Οικονομική παρακμή και αυταρχική αλλαγή:
Από τις τελευταίες ευρωεκλογές, η Ευρώπη ακολουθεί την κατηφόρα με ταχείς ρυθμούς.
27 Μαΐου 2024
από Hannes Hofbauer
Χρόνος ανάγνωσης: 12,2 λεπτά
Στα πέντε χρόνια από τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές της Ε.Ε. το 2019, υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις λαμπρής παρακμής της Ένωσης των Βρυξελλών.
Επιτροπή και το Συμβούλιο ανταποκρίνονται στην απώλεια πολιτικής σημασίας, στην εδαφική μείωση και στις πολλαπλές οικονομικές κρίσεις με μια ολόκληρη συλλογή κατασταλτικών μέτρων.
Εξωτερικά, αυτές δεν είναι πλέον συγκεκαλυμμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις και ένας άνευ προηγουμένου οικονομικός πόλεμος κατά της Ρωσσίας.
Εσωτερικά, τα μέτρα του κορωνοϊού έδωσαν την ώθηση για την υπονόμευση των πολιτικών δικαιωμάτων και για την καθιέρωση ενός καθεστώτος λογοκρισίας που ποινικοποιεί όλο και περισσότερο ό, τι μπορεί να ειπωθεί δημόσια.
Στην συνέχεια, θέλουμε να τονίσουμε την τρέχουσα κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να μετρήσουμε τα θεμέλια της πολυσυζητημένης «κοινότητας αξιών» έναντι των ιστορικών υποσχέσεών της.
Σχεδόν ξεχασμένο είναι το πρώτο χαμηλό πλήγμα για τις Βρυξέλλες κατά την τελευταία κοινοβουλευτική περίοδο (αν μπορεί κανείς να μιλήσει για ένα τέτοιο πλήγμα ενόψει της δομικής αδυναμίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο δεν έχει καν δικαίωμα πρωτοβουλίας):
Στις 31 Ιανουαρίου 2020, το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από μακρές επίπονες διαπραγματεύσεις.
Ως αποτέλεσμα, η Ε.Ε. όχι μόνο μείωσε το εδαφικό της μέγεθος, αλλά έχασε και τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της μετά τη Γερμανία.
Η σχετική απώλεια οικονομικής επιρροής βαραίνει πολύ περισσότερο από ό, τι εκφράζεται στα κορυφαία μέσα ενημέρωσης και στις ομιλίες των πολιτικών. Αυτό μείωσε επίσης τη σημασία της διατλαντικής υπόλοιπης Ε.Ε., καθώς το Λονδίνο, μια πυρηνική δύναμη, κινήθηκε ακόμη πιο κοντά στις ΗΠΑ από πριν.
Όσον αφορά την οικονομική πολιτική, τα περισσότερα κράτη μέλη έχουν πετάξει τους κανόνες του Μάαστριχτ στην θάλασσα και δεν είναι σε θέση να επιτύχουν τους στόχους που έχουν θέσει.
Αυτό γίνεται σαφές, για παράδειγμα, στο επίπεδο του χρέους.
Αυτό είναι πιθανό να ανέλθει κατ' ανώτατο όριο στο 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕγχΠ).
Στην πραγματικότητα, η ευρωζώνη στο σύνολό της έχει 91%.
Η Ελλάδα, η οποία έχει λάβει τρία λεγόμενα «πακέτα βοήθειας» και ένα κούρεμα χρέους από το 2010 – το οποίο κόστισε στην κοινότητα 280 δισ. ευρώ – έχει χρέος 165% του ΑΕΠ.
Ακόμη και η Γερμανία, με 66%, βρίσκεται λίγο πάνω από τα κριτήρια του Μάαστριχτ.
Μόνο οι χώρες της Βαλτικής αποδεικνύονται υποδειγματικοί μαθητές.
