ΤΟΥΡΚΑΛΑ: «Η οικογένειά μου μπορεί να εκμεταλλευτεί το γερμανικό κράτος χωρίς ντροπή»

Υπάρχει μια επίμονη φήμη ότι στο "Almanya" ακόμη και το να μην κάνεις τίποτα ανταμείβεται με χρήματα.

Για να μην διακινδυνεύσουν την απέλαση, οι Άραβες εισέρχονται στη χώρα με πλαστά διαβατήρια, τα οποία ξεπλένουν στην τουαλέτα του αεροδρομίου της Γερμανίας για ασφάλεια.

Από τον Daniel Weinmann

Η Latife Arab ήταν πέντε ετών όταν μετανάστευσε με την οικογένειά της από τη νότια Τουρκία στη Γερμανία. Η "Almanya" θεωρείται γη της επαγγελίας - μια γη όπου στην φτωχή οικογένεια υπόσχεται μια καλύτερη ζωή από ό, τι στα βουνά της Ανατολίας. Υπάρχει μια επίμονη φήμη ότι στο "Almanya" ακόμη και το να μην κάνεις τίποτα ανταμείβεται με χρήματα. Για να μην διακινδυνεύσουν την απέλαση, οι Άραβες εισέρχονται στη χώρα με πλαστά διαβατήρια, τα οποία ξεπλένουν στην τουαλέτα του αεροδρομίου της Γερμανίας για ασφάλεια.

Ακόμη και τότε, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αποδεικνύεται παράδεισος πρόνοιας για τους μετανάστες. 

Το σύνθημα είναι: όσο περισσότερα παιδιά, τόσο περισσότερες κοινωνικές μεταβιβάσεις ισχύουν, όπως συμβαίνει σήμερα. 

Η μητέρα της Latife γεννά εννέα παιδιά. Αυτή είναι μια έξυπνη στρατηγική, διότι κάθε επιπλέον γέννηση όχι μόνο οδηγεί σε πρόσθετες μεταφορές από το κρατικό ταμείο, αλλά προστατεύει επίσης την οικογένεια από την απέλαση. 

Κάθε μάρκο που περισσεύει επιστρέφει στην παλιά πατρίδα, προκειμένου να επιτρέψει σε ακόμη περισσότερα μέλη της οικογένειας να εισέλθουν στη Γερμανία.

Μετά από οκτώ μήνες σε άσυλο προσφύγων, η οικογένεια λαμβάνει ένα διαμέρισμα παρά το γεγονός ότι η αίτησή τους για άσυλο δεν έχει ακόμη εγκριθεί. 

«Αυτό δεν εμπόδισε τους γονείς μου να προβάλλουν όλο και πιο θρασύτατες απαιτήσεις – και το γερμανικό κράτος να τις εκπληρώνει», γράφει η Latife Arab στο βιβλίο της «Ein Leben zählt nichts – als Frau im arabischen Clan: Eine Insiderin erzählt» ("Μία ζωή δεν μετράει - ως γυναίκα στην αραβική φατρία: Μία γυναίκα μιλάει εκ των έσω"), που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Heyne Verlag στα μέσα Μαρτίου.

Το να αποκαλείς τους Γερμανούς Ναζί αποδίδει

Η βιογραφία, η οποία είναι ήδη ένα από τα μπεστ σέλλερ του "Spiegel", παρέχει μια εικόνα για τη δύναμη των φυλών και την αποτυχία του γερμανικού κράτους. 

Εσωτερικές απόψεις για ένα εγκληματικό σύστημα που ήταν σε θέση να «εξαπλωθεί ανεμπόδιστα στη Γερμανία» - ευνοημένο από δομές που υπάρχουν παράλληλα με την κοινωνία. Για να προστατεύσει τον εαυτό της, η Arab γράφει με ψευδώνυμο και ζει σε άγνωστη τοποθεσία.

Η 44χρονη φοβάται ότι θα εντοπιστεί από την ευρύτερη οικογένειά της. Η φατρία αντιπροσωπεύει την εμπορία ανθρώπων, τον εκβιασμό, τη διακίνηση ναρκωτικών, τη ληστεία και το ξέπλυμα χρήματος. Δεν υπάρχει σεβασμός για την αστυνομία, η τιμή της οικογένειας είναι υψίστης σημασίας. «Παίζω με τη ζωή μου», γράφει στη Neue Zürcher Zeitung. Αλλά δεν μπορεί πλέον να παραμείνει σιωπηλή.

