Προγνωστικός προγραμματισμός: Όταν η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ γίνεται Ο Π Λ Ο

Όποιος πιστεύει ότι οι εφημερίδες και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης λειτουργούν χειραγωγικά πρέπει να πάει στον κινηματογράφο. 

Έχουμε επαναπρογραμματιστεί διανοητικά εδώ και δεκαετίες;

MILOSZ MATUSCHEK

12 ΜΑΪ́ΟΥ 2024

ΔΕΙΤΕ ΤΟ "ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ" ΒΙΝΤΕΟ: X files a documentary? | 4 mins of #predictiveprogramming right here 👇 | By Mulls2goFacebook | Facebook

Η ταινία "Εμφύλιος Πόλεμος" προβάλλεται αυτή την στιγμή στους κινηματογράφους. 

Δεν χρειάζεται να το έχετε δει για να εκπλαγείτε που τώρα κυκλοφορεί στους κινηματογράφους μια ταινία που παίζει ένα σενάριο εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ. 

Είναι όλα απλά μυθοπλασία; 

Ή μήπως είναι άλλη μια προσπάθεια «προγνωστικού προγραμματισμού», μια προετοιμασία μέσω μυθοπλασίας για ένα σενάριο που δεν είναι τόσο μακριά ή για το οποίο η ανθρωπότητα πρέπει να είναι προετοιμασμένη;

Το 2024 είναι έτος εκλογών στις ΗΠΑ. 

Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να φανταστεί κανείς ότι κανένα κόμμα δεν εύχεται στο άλλο μια εκλογική νίκη. 

Εάν κερδίσει ο Τραμπ, τα μέσα ενημέρωσης θα τον παρουσιάσουν ως λαϊκιστή πραξικοπηματία. Εάν κερδίσει ο Μπάιντεν, η κατηγορία για εκλογική νοθεία θα είναι και πάλι στον αέρα. 

Αυτό είναι το υλικό από το οποίο κατασκευάζεται το εκρηκτικό υλικό εκείνο, που ο κόσμος το χρειάζεται λιγώτερο αυτή τη στιγμή: Μια αυτοδιαλυόμενη Αμερική, με αρκετές πολεμικές συμμετοχές, ένα χρέος που εκτοξεύεται από την οροφή και ένα καθεστώς ηγεμονίας που απειλείται έντονα είτε από την Κίνα είτε από τις χώρες BRICS.

Από το "Top Gun" στο "The Simpsons"

Αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά στο μέλλον, πηγαίνετε στον κινηματογράφο. 

Το 1986, το "Top Gun" κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους. 

Μετά από αυτό, όχι μόνο τα αεριωθούμενα αεροσκάφη, αλλά και ο αριθμός των αιτούντων για την Πολεμική Αεροπορία έσπασε το φράγμα του ήχου. 

Οι νεοσύλλεκτοι εκείνης της εποχής ήταν πιθανώς ήδη έτοιμοι για τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου το 1991. 

Για να γίνει σαφές σε όλους ότι ζούμε ξανά σε προπολεμική εποχή και όχι σε μεταπολεμική εποχή, μάλλον χρειαζόταν το σήκουελ "Top Gun II: Maverick". 

Για πολεμικές ταινίες που αποδεικνύονται προς το συμφέρον της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ο στρατός παρέχει στον κινηματογράφο δωρεάν υλικό. 

Οι αντιπολεμικές ταινίες είναι ένας ακριβός κίνδυνος, η προπαγάνδα παράγεται δωρεάν. 

Άλλα παραδείγματα: Η ταινία «Minority Report» ασχολήθηκε με το θέμα της προληπτικής αστυνόμευσης πριν από χρόνια. 

Εν τω μεταξύ, τα αυτοκίνητα της αστυνομίας σε ορισμένες πόλεις των ΗΠΑ συγκεντρώνονταν ήδη πριν συμβεί κάποιο έγκλημα. 

Στο "Terminator II", οι μηχανές αναλαμβάνουν και κηρύσσουν πόλεμο στους ανθρώπους. 

Η Google έδωσε αργότερα σε ένα πρόγραμμα το όνομα της ακατανίκητης μηχανής υπολογιστών από το Terminator II που αρπάζει την εξουσία: Skynet. 

Επί κορωνοϊού, υπήρξε ήδη μία ταινία με θέμα τα lockdown και την μανία μετάδοσης ενός ιού στους κινηματογράφους ("Locked Down", 2021). 

