Τρίτη 2 Ιουλίου 2024

ΜΝΗΜΗ ! 30η Ιουνίου 1892, γεννιέται ο αντικομμουνιστής Έλλην πεζογράφος Στράτης Μυριβήλης!

 


«Η ζωή είτε χαρά, είτε πίκρα, ήταν ωραία».

Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια.

«Αγαπούσε πολύ την ζωή ο Στρατής Μυριβήλης.


Ίσως γι’ αυτό – ποιος ξέρει – έζησε μαζί με τόσους άλλους της γενιάς του, τη φρίκη και τον ανεμοστρόβιλο του πολέμου, για να μιλήσει με τα μέτρα τα ριζιμιά του θανάτου, για το μέγεθος, τη λαμπρότητα και τη χαρά – την κατακλυσμική κάποτε της ζωής».

Κώστας Γάλλος.



1956-Ο Στράτης Μυριβήλης σε εκδήλωση με τη βασίλισσα Φρειδερίκη

Ο Στρατής Μυριβήλης, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της γενιάς του ΄30, πατριώτης και λυρικός πεζογράφος του Αιγαίου, ένας «αδιάλλακτος της λογοτεχνίας» σε συνεχή αναζήτηση της ελληνικότητας, γεννήθηκε ως Ευστράτιος Σταματόπουλος στις 30 Ιουνίου 1892 υπόδουλη ακόμη Συκαμιά της Λέσβου.

Ανήκει στη γενιά εκείνη που πολέμησε για την ανόρθωση του ελληνισμού κατά τους βαλκανικούς πολέμους, που παρακολούθησε με πόνο τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας και τελικά στράφηκε σε έναν ενδοσκοπικό εθνικισμό, αναζητώντας με πάθος τα διακριτικά της ελληνικής συνείδησης στην ελληνική γη και στη λαϊκή παράδοση.

Ο Μυριβήλης λοιπόν  (του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Ευστράτιος Σταματόπουλος) γεννήθηκε στη Σικαμνιά της Λέσβου το 1892.
Ήδη από τα γυμνασιακά του χρόνια προσχώρησε στο δημοτικισμό και πρωτοστάτησε σε μαθητικές κινητοποιήσεις υπέρ της δημοτικής.

Η κήρυξη του πολέμου του 1912 βρήκε τον Μυριβήλη φοιτητή της Νομικής και της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα.

Μαζί με άλλους Λέσβιους νέους και κατόπιν διαβήματος στον Ελ. Βενιζέλο κατατάχθηκε εθελοντής και έφυγε για το μέτωπο.

Έτσι ξεκίνησε η μακρά θητεία του σε όλους τους πολέμους της γενιάς του, τους Βαλκανικούς και τη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή επέστρεψε στο νησί του, όπου άρχισε να εκδίδει κάποιες εβδομαδιαίες και ημερήσιες εφημερίδες.

Το 1932 εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αθήνα, όπου και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας Δημοκρατία (1930-33), ενώ το 1938 διορίστηκε υπάλληλος στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.

Εργάστηκε ως χρονογράφος και λογοτεχνικός συνεργάτης σε διάφορες εφημερίδες , ενώ σημαντική ήταν και η θητεία του στο ραδιόφωνο με εβδομαδιαίες εκπομπές.

Εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας το 1958, υπήρξε ιδρυτικό μέλος, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας των Λογοτεχνών της Ελλάδος, ιδρυτικό μέλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, καθώς και αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.


Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ακαδημίας Αθηνών και τιμητικό μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Γραμμάτων και Τεχνών. 
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας και το Σταυρό του Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄.

Είχε ακόμα προταθεί από την Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1963).

Πέθανε άρρωστος από βρογχοπνευμονία στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού στην Αθήνα.


Στο Μέτωπο της Μ.Ασίας 1919-1922 .Μέ τo αλογό του τήν Καστάνω

Κατά τον Ηλία Βενέζη ο Στρατής Μυριβήλης υπήρξε ο "γενάρχης" της Αιολικής Λογοτεχνίας και σημαντικός πεζογράφος της Γενιάς του ΄30.