Ως κορίτσι, είναι απλώς ένα φτηνό εργατικό δυναμικό μέσα στην οικογένειά της. Τα παιδιά ξυλοκοπούνται από τους γονείς τους. Η φατρία γίνεται όλο και πιο εγκληματική: ο εκβιασμός, η διακίνηση ναρκωτικών και η εμπορία ανθρώπων είναι στην ημερήσια διάταξη. Ο πατέρας της βρίσκεται υπό κράτηση αρκετές φορές, αλλά δεν έχει καταδικαστεί. Σε ένα σημείο, η Latife πρέπει να παραδώσει χρήματα ως κούριερ, τα οποία είναι κολλημένα στο σώμα της σε δέσμες.

Τα παράνομα δημιουργηθέντα κεφάλαια ρέουν είτε προς την Τουρκία προκειμένου να προσελκύσουν άλλα μέλη της οικογένειας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Ή χρησιμοποιείται για τη χρηματοδότηση της στέγασης. 

Κάποιος μπορεί να «ληστέψει χωρίς ντροπή και να γελάσει στα μούτρα» του γερμανικού κράτους, αναφέρει η συγγραφέας του «NZZ». 

Αναρωτιέται πώς μπορεί κάποιος να λάβει σαράντα χρόνια πρόνοιας χωρίς κανείς ποτέ να το αμφισβητήσει – δίνοντας η ίδια την απάντηση: «Θυμάμαι καταστάσεις όπου η μητέρα μου έπαιζε πάντοτε το ναζιστικό χαρτί στο γραφείο κοινωνικής πρόνοιας».

Το να αποκαλείς τους Γερμανούς Ναζί προφανώς και απέδωσε.

Κρύβεται από την οικογένειά της για το υπόλοιπο της ζωής της

Σε ηλικία 16 ετών, εγκαταλείπει το σχολείο, χωρίς απολυτήριο. Ως 17χρονη, η σκληρή ζωή της γίνεται μια ιστορία πόνου: αναγκάζεται σε γάμο και πρέπει να υπομείνει ξυλοδαρμούς, ταπείνωση και σεξ με σκοπό να μείνει έγκυος το συντομότερο δυνατό. 

Κανείς δεν έρχεται να τη βοηθήσει, ούτε καν το γερμανικό κράτος. «Αν μια αρχή είχε τολμήσει να αντιταχθεί στους γονείς μου, θα είχαν αμέσως απειληθεί από τους ακριβοπληρωμένους δικηγόρους τους», θυμάται το θύμα. 

Τελικά απέκτησε τρία παιδιά. Δύο φορές, η οικογένεια προσπάθησε να σκοτώσει τη Latife επειδή δεν προσαρμόζεται άκριτα στο ρόλο της.

Το 2003, λέει, επέζησε μιας απόπειρας δολοφονίας τιμής μπροστά στην αστυνομία.

Το 2008, μια μακρινή ξαδέρφη της είχε αποφασίσει κατά του πολιτισμού και της θρησκείας της και υπέρ μιας δυτικής ζωής - και δολοφονήθηκε σε ένα πρατήριο καυσίμων αυτοκινητόδρομου. 

Μετά από πολλά χρόνια μαρτυρίου και αρκετές μάταιες προσπάθειες να δραπετεύσει, η Latife καταφέρνει να ξεφύγει από τη φυλή της. Κατάφερε να βγει, αλλά τώρα πρέπει να κρυφτεί από την οικογένειά της για το υπόλοιπο της ζωής της.

Η ιστορία της Latife Arab ακούγεται δύσκολο να γίνει πιστευτή. Αλλά ο εκδοτικός οίκος Heyne εγγυάται για την αυθεντικότητά του, η οποία επιβεβαιώνεται από τα μέσα ενημέρωσης που είχαν ελέγξει τμήματα του βιβλίου. 

Είναι χαρακτηριστικό αυτής της χώρας ότι οι άνθρωποι μπορούν να περάσουν απαρατήρητοι σε ένα σύστημα που είναι αντίθετο με τους νόμους μας - και να εκμεταλλευτούν αυτό το κράτος σαν χριστουγεννιάτικη χήνα.

ΠΗΓΗ: „Meine Familie kann den deutschen Staat ohne Scham ausnehmen“ - reitschuster.de

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