας Υόρκης, ενός ιδρύματος που ιδρύθηκε το 1784 από τον διεθνιστή πράκτορα και υποστηρικτή της κεντρικής τράπεζας Αλεξάντερ Χάμιλτον. 

Η τράπεζα άλλαξε ιδιοκτησία μέσω συγχώνευσης το 2007 και τώρα ονομάζεται The Bank Of New York Mellon.

Η αρχική αντίδραση του ΔΝΤ στο σκάνδαλο ήταν να εκτρέψει την ευθύνη, υποστηρίζοντας ότι δεν είχε καμμία εξουσία επί των κεφαλαίων από τη στιγμή που μεταφέρθηκαν στην Κεντρική Τράπεζα της Ρωσσίας (CBR). 

Ωστόσο, καθώς προέκυψαν περισσότερα στοιχεία για κακοδιαχείριση ή εξαφάνιση κεφαλαίων, το ΔΝΤ στρατολόγησε την PricewaterhouseCoopers για να ελέγξει την CBR.

Τα αποτελέσματα αυτού του ελέγχου ουδέποτε δημοσιοποιήθηκαν. 

Το 1999, η ρωσική κυβέρνηση αναγνώρισε ότι απέκρυψε πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολλάρια υπεράκτια σε θυγατρική τράπεζα στα νησιά της Μάγχης, με ένα μέρος αυτών των χρημάτων να προέρχεται από διασώσεις του ΔΝΤ. 

Ο πρώην πρόεδρος της CBR, Sergey Dubinin, υποστήριξε ότι το ΔΝΤ είχε πλήρη επίγνωση των αποδεκτών αυτών των κεφαλαίων.

Αρκετοί Ρώσοι αξιωματούχοι, από τον επικεφαλής κρατικό ελεγκτή έως τον υπουργό εσωτερικής ασφάλειας και τον γενικό εισαγγελέα, παρουσίασαν πληροφορίες που υποστηρίζουν τα αποδεικτικά στοιχεία ότι τα κεφάλαια του ΔΝΤ διοχετεύονταν σε ανεπιθύμητους αποδέκτες. 

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Ασφαλείας της Δούμας ισχυρίστηκε ότι ορισμένα δάνεια του ΔΝΤ δεν έφτασαν ποτέ στη Ρωσσία και αντ' αυτού κατατέθηκαν στους μυστικούς ξένους λογαριασμούς των υψηλόβαθμων αξιωματούχων της Ρωσσίας.

Παρά τις παραδοχές και τα αποδεικτικά στοιχεία, οι ελεγκτές του ΔΝΤ αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν οποιαδήποτε διαφθορά ή αδικοπραγία κατά τη διάρκεια των ερευνών τους. 

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι θα εξαντλούσαν όλες τις προσπάθειες για να ανακαλύψουν πού βρίσκονται τα κεφάλαιά τους και τους λόγους για την κακή χρήση τους.

Ωστόσο, ο λόγος για τη συγκάλυψη είναι σαφής: το ΔΝΤ γνώριζε ακριβώς ποιος λάμβανε τα χρήματα. 

Οι αρχικές διασώσεις της Ρωσσίας είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τη συνεργασία της ρωσικής πολιτικής και εταιρικής ελίτ και να διασφαλίσουν ότι η μελλοντική πορεία του έθνους ευθυγραμμίστηκε με την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης.

Γρήγορα προς τα εμπρός στο παρόν, και ο Πούτιν συνεχίζει την παράνομη σχέση μεταξύ της Ρωσσίας και του ΔΝΤ. 

Το 2009, ο Πούτιν υποστήριξε τη δημιουργία ενός «σούπερ αποθεματικού νομίσματος» υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ, χρησιμοποιώντας ως βάση το καλάθι των Ειδικών Τραβηκτικών Δικαιωμάτων του ΔΝΤ.

