Γερμανία: Από μία Ομοσπονδιακή Δημοκρατία καθ' οδόν προς μία Ισλαμική Δημοκρατία;

Η μεταμόρφωση (σ.σ. μάλλον παραμόρφωση) μίας φιλόξενης κουλτούρας

Από τον Kai Rebmann

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν η γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία θα γίνει ισλαμική δημοκρατία, αλλά μόνο πότε.

Θυμάμαι ακόμα τα σχολικά μου χρόνια στη δεκαετία του 1990, όταν αυτό ακριβώς το θέμα – η μετανάστευση και οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της – αντιμετωπιζόταν στα μαθήματα κοινωνικών σπουδών. 

Οι δημογράφοι της εποχής θεωρούσαν ότι ένα τέτοιο σενάριο γύρω στο 2050 ήταν πιθανό, αν και μη ρεαλιστικό.

Πριν από περίπου 15 χρόνια, ήταν ο Thilo Sarrazin που είδε την επίτευξη αυτού του πιθανώς μη αναστρέψιμου σημείου καμπής να έρχεται πολύ νωρίτερα - για το οποίο ο πρώην πολιτικός του SPD επιπλήχθηκε άσχημα και τελικά εκφοβίστηκε από το κόμμα από τους Σοσιαλδημοκράτες. 

Thilo Sarrazin

Αλλά ο Sarrazin πιθανότατα υπολόγισε λάθος, καθώς δεν θα μπορούσε να μαντέψει την έκταση του κύματος προσφύγων που ξεκίνησε το 2015 και συνεχίζεται λίγο πολύ μέχρι σήμερα, και τις συνέπειές του εκείνη την εποχή.

8 εκατομμύρια περισσότεροι αλλοδαποί - 1 εκατομμύριο λιγώτεροι Γερμανοί

Η εξέλιξη των δημοσκοπήσεων στη Γερμανία φαίνεται επίσης σε πολύ επίσημα στοιχεία, δηλαδή στα αντίστοιχα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Στατιστικής Υπηρεσίας. 

Σύμφωνα με τη μελέτη, σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότεροι Γερμανοί πολίτες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους από το 2005 από όσους έχουν μετακομίσει ή επιστρέψει. 

Από την άλλη, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, πάνω από 8 εκατομμύρια (!) αλλοδαποί περισσότερο από αλλοδαποί έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία. 

Εκτός από την Ουκρανία, οι σημαντικότερες χώρες προέλευσης μεταξύ των λεγόμενων τρίτων χωρών (εκτός Ε.Ε.) περιλαμβάνουν εδώ και χρόνια τη Συρία, την Τουρκία και το Αφγανιστάν, οι οποίες είναι όλες μουσουλμανικές χώρες.

Το έτος 2005 δεν επιλέχθηκε τυχαία ή ακόμη και αυθαίρετα ως σημείο εκκίνησης. Σηματοδοτεί ένα είδος σημείου καμπής. Το 2005, η καθαρή μετανάστευση Γερμανών πολιτών στη Γερμανία ήταν αρνητική για πρώτη φορά, δηλαδή λιγώτεροι Γερμανοί πολίτες (συμπεριλαμβανομένων των εθνοτικών Γερμανών επανεγκατασταθέντων) επαναπατρίστηκαν στη Γερμανία από ό,τι μετανάστευσαν. Μια τάση που όχι μόνο συνεχίστηκε χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα, αλλά έχει προωθηθεί ακόμη περισσότερο από το 2016 το αργότερο.

Επίσημοι φορείς, όπως το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Πληθυσμιακής Έρευνας (BiB), αρέσκονται να κατηγορούν τις «μεθοδολογικές αλλαγές και τις τεχνικές εξελίξεις» στη συλλογή δεδομένων για αυτό, αλλά χωρίς να τις προσδιορίζουν περαιτέρω.

Ο πολύ πιο σημαντικός παράγοντας, ωστόσο, είναι η έκρηξη του αριθμού των μη γερμανών μεταναστών ή το θετικό μεταναστευτικό ισοζύγιο άνω των 8 εκατομμυρίων που επιτεύχθηκε σε αυτόν τον τομέα. 

Ενώ οι παλαιότεροι δημογράφοι εξακολουθούσαν να υποθέτουν ότι οι μετανάστες από τον αραβο-μουσουλμανικό πολιτιστικό χώρο θα πήγαιναν από μειονότητα σε πλειοψηφία στη Γερμανία, κυρίως λόγω του σημαντικά υψηλότερου ποσοστού γεννήσεών τους - και μόνο πολύ σταδιακά - οι πολιτικοί και ιδεολογικά υποκινούμενοι παράγοντες διαδραματίζουν τώρα πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Ο πόνος ενός απλού ανθρώπου

Στα χαρτιά, η Γερμανία εξακολουθεί να είναι μια Ομοσπονδιακή Δημοκρατία και αυτό είναι απίθανο να αλλάξει τα επόμενα χρόνια, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη γκρίζα θεωρία. 