Καθιερώθηκε κυρίως ως συγγραφέας μυθιστορημάτων και διηγημάτων, αν και το έργο του ως χρονογράφου είναι ιδιαίτερα ογκώδες.

Τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.


Ο Στράτης Μυριβήλης με την γυναίκα του Ελένη στην Μικρά Ασία

Όμως εκτός από σπουδαίος λογοτέχνης ήταν και φανατικός αντικομουνιστής.
Ο άνθρωπος αυτός που προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ έκανε μια εκπληκτική ομιλία στην  Καλαμάτα, το Νοέμβριο του 1948, με θέμα τον κομμουνισμό και το παιδομάζωμα.
Παραθέτω ένα του απόσπασμα :

«Γνήσιος κομμουνιστής, είναι εκείνος που θα μπορέσει, κάτω από μια σοφή, βαθιά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, να σκοτώσει μέσα του, όλα αυτά τα λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, που αποτελούν την ιδιομορφία του εθνικού πολιτισμού μας...
Όταν αυτό κατορθωθεί, όταν η εθνική σημαία από σύμβολο ενότητας φτάσει να μεταβληθεί σε παλιοκούρελο μέσα στη συνείδηση του κατηχουμένου, τότε ο κατηχούμενος είναι ώριμος πια για να χτυπήσει το μαχαίρι στην καρδιά της πατρίδας του...

Ο κομμουνιστής είναι μέλος μιας νέας φυλής, ενός νέου τύπου ανθρώπου.
Η νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλά, από τα ρετάλια όλων των φυλών, όλων των λαών, όλων των εθνών.
Η δύναμη που κινεί τη σατανική μηχανή του είναι το μίσος.
Ο κομμουνιστής, για να προχωρήσει πρέπει να μάθει να μη λυπάται τον άνθρωπο.
Για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψει πως το έγκλημα, η ψευτιά, η λεηλασία, η εκπόρνευση, η κλεψιά, ο βιασμός, δεν είναι πια κακουργήματα μόνο, είναι πράξεις πολιτικές, που επιτρέπονται και επιβάλλονται για έναν πιστό του κόμματος.

Όλη αυτή η τερατώδης παιδαγωγική, στηρίζεται πάνω σε μια βάση μεσσιανικής ευτυχίας.
Θα σφάξουμε, θα κάψουμε, θα βασανίσουμε, θα ατιμάσουμε, θα κλέψουμε, θα βιάσουμε για να κατασκευάσουμε τον μελλοντικό Παράδεισο της ανθρωπότητας...
Πότε αυτό; Άγνωστο. Κάποτε.

Όταν ένας κατηχούμενος πάθει την κομμουνιστική διαφοροποίηση, είναι πια ώριμος να προδώσει τον τόπο του, τους δικούς του, τους φίλους του, τους γονείς του, κάθε τι που είναι δεμένο με την καρδιά και με το αίσθημα του ανθρώπου.
Τότε πια, δεν έχει βούληση για να θέλει.
Άλλος, θέλει για λογαριασμό του.
Αυτός, απλώς εκτελεί.
Δεν έχει δικαίωμα να σκέφτεται και να αποφασίζει.
Η σκέψη και ο στοχασμός είναι δικαιώματα του κόμματος.
Το κόμμα είναι ο εγκέφαλος και η καρδιά της νέας φυλής των ανθρώπων του Κομμουνισμού.

Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές.
Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι Έλληνας.
Γι' αυτό και το κόμμα λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και όχι Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα. 
'Όταν κάποτε καταλάβουν αυτό το απλό και αδιαφιλονίκητο πράγμα τα κράτη, θα αφαιρέσουν αμέσως την εθνική υπηκοότητα από όλα τα άτομα που ανήκουν στη νέα κομμουνιστική φυλή.
Όσο δεν το κάνουν, και όσο δεν συγκεντρώνουν όλα αυτά τα άτομα έξω από τα εθνικά σύνορα, και έξω από την εθνική κοινωνία, θα έχουν τον εχθρό μέσα στα τείχη, για να υπονομεύει το φρούριο της ειρηνικής των ζωής από μέσα.