Όσον αφορά τα επίσημα στοιχεία για την ανεργία, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ μπροστά από τις ΗΠΑ (3,7%) και τη Ρωσσία (3,0%) με 6%, με τη Γερμανία (3,1%) να τα πηγαίνει καλύτερα από τον μέσο όρο. Η πρωτοπόρος Ισπανία έχει διψήφιο ποσοστό 11,7%.
Αυτό που έχει αλλάξει αποφασιστικά από τις τελευταίες ευρωεκλογές είναι οι κρατικές δαπάνες.
Εκτοξεύτηκαν τόσο στα επιμέρους εθνικά κράτη, όσο και υπό την αιγίδα των Βρυξελλών.
Δεν υπήρχαν χρήματα για κοινά προγράμματα της Ε.Ε. στον κοινωνικό τομέα, η ανεξέλεγκτη έλλειψη στέγασης δεν επέτρεψε στις αρχές της Ε.Ε. να φτάσουν στον προϋπολογισμό, ούτε τα προβληματικά συστήματα υγείας διασώθηκαν με οικονομικές ενέσεις.
Αντιθέτως, τεράστια χρηματικά ποσά, τα οποία είναι τελικά υπεύθυνα για το χρέος, εισέρρευσαν σε δύο τομείς: τη φαρμακευτική βιομηχανία και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Από οικονομική άποψη, οι Βρυξέλλες έχουν έτσι αποστασιοποιηθεί από τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα λιτότητας που έχουν θέσει οι ίδιες και αντ' αυτού έριξαν την αφθονία της Ε.Ε. στους δύο οικονομικούς τομείς που αναφέρθηκαν.
Αυτή η μορφή κυβερνητικής απαίτησης γίνεται καλύτερα κατανοητή με τους όρους του κορωνοϊού: οικονομικός και στρατιωτικός Κεϋνσιανισμός.
Το τελευταίο είναι ήδη γνωστό από τη δεκαετία του 1980, όταν ο Ronald Reagan ξεκίνησε γιγαντιαία εξοπλιστικά προγράμματα όπως το "Star Wars" και έτσι δημιούργησε ακραία κρατική ζήτηση για εξοπλισμούς.
Ο κεϋνσιανισμός του κορωνοϊού είναι σίγουρα ένας νέος τρόπος με τον οποίο το κράτος ή το υπερκράτος, η Ε.Ε. και το κεφάλαιο συνεργάζονται για να βοηθήσουν τις μεγάλες εταιρείες να βγουν από τη συμπίεση των κερδών.
Η διάσταση του δημόσιου χρήματος που υποτίθεται ότι δαπανάται για την καταπολέμηση μιας επιδημίας κόβει την ανάσα και δεν είχε αντίστοιχο μέχρι τότε.
Μόνο με τον φαρμακευτικό γίγαντα Pfizer, η πρόεδρος της Επιτροπής Ursula von der Leyen λέγεται ότι έχει συνάψει συμφωνία της τάξης των 35 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2021 - η οποία δεν έχει ακόμη καταστεί διαφανής.
Οι Βρυξέλλες βάζουν 20 φορές περισσότερα χρήματα στο «Ταμείο Βοήθειας για τον Κορωνοϊό», το οποίο προορίζεται να αποκαταστήσει την ζημιά της δικής τους πολιτικής επιδημίας.
Αυτό περιλαμβάνει 750 δισεκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν έως το 2026, όλα χωρίς ΚΑΜΜΙΑ συμμετοχή των εθνικών κοινοβουλίων.
Με τα 750 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων περίπου τα μισά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχορηγήσεις και τα μισά ως δάνεια, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρεμβαίνουν επίσης στις εθνικές πολιτικές.
Για παράδειγμα, η «βοήθεια για τον κορωνοϊό» της Επιτροπής χρησιμεύει ως εργαλείο εκβιασμού κατά της Βουδαπέστης, η οποία έχει αποκλειστεί από τα προγραμματισμένα κονδύλια λόγω της απείθαρχης πολιτικής της.