Γιατί ο Πούτιν, δήθεν εθνικιστής ηγέτης κατά της παγκοσμιοποίησης, να επιθυμεί το ΔΝΤ, που υποτίθεται ότι είναι ένας οργανισμός ελεγχόμενος από τις ΗΠΑ, να είναι ο παγκόσμιος ελεγκτής της παγκόσμιας οικονομίας; 

Η απάντηση είναι απλή: το ΔΝΤ δεν είναι ένας ελεγχόμενος από τις ΗΠΑ θεσμός. Είναι ένα ίδρυμα που ελέγχεται από τραπεζίτες. Και ο Πούτιν είναι υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης, όχι εθνικιστής.

Ο διαχωρισμός της Κριμαίας από την Ουκρανία και η προσάρτησή της στη Ρωσσία προκλήθηκε εν μέρει από τις εκτεταμένες παραχωρήσεις που απαιτούσε το ΔΝΤ για να λάβει δάνεια η Ουκρανία. 

Μία από αυτές τις παραχωρήσεις αφορούσε τη μεταφορά ουκρανικών αγωγών φυσικού αερίου στην αμερικανική Chevron. 

Οι ηγέτες της Κριμαίας κατηγόρησαν τους πολιτικούς του Κιέβου ότι πρόδωσαν την Ουκρανία στους παγκόσμιους τραπεζίτες.

Ωστόσο, ήταν στην πραγματικότητα ο υπουργός Οικονομικών της Ρωσσίας και ο Πούτιν που αρχικά υποστήριξαν τη διάσωση της Ουκρανίας από το ΔΝΤ. Στην πραγματικότητα, ήταν ο Πούτιν που ήθελε η Ουκρανία να «ξεπουληθεί» στους δυτικούς χρηματοδότες.

Η κεντρική τράπεζα της Ρωσσίας είναι επίσης μέλος της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), μιας αποκλειστικής λέσχης διεθνών τραπεζικών ελίτ. 

Ιδρύθηκε το 1930, η BIS χρησίμευσε ως το κέντρο της παγκοσμιοποίησης μέχρι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν προέκυψαν στοιχεία ότι η οργάνωση είχε βοηθήσει τους Ναζί χρηματοδοτώντας τη γερμανική πολεμική μηχανή, ξεπλένοντας χρήματα για αξιωματούχους της Γκεστάπο και κρύβοντας κεφάλαια που λεηλατήθηκαν από την Ευρώπη από το Τρίτο Ράϊχ.

Παρά το σκάνδαλο, η BIS εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα, και ο Carroll Quigley, μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, ελιτίστης εκ των έσω και μέντορας του Μπιλ Κλίντον, είχε να πει για την BIS στο βιβλίο του Τραγωδία και ελπίδα:

Οι δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είχαν έναν άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτε λιγώτερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, ικανού να κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και στην οικονομία του κόσμου στο σύνολό του. 

Αυτό το σύστημα έπρεπε να ελέγχεται με φεουδαρχικό τρόπο από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου που ενεργούσαν από κοινού, με μυστικές συμφωνίες που επιτυγχάνονταν σε συχνές ιδιωτικές συναντήσεις και διασκέψεις.

Το αποκορύφωμα του συστήματος επρόκειτο να είναι η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκε και ελεγχόταν από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου, οι οποίες ήταν οι ίδιες ιδιωτικές εταιρείες. 

Κάθε κεντρική τράπεζα, στα χέρια ανθρώπων όπως ο Montagu Norman της Τράπεζας της Αγγλίας, ο Benjamin Strong της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης, ο Charles Rist της Τράπεζας της Γαλλίας και ο Hjalmar Schacht της Reichsbank, προσπάθησε να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της με την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου, να χειραγωγεί τα ξένα νομίσματα, να επηρεάζει το επίπεδο οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα. και να επηρεάσει τους συνεργαζόμενους πολιτικούς με επακόλουθες οικονομικές ανταμοιβές στον επιχειρηματικό κόσμο».

Πριν από την κλιμάκωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, ο Πούτιν είχε αναβαθμιστεί σε ηρωική θέση σε μεγάλο μέρος των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης. 