Η κομμουνιστική φυλή, ζει μια ζωή τερατώδη, αληθινά, πραγματικά μεταφυσική.
Ο κομμουνιστής, ο διαφοροποιημένος πια κομμουνιστής, δεν βλέπει όπως βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, δεν ακούει όπως ακούν οι άλλοι, δεν διαβάζει όπως διαβάζουν οι άλλοι.
Εκατόν είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οι άοπλοι και αθώοι άνθρωποι που σφάχτηκαν από τους κομμουνιστές της Ελλάδος, από τα χρόνια της Κατοχής ως το 1948.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κοριτσάκια, βρέφη.
Μόνο γιατί επέμειναν να είναι Έλληνες αδιαφοροποίητοι...

Ο Άρης Βελουχιώτης το είχε διακηρύξει αφελέστατα: «Εφτάμισυ εκατομμύρια Έλληνες είναι», είπε σε μια συζήτηση.
«Απ' αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους είναι».

Κάθε αληθινός κομμουνιστής, βρίσκει σήμερα πολύ λογική και φρόνιμη τούτη τη σκέψη εκείνου του ανθρωποφάγου.

Ένας ποιητής του κόμματος από την Ήπειρο, του έβγαλε έναν τόμο ποιήματα, που τον εξυμνεί και τον θαυμάζει.

Ένας άλλος από τη Μυτιλήνη, έβγαλε άλλον έναν τόμο, όπου λιγώνεται από τη μεγαλοπρέπεια του δεκεμβριανού ανθρωποσφαγείου των άοπλων Αθηναίων, το 1944.

Ένας τρίτος αλήτης της λογοτεχνίας, έγραψε τρίτο βιβλίο:

«Τον μεγάλο Δεκέμβρη». Είναι τρελλοί αυτοί οι άνθρωποι;

Όχι. Είναι απλώς κομμουνιστές.

Είναι διαφοροποιημένοι πρώην Έλληνες, που τώρα πια ανήκουν στη νέα φυλή...

Τριακόσια δέκα έξι χρόνια είχε ν' ακουστεί στον τόπο μας η λέξη «παιδομάζωμα», η πιο ανατριχιαστική λέξη που έπλασε ο ελληνικός λαός με το αίμα, με το δάκρυ και με την πιο τρυφερή του σάρκα.

Το ανάφερε η ιστορία μονάχα.

Με αποτροπιασμό το ανάφερε και η λαογραφία μας με τα τραγούδια-μοιρολόγια, που διασώθηκαν από εκείνο το πανελλήνιο σύθρηνο.

Και κατόπιν, σαν ήθελαν πια οι άνθρωποι να χαρακτηρίσουν τη βαρβαρότητα και την αγριότητα κείνης της εποχής, λέγανε: «Την εποχή που γινόταν το παιδομάζωμα».

Και εννοούσαν μιαν εποχή άγριας βαρβαρότητας, που οι μητέρες δάκρυζαν αίμα, και οι πατέρες καταριόνταν την ερωτική χαρά του γάμου, που έσπερνε τόση θλίψη και τόσο σπαραγμό μέσα στο σπίτι τους.

Ο Κομμουνισμός δεν επιτρέπει την ύπαρξη των ελεύθερων λαών και των ελεύθερων ανθρώπων. 

Όσους Έλληνες δεν πρόφτασε να σφάξει ο Γερμανός, ο Βούλγαρος, ο Ιταλός και ο Αλβανός, βάλθηκε να τους σφάξει ο κομμουνιστής.

Τρία εκατομμύρια Έλληνες είναι αρκετοί να ζήσουν. 
Έτσι είχε αποφασίσει ο Άρης Βελουχιώτης, ένας από τους εργολάβους του εξανδραποδισμού της φυλής μας...

Κι εμείς;...