Μόλις τελείωσε η φαρμακευτική διαφημιστική εκστρατεία, οι υπεύθυνοι στις Βρυξέλλες (καθώς και σε ορισμένα κράτη μέλη της Ε.Ε.-Ευρώπης) ανακάλυψαν την βιομηχανία όπλων ως βιομηχανία που θα χρηματοδοτηθεί με δισεκατομμύρια ευρώ.
Χρησιμοποίησαν την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ως φάρο για περαιτέρω κρατική ζήτηση - αυτή τη φορά για στρατιωτικό εξοπλισμό.
127 δισεκατομμύρια ευρώ στάλθηκαν στο ουκρανικό μέτωπο μόνο από τις Βρυξέλλες με τη μορφή όπλων.
Αν κοιτάξουμε τον ετήσιο προϋπολογισμό της Ε.Ε. σε σύγκριση με τις λόγω κορωνοϊού και τις στρατιωτικές δαπάνες των Βρυξελλών, η σημασία αυτών των χρημάτων βοήθειας για την φαρμακευτική βιομηχανία και την βιομηχανία όπλων γίνεται απολύτως σαφής: ανέρχεται σε 186 δισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι τα κονδύλια για την προώθηση των φαρμακευτικών εταιρειών και των εταιρειών όπλων υπερβαίνουν τον τακτικό προϋπολογισμό της Ε.Ε..
Μια ματιά πίσω
Με την πολεμική υστερία στις Βρυξέλλες να γίνεται όλο και πιο εμφανής σήμερα, η οποία φυσικά προωθείται και από μεμονωμένα εθνικά κράτη, τίθεται το ερώτημα σε ποιο βαθμό η Δυτική Ευρώπη, η οποία ιδρύθηκε ως ειρηνευτικό σχέδιο, ανταποκρίθηκε στις αρχικές της αξιώσεις.
Από την ίδρυση της Ένωσης Άνθρακα-Χάλυβα το 1951 έως την Ευρωπαϊκή Κοινότητα των Δώδεκα και τη σημερινή Ένωση των 27, η «ευρωπαϊκή ιδέα» χρησιμοποιήθηκε ανέκαθεν και χρησιμοποιείται πάντα ως το αντίθετο του επιθετικού, πολεμοχαρούς εθνικοσοσιαλισμού όσον αφορά την πολιτική ειρήνης.
Όχι μόνο από τη σημερινή άποψη αυτή η ιδέα είναι πολύ μονόπλευρη. Γιατί η νέα δυτικοευρωπαϊκή μεταπολεμική Ευρώπη ήταν από την αρχή η αντίθεση και η συνέχεια των ναζιστικών γερμανικών αντιλήψεων για την Ευρώπη.
Στην πραγματικότητα, υπήρχαν δύο ρεύματα στο NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα ή Ναζιστικό Κόμμα) στις αρχές της δεκαετίας του 1940, αλλά αλληλοσυμπληρώνονταν.
Ιδεολόγοι όπως ο Χίτλερ και ο Himmler χρησιμοποιούσαν συνεχώς την γερμανική φυλή για να νομιμοποιήσουν τις πολιτικές τους, ενώ πραγματιστές από τον επιχειρηματικό κόσμο σκέφτονταν την ιδέα μεγάλης κλίμακας των Ναζί σε ευρωπαϊκή μορφή.
Αυτές οργανώθηκαν, μεταξύ άλλων, στην «Εταιρεία Ευρωπαϊκού Οικονομικού Προγραμματισμού» ή στο «Κεντρικό Γραφείο για την Ευρωπαϊκή Οικονομία Μεγάλης Κλίμακας».
Ένας από τους κορυφαίους υποστηρικτές του ήταν ο Werner Daitz, ο οποίος ήταν επίσης επικεφαλής του τμήματος εξωτερικού εμπορίου του NSDAP.
Σε ένα υπόμνημα με ημερομηνία 31 Μαΐου 1940, εκθέτει την ευρωπαϊκή διάσταση της ναζιστικής κυριαρχίας: «Αν θέλουμε να ηγηθούμε της ευρωπαϊκής ηπείρου οικονομικά, όπως είναι απολύτως απαραίτητο για λόγους οικονομικής ισχύος της ευρωπαϊκής ηπείρου ως πυρήνα της λευκής φυλής, δεν πρέπει, για ευνόητους λόγους, να δηλώσουμε δημοσίως ότι είναι μια γερμανική οικονομία μεγάλης κλίμακας.