Πόσο χρόνο παράδοσης έχει πραγματικά μια ταινία όπως αυτή;

Εμπνέεται, άρα γε, η πολιτική από τον κινηματογράφο και την λογοτεχνία; Ή μήπως ο κινηματογράφος είναι ο απλωμένος βραχίονας μίας πολύπλευρης πολιτικής ατζέντας;

Πιθανότατα δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο για τους ανθρώπους με χρήματα από το να χρηματοδοτήσουν μια ταινία προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, να συμπεριλάβουν μία τροπή ή μία ανατροπή. 

Το ζήτημα του μάγειρα ή του σερβιτόρου τέθηκε επίσης από τον φιλόσοφο της τεχνολογίας Günther Anders, ο οποίος μπορούσε μόνο να φανταστεί την προηγούμενη παραλλαγή. 

Για αυτόν, η επιστημονική φαντασία όπως των H.G. Wells & Co. έμοιαζε με μια εργαλειοθήκη για μία πολιτική που θα μπορούσε τόσο εύκολα να οραματιστεί το μέλλον ως μια δυστοπία, στην οποία όλο και περισσότερη εξουσία μετατοπιζόταν σε όλο και μικρότερους κύκλους. 

Είτε στους Wells και Huxley είτε στα γραπτά του βραβευμένου με Νόμπελ στα μαθηματικά Bertrand Russell, πήγε αξιόπιστα προς την κατεύθυνση του παγκόσμιου κομμουνισμού, με ένα σύστημα κάστας, μείωση του πληθυσμού, παγκόσμια κυβέρνηση, έλεγχο μέσω επιλεκτικής αναπαραγωγής, χειραγώγησης μέσω ναρκωτικών ή επιτήρησης. 

«Η ψυχαγωγία είναι τρόμος», κατέληξε ο Anders. 

Επειδή η ψυχαγωγία σφετερίζεται τον εγκέφαλό μας με έναν ιδιαίτερα επιδέξιο, αμείλικτο τρόπο. 

Γιατί λοιπόν η βιομηχανία του θεάματος να μην βοηθήσει να σφυρηλατηθεί η ατζέντα του αύριο στο μυαλό του σήμερα;

Δαρβινισμός, μείωση πληθυσμού, παγκόσμια κυβέρνηση: Bertrand Russell στο "The Impact of Science on Society" (Screenshot)

Είναι γνωστό ότι η τέχνη και ο πολιτισμός είναι δημοφιλή πεδία για αγώνες εξουσίας κάθε είδους. 

Στην εποχή του Στάλιν, συγγραφείς από τη Δύση κλήθηκαν στη Μόσχα για να τους πείσουν για την ανωτερότητα του κομμουνισμού.

Ο Hergé απαθανάτισε ένα τέτοιο απόσπασμα στο "Tintin in the Land of the Soviets" ("Ο Τεν-Τεν στην γη των Σοβιετικών"), όπου έκπληκτοι και απλοί ξένοι επισκέπτες παρουσιάζονται με τις καπνοδόχους ενός βιομηχανικού χωριού Ποτέμκιν.

Στιγμιότυπο οθόνης: Hergé, Tintin στη γη των Σοβιετικών

Ως απάντηση στα σοβιετικά καλλιτεχνικά κινήματα, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τα «Συνέδρια για την Πολιτιστική Ελευθερία» με χρήματα της CIA, προκειμένου να αντισταθμίσουν τη μετανάστευση της τέχνης, του πολιτισμού και της λογοτεχνικής σκηνής προς τη μαρξιστική πλευρά. 

Στην Γερμανία, ο Heinrich Böll και ο Siegfried Lenz, μεταξύ άλλων, βοήθησαν ενεργά και αρκετά περιοδικά έλαβαν χρηματοδότηση από τη CIA, όπως το "der Monat" του Melvin Lasky ή το "Encounter". 

Ο Raymond Aron τοποθετήθηκε απέναντι στο "Les temps modernes" του Σαρτρ στο "Figaro" και στο "Express". 

Ενάντια στον ύστερο ιμπρεσσιονισμό ενός Malevich στην Ρωσσία, ο Jackson Pollock έπρεπε να ζωγραφίσει πολλές αφηρημένες-εξπρεσσιονιστικές εικόνες άμορφης μάζας προκειμένου να αποκαταστήσει την «ισορροπία δυνάμεων». 