Εμείς που αρνηθήκαμε να υποταχθούμε τόσο στον Γερμανό όσο και στον Σλάβο κατακτητή;...

Εμείς τι κάνουμε;

Τί κάνουμε σαν κράτος;

Τι κάνουμε σαν έθνος;

Τί κάνουμε σαν εκπρόσωποι του λαού;

Τι κάνουμε σαν λόγιοι, σαν επιστήμονες, σαν μέλη ζωντανά του ζωντανού ελληνικού οργανισμού που τεμαχίζεται, που στρεβλώνεται, που μολύνεται, που μαχαιρώνεται και μαγαρίζεται, ως τα πιο ιερά, τα πιο άγιά του άδυτα;

Φιλολογία κάνουμε.

Και ψηφίσματα κάνουμε, που τα δημοσιεύουμε από βραδύς στις εφημερίδες μας, τα διαβάζουμε το πρωί και κοιμούμαστε με ελαφριά συνείδηση το βράδυ.
Αυτό κάνουμε...

Δίνουμε το χέρι σ' αυτούς που μπήγουν το μαχαίρι στη ράχη των στρατιωτών μας...

Και τους βλέπουμε να χύνουν στάλα στάλα το φαρμάκι στην ψυχή των φτωχών, που πεινούν και έχουν στον νου τους μόνο την αδειανή κοιλιά τους.
Τους ανεχόμαστε στα σπίτια μας σαν φίλους ιδεολόγους.
Τους ανεχόμαστε και τους χειροκροτούμε στα θέατρά μας σαν προπαγανδιστές.

Σαν ηθοποιούς και σαν επιθεωρησιογράφους και σαν σκηνοθέτες και σαν ομιλητές ουδετέρων διαλέξεωνΚαι στα σχολεία μας σαν κρυφοκουκουέδες.

Και στις εφημερίδες μας και στα περιοδικά μας σαν συνεργάτες.

Και στην Ακαδημία μας σαν ακαδημαϊκούς.

Και σ' όλες τις κρατικές μας υπηρεσίες.

Και τους προστατεύουμε σαν βουλευτές.

Και τους ενισχύουμε σαν πλούσιοι.

Και παίζουμε άνανδρα με μερικές ηχηρές λέξεις που τις ρίχνουν οι κομμουνιστές στους ηλίθιους για δόλωμα και στους προπαγανδιστές τους για δίχτυα:

Η δημοκρατία.

Και η ελευθερία σκέψεως.

Και η αστράτευτη τέχνη.

Και ο αγνός ιδεολόγος.

Και ο ουδέτερος αριστερός και ο πληρωμένος βιβλιοπώλης που πλασάρει μπροσούρες στους εφήβους.

Και το δήθεν φιλολογικό περιοδικό που δημοσιεύει τα έμμετρα εμετά του Ελιάρ για τον «Κόκκινο Δεκέμβρη».

Και τις προσφωνήσεις τον γραικύλων ποιητών της Αθήνας προς τον ξένο υβριστή.

Όλη αυτή η σαπρία είναι υπό την προστασία μας, τη φανερή και την κρυφή...

Ποιός είναι λοιπόν ο μυστικός αυτός προστάτης των συνοδοιπόρων, των δημοσιογράφων, των λογίων, των υπαλλήλων, που εμποδίζει το χέρι της Ελλάδας να ξετινάξει από πάνω της τα παράσιτα της σιγανής φθοράς;...

Ο πολιτευόμενος που ξέχασε πως είναι εθνικός απόστολος και εθνικός αγωνιστής και έγινε επαγγελματίας της Βουλής, και δούλος της συναλλαγής...».

Οι κομμουνιστές, … Ίδιοι τότε, ίδιοι και τώρα…Αμετανόητοι, ανάλγητοι και αιωνίως ψεύτες.

Το μόνο που κάνουν είναι να διαστρεβλώνουν πλήρως την Ιστορία και τα γεγονότα.

Μια ζωή προδότες, μια ζωή ψεύτες, μια ζωή δολοφόνοι, μια ζωή κομμουνιστές…

Κορίνα Πενέση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!