Πρέπει πάντα να μιλάμε για την Ευρώπη ως θέμα αρχής, επειδή η γερμανική ηγεσία είναι αυτονόητη».
Τρία χρόνια αργότερα, στις 21 Μαρτίου 1943 – η μάχη του Στάλινγκραντ είχε ήδη διεξαχθεί – ο πιο εξέχων εμπειρογνώμονας εξωτερικής πολιτικής του Χίτλερ, Joachim von Ribbentrop, πρότεινε τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας κρατών.
Joachim von Ribbentrop
Και σε ένα υπόμνημα της 9ης Σεπτεμβρίου 1943, αυτό συγκεκριμενοποιείται ως εξής: «Η Ευρώπη έχει γίνει πολύ μικρή για διαμάχες και αμοιβαίο αποκλεισμό κυριαρχιών. (…) Η εποχή των ευρωπαϊκών εσωτερικών πολέμων πρέπει να τελειώσει και η ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα πρέπει να ξεπεραστεί».
Γνώριζε επίσης καλά την ευρωπαϊκή διάσταση του εγχειρήματος κατά την διάρκεια της ναζιστικής εποχής.
Κανένας άλλος από τον Günter Grass, ο οποίος αργότερα κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το βίωσε ως 17χρονος, όπως γράφει στο μυθιστόρημά του «Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι»:
Ο συγγραφέας Günter Grass
«Τα Waffen-SS εξέπεμπαν επίσης κάτι ευρωπαϊκό: συνδυασμένα σε μεραρχίες, Γάλλοι, Βαλλόνοι, Φλαμανδοί και Ολλανδοί, πολλοί Νορβηγοί, Δανοί, ακόμη και ουδέτεροι Σουηδοί πολέμησαν εθελοντικά στο Ανατολικό Μέτωπο σε μια αμυντική μάχη που, όπως ειπώθηκε, θα έσωζε τη Δύση από τον κατακλυσμό των μπολσεβίκων».
Δεν γίνεται λόγος για «Δύση» και «μπολσεβίκικο κατακλυσμό» σήμερα, αλλά οι «ευρωπαϊκές αξίες» έχουν μεγάλη ζήτηση ενάντια σε μια «δικτατορία του Κρεμλίνου» που υποτίθεται ότι απειλεί την ήπειρο.
Και ακόμη και ο σοβιετικός/ρωσικός αντίπαλος του πολέμου βομβαρδίστηκε με «ευρωπαϊκή» προπαγάνδα.
Αυτό συνέβη επίσης κατά την διάρκεια του αποκλεισμού πείνας του Λένινγκραντ, ο οποίος διήρκεσε από τον Σεπτέμβριο του 1941 έως τον Ιανουάριο του 1944.
Στο τοπικό μουσείο Oranienbaum / Lomonosov, που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα δυτικά του κέντρου της πόλης του Λένινγκραντ, μπορείτε να θαυμάσετε ένα φυλλάδιο που έπεσε χιλιάδες φορές από γερμανικά αεροπλάνα, το οποίο φέρει τον τίτλο "Novaya Evropa" με κυριλλικά γράμματα.
Μουσείο Oranienbaum/Lomonosov
Η ναζιστική κληρονομιά ήταν – επίσης – ευρωπαϊκή, κάτι που ήταν ιδιαίτερα εμφανές μετά το 1945, όταν τα σημαντικότερα γραφεία οικονομικής πολιτικής στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) ήταν γεμάτα με ανθρώπους που είχαν κερδίσει τα επαγγελματικά τους κίνητρα υπό τον Χίτλερ: ο ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών Ludwig Erhard, ο διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank Hermann Josef Abs, ο πρόεδρος της Bundesbank Karl Blessing και ο «πατέρας της Ευρώπης» Walter Hallstein είναι μόνο τα πιο γνωστά ονόματα.
Ludwig Erhard: ομοσπονδιακός υπουργός οικονομικών, Hermann Josef Abs: διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank, Karl Blessing: πρόεδρος της Bundesbank, και ο «πατέρας της Ευρώπης» Walter Hallstein.
Ρήξη ή συνέχεια; Η νέα (Δυτική) Ευρώπη μετά το 1945 ήταν και τα δύο.
Πάνω απ' όλα, όμως, έγινε αμερικανική.
Ήδη με την είσοδο των ΗΠΑ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το ευρωπαϊκό ζήτημα αμερικανοποιήθηκε. Ή για να το θέσουμε διαφορετικά: το γερμανικό όραμα για την Ευρώπη έγινε διατλαντικό.
Η συμφωνία Lend-Lease με τη Μεγάλη Βρετανία ανάγκασε το Λονδίνο σε οικονομική εξάρτηση από τις ΗΠΑ ήδη από το 1941 μέσω αυτής της συμφωνίας μίσθωσης στρατιωτικού εξοπλισμού.
Με το Σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο ξεκίνησε το 1948, η Ουάσιγκτον ήταν σε θέση να διεκδικήσει τα οικονομικά της συμφέροντα σε 16 χώρες της Δυτικής Ευρώπης μονομιάς.
Αυτό κατέστησε δυνατή την μετάβαση από την πολεμική παραγωγή σε πολιτικά αγαθά.
Ένας σημαντικός στόχος ήταν επίσης η καθιέρωση της μετατρεψιμότητας του νομίσματος μεταξύ χωρών που μόλις ήταν εχθροί (μέσω των λεγόμενων τραβηκτικών δικαιωμάτων) και η ώθηση για το σχηματισμό ιδιωτικού κεφαλαίου (μέσω λογαριασμών αντιστάθμισης).
Το ανατολικό τμήμα της ηπείρου, που κυβερνιόταν από κομμουνιστικά κόμματα, από την άλλη πλευρά, καλυπτόταν από ένα καθεστώς εμπάργκο, τη λεγόμενη «Συντονιστική Επιτροπή» (Cocom).
Για περισσότερα από 40 χρόνια, αυτό εξασφάλιζε ότι οι πιο προηγμένες τεχνολογίες δεν επιτρεπόταν να εξάγονται στις χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ.
Η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα που αποτίναξε τις οικονομικές κυρώσεις που υπαγόρευσαν οι ΗΠΑ το 1991.
Υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, η κατασκευή της δυτικοευρωπαϊκής μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής ήταν επίσης επιτυχής μετά το 1945, την δημιουργία του γερμανογαλλικού άξονα.
Παράλληλα με το Σχέδιο Μάρσαλ, τον Απρίλιο του 1948 ιδρύθηκε η «Αμερικανική Επιτροπή για μια Ενωμένη Ευρώπη» (ACUE), η οποία είχε ως στόχο να ενώσει τη Δυτική Ευρώπη ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
Ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η ίδρυση της Ένωσης Άνθρακα-Χάλυβα τον Απρίλιο του 1951, μιας εξαμελούς κοινότητας αποτελούμενης από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τις τρεις χώρες της Μπενελούξ.
Επικεφαλής της ACUE ήταν ο πρώην επικεφαλής πληροφοριών των ΗΠΑ του «Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών» (OSS) William Donovan.
_Donovan%2C_Head_of_the_OSS.jpg)
William Donovan
Αναπληρωτής του ήταν ο Allen Dulles (*), ο οποίος διορίστηκε επικεφαλής της CIA το 1953.
Την ίδια χρονιά, ο αδελφός του John Foster Dulles (*) ανέλαβε τη θέση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Οι αδελφοί Dulles, αριστερά Allen Dulles, δεξιά John Foster Dulles.
Η κάλυψη του προσωπικού από την Ουάσιγκτον για την διαμόρφωση του γερμανογαλλικού άξονα ήταν επομένως λεπτή και άμεσα οικεία, και οι λεπτές αρχές αυτού του γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού στην διατλαντική περιοχή έπρεπε να αντιμετωπιστούν με όσο το δυνατόν πιο μυστικοπαθή μια μικρή ομάδα.
Επειδή τόσο στην Γερμανία όσο και στην Γαλλία υπήρξε έντονη αντίσταση στο γερμανογαλλικό σχέδιο.
Εκείνη την εποχή, το SPD ήταν θεμελιωδώς αντίθετο σε έναν δυτικό προσανατολισμό και, μετά την πρόταση του Στάλιν, ήλπιζε για επανένωση με τα ανατολικά εδάφη υπό ουδέτερη αιγίδα.
Ο πρόεδρός της Kurt Schumacher είδε στην Ένωση Άνθρακα-Χάλυβα μια συνέχιση του «κανόνα των τεσσάρων 'C'», όπως το έθεσε, δηλαδή της «κυριαρχίας του καπιταλισμού, του κληρικαλισμού, του συντηρητισμού και των καρτέλ».
Kurt Schumacher
Μια τέτοια θέση ήταν φυσικά απαράδεκτη για τους άνδρες των τεσσάρων 'C'.
Ο ιθύνων νους τους, Jean Monnet, τους πολέμησε στην πρώτη γραμμή.
Jean Monnet
Ο Monnet, ο οποίος προερχόταν από μια γαλλική δυναστεία οινοπνευματωδών ποτών από τη μικρή πόλη Cognac, ήταν το ιδανικό πρόσωπο για να εφαρμόσει το σχέδιο των ΗΠΑ για τη δημιουργία του γερμανογαλλικού άξονα.
Ως έμπορος όπλων και τραπεζίτης, συγκαταλεγόταν μεταξύ των καλύτερων φίλων του ο Αμερικανός Ύπατος Αρμοστής για τη Γερμανική Δυτική Ζώνη, John McCloy.
John McCloy
Το γεγονός ότι ήταν παντρεμένος με μία εξαδέλφη του Konrad Adenauer πρέπει να σημειωθεί μόνο παρεμπιπτόντως.
Konrad Adenauer
Έτσι, ο Jean Monnet αναζήτησε συμβατούς Σοσιαλδημοκράτες στην Γερμανία και βρήκε έναν νεαρό βουλευτή που αντιτάχθηκε ανοιχτά στη γραμμή Schumacher και επομένως σε μια πιθανή μελλοντική ουδέτερη Γερμανία.
Στα απομνημονεύματά του, ο Monnet παραθέτει αυτόν τον άνθρωπο με ένα απόσπασμα από μια ομιλία:
«Έχουμε ζητήσει έναν πραγματικό εξευρωπαϊσμό της βαριάς βιομηχανίας για πάρα πολύ καιρό για να μην καλωσορίσουμε με χαρά όλα όσα μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτόν τον στόχο», δήλωσε ο αισιόδοξος Monnet. Το όνομα του νεαρού μέλους του κοινοβουλίου: Willy Brandt.
Willy Brandt
Από την γαλλική πλευρά, επίσης, οι υπερατλαντικοί έπρεπε να ξεπεράσουν τα εμπόδια.
Από τη μία πλευρά, ήταν ο στρατηγός και πρώτος πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης μέχρι τον Ιανουάριο του 1946, Charles de Gaulle, ο οποίος ήταν σκεπτικός για τη γερμανογαλλική προσέγγιση.
Ο Στρατηγός Charles de Gaulle
Ο Monnet έγραψε γι' αυτόν (και τον Winston Churchill) στα απομνημονεύματά του: «Ήταν σαφές ότι και οι δύο, λόγω της καταγωγής τους και της μυστικιστικής πίστης τους στην εθνική κυριαρχία, απέρριψαν το περιεχόμενο του σχεδίου μας ως αδιανόητο και απραγματοποίητο».