Ενάντια στον κοινωνικορεαλισμό, οι ποπ καλλιτέχνες α λα Λιχτενστάϊν και Γουώρχολ (περισσότερο άσχημα παρά δεξιά) εμφανίστηκαν στη σκηνή.

Από την ίση μεταχείριση στην "ευθυγράμμιση" ("Gleich-Schaltung" Gleichschaltung – Wikipedia)

Σήμερα, οι κατευθυντήριες γραμμές χρηματοδότησης στο θέατρο και τον κινηματογράφο καταφέρνουν αβίαστα να βυθίσουν ολόκληρη την κινηματογραφική βιομηχανία σε ένα 'woke' zeitgeist. 

Στον κόσμο των μέσων ενημέρωσης και των εκδόσεων, εκτός από το ταλέντο, η σωστή στάση αποτελεί όλο και περισσότερο σημαντικό κριτήριο επιλογής. 

Στο τέλος, παρόμοιες βιογραφίες και μαθήματα σπουδών οδηγούν αναπόφευκτα σε ένα επιμελημένο φάσμα απόψεων και θεμάτων. 

Αυτό που είναι σχετικό είναι πάντα αυτό που είναι σχετικό με την ομάδα ομοϊδετών. 

Είναι τότε μόνο μια ανάσα από τη συμμόρφωση με το "Gleichschaltung".

Εξακολουθεί να ταιριάζει ο όρος "mainstream"; 

Κάποιος θα έπρεπε να μετονομάσει την βιομηχανία ψυχαγωγίας και πληροφόρησης: Στον πυρήνα της, λειτουργεί μια επιχείρηση ψυχολογικού εμποτισμού, ένα νομισματοκοπείο σκέψεων και λέξεων. 

Εφημερίδες και YouTube, TikTok και Χόλλυγουντ: 

Ο συνεχής ήχος των μέσων ενημέρωσης είναι σαν μια μπανιέρα χρωμάτων (ουράνιου τόξου) μέσω της οποίας ο καταναλωτής εμποτίζεται καθημερινά. 

Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα για την κατάκτηση του νου μέσω της προπαγάνδας είναι το «φαινόμενο της απλής έκθεσης». 

Αρκεί να εκθέτουμε τους ανθρώπους στο ίδιο μήνυμα ξανά και ξανά, έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτό πιο θετικά με την πάροδο του χρόνου. 

Αυτό που υπάρχει παντού φαίνεται πραγματικό, κάποια στιγμή μπερδεύεται με την πραγματικότητα και τελικά διαπιστώνεται ότι είναι «καλό». 

Μια έξοδος από αυτόν τον κόσμο είναι δυνατή, αλλά δύσκολη, γιατί πετυχαίνει μόνο αν κάποιος είναι πρόθυμος να εγκαταλείψει έναν (ψευδο)πραγματικό κόσμο που έχει γίνει αγαπητός, δηλαδή να αφήσει τον «υπάρχοντα κόσμο» να χαθεί και να σκάψει το δρόμο του προς την αληθινή πραγματικότητα. 

Η ταινία "Matrix" περιέγραψε αυτό το "μονοπάτι μύησης" και ήταν ίσως η πιο αποτελεσματική ταινία όταν πρόκειται για την καταπολέμηση του κόσμου της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης με τα ίδια τα μέσα.

Αλλά μήπως ο δρόμος προς τη χειραγώγηση οδηγεί επίσης έξω από τη χειραγώγηση; 

Μπορεί το πρόβλημα να είναι μέρος της λύσης ταυτόχρονα; 

Στο τέλος, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συλλάβουμε τον προσομοιωμένο κόσμο γύρω μας, δεν χρειάζεται να απαντάτε σε μηνύματα σε συνομιλίες, όπως ο Neo στο "The Matrix", ή να περιμένετε μέχρι να πέσει ένας προβολέας στο σπίτι σας, όπως στο "The Truman Show", αποκαλύπτοντας την ζωή ως σκηνή ταινίας.

Όποιος εξακολουθεί να αισθάνεται ότι θέλει να πάει σινεμά ή να καταναλώσει ταινίες μπορεί να το κάνει με καθαρή συνείδηση αυτές τις μέρες μόνο αν είναι ενεργοποιημένο το δικό του ραντάρ μαλακίας και σόναρ προπαγάνδας. 

Τότε μπορεί ακόμη και να είναι πραγματικά διασκεδαστικό!

ΠΗΓΗ: Predictive Programming: Wenn Unterhaltung zur Waffe wird (freischwebende-intelligenz.org)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛA