50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ (20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 – 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2024)

 

Ποιος βάζει λόγια Πατρίδες να χαθούν;

Νησιά να μοιραστούν;

Σύρματα να μπουν;

 

Ποιος ρίχνει βόλια Παιδιά να σκοτωθούν;

Γενιές να χωριστούν;

Ρίζες να κοπούν;

 

Γιώτα Νέγκα – Το Καραβάκι

Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας από τα ξημερώματα εκείνου του μαύρου Σαββάτου της 20 Ιουλίου 1974, όταν τα αποβατικά του Τουρκικού Στρατού που είχαν ξεκινήσει το βράδυ της 19 Ιουλίου από την Μερσίνα, άρχισαν ανενόχλητοι να ξεφορτώνουν άνδρες και πολεμικό υλικό στο Πεντεμίλι της Κερύνειας. Την ίδια στιγμή η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία βομβάρδιζε στόχους στην Λευκωσία και έριχνε αλεξιπτωτιστές εντός του Τουρκοκυπριακού θύλακα Λευκωσίας- Αγίρδας. Ο Αττίλας είχε μόλις κάνει την εμφάνιση του ενώ η Αϊσέ μπορούσε να πάει διακοπές...

Είχε προηγηθεί το αποτυχημένο και γελοίο πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη εναντίον του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974, όταν δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς βομβάρδισαν το Προεδρικό Μέγαρο που υπερασπιζόντουσαν δυνάμεις της αστυνομίας με την ονομασία «Εφεδρικό». Ο Μακάριος γλίτωσε ως εκ θαύματος και μετέβη αρχικά στην Πάφο απ’ όπου έβγαλε διάγγελμα μέσω ραδιοφώνου στον Κυπριακό λαό πως είναι ζωντανός. Στη θέση του τοποθετήθηκε ο πολιτικός και μέλος της ΕΟΚΑ Νίκος Σαμψων που έμεινε στην ιστορία ως «ο πρόεδρος των 8 ημερών».

Την επόμενη ημέρα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ συγκάλεσε έκτακτο πολεμικό συμβούλιο και αποφάσισε τελεσίδικα την εισβολή του Τουρκικού Στρατού, καθότι σύμφωνα με την Συνθήκη της Ζυρίχης ως εγγυήτρια δύναμη έπρεπε να συμπράξει μονομερώς για την αποκατάσταση του status quo. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Τουρκία με την συνθήκη της Λωζάνης το 1923 είχε πάρει την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο με αντάλλαγμα να παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα στην Κύπρο, ενώ με την κατάπτυστη αυτή συνθήκη ξαναμπήκε στο παιχνίδι, αποκτώντας ξανά τα δικαιώματα που είχε στερηθεί.

Ο Μακάριος μετά το διάγγελμα στην Πάφο μετέβη στην Αγγλική Βάση του Ακρωτηρίου. Από εκεί πέταξε για την Μάλτα και κατόπιν βρέθηκε στο Λονδίνο όπου και συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Γουίλσον ζητώντας του να συνεχίσει να διατηρεί το προεδρικό του αξίωμα. Μετά την συνάντηση τους, κατέφθασε και ο Ετζεβίτ με μεγάλη συνοδεία πολιτικών και στρατιωτικών ο οποίος ανακοίνωσε στον Γουίλσον ότι το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου ήταν παραβίαση της συμφωνίας ανεξαρτησίας και το τέλος της νομικής βάσης του Κυπριακού Κράτους. Ο Γουίλσον άκουσε και τους δύο, αλλά κατά την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» δεν πήρε καμία θέση.

Στις 19 Ιουλίου ο Μακάριος εκφώνησε τον περίφημο λόγο του στο συμβούλιο του ΟΗΕ, στο οποίο αποκάλεσε το πραξικόπημα εναντίον του ως ελληνική εισβολή από την οποία δεν ταλαιπωρούνται μόνο οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και οι Τουρκοκύπριοι. Ουσιαστικά, είπε ότι το Σύνταγμα παραβιάστηκε και ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δίνει νομικό έρεισμα τους Τούρκους να επέμβουν για να αποκατασταθεί η τάξη.

Στις 20 Ιουλίου οι Τούρκοι αποβιβάζονται για να «εγγυηθούν» την ανεξαρτησία της Κύπρου. Δυστυχώς η Εθνική Φρουρά είναι διαλυμένη από το πραξικόπημα. Οι Τούρκοι δημιουργούν προγεφύρωμα και ενισχύονται συνεχώς, ενώ οι μόνες ενισχύσεις που θα αποστείλει η Ελλάδα είναι η Α’ Μοίρα Καταδρομών με αεροσκάφη τύπου Noratlas και Dakota (Επιχείρηση «ΝΙΚΗ»). Παρόλη την σθεναρή αντίσταση των λιγοστών μαχητών οι Τούρκοι αποβιβάζουν αρκετές δυνάμεις και μετά από 25 ημέρες πολέμου, διαπραγματεύσεων και συνεχών παραβιάσεων της εκεχειρίας που είχε συμφωνηθεί στις 22 Ιουλίου   καταλαμβάνουν το 38% της Κύπρου. Σε όλο αυτό το διάστημα διέπραξαν σφαγές, λεηλασίες, βιασμούς, εκτελέσεις αμάχων και άλλα πολλά αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν έρθει στο φως ή ίσως και ακόμη να κρύβονται στο σκοτάδι.

Στα επόμενα χρόνια η Τουρκία αφού μετέφερε κατοίκους από τα Μικρασιατικά παράλια, ανέπτυξε τα κατεχόμενα δημιουργώντας τουριστικές μονάδες και επιχειρήσεις. Στη συνέχεια έβαλε χέρι στις περιουσίες των ξεριζωμένων Ελληνοκυπρίων και τις παραχώρησε (!) σε Τούρκους και τώρα τελευταία και Άγγλους που εγκαταστάθηκαν σε σπίτια για τα οποία δεν είχαν κανέναν τίτλο ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια καταπατήθηκαν κατοικίες που οι πραγματικοί τους ιδιοκτήτες έγιναν πρόσφυγες και όταν το 2004 που άνοιξαν τα Τελωνεία του ΟΗΕ πέρασαν στα κατεχόμενα βρήκαν ξένους να τους έχουν πάρει τα σπίτια ! Ορισμένοι από αυτούς κατέφυγαν στα δικαστήρια και δικαιώθηκαν, αλλά πως να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ένα ψευδοκράτος που καμία χώρα δεν έχει αναγνωρίσει και η ασυδοσία δεν έχει κανένα μέτρο ;

Μέχρι και σήμερα η Τουρκία διατείνεται ότι δεν διέπραξε καμία εισβολή και ότι όλο αυτό που συνέβη ήταν μια περιορισμένη νόμιμη αστυνομική επιχείρηση που σκοπό είχε την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της Κύπρου. Επίσης στόχος ήταν η αποκατάσταση των νόμιμων δικαιωμάτων των Ρωμιών, τους οποίους θεωρεί φίλους, που αφαιρέθηκαν μέσω των όπλων κατά το πραξικόπημα. Επομένως η «ειρηνική» αυτή η επιχείρηση έγινε στο όνομα της «αδελφοσύνης» και τα τουρκικά στρατεύματα δεν ήρθαν ως κατακτητές, αλλά ως απελευθερωτές (!!!)

50 χρόνια μετά το Κυπριακό παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα και δεν διαφαίνεται κάποιο ουσιαστικό σχέδιο για την επίλυση του. Η μεγαλύτερη πληγή του που θα κάνει χρόνια να κλείσει είναι αυτή των 1.619 αιχμαλώτων πολέμου που κακώς τους έχουν ονομάσει ως αγνοούμενους*. Από αυτούς οι 619 ήταν άμαχοι πολίτες, ενώ οι υπόλοιποι 1.000 ήταν αξιωματικοί υπαξιωματικοί, στρατεύσιμοι έφεδροι και εθελοντές με τον μικρότερο εξ αυτών, έναν εθελοντή 17 ετών. Ανάμεσα στους αμάχους ήταν και 36 παιδιά, εκ των οποίων έχουν ταυτοποιηθεί τα 20, με το μικρότερο εξ αυτών ήταν μόλις 6 μηνών ! Ο εντοπισμός τους παραμένει δύσκολος γιατί η Τουρκία δεν δίνει πληροφορίες από τα αρχεία του στρατού της, οι οποίες θα αποτελούσαν μεγάλη βοήθεια για τον εντοπισμό των σωρών ή την αναζήτηση τους σε στρατόπεδα της ενδοχώρας της. Τέλος αν και έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τον ύποπτο ρόλο της σε αυτή την υπόθεση, συνεχίζει να αδιαφορεί για την τύχη τους, προκαλώντας για μία ακόμη φορά με την στάση της.  Κι αυτή είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η Τουρκία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο…

 

 

*Αγνοούμενος είναι αυτός του οποίου αγνοείται η τύχη, έχει χαθεί ή δεν είναι γνωστό αν σώθηκε ή σκοτώθηκε σε κάποιο ατύχημα ή φυσική καταστροφή. Στην περίπτωση της Κυπριακής τραγωδίας ο τουρκικός στρατός συνέλαβε ένοπλους και αμάχους τους οποίους είτε εκτέλεσε, είτε βασάνισε, είτε μετέφερε σε στρατόπεδα της Τουρκίας για να τους υποβάλει σε πειράματα. Στη συνέχεια η πολιτεία τους αγνόησε και τους βάφτισε αγνοουμένους, αφού ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι έγινε πόλεμος στην Κύπρο. Επομένως είναι αιχμάλωτοι πολέμου και είναι απαράδεκτο ύστερα από μισό αιώνα να μην έχουν επιστρέψει ζωντανοί ή πεθαμένοι πίσω στις οικογένειές τους, ενώ ξέρουμε ποιος τους έχει…

 

Πηγές:

 

11 1.) Ιστοσελίδες: Βικιπαιδεία, In.gr, protothema.gr.

2.) Βιβλία: Κύπρος η Μεγάλη Προδοσία, Μακάριος και Γρίβας ο Εθνικός Διχασμός στην Κύπρο Εκδόσεις «Πελασγός»

3.) Αντλήθηκε υλικό από το Youtube. gr και πιο συγκεκριμένα από το κανάλι Alphanews.gr με θέμα Το «άγνωστο» διάγγελμα Ντεκντάς για την εισβολή και οι μνήμες των Τουρκοκυπρίων