Το σχέδιό μας, όπως το ονόμασε ο Monnet, ήταν αφενός το σχέδιο για τη δημιουργία μιας γαλλοβρετανικής ομοσπονδίας, η οποία είχε ήδη αποτύχει το 1940, και αφετέρου η Ένωση Άνθρακα-Χάλυβα, η οποία βρισκόταν στο στάδιο της προετοιμασίας και τελικά πέτυχε, η βάση για τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή Κοινότητα/Ένωση.
Εκτός από τους ντεγκωλικούς, οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι συγκριτικά ισχυροί στη Γαλλία, μίλησαν επίσης ενάντια στο εμπνευσμένο από τις ΗΠΑ σχέδιο μιας υπερεθνικής αρχής για τη βαριά βιομηχανία.
Οι ντεγκωλικοί και οι κομμουνιστές δεν ήταν σε θέση να επιβληθούν.
Η αντίστασή τους απέτυχε λόγω της παράξενης συμμαχίας της λεγόμενης «τρίτης δύναμης», η οποία αποτελούνταν από σοσιαλιστές, χριστιανοδημοκράτες και ριζοσπάστες φιλελεύθερους και καθοδήγησε τη μοίρα της Γαλλίας μέχρι το 1958.
Ο Robert Schuman έμεινε στα χρονικά ως η πιο διάσημη φιγούρα του. Ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για τη γερμανογαλλική συμμαχία. Γεννήθηκε ως πολίτης του Γερμανικού Ράϊχ το 1886 στο Moselle Franconia και ήταν πολιτικά ενεργός ως τέτοιος πριν γίνει Γάλλος μετά τις Βερσαλλίες το 1919.
Με αυτή τη διπλή ταυτότητα, έγινε υπουργός Οικονομικών μετά τον πόλεμο και πρωθυπουργός το 1947.
Το «Σχέδιο Schuman», που παρουσιάστηκε ως υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας τον Μάϊο του 1950, έθεσε «το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό μια κοινή Ανώτατη Αρχή», όπως διατυπώθηκε στη συνθήκη.
Στο ντοκυμανταίρ «Μια νέα τάξη για την Ευρώπη», που δημοσιεύθηκε 40 χρόνια αργότερα από τις επίσημες Βρυξέλλες με την ευκαιρία της επετείου, λέει: «Το σχέδιο Schuman ήταν το αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας».
Αυτό συνέβη επειδή είχε γραφτεί μυστικά και παρουσιάστηκε στον Γερμανό καγκελάριο Konrad Adenauer μόλις τρεις ώρες πριν υπογραφεί, ο οποίος πρόθυμα το υιοθέτησε.
Στην Ουάσιγκτον, ο Adenauer συστήθηκε ως πιστός υπηρέτης της διατλαντικής ιδέας, η οποία, με την επέκταση του γαλλογερμανικού άξονα, υπονόμευσε την εθνική οικονομική και αργότερα πολιτική κυριαρχία και ταυτόχρονα προώθησε την διαίρεση της Γερμανίας.
Στο πλευρό του, εγκατέστησε τον Walter Hallstein, σκαλισμένο από καφέ ξύλο, ο οποίος είχε ήδη εργαστεί στο σχέδιο «Νέα Ευρώπη» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής.
Το αργότερο με την ίδρυση της Ένωσης Άνθρακα-Χάλυβα, μια τέτοια ένωση ήταν σε καλό δρόμο.
Η εικόνα "Café Europa, Copenhagen" από minwoo έχει άδεια CC BY-NC-ND 2.0.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των μόνιμων συγγραφέων του TKP. Τα δικαιώματα και η ευθύνη για το περιεχόμενο ανήκουν στον δημιουργό.
Ο Hannes Hofbauer είναι δημοσιογράφος και εκδότης της Promedia και ζει στη Βιέννη. Το άρθρο δημοσιεύθηκε επίσης στο έντυπο περιοδικό Background.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
(*)
Αδελφοί Allen και John Foster Dulles:
ΟΔΥΣΣΕΙΑ: Τα Ηνωμένα Έθνη και η ώθηση για την παγκόσμια θρησκεία - Μέρος 2 (odysseiatv.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!