Στην καθημερινή ζωή, ωστόσο, τα πράγματα φαίνονται ήδη πολύ διαφορετικά σήμερα, και όχι τόσο σπάνια. 

Η υιοθέτηση μουσουλμανικών εθίμων με ταυτόχρονη κατάργηση των δυτικών χριστιανικών παραδόσεων δεν προκαλεί πλέον ούτε καν να ανασηκωθούν φρύδια σε πολλά μέρη, πόσο μάλλον κατακραυγή αγανάκτησης. 

Έχουν ήδη συνηθίσει οι Γερμανοί σε αυτή τη «νέα κανονικότητα» μέσα στην ίδια τους την χώρα; 

Ή μήπως είναι απλώς η επιθυμία να ανήκουμε κάπου, σε μια πλειοψηφία που πάντα αναδύεται σαφώς;

Ωστόσο, η Γερμανία χρειάζεται τη μετανάστευση πιο επειγόντως από ποτέ στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Σπάνια η έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων ήταν μεγαλύτερη και οι ειδικευμένοι εργαζόμενοι από τη Γερμανία και το εξωτερικό χρειάζονταν πιο επειγόντως.

Ωστόσο, σε αντίθεση με την εποχή του κύματος των φιλοξενούμενων εργαζομένων στη δεκαετία του 1960, οι μετανάστες δεν προέρχονται πλέον κυρίως από τη νότια και νοτιοανατολική Ευρώπη και έρχονται ακόμη λιγώτερο για να εργαστούν. 

Είναι ακόμη πιο σοβαρό όταν, από την άλλη πλευρά, χρόνο με το χρόνο, υπάρχει απώλεια μετανάστευσης στο υψηλό πενταψήφιο εύρος μεταξύ συχνά καλά καταρτισμένων Γερμανών πολιτών στην ακμή τους.

Τα πιο πρόσφατα στοιχεία σχετικά με αυτό είναι από το 2022: Περίπου 83.000 περισσότεροι Γερμανοί μετανάστευσαν από ό, τι επαναπατρίστηκαν στη Γερμανία. Οι μετανάστες είχαν μέσο όρο ηλικίας μόλις 35,0 ετών. Έτσι, είναι ακριβώς οι νέοι που αναζητούν την ευτυχία πέρα από τα εθνικά σύνορα – και τη βρίσκουν κυρίως με τους άμεσους γείτονές μας. 

Οι πιο δημοφιλείς προορισμοί το 2022 ήταν και πάλι η Ελβετία (20.000 αναχωρήσεις) και η Αυστρία (12.000), ακολουθούμενες από τις Ηνωμένες Πολιτείες (10.000) στην τρίτη θέση.

Η γερμανική κυβέρνηση λάμπει με ανακοίνωση αντί για δράση

Και τι κάνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση; Συνεχίζει να εξασκείται σε ανακοινώσεις και φιλονικίες. 

Εν τω μεταξύ, έχουν περάσει 9 μήνες από τότε που ο καγκελάριος Olaf Scholz (SPD) υποσχέθηκε «απελάσεις σε μεγάλη κλίμακα». 

Η πραγματικότητα: Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι από 260.000 αλλοδαποί στη Γερμανία που είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τη χώρα, εκ των οποίων 50.000 θα έπρεπε στην πραγματικότητα να απελαθούν «αμέσως». 

Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των απελάσεων στη Γερμανία ετησίως βρίσκεται στο πολύ χαμηλό πενταψήφιο εύρος, πιο πρόσφατα το 2023 ήταν λίγο κάτω από 13.000.

Επόμενο παράδειγμα: Στην πιο πρόσφατη καλοκαιρινή συνέντευξη, ο καγκελάριος διαβεβαίωσε τους ακροατές του ότι «εμείς (μπορούμε) να επιλέξουμε ποιος θα έρθει στη Γερμανία». 

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο πίσω από αυτό από ένα ρητορικό τέχνασμα με το οποίο οι πολίτες προφανώς θα οδηγηθούν στον ολισθηρό δρόμο και ο Scholz θέλει να δώσει την εντύπωση ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θέλει να περιορίσει αποτελεσματικά τη μετανάστευση στο μέλλον.

Γιατί: Επειδή σου «επιτρέπεται» να κάνεις κάτι δεν σημαίνει ότι το «κάνεις». Φυσικά, η ομοσπονδιακή υπουργός Εσωτερικών Nancy Faeser (SPD) θα μπορούσε ήδη να κάνει εκστρατεία για μόνιμους συνοριακούς ελέγχους αύριο ή να αναγκάσει απελάσεις, ρητά στο Αφγανιστάν ή τη Συρία. 

Στην πραγματικότητα, όμως, δημιουργούνται όλο και περισσότερα κίνητρα και παράγοντες έλξης, όπως η πρόσφατη μεταρρύθμιση του νόμου πολιτογράφησης, η οποία τέθηκε σε ισχύ στα τέλη Ιουνίου 2024.

ΠΗΓΗ: Deutschland auf dem Weg von der Bundesrepublik zur Islamischen Republik? - reitschuster.de

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