Το περιοδικό TIME, μια μακρόχρονη παγκοσμιοποιημένη έκδοση, δημοσίευσε ακόμη και ένα πρωτοσέλιδο άρθρο με το σύνθημα: «Η Αμερική είναι αδύναμη και φλύαρη. Η Ρωσσία είναι πλούσια και ανακάμπτουσα – και ο ηγέτης της δεν νοιάζεται για το τι σκέφτεται κανείς γι' αυτόν».

Σήμερα, είναι ανησυχητικό να βλέπουμε το επίπεδο θαυμασμού και λατρείας για τον Πούτιν στις τάξεις των απογοητευμένων δυτικών. 

Ενώ κάποιοι μπορεί να τον δουν ως ήρωα στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, η αλήθεια είναι ότι η Ρωσσία και οι ΗΠΑ είναι απλώς ψευδείς πρωταθλητές που μονομαχούν σε έναν ψεύτικο αγώνα μονομάχων που πληρώνεται από το ΔΝΤ.

Ο πόλεμος κατά της Συρίας δεν ματαιώθηκε λόγω της παρέμβασης του Πούτιν, αλλά μάλλον λόγω των ακούραστων προσπαθειών των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης να εκθέσουν τα ψέμματα πίσω από τη συριακή εξέγερση και την εμπλοκή της CIA με την Αλ Κάϊντα. 

Είναι η ανεξάρτητη δημοσιογραφία που αξίζει τα εύσημα για τη διατάραξη του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης να χρησιμοποιήσει τη Συρία ως γεγονός ενεργοποίησης για μια ψευδή αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσσίας.

Η πιο τρομακτική πτυχή αυτού του ψευδούς παραδείγματος είναι η δυνατότητα συν-επιλογής των υποστηρικτών της ελευθερίας στην Αμερική. 

Αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν σε μαζορέτες για τη Ρωσσία, ή οποιαδήποτε ελεγχόμενη κυβέρνηση, θα χάσουμε από τα μάτια μας την αποστολή μας για μια πραγματικά ελεύθερη και κυρίαρχη Αμερική.

Πρέπει να δεχτούμε ότι το μέλλον της ανθρώπινης ελευθερίας στηρίζεται αποκλειστικά στους ώμους μας. 

Δεν υπάρχει άλλο έθνος που θα έρθει να μας βοηθήσει στον αγώνα κατά της ατζέντας της παγκοσμιοποίησης και ούτε οι BRICS θα χρησιμεύσουν ως «εναλλακτικό μοντέλλο». 

Παραβλέποντας τα αυξανόμενα αποδεικτικά στοιχεία - την ποινικοποίηση της ελευθερίας του λόγου στη Βραζιλία, τις προηγμένες προσπάθειες CBDC και ψηφιακής ταυτότητας στη Ρωσσία, το απάνθρωπο σύστημα Aadhaar στην Ινδία, το σύστημα κοινωνικής πίστωσης στην Κίνα - προκειμένου να διατηρηθεί ανέπαφη η δική του εύθραυστη κοσμοθεωρία, φαίνεται να είναι κοινή σε όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να ακολουθήσουμε ψευδοπροφήτες και απατηλούς πρωταγωνιστές. 

Ο αγώνας για ελευθερία και κυριαρχία δεν θα κερδηθεί υποστηρίζοντας ελεγχόμενες κυβερνήσεις ή πέφτοντας στα ψευδή παραδείγματα που δημιουργούνται από τις ελίτ.

Μόνο μέσα από τις δικές μας προσπάθειες και αντίσταση μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε μια πραγματικά ελεύθερη και κυρίαρχη Αμερική. 

Όσο πιο γρήγορα συμβιβαστούμε με αυτή την πραγματικότητα, τόσο ισχυρότεροι θα είμαστε όταν αρχίσει ο αγώνας.

ΠΗΓΗ: The Danger of Co-option and False Prophets - A Lily Bit

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΦΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